Wikipedia

Katalońskie igrzyska kwietne

Katalońskie igrzyska kwietne (we współczesnym katalońskim Jocs florals, w starokatalońskim Jochs florals) – zawody poetyckie w języku katalońskim, znane także jako Igrzyska Wiedzy Radosnej (Jocs de la Gaia Ciència). Powstały na wzór konkursów poetyckich urządzanych od roku 1323 przez Akademię Igrzysk Kwietnych w Tuluzie[1].

Siedziba Lo Rat Penat, w której odbywały się igrzyska kwietne w Walencji

Igrzyska kwietne w Katalonii edytuj

Pierwsze igrzyska kwietne odbyły się w Barcelonie w roku 1393 z woli króla Aragonii Jana I Myśliwego i ponawiano je aż do końca XV wieku. Powrócono do tej tradycji w maju roku 1859 z inicjatywy Antoniego de Bofarull i Víctora Balaguera[2]. Hasło konkursu Patria, Fides, Amor („Ojczyzna, Wiara, Miłość”) nawiązywało do trzech nagród[3]: Złotej Róży (za najlepszy wiersz patriotyczny), Złotego i Srebrnego Fiołka (za najlepszy wiersz religijny) oraz Polnego Kwiatu (za najlepszy wiersz miłosny). Poeta, który zdobył wszystkie trzy nagrody, zdobywał zarazem tytuł Mistrza Wiedzy Radosnej (mestre en gai saber)[3]. Igrzyska te odegrały istotną rolę w okresie La Renaixença, katalońskiego odrodzenia literackiego i narodowego[4]. Kres położyła im hiszpańska wojna domowa[5] i dyktatura Franco[5]. W Barcelonie ostatnie igrzyska kwietne odbyły się w roku 1936[5]. W latach 1941-1977 igrzyska odbywały się poza granicami Hiszpanii[3][6], a od 1978 ponownie są organizowane w stolicy Katalonii[3][7].

Igrzyska kwietne w Walencji edytuj

W XIX wieku w Walencji konkursy poetyckie pod nazwą Igrzyska Kwietne Miasta i Królestwa Walencji (Jocs Florals de la Ciutat i Regne de València) organizowało stowarzyszenie literackie Lo Rat Penat[8]. Na ogół przyznawano 17 nagród regulaminowych oraz dodatkowe wyróżnienia.

Pośród laureatów katalońskich igrzysk kwietnych znaleźli się Jacint Verdaguer, Àngel Guimerà, Narcís Oller i Teodor Llorente[3].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Prefaci del llibre dels Jocs Florals de la Llengua Catalana del 1957: Any XCIX de la seva restauració. W: Lluís Nicolau d'Olwer: Democràcia contra dictadura: escrits polítics, 1915-1960. Barcelona: Institut d'Estudis Catalans, 2007, s. 563. ISBN 978-84-7283-930-4. (kat.).
  2. ↑ Els Jocs Florals (1859-1877). W: Manuel de Montoliu: Grans personalitats de la literatura catalana. T. 8: La Renaixença i els Jocs Florals. Verdaguer. Barcelona: Alpha, 1962, s. 52. (kat.).
  3. ↑ a b c d e Jocs Florals de Barcelona. [w:] Gran Enciclopèdia Catalana [on-line]. enciclopedia.cat. [dostęp 2014-08-18]. (kat.).
  4. ↑ Jordi Casassas i Ymbert, Carles Santacana: Le nationalisme catalan. Paris: Ellipses, 2004, s. 25. ISBN 978-2-7298-0786-3. (fr.).
  5. ↑ a b c Prefaci del llibre dels Jocs Florals de la Llengua Catalana del 1957: Any XCIX de la seva restauració. W: Lluís Nicolau d'Olwer: Democràcia contra dictadura: escrits polítics, 1915-1960. Barcelona: Institut d'Estudis Catalans, 2007, s. 565. ISBN 978-84-7283-930-4. (kat.).
  6. ↑ Josep Faulí: Els Jocs Florals de la llengua catalana a l'exili, 1941-1977. Barcelona: Publicacions de l'Abadia de Montserrat, 2002, s. 7, 15, 32, 39-168, 175-224. ISBN 978-84-8415-362-7. (kat.).
  7. ↑ Josep Faulí: Els Jocs Florals de la llengua catalana a l'exili, 1941-1977. Barcelona: Publicacions de l'Abadia de Montserrat, 2002, s. 35, 168. ISBN 978-84-8415-362-7. (kat.).
  8. ↑ Jocs Florals de Lo Rat Penat. [w:] Gran Enciclopèdia Catalana [on-line]. enciclopedia.cat. [dostęp 2014-08-18]. (kat.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Katalońskie_igrzyska_kwietne&oldid=69398925”