Wikipedia

K-1 (organizacja)

japońska organizacja kick-boxingu

K-1 – założona w 1993 roku w Japonii organizacja promująca walki na zmodyfikowanych zasadach japońskiego kick-boxingu wzbogaconych o techniki z innych stylów. Uznawana często za najbardziej prestiżową organizację zawodowego kick-boxingu na świecie[1][2][3]. Jednym z głównych założeń, które legło u podstaw jej powstania było umożliwienie rywalizacji przedstawicielom różnych sztuk i sportów walki. Dziś na ringach K-1 występują przede wszystkim zawodnicy kick-boxingu, boksu tajskiego, karate i boksu.

Logo organizacji

Tradycyjnym formatem w jakim walczą zawodnicy jest cykl K-1 World Grand Prix (bez limitów wagowych), na który składają się regionalne turnieje eliminacyjne oraz będący zwieńczeniem sezonu coroczny Finał K-1 World Grand Prix[4]. W 2002 roku wprowadzono kategorię do 70 kg (K-1 MAX), a w 2010 do 63 kg. Od 2007 roku K-1 przyznaje również tytuły mistrza świata w kategoriach ciężkiej i superciężkiej. Oprócz tego, na całym świecie organizowane są przez lokalnych promotorów turnieje na licencji K-1 (np. z cyklu K-1 Fighting Network i K-1 Collision).

Organizacja została założona przez Kazuyoshiego Ishiiego, a następnie kierowana przez spółkę Fighting and Entertainment Group (prezydent Sadaharu Tanikawa). W 2012 roku, po trwającym kilkanaście miesięcy poważnym kryzysie finansowym, została przejęta przez spółkę K-1 Global z siedzibą w Hongkongu.

