Gończy węgierski

Gończy węgierski
	; Gończy węgierski
Inne nazwy	Hungarianhound, Transylvanian scenthound, gończy siedmiogrodzki, Erdélyi Kopó
Kraj patronacki	Węgry
Kraj pochodzenia	Węgry
	Wymiary
Wysokość	55 - 65 cm,; odm. krótkonożna:; 45 - 50 cm
Masa	30 - 35 kg
	Klasyfikacja
FCI	Grupa VI, Sekcja 1.2,; nr wzorca 241
	Wzorce rasy
	FCI;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Gończy węgierski (gończy siedmiogrodzki) – rasa psa, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów gończych średniej wielkości. Podlega próbom pracy^[1].

Rasa ta występuje w dwóch odmianach wielkościowych: krótkonożnej i wysokonożnej. Obydwie odmiany są bliskie wymarcia, na co wskazuje spadek liczby wpisów tych gończych do Węgierskiej Księgi Rodowodowej^[2].

Rys historyczny edytuj

Gończy węgierski jako rasa pochodzi od czarnych psów gończych zwanych panońskimi tropowcami oraz od dawnych myśliwskich psów siedmiogrodzkich. Pod koniec XIX wieku gończy węgierski był dość licznie hodowany na terenie Siedmiogrodu oraz Węgier. Oficjalną nazwą rasy, uznaną przez FCI w roku 1963, jest Erdélyi Kopó.

Wygląd edytuj

Włos u obu odmian wielkościowych jest zbity, twardy i obfity. Podszerstek staje się gęstszy w okresie zimowym.

Umaszczenie występujące u tej rasy to czarne z białymi lub brązowymi znaczeniami. W odmianie krótkonożnej jest dozwolone występowanie brązowego nosa.

Użytkowość edytuj

Dawniej myśliwi polując konno na jelenie, niedźwiedzie, czy dziki używali kilku gończych węgierskich. Do polowań na mniejszą zwierzynę taką jak zające czy lisy wykorzystywano odmianę krótkonożną tego gończego. Współcześnie nadal są wykorzystywane jako tropowce i płochacze, a także jako psy goniące głosem. Mają dobrze rozwinięty zmysł orientacji, są łatwe w prowadzeniu, a w pracy myśliwskiej wytrzymałe.

Przypisy edytuj

↑ ^a ^b Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 249.
↑ Hans Räber: Encyklopedia Psów Rasowych. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2001, s. 367. ISBN 83-7073-158-9.

Bibliografia edytuj

Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 2003, s. 234. ISBN 83-7073-372-7.
Hans Räber: Encyklopedia Psów Rasowych. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2001, s. 365 - 367. ISBN 83-7073-158-9.

[IEPR-1] Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 249.

[2] Hans Räber: Encyklopedia Psów Rasowych. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2001, s. 367. ISBN 83-7073-158-9.

[1]

[2]