Eric Gerets

Eric Gerets (ur. 15 maja 1954 w Rekem) – piłkarz belgijski grający na pozycji prawego obrońcy, a po zakończeniu kariery trener. Nosił przydomek "De Leeuw van Vlaanderen" ("Lew z Flandrii").

Eric Gerets

Data i miejsce urodzenia	18 maja 1954 Rekem
Wzrost	177 cm
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 0000–1971 Rekem 1971–1983 Standard Liège 318 (23) 1983–1984 A.C. Milan 13 (1) 1984–1985 Maastricht 12 (0) 1985–1992 PSV Eindhoven 200 (8)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1975–1991 Belgia 86 (2)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1992–1994 RFC Liège 1994–1997 Lierse 1997–1999 Club Brugge 1999–2002 PSV Eindhoven 2002–2004 Kaiserslautern 2004–2005 VfL Wolfsburg 2005–2007 Galatasaray SK 2007–2009 Olympique Marsylia 2009–2010 Al-Hilal 2010–2012 Maroko 2012–2014 Lekhwiya 2014–2015 Al-Jazira

Kariera klubowa

Początki w Belgii

Gerets urodził się w małym mieście Rekem, leżącym w prowincji Limburgia. Piłkarską karierę także rozpoczynał w tej miejscowości, w amatorskim klubie o tej samej nazwie. Na początku lat 70. nastoletni wówczas Eric trafił do młodzieżowej drużyny Standardu Liège, jednej z najbardziej utytułowanych w kraju. Do pierwszego składu został włączony w 1971 roku, a 16 kwietnia 1972 zadebiutował w pierwszej lidze, w przegranym 0:1 meczu z KFC Diest. W tamtym sezonie był to jego jedyny mecz w lidze, a w kolejnym zagrał siedmiokrotnie. Dopiero w sezonie 1973/1974 Gerets stał się podstawowym zawodnikiem drużyny i wywalczył miejsce na prawej obronie Standardu. Z roku na rok był pewnym punktem zespołu, zdobywał bramki, ale pierwsze sukcesy osiągnął dopiero na początku lat 80. W 1979 roku trenerem klubu został słynny Austriak Ernst Happel, a w 1981 roku zespół z Geretsem w składzie sięgnął po Puchar Belgii. Po sezonie Happel odszedł, a jego miejsce zajął inny znany szkoleniowiec, Raymond Goethals. W 1982 roku wywalczył pierwsze od 11 mistrzostwo Belgii, a Gerets (31 meczów, 2 gole) spisywał się na tyle udanie, że otrzymał nagrodę „Złoty But” dla Najlepszego Piłkarza Sezonu 1981/1982. Rok później Goethals ponownie doprowadził klub z Liège do miana najlepszej drużyny Belgii, a w dorobek Erica w tamtym sezonie to 33 mecze i 2 gole.

Pobyt w Milanie plus kontrowersje

Latem 1983 Geretsem zainteresowane były czołowe kluby Europy. Ostatecznie zawodnik trafił do włoskiego A.C. Milan, do którego ściągnął go ówczesny trener drużyny, Ilario Castagner. Gerets grał w pierwszym składzie i rozegrał w rundzie wiosennej 13 meczów w Serie A oraz zdobył jednego gola, jednak w 1984 roku wybuchł skandal. Okazało się wówczas, że w 1982 roku, gdy Standard zdobywał mistrzostwo kraju, przed ostatnim meczem sezonu doszło do przekupstwa graczy Thor Waterschei, a przede wszystkim kapitana zespołu, Rolanda Janssena. Jednym z winnych tej afery uznano Geretsa i zdyskwalifikowano go na rok.