Finał K-1 World Grand Prix 2008

Historia K-1 edytuj

  • 1980 – Kazuyoshi Ishii zakłada Szkołę Seido-kaikan Karate w Osace z licznymi dojo i uniwersyteckimi klubami karate na terenie Kansai[5].
  • 1982 – Ishii organizuje w Osace pierwszy turniej wszystkich japońskich szkół karate Seido-kaikan. Zawodu typu full contact wypełniają halę Furitsu i są nadawane przez lokalną telewizję.
  • 1988 – dwaj studenci Ishiiego, Toshiyuki Yanagisawa i Masa’aki Satake, plasują się na miejscach 1. i 2. w turnieju Karate Real Champion Tournament, przynosząc Seido-kaikan rozgłos w środowisku karate.
  • 1992 – pierwszy turniej w Japonii, w którym zawodnicy karate startują w rękawicach bokserskich („Karate Japan Open”) – Seido-kaikan coraz bardziej ewoluuje w stronę kick-boxingu. Do organizacji Ishiiego przyłącza się słynny karateka Andy Hug (po tym jak został usunięty z Kyokushin).
  • 1993 – Masa’aki Satake zdobywa Puchar Świata w Seido-kaikan, w finale pokonując w kontrowersyjnych okolicznościach Huga. Turniej ten uznawany jest za „protoplastę” K-1 World Grand Prix[6]. Ishii zakłada K-1 – organizację, dzięki której karatecy Seido-kaikan będą mogli konfrontować swoje umiejętności z przedstawicielami innych stylów walki. 30 kwietnia w Yoyogi National Gymnasium w Tokio odbywa się pierwszy w historii turniej K-1 Grand Prix, na którym 8 przedstawicieli Seido-kaikan, boksu tajskiego i kick-boxingu rywalizuje o tytuł mistrza K-1. Zwycięża chorwacki kickbokser Branko Cikatić, inkasując główną nagrodę w wysokości $100 000. Ernesto Hoost zostaje pierwszym i jedynym mistrzem K-2 Grand Prix (turniej w wadze półciężkiej).
  • 1994 – Peter Aerts wygrywa drugą edycję K-1 Grand Prix, zostając najmłodszym mistrzem w historii (23 lata i 217 dni).
  • 1995 – K-1 rozrasta się, po raz pierwszy zorganizowany jest turniej eliminacyjny do Finału WGP. Aerts skutecznie broni tytułu, w finale nokautując debiutanta Jérôme'a Le Bannera. Zostaje zorganizowany pierwszy turniej K-1 poza Japonią – K-1 Fight Night w Zurychu. Ivan Hippolyte zostaje pierwszym i jedynym mistrzem K-3 Grand Prix (turniej w wadze superśredniej).
  • 1996 – walki K-1 są po raz pierwszy transmitowane na żywo przez ogólnojapońską telewizję Fuji TV[7]. Andy Hug zwycięża w Finale K-1 WGP.
  • 1997 – Ernesto Hoost zdobywa swój pierwszy mistrzowski tytuł.
  • 1998 – pierwsza gala K-1 w USA (w turnieju zwycięża Rick Roufus). Peter Aerts zdobywa swój trzeci tytuł mistrza K-1 w ówcześnie rekordowym czasie 6 minut i 43 sekund.
  • 1999 – Ernesto Hoost zostaje po raz drugi mistrzem.
  • 2000 – cykl K-1 rozrasta się do 12 turniejów przedeliminacyjnych i eliminacyjnych, zawodnicy walczą o miejsce w Finale WGP w trzech „blokach” (A, B i C). Hoost powtarza sukces sprzed roku.
  • 2001 – dalsza ewolucja systemu eliminacji: 4 turnieje eliminacyjne + 2 repasażowe. Mark Hunt zostaje pierwszym mistrzem K-1 spoza Europy.
  • 2002 – liczne kontuzje zawodników wymuszają rezygnację ze skomplikowanego systemu kwalifikacji, powrót do tradycyjnego 16-osobowego turnieju eliminacyjnego. Ernesto Hoost zostaje pierwszym w historii czterokrotnym mistrzem K-1 WGP. Pierwsza edycja K-1 MAX (mistrzem Albert Kraus). K-1 znajduje się u szczytu popularności – Finał K-1 WGP ogląda w Tokyo Dome rekordowe 74 500 ludzi. FEG nawiązuje współpracę z PRIDE FC, czego owocem jest gala Dynamite!/PRIDE Shockwave na Stadionie Olimpijskim w Tokio (oficjalnie ponad 91 000 widzów)[8].
  • 2003 – Prezydent i założyciel K-1 Kazuyoshi Ishii zostaje aresztowany, a następnie skazany za malwersacje podatkowe[9]. Organizację przejmują Sadaharu Tanikawa i Nobuaki Kakuda (FEG). Wraz ze zmianą kierownictwa zostaje wprowadzona nowa strategia marketingowa – w K-1 zaczynają coraz częściej walczyć byli wrestlerzy, zapaśnicy sumo i zawodowi bokserzy. Mistrzem K-1 MAX zostaje Masato, a K-1 WGP Remy Bonjasky.
  • 2004 – nowym mistrzem K-1 MAX zostaje Buakaw Por. Pramuk. Bonjasky zachowuje tytuł, pokonując w powtórce finału sprzed roku Musashiego.
  • 2005 – ciąg dalszy holenderskiej dominacji – mistrzem K-1 WGP zostaje Semmy Schilt, a K-1 MAX Andy Souwer. Na bazie poprzednich doświadczeń z MMA, FEG powołuje do życia Hero’s – organizację mieszanych sztuk walki (w 2008 roku została przekształcona w DREAM).
  • 2006 – Schilt oraz Buakaw zostają po raz drugi mistrzami. Finał K-1 WGP po raz pierwszy od dłuższego czasu nie jest rozgrywany w Tokio, lecz w Jokohamie. Karierę kończy czterokrotny mistrz K-1 WGP Ernesto Hoost (ówczesny rekordzista pod względem występów w K-1 – 74 walki).
  • 2007 – K-1 inicjuje rywalizację o pasy mistrza świata w kategoriach ciężkiej i superciężkiej. Mistrzami zostają odpowiednio Badr Hari i Semmy Schilt. Schilt zostaje pierwszym w historii zawodnikiem K-1 WGP, który zdobywa tytuł mistrzowski trzy razy z rzędu. Andy Souwer wygrywa K-1 MAX.
  • 2008 – Semmy Schilt obronił tytuł mistrza świata w kategorii superciężkiej, pokonując Jerome’a Le Bannera. Jest to 14. z rzędu wygrana walka Schilta w K-1. Tym samym bije on rekordową serię zwycięstw Petera Aertsa z 1996 roku[10]. Trzy miesiące później Aerts pokonuje Schilta w Seulu, kończąc jego trzyletnią dominację w K-1 WGP. Remy Bonjasky zostaje po raz trzeci mistrzem K-1 WGP, a Masato po raz drugi K-1 MAX. Badr Hari zostaje pozbawiony mistrzostwa w kategorii ciężkiej z powodów dyscyplinarnych.
  • 2009 – nowy mistrz w kategorii ciężkiej zostaje wyłoniony w drodze 4-osobowego turnieju – zwycięża Keijiro Maeda (Kyotaro). Giorgio Petrosyan zostaje nowym mistrzem K-1 MAX. Semmy Schilt po raz czwarty zostaje mistrzem K-1 WGP, wyrównując rekord Ernesto Hoosta pod względem liczby wygranych tytułów oraz bijąc rekord Petera Aertsa (z 1998 roku) pod względem szybkości zwycięstwa w Finale (łączny czas 5 minut 53 sekundy)[11].
  • 2010 − Petrosyan zostaje pierwszym w historii zawodnikiem, który skutecznie broni mistrzostwo K-1 MAX. Alistair Overeem zostaje mistrzem K-1 WGP. K-1 zmaga się z problemami finansowymi, co skutkuje ograniczeniem liczby gal.
  • 2011 − W styczniu zostaje ogłoszone tymczasowe zawieszenie działalności K-1, w celu przeprowadzenia restrukturyzacji organizacji i znalezienia nowych inwestorów[12]. W sumie odbywają się w tym roku jedynie dwie małe gale w Japonii. Planowany na grudzień Finał K-1 World GP w Chinach nie doszedł do skutku.
  • 2012 − Pod koniec stycznia zostaje ogłoszone przejęcie K-1 przez japońską firmę Emcom Entertanment, kierowaną przez Hakmina „Mike’a” Kima, przedsiębiorcę koreańskiego pochodzenia. K-1 ma być odtąd zarządzana przez założoną przez Kima spółkę K-1 Global z siedzibą w Hongkongu[13]. Pierwsza od prawie roku gala K-1 została zorganizowana w maju w Madrycie przy ścisłej współpracy z It’s Showtime. W grudniu miała miejsce dziesiąta finałowa gala World MAX, zwycięzcą okazał się Holender Murthel Groenhart.
  • 2013 − Odbył się odwołany w grudniu Finał K-1 WGP, który zwyciężył Mirko Filipović. Na miejsce organizacji gali wybrano Zagrzeb – pierwszy raz Finał GP odbył się poza Japonią[14].
  • 2014 − Organizacja rozpoczyna promocję lżejszych kategorii wagowych, popularnych głównie w Azji. Czołowa w poprzednich latach kat. ciężka praktycznie przestaje funkcjonować głównie z powodu przejścia największych gwiazd i czołowych zawodników do utworzonej w 2012 Glory World Series. Niemiec Enriko Kehl wygrywa w kontrowersyjnych okolicznościach K-1 World MAX[15]. Na początku listopada Taj Kaew Fairtex wygrywa Grand Prix w kat. -65 kg i zostaje inauguracyjnym mistrzem K-1 w tejże wadze.
  • 2015 − Na przełomie całego roku odbywają się turnieje które wyłaniają kolejnych mistrzów K-1: Takeru Segawa (-55 kg), Koya Urabe (-60 kg) oraz Marat Grigorian (-70 kg)
  • 2016 − Po prawie dwóch latach przerwy, K-1 wraca do Europy, organizując 27 października w Belgradzie turniej w kat. do 95 kg, który zwycięża Ukrainiec Roman Kryklia[16].
  • 2017 − 25 listopada 2017 odbyło się K-1 World GP wagi ciężkiej, nawiązujące do turniejów z poprzednich lat. Zwycięzcą oraz mistrzem został Chorwat Antonio Plazibat[17].
  • 2018 − 21 marca ma miejsce mistrzostwa gala K-1: K’Festa 1 na której odbywa się sześć pojedynków o pasy mistrzowskie oraz GP wagi super piórkowej. Pasów bronią Yuta Kubo, Masaaki Noiri, Czingiz Ałłazow oraz Yoshiki Takei natomiast tracą je Antonio Plazibat i Wei Rui na rzecz Roela Mannaarta i Koyi Urabe. Takeru Segawa wygrywa GP wagi super piórkowej i zdobywa pas mistrza K-1, zostając tym samym pierwszym zawodnikiem który był mistrzem w trzech różnych kategoriach wagowych. 24 września odbywa się GP wagi cruiser (do 90 kg) które wyłania inauguracyjnego mistrza w postaci Irańczyka Sina Karimiana.

