Język cayuse – bardzo słabo poznany niesklasyfikowany język plemienia Cayuse. Język wymarły w latach 30. XX wieku[1][2].

Liksiyu
Liczba mówiących

język wymarły

Klasyfikacja genetyczna

niesklasyfikowany

Status oficjalny
UNESCO 6 wymarły
Kody języka
ISO 639-3 xcy
IETF xcy
Glottolog cayu1241
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Historia edytuj

Używany był na początku XIX wieku w północno-wschodnim Oregonie i w południowo-wschodnim Waszyngtonie[3]. Indianie Cayuese zawierali wiele związków małżeńskich z Indianami Nez Percé, co doprowadziło do dwujęzyczności dorosłych Cayuese[3]. Jednak dzieci z tych związków mówiły w większości już wyłącznie w języku Nez Percé[3]. W 1888 roku H. W. Henshaw z Bureau of American Ethnology odnotował 6 dorosłych Cayuese mówiących jeszcze językiem cayuse[3][4]. W 1964 roku Bruce Rigsby dowiedział się, że ostatni użytkownik języka cayuse zmarł w latach 30. XX wieku[3].

Opis edytuj

Nie jest dobrze udokumentowany[3]. Listę słownictwa sporządził Hale w 1846 roku, badania nad językiem prowadzili: William Mcbean (1859), H. W. Henshaw (1888), Melville Jacobs (1930–1931), Vern F. Rey (1931–1932), Theodore Stern (1963) i Bruce Rigsby (1964)[3]. W 1969 roku Rigsby dokonał kompilacji materiałów na temat język cayuse[4]. Wiadomo, że fonetyka języka cayuse była złożona, gramatyka została poznana szczątkowo[3].

Przypisy edytuj

  1. Język cayuse na MultiTree. (ang.).
  2. Robert H. Ruby, John Arthur Brown: The Cayuse Indians: Imperial Tribesmen of Old Oregon. University of Oklahoma Press, 1972, s. xvi. ISBN 978-0-8061-3700-1. [dostęp 2012-11-30].
  3. a b c d e f g h Marianne Mithun: The Languages of Native North America. Cambridge University Press, 2001, s. 375. ISBN 978-0-521-29875-9. [dostęp 2012-11-30].
  4. a b Sturtevant, William C., Walker, Deward E., Jr.: Handbook of North American Indians, V. 12, Plateau. Government Printing Office, 1979, s. 61. [dostęp 2014-11-30].