Holandia

Zimą 1985 Geretsowi minął okres zawieszenia i zawodnik wyjechał do Holandii by podpisać kontrakt z tamtejszym klubem MVV Maastricht. W MVV grał przez rok i doszedł do formy sprzed roku, co poskutkowało transferem do PSV Eindhoven w lipcu 1985. Do zespołu z Eindhoven ściągnął go ówczesny szkoleniowiec, Jan Reker i to pod jego wodzą Gerets wywalczył swój pierwszy w karierze tytuł mistrza Holandii. W 1987 roku już za trenerskiej kadencji Hansa Kraaya PSV znów zostało mistrzem, a latem po sezonie pierwszym trenerem mianowano dotychczasowego asystenta, Guusa Hiddinka. Już w 1988 roku zespół kolejny raz z rzędu został mistrzem kraju (zdobył także puchar), a także awansował do finału Pucharu Mistrzów. 25 maja na Neckarstadionie w Stuttgracie Holendrzy okazali się lepsi w serii rzutów karnych od SL Benfica, w czym duży udział miał także Gerets, będący już kapitanem zespołu. Dzięki temu osiągnięciu Eric został uznany Piłkarzem Roku w Belgii za rok 1988. Z PSV prawy obrońca jeszcze trzykrotnie zostawał mistrzem kraju w latach 1989, 1991 oraz 1992 oraz dwukrotnie krajowy puchar w latach 1989 i 1990. 3 maja 1992 Gerets rozegrał swój ostatni mecz w karierze, a PSV wygrało 5:0 z De Graafschap. Opuścił wówczas boisko w 65. minucie, żegnany owacją na stojąco przez kibiców PSV i zmieniony przez Berry'ego van Aerle. Był to zarazem ligowy mecz nr 200 w barwach klubu z Philips Stadion.

Kariera w liczbach

Sezon	Klub	Kraj	Rozgrywki	Mecze	Bramki
1971/72	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	1	0
1972/73	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	7	0
1973/74	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	30	1
1974/75	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	37	5
1975/76	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	34	6
1976/77	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	31	1
1977/78	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	25	0
1978/79	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	33	3
1978/79	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	27	3
1979/80	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	27	3
1980/81	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	29	0
1981/82	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	31	2
1982/83	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	33	2
1983/84	AC Milan	Włochy	Serie A	13	1
1984/85	MVV Maastricht	Holandia	Eredivisie	12	0
1985/86	PSV Eindhoven	Holandia	Eredivisie	29	0
1986/87	PSV Eindhoven	Holandia	Eredivisie	30	1
1987/88	PSV Eindhoven	Holandia	Eredivisie	30	4
1988/89	PSV Eindhoven	Holandia	Eredivisie	31	1
1989/90	PSV Eindhoven	Holandia	Eredivisie	33	1
1990/91	PSV Eindhoven	Holandia	Eredivisie	24	0
1990/91	PSV Eindhoven	Holandia	Eredivisie	23	1
			Łącznie w Eerste Klasse	318	23
			Łącznie w Serie A	13	1
			Łącznie w Eredivisie	212	8

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Belgii Gerets zadebiutował 27 września 1975 roku w przegranym 1:2 meczu z NRD. Rok później został wystąpił w ćwierćfinale Euro 76, jednak Belgia doznała klęski dwukrotnie przegrywając z Holandią 1:2 i 0:5.

W 1980 roku Gerets został powołany do kadry na Euro 80 odbywające się na boiskach Włoch. Na tym turnieju był podstawowym zawodnikiem zespołu i zagrał we wszystkich grupowych meczach, a w spotkaniu z Hiszpanią (2:1) zdobył pierwszego gola dla swojej drużyny. Wystąpił także w finale z RFN, jednak Belgowie nie sprostali Niemcom i przegrali 1:2.

W 1982 roku Gerets zaliczył swoje pierwsze mistrzostwa świata. W kwalifikacjach grał niemal w każdym meczu, ale na turnieju w Hiszpanii wystąpił tylko w pierwszej fazie grupowej, gdyż w ostatnim z nich, zremisowanym 1:1 z Węgrami doznał kontuzji i nie wystąpił już w spotkaniach drugiej fazy grupowej.

W 1986 roku selekcjoner Guy Thys po raz drugi powołał Erica na turniej mistrzostw świata. Na Mundialu w Meksyku Gerets z Thysem doprowadzili Belgów aż do półfinału. Tam Belgowie przegrali 0:2 z późniejszymi mistrzami świata, Argentyną, a w meczu o 3. miejsce zostali pokonani przez Francję (2:4 po dogrywce).