Zasady walki[18] edytuj

Kwestie techniczne edytuj

Zawodnicy rywalizują w kwadratowym ringu o wymiarach 6 × 6 m. Obowiązkowy sprzęt ochronny stanowią rękawice bokserskie, ochraniacz na krocze oraz ochraniacz na zęby.

Walka trwa 3 rundy po 3 minuty (gdy sędziowie nie są w stanie wyłonić zwycięzcy mogą zarządzić 1 lub 2 rundy dodatkowe) lub rzadziej 5 rund po 3 minuty (w tym wypadku, gdy sędziowie nie są w stanie wyłonić zwycięzcy ogłasza się remis). Możliwe rozstrzygnięcia to: nokaut (KO), nokaut techniczny (TKO), wygrana przez decyzję sędziów, remis lub uznanie walki za nieodbytą. Trzy nokdauny w jednej rundzie oznaczają nokaut.

Co do odmienności zasad w walkach turniejowych patrz: K-1 World Grand Prix.

Dozwolone techniki edytuj

Walka toczy się wyłącznie w „stójce” (zakaz walki w parterze). Dozwolone są wszelkie ciosy bokserskie (plus uderzenie obrotowe grzbietem pięści, ang. backfist) oraz kopnięcia (w tym kolanem). Pole rażenia to zarówno głowa, korpus, jak i nogi przeciwnika.

Klinczowanie jest dopuszczalne, pod warunkiem, że ma na celu zadanie ciosu (głównie kolanem). W przeciwnym wypadku sędzia ringowy jest obowiązany rozerwać klincz. Dozwolone jest przechwytywanie nogi kopiącego rywala, a także przytrzymywanie jedną ręką jego głowy w celu zadania uderzenia. Jednak po dokonaniu tego można zadać tylko jeden cios, po czym należy uwolnić nogę lub głowę.

