Gwiazdozbiór Trójkąta
Trójkąt (łac. Triangulum, dop. Trianguli, skrót Tri) – gwiazdozbiór nieba północnego, 78. co do wielkości, którego trzy najjaśniejsze gwiazdy tworzą figurę wydłużonego trójkąta. Trójkąt jest co prawda jedenastą z kolei najmniejszą konstelacją na niebie, ale jest w niej M33 – pokazowa galaktyka[2]. Położony w obszarze nieba pomiędzy Andromedą i Baranem oraz Perseuszem i Rybami. Jest to jedna z 48 konstelacji opisanej w dziele Almagest Ptolemeusza. W Polsce widoczny od lata do zimy. Liczba gwiazd dostrzegalnych nieuzbrojonym okiem: około 15.
Nazwa łacińska |
Triangulum |
---|---|
Dopełniacz łaciński |
Trianguli |
Skrót nazwy łacińskiej |
Tri |
Dane obserwacyjne (J2000) | |
Rektascensja |
2 h |
Deklinacja |
32° |
Charakterystyka | |
Powierzchnia |
132 stopnie kw. |
Liczba gwiazd o obserwowanej wielkości gwiazdowej < 3 |
0 |
Najjaśniejsza gwiazda |
β Tri (3,00m) |
Gwiazdozbiory sąsiadujące |
|
Roje meteorów |
brak[1] |
Widoczny na szerokościach geograficznych pomiędzy 52[2]° S a 90° N. | |
Istnieje również gwiazdozbiór nieba południowego o nazwie Trójkąt Południowy (łac. Triangulum Australe).
Pochodzenie nazwy edytuj
Chociaż konstelacja była opisywana już w 270 roku przed naszą erą, to ma niewiele wspólnego z mitologią oprócz może bardzo luźnego związku z trójkątnym kształtem Sycylii, o której wiadomo, że bogini Demeter błagała Jowisza, by umieścił ją na niebie. Dawni astronomowie greccy zauważali jej podobieństwo do wielkiej litery Delta (Δ). Niektórzy autorzy wiążą ją z Deltami rzek, w szczególności z deltą Nilu[2]. W starożytnym Babilonie określana była mianem Pługa[1]. W zasadzie swoją nazwę konstelacja zawdzięcza regularnemu kształtowi[3].
Jak odnaleźć konstelację edytuj
Gwiazdy tworzące zarys Trójkąta są dość jasne. Należy odszukać na niebie Almach (γ And), następnie podążając na południe nad gwiazdozbiorem Barana, odnaleźć gwiazdy należące do konstelacji Trójkąta[4].
Gwiazdy Trójkąta edytuj
- Żółtobiała gwiazda Alfa Trianguli (α Tri) (Mothallah)[3] odległa o 64 lata świetlna od Słońca[5].
- Najjaśniejszy składnik konstelacji to Beta Trianguli, biała gwiazda odległa o 124 lata świetlne[5].
- Niebieskobiała gwiazda Gamma Trianguli (γ Tri) znajduje się w odległości 118 lat świetlnych od Słońca[5].
- Gwiazda Epsilon Trianguli (ε Tri) to układ podwójny gwiazd oddalony od Słońca o 370 lat świetlnych. Składnik A – gwiazda ciągu głównego o jasności 5,5m oraz składnik B oddalony o 4′ i jasności 11m.
- Gwiazda Jota Trianguli (ι Tri) – układ podwójny składający się z gwiazd o jasności 5,2 i 6,6m. Pierwszy składnik, typ widmowy G0, jest oddalony od drugiego o 4 sekundy łuku.
- Ciekawy obiekt to 6 Trianguli, żółta gwiazda o jasności 5,2m z jej siódmej wielkości towarzyszem, widocznym przez mały teleskop.
- Gwiazda R Trianguli to czerwony olbrzym o typie widmowym M4 IIIe należący do gwiazd zmiennych typu Omikron Ceti. Obserwowana zmiana jasności mieści się w zakresie 5,4 – 12,6m. Okres zmienności – 267 dni[4].
Interesujące obiekty edytuj
- Galaktyka Trójkąta (Messier 33) to galaktyka spiralna należąca do Grupy Lokalnej Galaktyk. Po naszej Galaktyce i Wielkiej Galaktyce w Andromedzie jest trzecią co do wielkości galaktyką w grupie. Znajduje się prawie trzy miliony lat świetlnych od Słońca. Jej masę oszacowano między 10. a 40. miliardów mas Słońca. Tylko przy bardzo dobrej pogodzie można ją zobaczyć nieuzbrojonym okiem[4]. W teleskopie wygląda jak mgiełka o średnicy około jednego stopnia. Fotografie ukazują wyraźną strukturę spiralną, wiele lokalnych zagęszczeń i chmur gwiezdnych w ramionach, gdzie powstają gwiazdy[1].
Planety pozasłoneczne edytuj
Dotychczas (2015) wokół trzech gwiazd odkryto egzoplanety, będące obiektami podobnymi do naszego Jowisza[1].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Przemysław Rudź: Atlas gwiazd. Przewodnik po konstelacjach.. Warszawa: Wydawnictwo SBM Sp. z o.o., 2015, s. 164-165. ISBN 978-83-7845-873-9.
- ↑ a b c Praca zbiorowa: KOSMOS. Warszawa: Buchmann Sp. z o.o., 2012, s. 464-465. ISBN 978-83-7670-323-7.
- ↑ a b Przemysław Mieszko Rudź: Niebo. Warszawa: Carta BlancaSp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, 2008, s. 233. ISBN 978-83-60887-76-9.
- ↑ a b c Tomasz Szymański: Wędrówki po nocnym niebie.. T. 11. Poznań: Oxford Educational Sp. z o.o., 2011, s. 23, seria: Kosmos. Tajemnice Wszechświata. Encyklopedia Astronomii i Astronautyki.. ISBN 978-83-252-1362-6.
- ↑ a b c Ian Ridpath: Gwiazdy i planety. Przewodnik Collinsa. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2010, s. 244-245. ISBN 978-83-7073-928-7.
Bibliografia edytuj
- Encyklopedia Wszechświata, Praca zbiorowa. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006 ISBN 978-83-01-14848-5