Epikotyl

Epikotyl (gr. epí – na, kotýle – czarka) – u zarodka roślin część łodygi znajdująca się pomiędzy liścieniami (lub liścieniem) a pąkiem szczytowym. Podczas kiełkowania nasiona epikotyl rośnie na długość. Wyróżniany jest do miejsca, w którym powstaje pierwszy węzeł z liśćmi młodocianymi^[1].

U niektórych roślin (np. u dębów) następuje podczas kiełkowania tzw. "uśpienie epikotylu" – jesienią z nasiona wypuszczany jest tylko korzonek, podczas gdy epikotyl przechodzi okres spoczynku i rozwija się po zimie^[2].

Zobacz też edytuj

hipokotyl

Przypisy edytuj

↑ Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.): Słownik botaniczny. Wyd. II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003. ISBN 83-214-1305-6.
↑ P.F. Wareing, I.D.J. Phillips: Wzrost i różnicowanie się roślin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985, s. 522. ISBN 83-01-05501-4.

[slownik-1] Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.): Słownik botaniczny. Wyd. II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003. ISBN 83-214-1305-6.

[2] P.F. Wareing, I.D.J. Phillips: Wzrost i różnicowanie się roślin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985, s. 522. ISBN 83-01-05501-4.

[1]

[2]