Fred Perry (tenisista)
Frederick John Perry (ur. 18 maja 1909 w Stockport, zm. 2 lutego 1995 w Melbourne) – brytyjski tenisista, zwycięzca ośmiu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, dwóch w grze podwójnej i czterech w grze mieszanej, zdobywca Pucharu Davisa, mistrz świata w tenisie stołowym.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 maja 1909 |
| Data i miejsce śmierci |
2 lutego 1995 |
| Gra |
praworęczna, jednoręczny backhand |
| Status profesjonalny |
1936 (jako amator od 1929) |
| Zakończenie kariery |
1956 |
| Gra pojedyncza | |
| Australian Open |
W (1934) |
| Roland Garros |
W (1935) |
| Wimbledon |
W (1934–1936) |
| US Open |
W (1933, 1934, 1936) |
| Gra podwójna | |
| Australian Open |
W (1934) |
| Roland Garros |
W (1933) |
| Wimbledon |
F (1932) |
| Strona internetowa | |
Był synem Samuela Perry’ego, działacza związkowego i członka Izby Gmin z ramienia Partii Pracy. Początkowo uprawiał tenis stołowy, sięgając po kilka medali mistrzostw świata – w Sztokholmie w 1928 roku po srebro w deblu (z Charlesem Bullem) oraz brąz w grze mieszanej (z Winifred Lang) i w rywalizacji drużynowej, w Budapeszcie w 1929 roku po złoto w grze pojedynczej oraz medale brązowe w deblu (z Bullem) i drużynie. Był również kilkakrotnie mistrzem Anglii.
Kariera tenisowa edytuj
W wieku 18 lat rozpoczął treningi tenisowe, którym z czasem poświęcił się całkowicie.
Pierwszy sukces w tenisie ziemnym odniósł w 1930 roku, wygrywając międzynarodowe mistrzostwa Argentyny. W 1931 roku awansował do najlepszych dziesięciu tenisistów świata. W 1932 roku był w finale debla na Wimbledonie, w parze z Patem Hughesem. W 1933 roku wygrał po raz pierwszy mistrzostwa USA (obecnie US Open), a rok później odniósł już trzy wielkoszlemowe zwycięstwa – na mistrzostwa USA, Australian Championships (obecnie Australian Open) i Wimbledon.
W 1935 roku wygrał także mistrzostwa Francji (obecnie French Open), jako pierwszy zawodnik w historii tenisa odnosząc zwycięstwa we wszystkich turniejach wielkoszlemowych. Poza zwycięstwem w Paryżu wygrał w 1935 roku także Wimbledon. Łącznie triumfował w grze pojedynczej na tym turnieju trzy razy, pokonując w kolejnych finałach Jacka Crawforda (1934) i Gottfrieda von Cramma (1935, 1936).
Perry wygrał łącznie osiem turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, a dalsze sześć w deblu i mikście, partnerując w grze podwójnej Patowi Hughesowi oraz w grze mieszanej Dorothy Round Little, Sarah Palfrey Cooke i Betty Nuthall.
W 1937 roku Perry zakończył karierę amatorską i przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie występował w zawodowym cyrku pod patronatem Billa Tildena. Stoczył m.in. ponad 150 pojedynków ze swoim poprzednikiem w roli mistrza Wimbledonu, Ellsworthem Vinesem. W 1938 i 1941 roku zdobywał mistrzostwo USA zawodowców.
Jako syn związkowca przełamał stereotyp angielskiego mistrza tenisowego, bogatego arystokraty. Stał się na długie lata symbolem sukcesu tenisa brytyjskiego; od jego zwycięstwa na Wimbledonie w 1936 roku, Wielka Brytania czekała na kolejnego mistrza swojego najważniejszego turnieju aż do 2013 roku, kiedy to zwyciężył Andy Murray. Perry grał także skutecznie w reprezentacji narodowej w Pucharze Davisa. Odniósł 45 zwycięstw w 52 pojedynkach (34 zwycięstwa w 38 meczach singlowych), prowadząc zespół narodowy do zdobycia trofeum w 1933 roku. Brytyjczycy przełamali tym samym okres dominacji Francji, a zarazem ponad 20-letni czas własnych porażek w Pucharze. Obecność Perry’ego w drużynie przesądziła o skutecznej obronie Pucharu Davisa w trzech kolejnych latach, do 1936 roku włącznie.
Poślubił aktorkę amerykańską Helen Vison i przyjął obywatelstwo USA, w czasie II wojny światowej służył w armii amerykańskiej. W 1947 roku ostatecznie zakończył karierę sportową; rok później założył firmę produkującą konfekcję sportową Fred Perry Sportswear. Komentował również tenis w radiu dla rozgłośni BBC oraz publikował artykuły w czasopismach sportowych. W 1975 roku został uhonorowany miejscem w międzynarodowej tenisowej galerii sławy, a w 1984 roku przy kompleksie tenisowym Wimbledonu odsłonięto jego pomnik.
