Góra Bouffałowa
Góra Bouffałowa, (lit. Taurakalnis[1], Pamėnkalnis) – wzgórze w Wilnie.
 Były Pałac Związków Zawodowych na Górze Bouffałowej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
Położenie na mapie Wilna  | |
Położenie na mapie Litwy  | |
 54°41′05,28″N 25°16′19,02″E/54,684800 25,271950
| |
Górę Bouffałową często odwiedzają mieszkańcy miasta, głównie młodzież. Spotykają się na niej abiturienci szkół, by po balu kończącym edukację powitać na niej świt. Zimą jest trasą zjazdową dla snowboardzistów i saneczkarzy[1]. Górę jako miejsce zabaw dziecięcych opisywał także pisarz Karol Olgierd Borchardt, w książce „Znaczy Kapitan”[2].
Historia edytuj
Litewski archeolog Vykintas Vaitkevičius ustalił, że w średniowieczu wzgórze to nazywano Czartowską lub Diabelską Górą. W 1441 książę Kazimierz Jagiellończyk swoim przywilejem nadał wzgórze Wilnu, spełniało ono rolę punktu orientacyjnego - "ipa usque ad fluvium Wilia ab vna et a Czarthowahora vsq ad Lukyschky partibus". Od XVII wieku ludność litewska nazywa je "Pamėnkalnis" czyli Góra Duchów (Widm)[3], na mapie z 1602 droga łącząca Wilię z Bramą Łukiską jest nazwana Pamėnkalnio. W drugiej połowie XVIII wieku wzgórze lub jego część kupił starosta stokliski Józef Teodor Doroszkiewicz Bouffał herbu Kościesza, od jego nazwiska powstała polska nazwa tego miejsca. W 1800 na jednym ze stoków został założony cmentarz ewangelicki[4]. W II połowie XIX wieku litewski historyk literatury Mykolas Biržiška po raz pierwszy użył określenia związanego z turem "Tauro kalnas", w 1860 przemysłowiec Wilhelm Szopen wybudował u podnóża Góry Bouffałowej browar (obecny Tauras). W 1907 powstała inicjatywa wybudowania na wzgórzu centrum kultury litewskiej, do grona zwolenników tego pomysłu należeli m.in. Mikalojus Konstantinas Čiurlionis i Jonas Basanavičius, przygotowania do realizacji przerwał wybuch I wojny światowej. W dwudziestoleciu międzywojennym na górze znajdował się stadion piłkarski, oddany do użytku 7 września 1924 roku. Rozgrywały na nim mecze drużyny klubów WKS 1 ppLeg Wilno i Elektrit Wilno. W 1956 zniszczono cmentarz ewangelicki, na jego terenie powstał park. W 1974 na szczycie wzgórza wybudowano Pałac Ślubów, który został zaprojektowany przez Gedyminasa Baravykasa i jest uważany za jedną z najciekawszych budowli z czasów socjalistycznej Litwy[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Taurakalnis. Wileński portal turystyczny vilnius-tourism.lt. [dostęp 2013-01-06]. (pol.).
- ↑ Karol Olgierd Borchardt: Znaczy Kapitan. Poznaj Świat, 2010. ISBN 978-83-7380-785-3.
- ↑ Vykintas Vaitkevičius "Senosios Vilniaus šventvietės" Šiaurės Atėnai 15.11.2003. [dostęp 2017-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)].
- ↑ a b Krzysztof Wałejko (z zespołem red. ks. Marek Borysiak, Anna Franko, Irena Jutkiewicz i Katarzyna Jutkiewicz: Praktyczny przewodnik po Wilnie. Przedsiębiorstwo Wydawnicze "Krzysztof Wałejko", Suwałki 2003, s. 108-109. ISBN 83-918978-2-6.