Enrico Berlinguer

Enrico Berlinguer
Data i miejsce urodzenia	25 maja 1922 ; Sassari
Data i miejsce śmierci	11 czerwca 1984 ; Padwa
	Poseł do Izby Deputowanych
Okres	od 1968; do 1984
Przynależność polityczna	Włoska Partia Komunistyczna
	Poseł do Parlamentu Europejskiego
Okres	od 1979; do 1984
Przynależność polityczna	Włoska Partia Komunistyczna
	Cytaty w Wikicytatach

Enrico Berlinguer (MAF [b e r l i ŋ'g w ɛ r]) (^ⓘposłuchaj wymowy) (ur. 25 maja 1922 w Sassari, zm. 11 czerwca 1984 w Padwie) – polityk włoski. Od 1972 do śmierci przywódca Włoskiej Partii Komunistycznej (WPK).

W czasie II wojny światowej walczył w ruchu oporu. Do WPK wstąpił w 1943. W 1972 został wybrany na sekretarza generalnego WPK. Krytyk radzieckiej polityki, sprzeciwiał się interwencji ZSRR podczas praskiej wiosny oraz wojnie w Afganistanie. Był zwolennikiem samodzielności zachodnioeuropejskich partii w ruchu komunistycznym. Współtwórca eurokomunizmu i koncepcji włoskiego „historycznego kompromisu”, czyli współpracy komunistów z chadekami.

W latach 1979–1984 był posłem do Parlamentu Europejskiego^[1].

Zmarł w Padwie 11 czerwca 1984 roku, pochowany na Cmentarzu Flamińskim w Rzymie^[2].

Przypisy edytuj

↑ Enrico BERLINGUER. Europarl.europa.eu. [dostęp 2010-04-06].
↑ Cimitero Flaminio – Prima Porta. cimitericapitolini.it. [dostęp 2023-08-14]. (wł.).

Bibliografia edytuj

Aktualizacje encyklopedyczne. Historia. Polityka, pod redakcją prof. dr hab. Stanisława Sierpowskiego, Wydawnictwo Kurpisz S.C., Poznań 1996.

[1] Enrico BERLINGUER. Europarl.europa.eu. [dostęp 2010-04-06].

[2] Cimitero Flaminio – Prima Porta. cimitericapitolini.it. [dostęp 2023-08-14]. (wł.).

[1]

[2]