Faule edytuj

Zabronione są m.in.:

  • ciosy zadawane głową
  • ciosy zadawane łokciem
  • ciosy w krocze
  • ciosy w tył głowy
  • większość rzutów oraz wszelkie dźwignie
  • duszenia i ciosy w gardło
  • gryzienie
  • uderzanie przeciwnika znajdującego się na ziemi
  • uderzanie przeciwnika odwróconego plecami
  • trzymanie się lin
  • uporczywe klinczowanie w celu unikania walki

W przypadku wykroczenia sędzia ringowy może zwrócić uwagę, wydać ostrzeżenie lub odjąć punkt faulującemu zawodnikowi. Dwukrotne zwrócenie uwagi równa się ostrzeżeniu, a dwukrotne ostrzeżenie odjęciu punktu (żółta kartka). Odjęcie trzech punktów w jednej rundzie oznacza dyskwalifikację (czerwona kartka). Jeśli sędzia uzna, że faul został popełniony umyślnie albo spowodował uszczerbek na zdrowiu zawodnika, odjęcie punktów nie musi być poprzedzone ostrzeżeniem.

Sędziowie i punktacja edytuj

Zespół sędziowski stanowi sędzia ringowy oraz trzech sędziów punktowych. Aby wyłonić tryumfatora, co najmniej dwóch sędziów punktowych musi wskazać zwycięzcę (np. jeśli zrobił to tylko jeden z nich, a dwaj pozostali przyznali remis, w zależności od rodzaju walki ogłasza się rundę dodatkową lub remis). Walka jest oceniona na podstawie poniższych kryteriów według ustalonej kolejności:

  • liczba nokdaunów
  • stopień obrażeń zadanych rywalowi
  • liczba celnych ciosów
  • agresja (aktywność w ofensywie)

Za każdą rundę walki obaj zawodnicy otrzymują 10 punktów, z tej puli odlicza się:

  • 1 punkt, gdy w opinii sędziego zawodnik przegrał rundę
  • 2 punkty za nokdaun (wyjątkowo 1, gdy nokdaun został uznany za chwilowy, tzw. flash knockdown)
  • 3 punkty za dwa nokdauny
  • 1 lub 2 punkty za faule

K-1 World Grand Prix edytuj

Finał K-1 World Grand Prix (K-1 World Grand Prix Final)[a] jest coroczną galą odbywającą się nieprzerwanie od 1993 roku. Miejscem zmagań jest tradycyjnie Tokio lub Jokohama. W tym rozgrywanym zwykle pod koniec roku turnieju startuje 8 zawodników, spośród których wyłaniany jest mistrz K-1 WGP. Pierwotnie (1993−1994) „ósemka” była wybierana przez władze K-1 na zasadzie zaproszeń. W 1995 roku, w związku z rozwojem organizacji i zwiększeniem się liczby zawodników, wprowadzono system kwalifikacji. W ciągu lat poddawany był on częstym modyfikacjom. Zasadniczo wygląda on następująco:[4]

 
K-1 GP Azji 2007 w Hongkongu

Etap I
Wyłanianych jest 16 zawodników:

  • zwycięzcy regionalnych turniejów GP lub specjalnych turniejów eliminacyjnych
  • mistrzowie K-1 w kategoriach ciężkiej i superciężkiej
  • 8 finalistów z poprzedniego roku
  • stawkę uzupełniają zawodnicy z „dzikimi kartami” przyznawanymi przez K-1.

Etap II
Wybrana w powyższy sposób „szesnastka” zapraszana jest na turniej eliminacyjny Final 16. Zawodników dobiera się w pary i 8 zwycięzców z każdej z nich uzyskuje prawo udziału w Finale K-1 World GP.

Finał

 
Finał K-1 World GP 2008 w Jokohamie

Finał K-1 World GP odbywa się w systemie pucharowym (4 ćwierćfinały – 2 półfinały – finał). Zwycięzca musi wygrać tego samego wieczoru 3 walki, aby zdobyć mistrzostwo.

Zawodnicy sami dobierają się w pary ćwierćfinałowe. Wyboru dokonują w kolejności zależnej od wylosowanego numeru (od 1 do 8). Daje im to możliwość wskazania zawodnika, z którym chcą odbyć pierwszą walkę oraz miejsca w turniejowej „drabince” (decyduje ono o tym kiedy odbędzie się ich pierwsza walka – im wcześniej tym więcej czasu na odpoczynek przed półfinałem)[19].

Do udziału w turnieju wybieranych jest również dwóch zawodników, którzy walczą w walce rezerwowej. Jej zwycięzca zastępuje któregoś z podstawowych finalistów w przypadku kontuzji. Stosuje się zasadę, że jeśli zwycięzca np. ćwierćfinału nie jest w stanie przystąpić do następnej walki, w pierwszej kolejności zastępuje go przegrany, a gdyby i on nie mógł walczyć (został znokautowany lub również jest kontuzjowany), w półfinale wystąpi zwycięzca walki rezerwowej. Sytuacja taka zdarzyła się np. w 2006 roku, gdy z kontuzji Bonjasky’ego i Leko skorzystał Peter Aerts.

