Język staroirlandzki
Język staroirlandzki, język staroiryjski – wymarły język z grupy celtyckiej. Najstarsza forma języków goidelskich, dla której istnieje znaczny korpus tekstowy. Pochodzi z języka prairlandzkiego. Wywodzą się z niego współczesne języki: irlandzki, szkocki i manx. Używany między VI a X wiekiem naszego tysiąclecia, po czym przekształcił się w dialekty średnioirlandzkie.
| Obszar | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
język wymarły | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-1 | – | ||||
| ISO 639-2 | sga | ||||
| ISO 639-3 | sga | ||||
| IETF | sga | ||||
| Glottolog | oldi1245 | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Po raz pierwszy zaświadczony na marginesach religijnych manuskryptów łacińskich z VI wieku.
Bibliografia edytuj
- Patrizia de Bernardo Stempel, Jonathan Slocum: Old Irish Online. Series Introduction. University of Texas at Austin. [dostęp 2012-11-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-21)].