Wikipedia

Giennadij Majorow

Giennadij Gieorgijewicz Majorow (ros. Геннадий Георгиевич Майоров; ur. w 1941) – radziecki i rosyjski historyk filozofii, tłumacz, doktor nauk filozoficznych (1982), uhonorowany tytułem „Zasłużony Profesor Uniwersytetu Moskiewskiego”[2]. Obok radzieckich historyków filozofii Wasilija Sokołowa i Igora Narskiego postać Genadija Majorowa zajmuje szczególne miejsce w badaniu i rozpowszechnianiu myśli Leibniza w Rosji[3].

Giennadij Majorow
Państwo działania

 Rosja

Data i miejsce urodzenia

3 marca 1941[1]
Moskwa, Związek Radziecki

doktor nauk filozoficznych
Specjalność: historia filozofii
Alma Mater

Moskiewski Uniwersytet Państwowy im. M.W. Łomonosowa

Doktorat

1969 – historia filozofii
Moskiewski Uniwersytet Państwowy im. M.W. Łomonosowa

Habilitacja

1983

Nauczyciel akademicki
profesor
Katedra

historii filozofii zagranicznej

Okres spraw.

od 1988

Odznaczenia
Zasłużony Profesor Uniwersytetu Moskiewskiego

Życiorys edytuj

W 1965 ukończył studia na wydziale filozofii Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego[4], gdzie kierownikiem naukowym Majorowa był Walentin Asmus[5]. Potem do 1968 był aspirantem tejże uczelni i po studiach na aspiranturze rozpoczął pracę w Katedrze Historii Filozofii Zagranicznej[1]. Od 1988 jest tam profesorem[6]. We wczesnym okresie swojej działalności naukowej zajmował się badaniem nad filozofią Gottfrieda Leibniza, któremu poświęcił swoją pracę kandydacką pt. „Gnozeologia Gottfrieda W. Leibniza” (ros. Гносеология Готфрида В. Лейбница)[7]. Następnie polem zainteresowań badawczych Majorowa stała się przeważnie filozofia starożytna i średniowieczna. Od lat 90. XX w. rozszerzył swoje zainteresowania naukowe o krytyczne rozpatrzenie pochodzenia i istoty filozofii[1]. Na ten temat opublikował książkę „Filozofia jako poszukiwanie Absolutu”[8].

Obok badań naukowych zajmuje się przekładami literatury filozoficznej, m.in. przetłumaczył z łacińskiego prace Leibniza, Berkeley’a, Boecjusza. We wrześniu 2012 roku został jednym z oficjalnych oponentów (odpowiednik polskich recenzentów krytycznych[9]) Władimira Katasonowa podczas obrony pierwszej w Rosji dysertacji doktorskiej z teologii[10].

Wybrane prace edytuj

Prace z historii filozofii, w tym książki:

  • „Tieorieticzeskaja fiłosofija Lejbnica” (ros. „Теоретическая философия Лейбница” (1973);
  • „Etika w sriednije wieka” (ros. „Этика в средние века” (1986):
  • „Cyceron i anticznaja fiłosofija rieligii” (ros. „Цицерон и античная философия религии” (1989)[11].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Маслин 2020 ↓, s. 404.
  2. ↑ К юбилею Геннадия Георгиевича Майорова. [w:] Объявления [on-line]. Moskiewski Uniwersytet Państwowy im. M.W. Łomonosowa, 03/03/2016. [dostęp 2020-08-08]. (ros.).
  3. ↑ Rashatko 2021 ↓, s. 32.
  4. ↑ Алексеев 2009 ↓, s. 355.
  5. ↑ Адриан (Пашин), игумен: Интервью с Геннадием Георгиевичем Майоровым. Bogoslov.ru, 15 марта 2010. [dostęp 2020-08-06]. (ros.).
  6. ↑ Oficjalna strona Majorowa. new.philos.msu.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-26)]. w serwisie internetowym UM
  7. ↑ Майоров Г.Г., Гносеология Готфрида В. Лейбница : Автореф. дис. на соискание учён. степени канд. филос. наук : (622) / [Моск. гос. ун-т им. М.В. Ломоносова. Филос. фак.]. - Москва : Изд-во Моск. ун-та, 1969. - 15 с
  8. ↑ Майоров Г.Г. Философия как искание Абсолюта. Опыты теоретические и исторические. — М.: Едиториал УРСС, 2004.
  9. ↑ Lilianna Kiejzik. Gieorgij Fłorowski o metodzie uprawiania badań naukowych. „Przegląd Filozoficzny – Nowa Seria”. 2 (110), s. 72, 2019. DOI: 10.24425/pfns.2019.128377. ISSN 1230-1493. (pol.). 
  10. ↑ Профессор ПСТГУ, доктор философских наук В.Н. Катасонов защитил докторскую диссертацию по богословию. BezFormata.Com. [dostęp 2022-03-11]. (ros.).
  11. ↑ Abrosimow 2009 ↓.

Bibliografia edytuj

w języku rosyjskim
w języku polskim

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Giennadij_Majorow&oldid=70717314”