W 1990 roku Gerets po raz trzeci i ostatni znalazł się w drużynie na wielki turniej, a był to Mundial we Włoszech. 36-letni już wówczas zawodnik w drugim grupowym meczu z Urugwajem (3:1) dostał czerwoną kartkę i pauzował jeden mecz. Do gry wrócił na 1/8 finału, ale Belgowie doznali porażki 0:1 z Anglią i odpadli z turnieju.

Swój ostatni mecz w reprezentacji Gerets rozegrał 27 marca 1991, a Belgia zremisowała 1:1 z Walią. Łącznie przez blisko 16 lat rozegrał 86 meczów i zdobył 2 gole. Więcej meczów od niego w kadrze rozegrał wówczas tylko napastnik Jan Ceulemans.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Gerets został trenerem. W 1992 roku objął Club Liège, ale dopiero w 1994 roku trafił do pierwszej ligi do Lierse SK. Przez pierwsze dwa sezony nie osiągał z tym klubem sukcesów, ale w 1997 dość niespodziewanie wywalczył z nim mistrzostwo kraju i wtedy zaczęto go uważać za jednego z najlepszych szkoleniowców w kraju. Po sezonie odszedł jednak z Lier i został szkoleniowcem silniejszego Club Brugge i po 2 latach odzyskał mistrzowski tytuł dla klubu z Brugii. Z Brugge nie zdołał awansować do Ligi Mistrzów, a w lidze zajął 2. miejsce za Racingiem Genk i zrezygnował z pracy.

Latem 1999 Gerets został zatrudniony w PSV Eindhoven. Podobnie jak w czasach, gdy był zawodnikiem, osiągał z klubem z Eindhoven sukcesy. Już w 2000 roku wywalczył mistrzostwo kraju, a rok później, czyli w 2001 roku powtórzył ten sukces, a do tego latem dołożył superpuchar. W 2002 roku PSV straciło mistrzostwo na rzecz Ajaksu Amsterdam i fakt ten był jednym z powodów odejścia Belga ze stanowiska.

Gerets pozostawał bez pracy do września 2002 i wtedy objął 1. FC Kaiserslautern po Andreasie Brehme. Zespół zaczynał grać coraz lepiej i w efekcie czego Gerets uchronił 1. FCK przed degradacją z ligi. Sezon 2003/2004 również rozpoczął jako trener Kaiserslautern, jednak po serii słabszych meczów, 4 lutego 2004 zrezygnował ze stanowiska. Bez pracy pozostawał do kwietnia i wtedy został zatrudniony jako trener VfL Wolfsburg. Z zespołem zajął 10. miejsce w lidze, a w 2005. miejsce 9. i po sezonie ponownie zmienił miejsce pracy, tym razem stając się szkoleniowcem tureckiego Galatasaray SK, z którym w 2006 roku wywalczył mistrzostwo Turcji.

W 2007 roku Gerets został trenerem Olympique Marsylia.

Sukcesy

Jako piłkarz

• Mistrzostwo Belgii: 1982, 1983 ze Standardem
• Puchar Belgii: 1981 ze Standardem
• Mistrzostwo Holandii: 1986, 1987, 1988, 1989, 1991, 1992 z PSV
• Puchar Holandii: 1988, 1989, 1990 z PSV
• Puchar Mistrzów: 1988 z PSV
• Belgijski Złoty But: 1982
• Piłkarz Roku w Belgii: 1988
• Udział w MŚ: 1982, 1986, 1990
• Wicemistrzostwo Europy: 1980
• Udział w ME: 1976, 1980

Jako trener

• Mistrzostwo Belgii: 1997 z Lierse, 1998 z Brugge
• Mistrzostwo Holandii: 2000, 2001 z PSV
• Superpuchar Holandii: 2001 z PSV
• Mistrzostwo Turcji: 2006 z Galatasaray

Bibliografia

• Eric Gerets, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-11-27] .
• Eric Gerets w bazie National Football Teams (ang.)