Fryderyk Karol Heski
Fryderyk Karol Ludwik Konstantyn, książę Hesji-Kassel (ur. 1 maja 1868 w Gut Panker; zm. 28 maja 1940 w Kassel) – tytularna głowa rodu Hessen-Kassel, pod koniec 1918 niekoronowany król Finlandii.
 Fryderyk Karol Heski | |
.svg)
| |
| Król elekt Finlandii (jako Väinö I) | |
| Okres |
od 9 października 1918 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca |
republika |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Odznaczenia | |
           
| |
Młodość edytuj
Był trzecim synem Fryderyka Wilhelma, tytularnego władcy Hesji-Kassel i księżniczki Anny Pruskiej. W 1891 roku był zamieszany w skandal z udziałem cesarza Wilhelma II, zwany aferą Kotze. Wraz z wieloma innymi członkami rodów arystokratycznych został oskarżony o ekscesy seksualne[1]. Książę Fryderyk Karol miał nieskomplikowany charakter. Zdaniem cesarza Wilhelma II miał melancholijną, skłonną do filozofowania naturę[2]. Poza tym był pilny. Miał zamiłowanie do archeologii, sztuki i literatury.
Król Finlandii edytuj
9 października 1918 fiński parlament wybrał Fryderyka na dziedzicznego króla Finlandii pod imieniem Karola I. Wkrótce imię zmieniono na fińskie Väinö I. Miał nosić tytuł „król Finlandii i Karelii, książę Alandii, wielki książę Laponii, pan Północy”. Sporządzono dla niego koronę i szykowano się do koronacji. Fryderyk nie zdążył jednak wyjechać do Finlandii, a po klęsce Niemiec abdykował 14 grudnia 1918.
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Wielki z Łańcuchem Orderu Lwa Złotego (1885, Hesja)[3][4]
- Krzyż Wielki Orderu Ludwika (1892, Hesja)[4]
- Order Słonia (Dania)[5]
- Order Orła Czarnego (Prusy)[3][5]
- Order Orła Czerwonego (Prusy)
- Krzyż Wielki Orderu Łaźni (Wlk. Brytania)[5]
- Krzyż Wielki Orderu Wierności (Badenia)[6]
- Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja)[3]
- Krzyż Wielki Orderu Alberta Niedźwiedzia (Anhalt)[7]
- Krzyż Wielki Orderu Świętego Aleksandra (Bułgaria)[3]
- Krzyż Wielki Orderu Domowego i Zasługi (Oldenburg)[3]
- Krzyż Wielki Orderu Sokoła Białego (Saksonia-Weimar-Eisenach)[8]
Małżeństwo i potomstwo edytuj
25 stycznia 1893 w Berlinie poślubił Małgorzatę Hohenzollern (1872–1954), najmłodszą córkę Fryderyka III (1831–1888), cesarza Niemiec, i Wiktorii Koburg (1840–1901). Małżeństwo miało sześciu synów:
- Fryderyk Wilhelm Zygmunt Wiktor (1893–1916),
- Maksymilian Fryderyk Wilhelm Jerzy (1894–1914),
- Filip (1896–1980) – tytularny książę-elektor Hesji ⚭ Mafalda Sabaudzka (1902–1944), córka Wiktora Emanuela III (1869–1947), króla Włoch, i Heleny Petrowić-Niegosz (1873–1952),
- Wolfgang Maurycy (1896–1989) – książę koronny Finlandii ⚭ Maria Aleksandra Badeńska (1902–1944), córka Maksymiliana (1867–1929), tytularnego wielkiego księcia Badenii, i Marii Ludwiki Hanowerskiej (1879–1948),
- Krzysztof Ernest August (1901–1943) ⚭ Zofia Glücksburg (1914–2001), córka Andrzeja (1882–1944) i Alicji Battenberg (1885–1969),
- Ryszard Wilhelm Leopold (1901–1969)
Późniejsze życie i śmierć edytuj
15 marca 1925 został oficjalnie głową rodu heskiego. Zmarł 28 maja 1940 roku w Kassel.
Przypisy edytuj
- ↑ Wolfgang Wippermann: Skandal im Jagdschloss Grunewald. Männlichkeit und Ehre im deutschen Kaiserreich. Primus Verlag, Darmstadt 2010
- ↑ Jonathan Petropoulos: Royals and the Reich: The Princes von Hessen in Nazi Germany. Oxford University Press, 2006, S. 32
- ↑ a b c d e Hof- und Staats-Handbuch des Großherzogtum Hessen. 1913, s. 4
- ↑ a b Grossherzoglich Hessische Ordensliste 1914, s. 2, 4
- ↑ a b c The titled nobility of Europe. Londyn: Harrison & Sons, 1914, s. 72.
- ↑ Hof- und Staats-Handbuch des Großherzogtum Baden. 1910, s. 41
- ↑ Hof- und Staats-Handbuch für des Herzogtum Anhalt1894, s.
- ↑ Staatshandbuch für das Großherzogtum Sachsen-Weimar-Eisenach. 1900, s. 17
Bibliografia edytuj
- Suomen Kuningas („Fiński król”). „Helsinging Sanomat”. s. 21-29. (fiń.).
- Finnlands deutsches Königsabenteuer 1918. W: Anders Huldén: Deutsch-Finnische Gesellschaft e.V.. Reinbek: Traute Warnke Verlag, 1997. ISBN 3-9801591-9-1. (niem.).
- Jonathan Petropoulos: Royals and the Reich: The Princes von Hessen in Nazi Germany. Oxford University Press, 2006.
- John Röhl: Die Kotze-Affäre, in: Wilhelm II. Der Aufbau der persönlichen Monarchie C. H. Beck, München 2001, S. 741 ff.
- Wolfgang Wippermann, Skandal im Jagdschloss Grunewald. Männlichkeit und Ehre im deutschen Kaiserreich, Darmstadt: Primus Verlag, 2010, ISBN 3-89678-810-8, OCLC 662418163.