Wikipedia

J.J. Johnson

amerykański puzonista jazzowy

J.J. Johnson, właśc. James Louis Johnson (ur. 22 stycznia 1924 w Indianapolis, zm. 4 lutego 2001 tamże)[2][1] – amerykański puzonista jazzowy, jeden z najważniejszych puzonistów ery bebopu[3], wirtuoz tego instrumentu.

J.J. Johnson
Imię i nazwisko

James Louis Johnson

Pseudonim

Jay Jay Johnson

Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1924
Indianapolis

Data i miejsce śmierci

4 lutego 2001
Indianapolis

Przyczyna śmierci

samobójstwo[1]

Instrumenty

puzon

Gatunki

jazz, bebop[1], hard bop[1], third stream[1], cool jazz[1], West Coast jazz[1], modern big band[1]

Zawód

puzonista, muzyk, kompozytor

Aktywność

1941-1952, 1954-2001

Współpracownicy
Miles Davis, Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Kai Winding, Count Basie, Robert Farnon, Andre Previn, Benny Carter, Oscar Pettiford, Sonny Rollins, Bud Powell, Ralph Moore, Bobby Jaspar
Zespoły
Metronome All-Stars[1]
The Birdlanders[1]
Jayne County and the Electric Chairs[1]
J.J. Johnson Quartet
J.J. Johnson Quintet

Kariera edytuj

W latach 1941-1942 grał z lokalnymi zespołami Clarence'a Love'a i Snookuma Russella[2]. Następnie dołączył do zespołu Benny'ego Cartera, z którym występował w latach 1942-1945[2]. W tym big-bandzie dokonał się swojego pierwszego nagrania, którym był utwór Love for Sale z 1943 roku[2]. Już wtedy zauważalny był jego niezwykły talent do gry na puzonie i zagrał w tym utworze solo[2]. Rok później zespół Cartera zagrał koncert Jazz at the Philharmonic, który był pierwszym występem w ramach tego przedsięwzięcia[2].

Po współpracy z Bennym Carterem Johnson został członkiem grupy Counta Basie'ego, w której występował od 1945 do 1946[2]. Do 1950 grał z największymi gwiazdami bebopu[2][3]. W 1947 nagrywał z Charliem Parkerem[2], a w latach 1947-1949 był muzykiem Dizzy'ego Gillespie i Illinoisa Jaqueta[2].

W roku 1949 wszedł w skład nonetu Milesa Davisa, z którym nagrał płytę Birth of the Cool[2][3].

W latach 1950-1952 kontynuował współpracę z Davisem oraz był członkiem Metronome All-Stars i sidemanem Oscara Pettiforda[2]. Z tego okresu pochodzą również pierwsze nagrania Johnsona jako lidera[2]. W studio wspierali go między innymi Bud Powell i debiutujący wówczas Sonny Rollins[2].

W 1952 przerwał na dwa lata karierę, by zacząć regularną pracę zarobkową[2][3]. Jednak w 1954 postanowił połączyć siły z duńskim puzonistą Kai Windingiem w ramach duetu Jay & Kai[2][3]. Duet intensywnie koncertował, lecz Johnson z czasem postanowił poświęcić się pisaniu muzyki autorskiej i wydawał liczne albumy solowe[3]. Następnie zaczął pisać utwory dla telewizji i przeprowadził się do Hollywood[3]. Mimo wszystko nadal grał jazz i w 1961 razem z przyjacielem Andre Previnem, muzykiem klasycznym nagrał płytę zadedykowaną Kurtowi Weillowi Andre Previn and J.J. Johnson Play Mack the Knife and Bilbao Song[3]. W tym okresie Johnson prowadził również kwintet, w którym występował, między innymi Bobby Jaspar[2].

W latach 1961-1962 wrócił do współpracy z Milesem Davisem[2]. Wciąż ciesząc się uznaniem wygrywał plebiscyty magazynu Downbeat[2]. Jednak przez lata nie koncertował[2]. Pierwszą od dawna trasę koncertową zagrał w 1977[2]. W latach 80. założył kwartet, w którego skład wszedł Ralph Moore[2].

W 1994 nagrał uznawany za jego najlepszy album Tangence[3]. Podczas nagrań wspierała go 50-osobowa orkiestra idola puzonisty Roberta Farnona[3]. Przez całe lata 90. odnosił największe sukcesy[2]. Później zachorował na raka prostaty i popełnił samobójstwo 4 lutego 2001[2].

Wybrana dyskografia edytuj

  • Sonny Stitt / Bud Powell / J.J. Johnson (z Budem Powellem i Sonnym Stittem) (1950)[4]
  • Jay & Kai (jako Jay & Kai) (1954)[4][5]
  • Kai And Jay, Bennie Green With Strings (jako Jay & Kai z Bennie Greenem) (1954)[4][5]
  • Trombone for Two (jako Jay & Kai) (1955 lub 1956)[4][5]
  • Dave Brubeck and Jay & Kai at Newport (jako Jay & Kai z Dave’em Brubeckiem) (1956)[4][5]
  • Trombone by Three (z Kai Windingiem i Bennie Greenem) (1956)[4][5]
  • Stan Getz and J.J Johnson at the Opera House (ze Stanem Getzem) (1957)[4]
  • Blue Trombone (1957)[4]
  • First Place (1957)[4]
  • J.J. Johnson's Jazz Quartets (1957)[4]
  • A Touch of Satin (1960)[4]
  • Andre Previn and J.J. Johnson Play Mack the Knife and Bilbao Song (z Andre Previnem) (1961)[3]
  • Trombone Master (1961)[4]
  • Man and Boy (Original Motion Picture Store) (1971)[4]
  • Yokohoma Concert (1977)[4]
  • Concepts in Blue (1980)[4]
  • Aurex Jazz Festival (1982): All Star Jam (1982)[4]
  • Let's Hang Out (1993)[4]
  • Tangence (z Robertem Farnonem) (1994)[3][4]
  • Heroes (1999)[4]

Największe przeboje edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j k J.J. Johnson Biography. allmusic.com. [dostęp 2020-08-10]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y J.J. Johnson | Biography & History [online], AllMusic [dostęp 2020-10-08] (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l Dave Gelly, Ikony jazzu, 2013.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s J.J. Johnson | Album Discography [online], AllMusic [dostęp 2020-10-08] (ang.).
  5. ↑ a b c d e J.J. Johnson [online], Discogs [dostęp 2020-10-08] (ang.).
  6. ↑ a b J.J. Johnson – Muzyka, wideo, statystyki, i zdjęcia [online], Last.fm [dostęp 2020-10-08] (pol.).
  7. ↑ J.J. Johnson :: Utwory :: RMF FM [online], www.rmf.fm [dostęp 2020-10-08].
  8. ↑ a b Songs written by J.J. Johnson | SecondHandSongs [online], secondhandsongs.com [dostęp 2020-10-08].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=J.J._Johnson&oldid=66585196”