Bitwa pod Kannami (1018)
Bitwa pod Kannami (łac. Cannae, obecnie Canne della Battaglia w Apulii) – starcie zbrojne, które miało miejsce w październiku 1018 roku, na miejscu słynnej bitwy z 216 roku p.n.e., nad brzegiem rzeki Ofanto.
| Wojna Normanów z Bizancjum | |||
 Zasięg terytorialny Cesarstwa za panowania Bazylego II | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
Cannae, Włochy | ||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo wojsk Bizancjum | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
Położenie na mapie Włoch  | |||
| 41°17′47″N 16°09′06″E/41,296389 16,151667 | |||
Sytuacja przed bitwą edytuj
Podczas gdy cesarz Bazyli II zajęty był podbojem Bułgarii, zachodnie tereny imperium pozostawiane były często same sobie. Włoskie miasta w Apulii, formalnie pozostające pod bizantyjskim panowaniem musiały często bronić się własnymi siłami przed najazdami arabskich piratów. Musiały utrzymywać własne milicje (a nawet flotę), ale jednocześnie nie były zwolnione z wysokich podatków, płaconych do Konstantynopola. W tej sytuacji Longobardowie, poddani Cesarstwa Bizantyjskiego kilkakrotnie podejmowali próby buntu i uzyskania formalnej niezależności. Jedną z najpoważniejszych była rebelia Melosa (Melo) z Bari, rozpoczęta w 1009 roku. Udało mu się zająć Ascoli jak również Bari[1]. Kiedy po kilku latach dowódcy bizantyjscy opanowali sytuację, schronił się w Lombardii. Udało mu się przekonać do swojej sprawy pewną grupę Normanów, w większości młodszych synów bez ziemi, banitów lub awanturników. Prawdopodobnie zachęceni dodatkowo przez papieża[2] Benedykta VIII, kierowani wizją bogactw i chwały, przybyli oni w 1017 roku do Apulii. Wykorzystując zaskoczenie i lokalną przewagę liczebną, siły Melosa opanowały znaczne tereny Apulii, wypierając wojska bizantyjskie poza linię wyznaczoną przez miasta Fortore i Trani. W tej sytuacji cesarz Bazyli II, który właśnie kończył podbój Bułgarii, wysłał znaczne siły pod dowództwem katepano Bazylego Bojoannesa. Wśród tych wojsk znajdowały się również oddziały gwardii wareskiej[3].
Bitwa pod Kannami edytuj
Nad brzegami rzeki Ofanto, w miejscu historycznego zwycięstwa Hannibala, siły bizantyjskie pokonały ustępujące im liczebnie wojska powstańców longobardzkich. Normanowie ponieśli najcięższe straty, zginął również ich przywódca, Gilbert. Pozostali dowódcy uciekli i udali się na wygnanie. Mnich Amatus z Monte Cassino opisywał siły bizantyjskie jako "pszczoły które wyroiły się z ula"[4]
Konsekwencje edytuj
Odniesione zwycięstwo wzmocniło pozycję Bizancjum we Włoszech. Melos schronił się w Niemczech na dworze Henryka II, który nadał mu czysto honorowy tytuł diuka Apulii (dux Apuliae). Zmarł 23 kwietnia 1020 i został pochowany z wielkimi honorami w katedrze w Bambergu[2]. Część Normanów przeszła na żołd zwycięskiego Bojoannesa jako najemnicy. Od tego czasu coraz częściej emigrowali oni do Włoch, z czasem wykrawając dla siebie osobne księstwa.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- John Julius Norwich: The Normans in the South, 1016–1130. Faber and Faber, 2011. ISBN 978-0571259649.
- Mark Whittow: The Making of Byzantium, 600-1025. University of California Press, 1996, s. 390. ISBN 978-0520204973.
- Timothy Reuter: The New Cambridge Medieval History (Book 3). Cambridge University Press, 2015, s. 622. ISBN 978-1107460584.
- Jonathan Shepard: The Cambridge History of the Byzantine Empire c.500-1492. Cambridge University Press, 2009, s. 557-558. ISBN 978-0521832311.