Każda walka trwa standardowo trzy 3-minutowe rundy. Może się zakończyć przed czasem (np. przez nokaut), co ma szczególnie duże znaczenie dla zawodników mających przed sobą wizję trzech walk (ze względu na oszczędność sił).

W przypadku nieosiągnięcia wyraźnej przewagi przez żadnego z zawodników, sędziowie mają prawo zarządzić rundę dodatkową. Jednak po jej zakończeniu muszą już bezwzględnie wskazać zwycięzcę. Wyjątek od tej zasady dopuszczalny jest w walce finałowej, gdy możliwe jest przeprowadzenie drugiej rundy dogrywkowej. Zdarzyło się tak w finale K-1 World GP 2004, gdy Remy Bonjasky walczył z Musashim pełne 5 rund (3 standardowe i 2 dodatkowe), zanim sędziowie przyznali mu zwycięstwo.

Reguła 3 nokdaunów obowiązuje tylko w walce finałowej. W ćwierćfinale i półfinale wystarczą 2 nokdauny w tej samej rundzie, aby ogłosić nokaut.

Zwycięzca K-1 World Grand Prix zostaje uhonorowany złotym wieńcem, mistrzowskim pasem i czekiem opiewającym na 400 000 dolarów. Rekordzistami pod względem zwycięstw są Holendrzy Ernesto Hoost i Semmy Schilt, którzy święcili tryumf cztery razy. Po trzy zwycięstwa na swoim koncie mają ich rodacy, Remy Bonjasky i Peter Aerts. Ten ostatni jest jedynym zawodnikiem, który wystąpił podczas wszystkich siedemnastu Finałów K-1 WGP (w tym 16 razy walczył w turnieju głównym)[20].

K-1 MAX edytuj

K-1 World Grand Prix jest formatem „open” – tzn. nie ma w nim podziału na kategorie wagowe. Często zdarzają się walki, w których różnica wagi pomiędzy poszczególnymi zawodnikami przekracza 30 kg. W praktyce oznacza to, że kickbokserzy ważący poniżej 90 kg mają niewielkie szanse na sukces (choć zdarzają się wyjątki – np. Kaoklai Kaennorsing). W związku z tym, aby umożliwić rywalizację zawodnikom z lżejszych kategorii wagowych, K-1 wprowadziło w 2002 roku cykl K-1 MAX („Middleweight Artistic Xtreme”). Występują w nim zawodnicy do 70 kg. Zasady walki (tj. dozwolone techniki, faule, itd.) są takie same jak w K-1 WGP.

W latach 2002–2007 mistrz K-1 MAX był wyłaniany w analogicznym do Finału K-1 World GP 8-osobowym turnieju finałowym (wszystkie walki były toczone jednego dnia), który był poprzedzony eliminatorem Final 16. W 2008 i 2009 roku turniej ten podzielono na dwie, rozgrywane w różnych terminach fazy: Final 8 (ćwierćfinały) oraz Final (półfinały i finał). W 2010 roku powrócono do dawnego formatu.

Kategoria ciężka i superciężka edytuj

Od 2005 roku K-1 WGP zostało całkowicie zdominowane przez odznaczającego się nieprzeciętnymi warunkami fizycznymi Semmy’ego Schilta (ok. 120 kg wagi i 211 cm wzrostu). Skłoniło to władze organizacji do wprowadzenia od sezonu 2007 dwóch nowych kategorii wagowych: ciężkiej (do 100 kg) i superciężkiej (ponad 100 kg)[21].

Odmiennie niż w K-1 WGP i K-1 MAX, rywalizacja w obu tych kategoriach nie toczy się w systemie turniejowym. Mistrza wyłania się w pojedynczych walkach o tytuł (podobnie jak w zawodowym boksie). Wyjątek stanowił przeprowadzony w marcu 2009 roku 4-osobowy turniej o wakujące mistrzostwo w wadze ciężkiej.

