Francesco Cossiga
Francesco Cossiga (ur. 26 lipca 1928 w Sassari, zm. 17 sierpnia 2010 w Rzymie) – włoski prawnik i polityk, były premier i prezydent kraju, wieloletni parlamentarzysta.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 lipca 1928 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 sierpnia 2010 |
| Prezydent Republiki Włoskiej | |
| Okres |
od 3 lipca 1985 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Włoch | |
| Okres |
od 4 sierpnia 1979 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
| Odznaczenia | |
                                     
| |
Życiorys edytuj
Z wykształcenia prawnik. Pracował zawodowo jako nauczyciel akademicki na Uniwersytecie w Sassari, gdzie wykładał prawo konstytucyjne.
Od młodości związany z Chrześcijańską Demokracją, do której wstąpił w 1945. W 1958 został po raz pierwszy wybrany do Izby Deputowanych. Posłem pozostawał nieprzerwanie do 1983 w ramach III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. W 1966 objął stanowisko podsekretarza stanu w resorcie obrony, które zajmował w kilku rządach. W 1974 Aldo Moro powierzył mu urząd ministra bez teki, a w 1976 urząd ministra spraw wewnętrznych. Funkcję tę pełnił także w gabinecie Giulia Andreottiego. Ustąpił w 1978 po zamordowaniu Aldo Moro, za co przyjął polityczną odpowiedzialność[1].
Porwanie i zabójstwo byłego premiera nie zachwiało jednak jego karierą polityczną. W sierpniu 1979 Francesco Cossiga stanął na czele włoskiego rządu, który tworzyli chadecy, liberałowie i socjaldemokraci[2]. W kwietniu 1980 sformował drugi swój gabinet, wspierany poza Chrześcijańską Demokracją także przez socjalistów i republikanów[3]. Funkcję premiera pełnił do października 1980.
W 1983 wszedł w skład Senatu, następnie został przewodniczącym tej izby włoskiego parlamentu. 24 czerwca 1985 kolegium elektorskie w pierwszy głosowaniu (większością 752 głosów na 977) wybrało go na urząd prezydenta Republiki Włoskiej. Stanowisko to zajmował do 1992, ustąpił na dwa miesiące przed końcem kadencji. Kończył urzędowanie w okresie przemian politycznych, które doprowadziły do radykalnych zmian na włoskiej scenie partyjnej. Jak każdy były prezydent został następnie z urzędu dożywotnim senatorem. Pozostał aktywny w działalności krajowej, m.in. w 1998 zorganizował centrową partię polityczną pod nazwą Unia Demokratów na rzecz Republiki, która jednak rozpadła się rok później.
27 listopada 2006 zapowiedział rezygnację z funkcji senatora, którą jednak w głosowaniu z 31 stycznia 2007 Senat odrzucił większością 178 głosów „przeciw” przy 100 głosach „za”[4].
Francesco Cossiga był kuzynem Enrica Berlinguer, przywódcy Włoskiej Partii Komunistycznej[5].
Był także krótkofalowcem, posiadał znak I0FCG.
Odznaczenia edytuj
- Order Zasługi Republiki Włoskiej:
- Wielki Mistrz Orderu Wojskowego Włoch – ex officio (1985–1992)
- Wielki Mistrz Orderu Zasługi za Pracę – ex officio (1985–1992)
- Wielki Mistrz Orderu Gwiazdy Solidarności Włoskiej – ex officio (1985–1992)
- Wielki Mistrz Orderu Vittorio Veneto – ex officio (1985–1992)
- Wielki Łańcuch Orderu Infanta Henryka (Portugalia) – 1990[8]
- Złoty Order Wolności Republiki Słowenii – 1992[9]
- Krzyż Wielki Orderu Chrystusa
- Łańcuch Orderu Wyzwoliciela San Martina
- Wielka Wstęga Orderu Leopolda
- Krzyż Wielki Orderu Krzyża Południa
- Łańcuch Orderu Zasługi Chile
- Wielki Order Króla Tomisława
- Krzyż Wielki Orderu Danebroga
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi
- Krzyż Wielki Orderu Sikatuny
- Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej
- Krzyż Wielki Orderu Oranje-Nassau
- Krzyż Wielki z Łańcuchem Orderu Sokoła Islandzkiego
- Łańcuch Orderu Al-Husseina ibn Alego
- Krzyż Wielki Orderu Korony Dębowej
- Łańcuch Orderu Pro Merito Melitensi
- Krzyż Orderu Orła Azteków
- Krzyż Wielki Orderu Słońca Peru
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej
- Stopień Specjalny Krzyża Wielkiego Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec
- Krzyż Wielki Orderu San Marino
- Order Królewski Serafinów
- Złoty Łańcuch Orderu Piusa IX
- Wielki Łańcuch Orderu Oswobodziciela
- Order Flagi
- Krzyż Wielki Orderu Łaźni
- Krzyż Wielki Orderu św. Michała i św. Jerzego
- Krzyż Wielki Świętego Konstantyńskiego Orderu Wojskowego Świętego Jerzego
Przypisy edytuj
- ↑ Donald Sassoon: Francesco Cossiga obituary. guardian.co.uk, 18 sierpnia 2010. [dostęp 2011-03-26]. (ang.).
- ↑ Skład pierwszego rządu Francesca Cossigi na stronie Rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2011-03-26]. (wł.).
- ↑ Skład drugiego rządu Francesca Cossigi na stronie Rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2011-03-26]. (wł.).
- ↑ La biografia di Francesco Cossiga. Vita ed attività politica del „Picconatore”. italynews.it, 18 sierpnia 2008. [dostęp 2011-03-26]. (wł.).
- ↑ Mio cugino Berlinguer: Cossiga racconta un leader. corriere.it, 10 czerwca 1994. [dostęp 2011-03-26]. (wł.).
- ↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 29 kwietnia 1992. [dostęp 2012-01-23]. (wł.).
- ↑ Commendatore Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 2 czerwca 2006. [dostęp 2012-01-23]. (wł.).
- ↑ Cidadãos Estrangeiros Agraciados com Ordens Portuguesas. presidencia.pt. [dostęp 2012-01-23]. (port.).
- ↑ Odlikovanci [online], Predsednica Republike Slovenije [dostęp 2024-04-24] (słoweń.).
Bibliografia edytuj
- Francesco Cossiga. quirinale.it. [dostęp 2011-03-26]. (wł.).
- Francesco Cossiga na stronie Senatu XVI kadencji. [dostęp 2011-03-26]. (wł.).