Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny

Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny (arab. ‏الجبهة الديموقراطية لتحرير فلسطين‎) – polityczno-militarna organizacja palestyńskich maoistów.

Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny
Ilustracja
Państwo

 Palestyna
 Izrael

Lider

Najif Hawatima

Data założenia

1969

Ideologia polityczna

maoizm, trockizm, antysyjonizm

Strona internetowa

Zbrojnym skrzydłem grupy są Brygady Oporu Narodowego[1].

Historia edytuj

Sformowany w lutym 1969 roku jako Ludowo-Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny[2][3][4]. Powstał w następstwie rozłamu w marksistowskim Ludowym Froncie Wyzwolenia Palestyny Georgesa Habasza. Twórcą i liderem L-DFWP jest Najif Hawatima, który wyprowadził z LFWP grupę działaczy o poglądach maoistowskich i trockistowskich[4][2]. Rozłamowcy zarzucali kierownictwu Ludowego Frontu Habasza nie dość lewicowe podejście i zbytnią uległość wobec rządów państw arabskich[4]. Pomimo odwołań do trockizmu i maoizmu, organizacja w czasach zimnej wojny utrzymywała bliskie kontakty ze Związkiem Radzieckim[4].

Był popierany głównie przez środowiska inteligenckie, dysponował również zwolennikami w obozach dla uchodźców[5]. Posiadał skrzydło partyzanckie, jednak jego działalność była dość ograniczona[5][6]. Choć oficjalnie potępiał terroryzm międzynarodowy i zamachy samobójcze, sam miał na koncie zamachy na terenie Izraela[4][7].

Jego pierwotną siedzibą była Jordania[6]. W sierpniu 1970 roku w Ammanie odbył się oficjalny kongres ugrupowania[6]. L-DFWP przyjął na nim hasła likwidacji w Jordanii monarchii Haszymitów i utworzenia rządu demokratycznego[6]. We wrześniu 1970 roku fedaini L-DFWP włączyli się do walk z jordańskim rządem (Czarny Wrzesień). Batalia zakończyła się klęską Palestyńczyków i ewakuacją struktur L-DFWP do Libanu[6].

 
Bojowniczki DFWP w Bejrucie w 1979 roku

W 1974 roku przyjął obecnie używaną nazwę Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny[2]. Pod tą nazwą do dziś przynależy do Organizacji Wyzwolenia Palestyny[7].

W połowie lat 70. zaangażował się w wojnę domową w Libanie. W konflikcie popierał libańską lewicę zrzeszoną w Libańskim Ruchu Narodowym[6][8]. W tym czasie, członkowie formacji zainicjowali kontakty z izraelską skrajną lewicą[6].

Po 1979 roku zdystansował się od OWP, którą uznał za zbyt umiarkowaną i ugodową[9][7]. Pod szczególnym ostrzałem znalazł się Jasir Arafat[6]. Demokratyczny Front zarzucał OWP nieudolność względem prezydenta Egiptu Anwara as-Sadata i jego porozumienia z Izraelem. Organizacja odrzucała także nawoływanie Jasira Arafata i króla Jordanii Husajna ibn Talala do zajęcia wspólnej pozycji w negocjacjach z Izraelem[9].

W 1982 roku po pokonaniu OWP przez Izrael w wyniku operacji Pokój dla Galilei Demokratyczny Front ewakuował swoje struktury do Syrii[6]. W tym czasie organizacja przyjęła politykę oscylowania pomiędzy OWP a palestyńskimi ekstremistami[9].

Pod koniec lat 80. jego aktywiści uczestniczyli w pierwszej intifadzie[6].

W 1991 roku oderwała się umiarkowana frakcja pod wodzą Jasira abd-Rabbu, która dwa lata później zmieniła nazwę na Palestyńska Unia Demokratyczna[10].

W 1993 roku potępił porozumienia z Oslo[6], a w latach 1993–1998 przynależał do Połączonych Sił Palestyńskich, będących koalicją przeciwników porozumienia z Izraelem[11]. W 1994 roku 40 działaczy DFWP zostało aresztowanych przez służby Autonomii Palestyńskiej[6]. Konflikt między DFWP a liderami OWP i Autonomii Palestyńskiej został załagodzony w 1999 roku[6].

W 2000 roku przyłączył się do intifadzy Al-Aksa[6]. W trakcie powstania aktywiści DFWP weszli w skład koalicji Palestyńskie Siły Narodowe i Islamskie[12].

