Język staroruski

Język staroruski (star. rus. рѹсьскъ ѩꙁꙑкъ, translit. rusĭskŭ językŭ, zwany także językiem wschodniosłowiańskim) – język wschodniosłowiański używany od X do XV wieku, protoplasta współczesnych języków: białoruskiego, rusińskiego, ukraińskiego i rosyjskiego. Zapisywany pierwotnie alfabetem cyrylicznym, jednak w związku ze specyfiką języka staroruskiego i jego odmiennością od języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, dużo rzadziej stosowano litery: Ѣ, Ҁ (koppa) i jusy (Ѧ, Ѫ, Ѩ i Ѭ). Zabytki piśmiennicze w głagolicy występują rzadko, często reprezentując zachodniosłowiańskie naleciałości.

• 
  Język Słowian wschodnich w VII wieku.
• 
  Kształtowanie się języka staroruskiego w Ruskich dzielnicach XII wieku.
• 
  Ruś i język ruski pod koniec XIV wieku.
• 
  Rękopis staroruski z XI wieku.
• 
  Najstarszy zachowany napis w języku staroruskim.

рѹсьскъ ѩꙁꙑкъ

Pismo/alfabet	cyrylica, głagolica
Klasyfikacja genetyczna
Języki indoeuropejskie Języki bałtosłowiańskie Języki słowiańskie Języki wschodniosłowiańskie Język staroruski
Status oficjalny
UNESCO	6 wymarły↗
Kody języka
ISO 639-3	orv
IETF	orv
Glottolog	oldr1238
GOST 7.75–97	дрр 188
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.