Giuseppe Firrao (1670–1744)
Giuseppe Firrao (ur. 12 lipca 1670 w Luzzi, zm. 24 października 1744 w Rzymie[1]) – włoski kardynał.
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
12 lipca 1670 |
| Data i miejsce śmierci |
24 października 1744 |
| Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej | |
| Okres sprawowania |
4 października 1733–6 lutego 1740 |
| Biskup Aversy | |
| Okres sprawowania |
1730-1734 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
25 sierpnia 1714 |
| Prezbiterat |
2 września 1714 |
| Kreacja kardynalska |
24 września 1731 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
niepewna | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Życiorys edytuj
Firrao pochodził ze szlacheckiej rodziny, był synem Pietra Firrao i Isabelli Caracciolo[1]. Studiował w rzymskim seminarium, a następnie na Sapienzy, gdzie w 1695 uzyskał doktorat utroque iure[1]. W tym samym roku został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, a dwa lata później wicelegatem w Urbino[1]. Następnie był gubernatorem Loreto, Ankony, Civitavecchii, Viterbo i Perugii[1]. 25 sierpnia 1714 przyjął święcenia diakonatu[2]. 2 września 1714 został wyświęcony na prezbitera i wybrany arcybiskupem tytularnym Nicei[2]. Od 1716 pełnił rolę nuncjusza w Szwajcarii, a od 1720 – w Portugalii[1]. 11 grudnia 1730 został wybrany biskupem (z osobistym tytułem arcybiskupa) Aversy; zrezygnował z diecezji 26 września 1734[2].
24 września 1731 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Tommaso in Parione[2]. Od 4 października 1733 do 6 lutego 1740 był sekretarzem stanu[1]. Był także prefektem Świętej Konsulty oraz protektorem zakonu augustianów[1]. Od 1737 był także protektorem joannitów i szpitalników oraz prefektem Trybunału Sygnatury Łaski[1]. W 1738 został mianowany prefektem Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników[1]. Od stycznia 1741 przez roczną kadencję pełnił także funkcję kamerlinga Kolegium Kardynałów[1].