W wyborach prezydenckich w Autonomii Palestyńskiej w 2005 roku wystawił kandydaturę Tajsira Chalida, polityk zdobył 3,35% głosów[4]. W wyborach parlamentarnych w Autonomii Palestyńskiej w 2006 roku wystartował razem z Palestyńską Partią Ludową i Palestyńską Unią Demokratyczną jako lista „Alternatywa”, koalicja uzyskała 2,72% głosów[13].

Latem 2014 roku Brygady Oporu Narodowego wzięły udział w walkach z izraelskim wojskiem w Strefie Gazy w trakcie operacji Ochronny Brzeg[14].

W lecie 2015 roku członkowie Demokratycznego Frontu i al-Fatahu uczestniczyli w starciach z salafitami z organizacji Jund al-Sham, walki miały miejsce w libańskim obozie dla uchodźców palestyńskich Ain al-Hilweh[15].

Najważniejsze ataki przeprowadzone przez grupę edytuj

  • W maju 1974 roku terroryści przeprowadzili zamach w Ma’alot. Przebrani w mundury izraelskiej armii bojownicy weszli do żydowskiej szkoły, gdzie zabili 25 osób (w tym 21 dzieci)[16][3].
  • W listopadzie 1974 roku trójka bojowników przeprowadziła atak na Bet Sze’an w Izraelu. Uzbrojeni w karabiny maszynowe i granaty fedaini wzięli zakładników i zabarykadowali się w jednym z budynków, domagając się uwolnienia 15 więzionych w Izraelu Palestyńczyków[17]. W ataku zginęło czterech obywateli Izraela[3].
  • W listopadzie 1975 roku terroryści podłożyli bombę w Jerozolimie. W eksplozji zginęło siedmiu Izraelczyków[3].
  • W lipcu 1977 roku grupa zamieszana była w kilka zamachów bombowych na terenie Izraela[17].
  • W styczniu 1979 roku fedaini usiłowali porwać 230 osób z domu gościnnego w izraelskim Ma’alot-Tarszicha[17].
  • W marcu 1979 roku DFWP przyznał się do podłożenia bomb w izraelskich autobusach. Ataki miały być protestem przeciwko wizycie Jimmy'ego Cartera w Izraelu[17].
  • W marcu 1982 roku terrorysta rzucił granat w kierunku izraelskich żołnierzy w Strefie Gazy. W wybuchu zginął jeden z żołnierzy, a trzech zostało rannych[17].
  • W lutym 1984 roku bojownicy przeprowadzili atak z wykorzystaniem granatu ręcznego w Jerozolimie. Rannych zostało 21 osób[17].
  • We wrześniu 1985 roku fedaini zaatakowali izraelski autobus na Zachodnim Brzegu[17].
  • W maju 1988 roku aktywista DFWP rzucił koktajl Mołotowa w samochód wiozący ministra Ariela Szarona[18].
  • W sierpniu 2001 roku członkowie DFWP zaatakowali izraelski posterunek wojskowy w Strefie Gazy. W zamachu zginęło trzech izraelskich żołnierzy[7].

Kontakty i wsparcie zagraniczne edytuj

W przeszłości popierany był przez Związek Radziecki, Kubę i Syrię. Członkowie DFWP otrzymywali w ZSRR szkolenia oraz otrzymywali sowieckie uzbrojenie. Kuba oferowała DFWP wsparcie zaopatrzeniowe. Syria finansowała działalność organizacji, szkoliła jej członków oraz zapewniała im bezpieczne schronienie[7]. Według izraelskiego wywiadu grupa otrzymywała również pomoc od Libii w okresie rządów Mu'ammara al-Kaddafiego[19].

Na początku lat 80. fedaini DFWP szkolili bojowników Partii Pracujących Kurdystanu. Szkolenia odbywały się w obozach partyzanckich w libańskiej dolinie Bekaa[20].

Dawniej utrzymywał kontakty z członkami nikaraguańskiego Sandinistowskiego Frontu Wyzwolenia Narodowego[7].

Liczebność edytuj

Liczba członków formacji kształtowała się w następujący sposób:

  • luty 1969 roku: 30[21]
  • lato 1969 roku: 600[21]
  • sierpień 1970 roku: ponad 4000[21]
  • grudzień 1984 roku: 1200–1500[22]
  • grudzień 1987 roku: 1200–2000[23]
  • luty 2002 roku: 500[24]

Ideologia edytuj

Demokratyczny Front uznawany jest za najbardziej „ideologiczną” grupę palestyńską, na jego program składają się wątki marksistowsko-leninowskie, maoistowskie, trockistowskie, sekularystyczne i antysyjonistyczne[7][6][4][25][22].