Mistrzowie K-1 edytuj

K-1 World GP edytuj

Rok Mistrz 2. miejsce Turniej
2012   Mirko Filipović   Ismael Londt Finał K-1 World Grand Prix 2012
2010   Alistair Overeem   Peter Aerts Finał K-1 World Grand Prix 2010
2009   Semmy Schilt   Badr Hari Finał K-1 World Grand Prix 2009
2008   Remy Bonjasky nie przyznano[22] Finał K-1 World Grand Prix 2008
2007   Semmy Schilt   Peter Aerts Finał K-1 World Grand Prix 2007
2006   Semmy Schilt   Peter Aerts Finał K-1 World Grand Prix 2006
2005   Semmy Schilt   Glaube Feitosa Finał K-1 World Grand Prix 2005
2004   Remy Bonjasky   Musashi Finał K-1 World Grand Prix 2004
2003   Remy Bonjasky   Musashi Finał K-1 World Grand Prix 2003
2002   Ernesto Hoost   Jérôme Le Banner Finał K-1 World Grand Prix 2002
2001   Mark Hunt   Francisco Filho Finał K-1 World Grand Prix 2001
2000   Ernesto Hoost   Ray Sefo Finał K-1 World Grand Prix 2000
1999   Ernesto Hoost   Mirko Filipović K-1 World Grand Prix 1999
1998   Peter Aerts   Andy Hug K-1 World Grand Prix 1998
1997   Ernesto Hoost   Andy Hug K-1 World Grand Prix 1997
1996   Andy Hug   Mike Bernardo K-1 World Grand Prix 1996
1995   Peter Aerts   Jérôme Le Banner K-1 World Grand Prix 1995
1994   Peter Aerts   Masa’aki Satake K-1 Grand Prix 1994
1993   Branko Cikatić   Ernesto Hoost K-1 Grand Prix 1993

K-2 GP edytuj

Rok Mistrz 2. miejsce Turniej
1993   Ernesto Hoost   Changpuek Kiatsongrit K-2 Grand Prix 1993

K-3 GP edytuj

Rok Mistrz 2. miejsce Turniej
1995   Ivan Hippolyte   Taiei Kin K-3 Grand Prix 1995

K-1 World MAX edytuj

Rok Mistrz 2. miejsce Turniej
2014   Enriko Kehl   Buakaw Banchamek Finał K-1 World MAX 2014
2012   Murthel Groenhart   Artur Kyszenko Finał K-1 World MAX 2012
2010   Giorgio Petrosyan   Yoshihiro Satō Finał K-1 World MAX 2010
2009   Giorgio Petrosyan   Andy Souwer Finał K-1 World MAX 2009
2008   Masato   Artur Kyszenko Finał K-1 World MAX 2008
2007   Andy Souwer   Masato Finał K-1 World MAX 2007
2006   Buakaw Por. Pramuk   Andy Souwer Finał K-1 World MAX 2006
2005   Andy Souwer   Buakaw Por. Pramuk Finał K-1 World MAX 2005
2004   Buakaw Por. Pramuk   Masato Finał K-1 World MAX 2004
2003   Masato   Albert Kraus Finał K-1 World MAX 2003
2002   Albert Kraus   Kaolan Kaovichit Finał K-1 World MAX 2002

Kategorie wagowe[23] edytuj

Kategoria superciężka (ponad 100 kg) edytuj

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1.   Semmy Schilt
(pok. Raya Sefo) 		4 marca 2007 Jokohama
Wakat 2012/2013 Tytuł nigdy nie został oficjalnie zwakowany natomiast sam zawodnik w 2012 związał się z Glory World Series, a w 2013 zakończył karierę sportową[24]

Kategoria ciężka (do 100 kg) edytuj

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1.   Badr Hari
(pok. Yūsuke Fujimoto) 		28 kwietnia 2007 Honolulu
Wakat 17 grudnia 2008 Hari został pozbawiony tytułu z powodów dyscyplinarnych[22]
2.   Kyōtarō
(pok. Gökhana Saki) 		28 marca 2009 Jokohama
Wakat październik 2011 W październiku 2011 roku zrzekł się mistrzostwa K-1 w wadze ciężkiej i ogłosił zamiar przejścia do zawodowego boksu[25]
3.   Antonio Plazibat
(pok. Ibrahima El Bouni) 		23 listopada 2017 Saitama
4.   Roël Mannaart[26] 21 marca 2018 Saitama

Kategoria półciężka (do 90 kg) edytuj

Zwana również wagą cruiser.

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1.   Sina Karimian[27]
(pok. Boubakera El Bakouriego) 		24 września 2018 Saitama
  • #1 pokonał Hisakiego Kato, 10 marca 2019 w Tokio[28]

Kategoria superpółśrednia (do 70 kg) edytuj

Do 2017 nazywana superśrednią.

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1.   Marat Grigorian
(pok. Jordanna Pikeura) 		4 lipca 2015 Tokio
Wakat 2017 Tytuł wagi superśredniej został zwakowany przez Grigoriana który związał się GLORY
2.   Czingiz Ałłazow[29]
(pok. Yasuhiro Kido) 		18 czerwca 2017 Tokio
Wakat 19 stycznia 2019 Tytuł zwakowany przez Ałłazowa w związku z kontuzją która uniemożliwiła mu stanąć do obrony mistrzostwa, która planowana była na 10 marca 2019[30]

Kategoria półśrednia (do 67,5 kg) edytuj

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1.   Yuta Kubo
(pok. Mohana Dragona)[31] 		18 września 2017 Tokio

Kategoria superlekka (do 65 kg) edytuj

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1.   Kaew Fairtex
(pok. Yasuomi Sodę) 		3 listopada 2014 Tokio
2.   Masaaki Noiri[29] 18 czerwca 2017 Tokio
Wakat 3 września 2018 Tytuł został zwakowany[32].
3.   Kaew Fairtex
(pok. Daizo Sasakiego)[33] 		3 listopada 2018 Saitama