Fred Perry był zawodnikiem praworęcznym. Jego najsilniejszym uderzeniem na korcie był forhend, a dobrą grę wspierał odpornością psychiczną. Jako pierwszy zawodnik stosował z powodzeniem uderzenia w pełnym biegu. Wyróżniał się na korcie regularnością gry i harmonijnością zagrań.
W styczniu 1995 roku Perry gościł w Melbourne w czasie turnieju Australian Open; w hotelu doznał złamania żeber i zmarł wskutek powikłań kilkanaście dni później.
Finały w turniejach wielkoszlemowych edytuj
Gra pojedyncza (8–2) edytuj
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 1933 | U.S. National Championships, Forest Hills | Trawiasta |  Jack Crawford
|
6:3, 11:13, 4:6, 6:0, 6:1 |
| Zwycięzca | 2. | 1934 | Australian Championships, Sydney | Trawiasta | Jack Crawford
|
6:3, 7:5, 6:1 |
| Zwycięzca | 3. | 1934 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Jack Crawford
|
6:3, 6:0, 7:5 |
| Zwycięzca | 4. | 1934 | U.S. National Championships, Forest Hills | Trawiasta |  Wilmer Allison
|
6:4, 6:3, 3:6, 1:6, 8:6 |
| Finalista | 1. | 1935 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | Jack Crawford
|
6:2, 4:6, 4:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 5. | 1935 | French Championships, Paryż | Ceglana |  Gottfried von Cramm
|
6:3, 3:6, 6:1, 6:3 |
| Zwycięzca | 6. | 1935 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Gottfried von Cramm
|
6:2, 6:4, 6:4 |
| Finalista | 2. | 1936 | French Championships, Paryż | Ceglana | Gottfried von Cramm
|
0:6, 6:2, 2:6, 6:2, 0:6 |
| Zwycięzca | 7. | 1936 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Gottfried von Cramm
|
6:1, 6:1, 6:0 |
| Zwycięzca | 8. | 1936 | U.S. National Championships, Forest Hills | Trawiasta | Don Budge
|
2:6, 6:2, 8:6, 1:6, 10:8 |
Gra podwójna (2–2) edytuj
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1932 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Pat Hughes
|
 Jean Borotra Jacques Brugnon
|
0:6, 6:4, 6:3, 5:7, 5:7 |
| Zwycięzca | 1. | 1933 | French Championships, Paryż | Ceglana | Pat Hughes
|
Vivian McGrath Adrian Quist
|
6:2, 6:4, 2:6, 7:5 |
| Zwycięzca | 2. | 1934 | Australian Championships, Sydney | Trawiasta | Pat Hughes
|
Adrian Quist Don Turnbull
|
6:8, 6:3, 6:4, 3:6, 6:3 |
| Finalista | 2. | 1935 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | Pat Hughes
|
Jack Crawford Vivian McGrath
|
0:6, 6:4, 6:3, 5:7, 5:7 |
Gra mieszana (4–1) edytuj
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 1932 | French Championships, Paryż | Ceglana | Betty Nuthall
|
Helen Wills Moody Sidney Wood
|
6:4, 6:2 |
| Zwycięzca | 2. | 1932 | U.S. National Championships, Forest Hills | Trawiasta | Sarah Palfrey Cooke
|
Helen Jacobs Ellsworth Vines
|
6:3, 7:5 |
| Finalista | 1. | 1933 | French Championships, Paryż | Ceglana | Betty Nuthall
|
Margaret Scriven-Vivian Jack Crawford
|
2:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 3. | 1935 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Dorothy Round Little
|
Nell Hall Hopman Harry Hopman
|
7:5, 4:6, 6:2 |
| Zwycięzca | 4. | 1936 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Dorothy Round Little
|
Sarah Palfrey Cooke Don Budge
|
7:9, 7:5, 6:4 |
Marka odzieżowa edytuj
W 1952 we współpracy z austriackim piłkarzem Tibbym Wegnerem uruchomił sygnowaną swoim nazwiskiem markę odzieżową, która produkowała koszulki tenisowe. Koszulka polo początkowo była produkowana tylko w kolorach białym i czarnym[1]. Zaprezentowane na turnieju w Wimbledonie szybko stały się popularne. Logo firmy – wieniec laurowy – było wzorowane na oryginalnym symbolu Wimbledonu.
W 1995 marka została sprzedana japońskiej firmie Hit Union, jednak zachowała swoją niezależność i jej dziedzictwo jest kultywowane przez rodzinę Perry[2]. Marka była sponsorem brytyjskiego tenisisty Andy’ego Murraya od początku jego kariery do 2009.
Przypisy edytuj
- ↑ Marka Fred Perry. Casual Authentic. [dostęp 2021-02-09]. (pol.).
- ↑ Everyone for tennis: Fred Perry celebrates 60 years as a sportswear [online], The Independent, 14 października 2012 [dostęp 2019-11-03] (ang.).
Bibliografia edytuj
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-10-21] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-10-21] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-10-21] (ang.).
- Profil na stronie International Tennis Hall of Fame
- Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979