Ienobu Tokugawa
Ienobu Tokugawa (jap. 徳川 家宣 Tokugawa Ienobu; ur. 11 czerwca 1662, zm. 12 listopada 1712) – szósty siogun z dynastii Tokugawa. Rządził od 1709 do 1712. Był synem Tsunashige Tokugawy i wnukiem Iemitsu Tokugawy.
| Imię japońskie | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| |||||
 Mon rodu Tokugawa | |||||
| |||||
| Daimyō domeny Kōfu | |||||
| Okres |
od 1678 | ||||
| Poprzednik | |||||
| Następca | |||||
| Siogun | |||||
| Okres |
od 1709 | ||||
| Poprzednik | |||||
| Następca | |||||
| Dane biograficzne | |||||
| Data urodzenia |
11 czerwca 1662 | ||||
| Data śmierci |
12 listopada 1712 | ||||
Wczesne życie (1662–1694) edytuj
Ienobu Tokugawa urodził się w 1662 r. jako najmłodszy syn Tsunashige Tokugawy (daimyō domeny Kōfu). Jego matką była konkubina o imieniu Chōshōin. W tym sam roku stryj Ienobu, Ietsuna, został siogunem.
W 1679 r., po śmierci swojego ojca, Tsunashige, młody Ienobu objął władzę nad domeną Kōfu.
W 1694 r. konfucjanista i wszechstronny naukowiec oraz sprawny administrator Hakuseki Arai (1657-1725), z rekomendacji filozofa Jun'ana Kinoshity (1621-1698), został osobistym nauczycielem i doradcą Ienobu. W 1709 r., kiedy Ienobu został siogunem, Arai przekazał mu 2 tys. tomów chińskiej klasyki, a także napisał 12-tomowe dzieło pt.: Hankanfu (znane w skrócie jako Kanbu), opisujące historię kraju w latach 1600-1680.
Siogun Ienobu (1709–1712) edytuj
W 1709 r. siogun Tsunayoshi zmarł bez męskiego potomka. Zgodnie z porządkiem genealogicznym, jego następcą został daimyō Kōfu, Ienobu Tokugawa.[1]. Poparła go ponadto żona poprzedniego sioguna.[2]
Ienobu próbował przeistoczyć siogunat z formy militarnej w bardziej cywilną strukturę sprawowania władzy. Rozpoczął reformy od zniesienia kontrowersyjnych praw i edyktów swojego poprzednika. W 1710 r. nieznacznie złagodził Buke-shohatto, zbiór edyktów regulujących prawa i obowiązki daimyō oraz wojskowej arystokracji. Usunięto cenzurę i przekazano administracji bakufu, że myśli i uczucia ludności powinny wzbogacać i podnosić na nowy poziom rządy sioguna. Wszystkie te reformy spowodowane były silnym wpływem Hakusekiego na władcę. Zaprzestano także okrutnych kar i prześladowania oraz gruntownie zmodernizowano system sądowniczy.
Siogun Ienobu był pierwszym z przywódców siogunatu Tokugawa, który chciał poprawić relacje z cesarzem i dworem w Kioto. W 1711 r. Motohiro Konoe, regent z rodu Fujiwara, przybył do Edo jako mediator pomiędzy siogunem Ienobu a cesarzem Nakamikado i jego stronnictwem dworskim (w Kioto). Po pertraktacjach ustalono, że młodsi synowie cesarza nie muszą wstępować w stan kapłański i mogą zakładać boczne linie rodowe. Także córkom cesarza umożliwiono wychodzenie za mąż (jedna z córek cesarza Nakamikado poślubiła jednego z synów Ienobu) oraz że bakufu będzie przekazywał finansowe dotacje na rzecz dworu. Także wiele ceremonii dworskich ponownie weszło z powrotem w życie.
Siogun Ienobu zmarł w 1712 r. w wieku 51 lat.[1] Jego następcą został nieletni syn Ietsugu Tokugawa.
Ery bakufu Ienobu edytuj
Lata rządów siogunów dzielone są na ery zwane nengō.[1]
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Jolanta Tubielewicz, Historia Japonii, Wrocław [etc.]: Ossolineum, 1984, ISBN 83-04-01486-6, OCLC 830236012.
- Screech, Timon. (2006). Secret Memoirs of the Shoguns: Isaac Titsingh and Japan, 1779-1822. Londyn, ISBN 0-7007-1720-X
- Titsingh, Isaac. (1822). Illustrations of Japan. Londyn: Ackerman.
- Titsingh, Isaac. Nipon o daï itsi ran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paryż: "Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland", 1834
- Totman, Conrad. (1967). Politics in the Tokugawa bakufu, 1600-1843. Cambridge: Harvard University Press.
Linki zewnętrzne edytuj
- Narodowe Zgromadzenie Bibliotek: photograph of Gate to Tomb of the Sixth Shogun of Tokugawa Family; Shiba, Tokyo (1901)
- Japońskie Narodowe Archiwum: Ryukyu Chuzano ryoshisha tojogyoretsu, scroll illustrating procession of Ryukyu emissary to Edo, Hōei 7 (1710)