Człowiek marginesu
Człowiek marginesu – osoba żyjącą na krawędzi dwóch lub więcej kręgów kulturowych, z których żaden nie definiuje w pełni jej tożsamości[1].
Koncepcja została wprowadzona przez Roberta Ezrę Parka (1926) i rozwinięta przez Everetta Sonequista.
Uczestnictwo na styku kultur, daje ludziom marginesu wyjątkową, szerszą perspektywę, pozwalającą na zdystansowaną ocenę, będącą połączeniem zewnętrznego i wewnętrznego punktu widzenia. Zdaniem Parka człowiek marginesu „staje się [...] jednostką o szerszym horyzoncie, bystrzejszej inteligencji, bardziej niezależnym i racjonalnym światopoglądzie. Człowiek marginesu jest zawsze człowiekiem stosunkowo bardziej cywilizowanym”[2]. Przykładowo, ludźmi marginesu byli np. europejscy Żydzi czy amerykańscy Mulaci.
Odmienne jest potoczne rozumienie człowieka marginesu, za którego uważa się osoby zagrożone lub dotknięte patologią społeczną – narkomanów, przestępców itp[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Szacki 2002 ↓, s. 614.
- ↑ Robert Park, za: Szacki 2002 ↓, s. 614
- ↑ Słownik Języka Polskiego PWN.
Bibliografia edytuj
- Jerzy Szacki, Historia myśli socjologicznej, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002.