Pomimo radykalnego rodowodu, z czasem przyjął pragmatyczne stanowisko[6][5], współcześnie deklaruje chęć utworzenia w Palestynie wspólnego, demokratycznego państwa Arabów i Żydów[7][6].

Jako organizacja terrorystyczna edytuj

Przez Izrael uznawany jest za organizację terrorystyczną[26]. Od 1997 do 1999 roku figurował na liście zagranicznych organizacji terrorystycznych Departamentu Stanu USA[27].

Przypisy edytuj

  1. Palestyńska walka o upamiętnienie organizatora śmiertelnego zamachu z 1974 r. na izraelskich uczniów. Memri.org. [dostęp 2017-12-07]. (pol.).
  2. a b c Terroryzm s. 47
  3. a b c d Democratic Front for the Liberation of Palestine. jewishvirtuallibrary.org. [dostęp 2017-12-27]. (ang.).
  4. a b c d e f g Izrael i autonomia palestyńska wybrane aspekty polityczne i prawne s. 23–24
  5. a b c Palestyńczycy. Ich życie i walka s. 234
  6. a b c d e f g h i j k l m n o p q What Is the Democratic Front for the Liberation of Palestine (DFLP)?. israelipalestinian.procon.org. [dostęp 2017-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-01)]. (ang.).
  7. a b c d e f g h Democratic Front for the Liberation of Palestine(DFLP). globalsecurity.org. [dostęp 2017-09-11]. (ang.).
  8. Liban s. 130–131
  9. a b c Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 81
  10. Tomasiewicz 2000 ↓, s. 313.
  11. What Is the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP)?. israelipalestinian.procon.org. [dostęp 2017-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-01)]. (ang.).
  12. Statement issued by the National and Islamic Forces. jmcc.org. [dostęp 2017-12-24]. (ang.).
  13. ELECTION FOR PALESTINIAN LEGISLATIVE COUNCIL. electionguide.org. [dostęp 2017-09-15]. (ang.).
  14. Qassam brigades claim rocket, mortar fire at southern Israel. maannews.com. [dostęp 2018-04-20]. (ang.).
  15. Patrick O. Strickland: Double displacement: Palestinians flee violence in Syria, then Lebanon. electronicintifada.net. [dostęp 2018-04-20]. (ang.).
  16. Terroryzm s. 52
  17. a b c d e f g Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 82
  18. Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 83
  19. Libya: The Struggle for Survival s. 281
  20. Terroryzm s. 55
  21. a b c Intelligence Report. cryptome.org. [dostęp 2018-04-22]. (ang.).
  22. a b Moscow and the Crisis in the PLO. cia.gov. [dostęp 2018-04-25]. (ang.).
  23. Lebanon: The Growing Strenght of the Palestinians. cia.gov. [dostęp 2018-04-25]. (ang.).
  24. Profile: DFLP. news.bbc.co.uk. [dostęp 2018-04-25]. (ang.).
  25. Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena s. 80
  26. List of Terrorist Organizations and Individuals. justice.gov.il. [dostęp 2018-03-19]. (ang.).
  27. Foreign Terrorist Organizations. state.gov. [dostęp 2017-09-13]. (ang.).

Bibliografia edytuj

  • pod redakcją Bernard J. Albin i Grzegorz Tokarz: Izrael i autonomia palestyńska wybrane aspekty polityczne i prawne. Wrocław: Arboretum, 2007. ISBN 83-60011-41-9.
  • Geoff Simons: Libya: The Struggle for Survival. Springer, 1996. ISBN 978-0-230-38011-0.
  • Anna Bukowska: Palestyńczycy. Ich życie i walka. Warszawa: Czytelnik, 1988. ISBN 978-83-07-01403-6.
  • Wilhelm Dietl, Rolf Tophoven, Kai Hirschmann: Terroryzm. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16019-7.
  • Robert M. Barnas: Terroryzm od Asasynów do Osamy bin Ladena. Wrocław: Kirke, 2001. ISBN 978-83-914970-4-3.
  • Danuta Madeyska: Liban. TRIO, 2003. ISBN 978-83-88542-62-6.
  • Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny). Katowice, 2000. ISBN 83-907096-2-7.