Gunnar Andersen (1890–1968)

Gunnar Andersen (ur. 18 marca 1890 w Drøbak, zm. 25 kwietnia 1968 w Oslo) – norweski piłkarz i skoczek narciarski. 46-krotny reprezentant kraju, wieloletni kapitan drużyny narodowej. Dwukrotny olimpijczyk (1912 i 1920). Przez całą karierę piłkarską zawodnik klubu Lyn Fotball. Były rekordzista świata w długości skoku narciarskiego. Pierwszy w historii laureat nagrody Egebergs Ærespris (1918). Po zakończeniu kariery działacz piłkarski.

Gunnar Andersen

Andersen w 1920
Data i miejsce urodzenia	18 marca 1890 Drøbak
Data i miejsce śmierci	25 kwietnia 1968 Oslo
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1911–1927 Lyn Fotball
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1911–1924 Norwegia 46 (0)

Gunnar Andersen

Reprezentacja	Norwegia
Rekord życiowy	47 m na Gustadbakken w Geithus (1912)

Życiorys

Andersen w latach 1911–1927 był piłkarzem klubu Lyn Fotball z Oslo, w którym przez wiele lat pełnił funkcję kapitana – był to jedyny klub jaki reprezentował w swojej karierze. Występował na pozycji lewego pomocnika. Charakteryzował się dobrą techniką i wytrzymałością, miał jednak problemy z szybkością biegu. W barwach swojego macierzystego zespołu nie zdobył żadnego trofeum – w debiutanckim sezonie Andersena (1911) klub z Oslo co prawda triumfował w Pucharze Norwegii, jednak zawodnik ten doznał kontuzji w półfinale, przez co nie wystąpił w meczu finałowym i, zgodnie z ówczesnym regulaminem, nie otrzymał trofeum za zwycięstwo w tych rozgrywkach i nie jest traktowany jako ich triumfator.

Uznawany jest za jedną z pierwszych „gwiazd” norweskiej piłki nożnej. W reprezentacji Norwegii w piłce nożnej zadebiutował 17 września 1911 w przegranym 1:4 meczu ze Szwecją – było to dopiero trzecie w historii międzynarodowe spotkanie norweskiej kadry, która osiągała wówczas słabe rezultaty – w pierwszych 20 meczach Andersena w jej barwach zremisowała ona sześciokrotnie, a pozostałe czternaście spotkań przegrała. Andersen wystąpił w pierwszym wygranym przez Norwegię meczu międzynarodowym – 16 czerwca 1918 w Oslo pokonała ona 3:1 Danię (dla samego Andersena był to 21. mecz w drużynie narodowej). Jako pierwszy Norweg w historii osiągnął barierę 25 występów w piłkarskiej reprezentacji, 25. mecz rozgrywając 29 czerwca 1919 w Oslo (wygrana 4:3 ze Szwecją) – za osiągnięcie to, jako pierwszy, w 1930 roku został przez Norges Fotballforbund uhonorowany trofeum Gullklokka. Z reprezentacją swojego kraju dwukrotnie wystąpił w turnieju olimpijskim – w 1912 Norwedzy przegrali 0:7 z Duńczykami i zajęli 5. lokatę, a osiem lat później w 1. rundzie niespodziewanie pokonali 3:1 uznawanych za faworytów do złotego medalu Anglików (występujących pod flagą Wielkiej Brytanii), jednak w kolejnych spotkaniach przegrali 0:4 z Czechosłowacją i 1:2 z Włochami i ostatecznie ponownie zostali sklasyfikowani na 5. lokacie w klasyfikacji końcowej turnieju.

W 1924 zakończył karierę piłkarską. W reprezentacji Norwegii po raz ostatni wystąpił 14 września 1924 w przegranym 1:3 spotkaniu z Danią. W sumie w drużynie narodowej wystąpił w 46 meczach, co przez kolejnych 14 lat było rekordowym wynikiem – poprawił go dopiero Henry Johansen. 37 razy pełnił funkcję kapitana reprezentacji, co plasuje go w czołowej „dziesiątce” piłkarzy w historii tego zespołu. Po zakończeniu występów pracował jako działacz sportowy w Norges Fotballforbund. Za swoje dokonania zarówno na boisku, jak i poza nim został przez ten związek wyróżniony złotą odznaką.

Grę w piłkę nożną łączył z uprawianiem skoków narciarskich. Jego największym sukcesem w tej dyscyplinie sportu był rekord świata w długości skoku narciarskiego – w 1912 na skoczni Gustadbakken w Geithus uzyskał odległość 47 metrów co było wówczas najlepszym dystansem uzyskanym przez jakiegokolwiek skoczka narciarskiego w historii. Za swoje dokonania w obu sportach w 1918, jako pierwszy sportowiec w historii, został wyróżniony nagrodą Egebergs Ærespris.