Jama nosowa
Jama nosowa (łac. cavum nasi) – przestrzeń ograniczona powierzchnią wewnętrzną nosa zewnętrznego oraz kośćmi twarzoczaszki.
Anatomia edytuj
Jama nosowa leży w górnej części trzewioczaszki[1].
Pośrodkowo jamę nosową na dwie części przedziela przegroda nosowa. Można w jej obrębie wyróżnić część kostną, budowaną przez kość sitową dzięki jej blaszce pionowej, a także część chrzęstną, chrząstkę przegrody nosa. Od góry jamę nosową ograniczają kości nosowe, a w części doogonowej również kości czołowe. Boczna ściana nosa budowana jest przez liczne kości: kość jarzmowa, kość szczękowa, kość siekaczowa, kość łzowa. Szczęka i kość siekaczowa uczestniczą też w tworzeniu dolnej ściany jamy nosowej, w czym pomaga im kość podniebienna[1].
Od tyłu jama nosa przechodzi w przewód nosowo-gardłowy, idący dalej aż do nosogardła[1].
W środku jamy nosa leży błędnik sitowy oraz małżowiny nosowe, leżące w dodziobowej jego części. Wyróżnia się małżowinę górną i dolną. Ponadto istnieć może małżowina nosowa środkowa. Ze względu na położenie małżowin, głównie górnej i dolnej, wyróżnia się w jamie nosowej przewody[1]:
- przewód nosowy dogrzbietowy, czyli węchowy (obejmuje okolicę węchową)
- przewód nosowy środkowy, czyli zatokowy
- przewód nosowy dobrzuszny, czyli oddechowy
- przewód nosowy wspólny.
Na bocznej ścianie jamy nosowej biegnie przewód nosowo-łzowy, uchodzący ujściem nosowo-łzowym do jamy nosowej. Położenie tego ujścia stanowi cechę gatunkową[2].
Uwypuklenia śluzówki jamy nosowej tworzą zatoki przynosowe[2].
Histologia edytuj
Jama nosowa wyścielona jest unaczynioną błoną śluzową z nabłonkiem wielorzędowym migawkowym, zawierającym liczne komórki kubkowe[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Krysiak, Kobryń i Kobryńczuk 2012 ↓, s. 128.
- ↑ a b Krysiak, Kobryń i Kobryńczuk 2012 ↓, s. 129.
- ↑ Wojciech Sawicki: Histologia: podręcznik dla studentów. Wyd. V (dodruk). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2009, s. 449. ISBN 978-83-200-4103-3.
Bibliografia edytuj
- Kazimierz Krysiak, Henryk Kobryń, Franciszek Kobryńczuk: Anatomia zwierząt. T. 1: Aparat ruchowy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16755-4.