Kategoria lekka (do 62,5 kg) edytuj

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1.   Wei Rui[34]
(pok. Hiramoto Ren) 		25 lutego 2017 Tokio
2.   Koya Urabe[26] 21 marca 2018 Saitama
3.   Kenta Hayashi[28] 10 marca 2019 Tokio

Kategoria superpiórkowa (do 60 kg) edytuj

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1.   Koya Urabe
(pok. Hirotakę Urabe) 		18 stycznia 2015 Tokio
2.   Hirotaka Urabe 21 listopada 2015 Tokio
3.   Taiga Kawabe[34] 25 lutego 2017 Tokio
Wakat luty 2018 Tytuł wagi superpiórkowej został odebrany Kawabe w związku z rozwiązaniem z nim kontraktu[35].
4.   Takeru Segawa
(pok. Kosuke Komiyamę)[26] 		21 marca 2018 Saitama

Kategoria piórkowa (do 57,5 kg) edytuj

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1.   Takeru Segawa[37]
(pok. Kaito Ozawę) 		3 listopada 2016 Tokio
Wakat 2018 Segawa zwakował tytuł, zmieniając kategorię wagową na wyższą[38].
2.   Yuta Murakoshi[39]
(pok. Haruma Saikyo) 		17 czerwca 2018 Saitama

Kategoria superkogucia (do 55 kg) edytuj

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1.   Takeru Segawa
(pok. Taigę Kawabę) 		19 kwietnia 2015 Tokio
Wakat 28 sierpnia 2016 Segawa zwakował tytuł, zmieniając kategorię wagową na wyższą[40].
2.   Yoshiki Takei[41]
(pok. Kenjiego Kubo) 		22 kwietnia 2017 Tokio

K-1 w Polsce edytuj

W Polsce odbyły się trzy oficjalne imprezy K-1. W 2008 roku Warszawa gościła turniej K-1 Max Europe GP. W 2009 roku odbyły się zawody z cyklu World Grand Prix w Łodzi, mające rangę prestiżowego GP Europy[42]. 28 marca 2010 roku w Warszawie odbyła się druga gala WGP w Polsce, tym razem będąca eliminacją do GP Wschodniej Europy w Bukareszcie.

Uwagi edytuj

  1. ↑ W latach 1993–1994 pod nazwą K-1 Grand Prix, a w 1995-1999 K-1 World Grand Prix

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Karon Karter, Guy Mezger: The complete idiot's guide to kickboxing. Alpha Books, 2000, s. 244, seria: Complete Idiot's Guide to.... ISBN 0-02-863175-7.
  2. ↑ Willem Brunkreff: The Golden Kyokushin and K-1 Encyclopedia. kyokushin-union.com. [dostęp 2009-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-23)]. (ang.).
  3. ↑ Michael Afromowitz: Welcome to the World Of K-1. ikfkickboxing.com. [dostęp 2009-09-26]. (ang.).
  4. ↑ a b Toward a Universal Martial Art. All or Nothing. [dostęp 2010-04-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 marca 2011)]. (ang.).
  5. ↑ What is K-1? History.. [dostęp 2008-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (12 września 2008)]. (ang.).
  6. ↑ A born fighter. Part 2. [dostęp 2008-06-21]. (ang.).
  7. ↑ The Last Ten Years of K-1 Has Been a History of Challenges Breaking Preconceived Ideas. [dostęp 2008-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 czerwca 2008)]. (ang.).
  8. ↑ What's PRIDE?. [dostęp 2008-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (22 października 2007)]. (ang.).
  9. ↑ K-1's Ishii Sentenced To 22 Months By Japanese Supreme Court. [dostęp 2008-07-07]. (ang.).
  10. ↑ Semmy Schilt breaks record in Fukuoka – the longest victory streak in K-1 history!. goldenglory.com. [dostęp 2009-08-16]. (ang.).
  11. ↑ A Clean Sweep as Bodies Fall. k-1.co.jp. [dostęp 2009-12-05]. (ang.).
  12. ↑ Tony Loiseleur: ‘Dynamite’ Notebook: FEG Restructures for Spring 2011 Return. sherdog.com, 3 stycznia 2011. [dostęp 2011-03-27]. (ang.).
  13. ↑ Dave Walsh: K-1 and It’s Showtime Close Multi-Year Agreement. liverkick.com, 6 marca 2012. [dostęp 2012-04-20]. (ang.).
  14. ↑ 2013 K-1 World Grand Prix winner: Mirko 'Cro Cop' turns back the clock in Croatia, tops Ismael Londt in final – MMAmania.com [online], mmamania.com [dostęp 2017-11-24].
  15. ↑ LiverKick - LiverKick [online], liverkick.com [dostęp 2018-08-01] [zarchiwizowane z adresu 2015-10-11] (ang.).
  16. ↑ Roman Kryklia nokautuje rywali na K-1 World Grand Prix Euro -95 kg! Wyniki: ‘Dynamite’ Notebook: FEG Restructures for Spring 2011 Return. fightsport.pl, 27.10.2016. [dostęp 2016-10-30]. (pol.).
  17. ↑ K-1 World GP 2017: Antonio Plazibat zwycięzcą turnieju! Wyniki. fightsport.pl, 2017-11-25. [dostęp 2017-11-25]. (pol.).
  18. ↑ K-1 International Rules. [dostęp 2008-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 września 2008)]. (ang.).
  19. ↑ K-1 World Grand Prix 2005. The Line Up!. [dostęp 2008-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 sierpnia 2008)]. (ang.).
  20. ↑ Statystyki K-1 WGP. [dostęp 2008-12-04]. (ang.).
  21. ↑ The New “K-1 World Cup” Project Starts in 2007. [dostęp 2008-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 czerwca 2008)]. (ang.).
  22. ↑ a b FEG announces penalties against Badr Hari (official statement). [dostęp 2008-12-27]. (ang.).
  23. ↑ K-1 Champions. k-1.co.jp. [dostęp 2017-08-31]. (ang.).
  24. ↑ Anton Tabuena: Report: Kickboxing and MMA star Semmy Schilt retires. [dostęp 2018-04-22]. (ang.).
  25. ↑ Kyotaro relinquishes k-1 heavyweight championship to move into boxing. middleeasy.com, 22 października 2011. [dostęp 2018-04-22]. (ang.).
  26. ↑ a b c d e f g Łukasz Czarnowski: Ponad 3 miliony osób oglądało festiwal nokautów na gali K’Festa.1 – Dennis Wosik przegrywa z Masanobu Goshu. madfight24.com, 2018-03-21. [dostęp 2018-03-21]. (pol.).
  27. ↑ Dave Walsh: K-1 World Grand Prix Japan 90kg Tournament Results. liverkick.com, 2018-09-25. [dostęp 2018-09-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-28)]. (ang.).
  28. ↑ a b c d Zach Aittama: K’Festa.2 Results. combatpress.com, 2019-03-09. [dostęp 2019-03-10]. (ang.).
  29. ↑ a b c K-1 World GP 2017: niesamowity Chingiz Allazov triumfuje w turnieju! Wyniki. fightsport.pl, 2017-06-19. [dostęp 2017-06-19]. (pol.).
  30. ↑ Kaew is send-off is played to the "K'FESTA.2", Genghis Arazofu is "to promise to come back in front of the sure everyone" throne give up at the top of both agreement. k-1.co.jp, 2019-01-19. [dostęp 2019-03-10]. (ang.).
  31. ↑ a b Dave Walsh: K-1 World Grand Prix Japan -67.5kg Grand Prix Results: Yuta Kubo Victorious. liverkick.com, 2017-09-18. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-21)]. (ang.).
  32. ↑ "K-1 WORLD GP" 11.3 (Saturday and holidays) Saitama third-generation Super Lightweight Championship Tournament! Tetsuya Yamato and Kaew, Willa Saku Lek clash in first round. k-1.co.jp, 2018-09-03. [dostęp 2018-09-27]. (ang.).
  33. ↑ Zach Aittama: K-1 World GP 2018 Super Lightweight Championship Tournament Results. combatpress.com, 2018-11-03. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
  34. ↑ a b Dave Walsh: Results From K-1 Japan Lightweight World Grand Prix. liverkick.com, 2017-02-25. [dostęp 2017-02-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-26)]. (ang.).
  35. ↑ Dave Walsh: K-1 Japan Fracture Leads to Cancellation of Taiga vs. Takeru. liverkick.com, 2018-02-04. [dostęp 2018-03-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-22)]. (ang.).
  36. ↑ Zach Aittama: K-1 World GP 2018 Lightweight Tournament Results: Takeru Tops Koji in Thriller, Hayashi Crowned Tournament Champion. combatpress.com, 2018-12-07. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
  37. ↑ K-1 World GP in Japan 2016: Takeru mistrzem wagi piórkowej – wyniki i video!. fightsport.pl, 04.11.2016. (pol.).
  38. ↑ Dave Walsh: K-1 Japan K’FESTA.01 Results: Takeru is the King of the World. liverkick.com, 2018-03-21. [dostęp 2018-07-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  39. ↑ Zach Aittama: K-1 World GP 2018: Featherweight Championship Tournament Results. combatpress.com, 2018-06-16. [dostęp 2018-07-01]. (ang.).
  40. ↑ 11・3代々木 初代フェザー級王座決定トーナメントに武尊が参戦！小澤海斗、神戸翔太、戸邊隆馬らが世界の強豪とベルトを争う. k-1wg.com, 28 października 2016. (jap.).
  41. ↑ Results From K-1 World Grand Prix Japan Super Bantamweight Tournament. liverkick.com, 2017-04-23. [dostęp 2017-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-25)]. (ang.).
  42. ↑ K-1 WORLD GP 2010 POLAND

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=K-1_(organizacja)&oldid=69789964”