Wikipedia

Ken Shamrock

Kenneth Wayne Shamrock (do 1978 Kenneth Wayne Kilpatrick; ur. 11 lutego 1964 w Warner Robins, Georgia) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki oraz wrestler. Okazjonalnie kickbokser oraz aktor. Promotor boksu na gołe pięści. Członek UFC Hall of Fame uznawany za ikonę i pioniera w mieszanych sztukach walki[1][2]. Ze względu na sukcesy w karierze zawodnika MMA, media nadały mu przydomek Najniebezpieczniejszego człowieka świata (The World’s Most Dangerous Man)[3]. Założyciel organizacji Lion’s Den będącej klubem MMA oraz centrum szkoleniowym w mieszanych sztukach walki. W karierze wrestlera jednokrotny WWF Intercontinental Champion oraz jednokrotny World Tag Team Champion, a także zwycięzca turnieju King of the Ring w 1998 oraz jeden z prominentnych zawodników okresu Attitude Ery w historii WWE[4]. Jest również pierwszym w historii amerykańskim zawodnikiem sportów walki praktykującym shoot style wrestling[5] (hybryda mieszanych sztuk walki i wrestlingu) na terenie Stanów Zjednoczonych oraz popularyzatorem dźwigni na staw skokowy – ankle lock[6].

Ken Shamrock
Ilustracja
Shamrock w 2016.
Pełne imię i nazwisko

Kenneth Wayne Shamrock

Pseudonim

The World’s Most Dangerous Man

Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1964
Warner Robins, Georgia

Obywatelstwo

amerykańskie

Wzrost

185 cm

Masa ciała

96 kg

Styl walki

Shootfighting
Wolnoamerykanka

Trenowany przez

Masakatsu Funaki

Kategoria wagowa

półciężka / ciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

47

Zwycięstwa

28

Przez nokauty

3

Przez poddania

22

Przez decyzje

3

Porażki

17

Remisy

2

Strona internetowa

Kariera edytuj

  Wrestling edytuj

Wczesne życie, początki w wrestlingu i występy w Japonii (1964 – 1993) edytuj

Urodził się jako Kenneth Wayne Kilpatrick w bazie wojskowej Robins Air Force Base w Warner Robins w stanie Georgia (Shamrock dorastał jako tzw. „military brat”). Jego ojciec Richard był żołnierzem w siłach powietrznych Stanów Zjednoczonych (United States Air Force), matka Diane była kelnerką i tancerką go-go[3]. Miał też trzech braci i dorastał w czarnej dzielnicy miasta Atlanta. W dzieciństwie sprawiał problemy wychowawcze – uciekał z domu, a także przebywał w toksycznym towarzystwie brata Richie’go, który był narkomanem. Jeszcze w dzieciństwie grywał w baseball i futbol. Jako trzynastolatek został wyrzucony z domu przez ojczyma. W wieku 14 lat został adoptowany przez Boba Shamrocka (dyrektora ośrodka adopcyjnego Bob Shamrock’s Boys’ Home) – wtedy też leganie zmienił nazwisko z Kilpatrick na Shamrock. W szkole średniej oprócz gry w futbol uczęszczał też na zapasy. Pod koniec lat 80. klub futbolu amerykańskiego San Diego Chargers był zainteresowany wypożyczeniem Shamrocka, jednak ten odmówił skupiając się na treningach wrestlingu[7]. W 1989 zadebiutował w wrestlingu w federacji Atlantic Coast Wrestling, a następnie przeniósł się do South Atlantic Pro Wrestling. W 1990 rozpoczął występy w shoot style wrestlingu w japońskiej federacji Universal Wrestling Federation, gdzie zaliczał kolejne występy do 1993.

World Wrestling Federation (1997 – 1999) edytuj

Pod koniec lutego 1997 zadebiutował podczas odcinka Monday Night Raw, a od gali WrestleMania 13 zaczęto określać go najniebezpieczniejszym człowiekiem świata[8]. Przez 1997 prowadził rywalizacje z Vaderem i The Hart Foundation. Od 1998 z The Rockiem i resztą zawodników Nation of Domination. W październiku 1998 sięgnął po tytuł WWF Intercontinental Championship pokonując w finale turnieju X-Paca[9]. Tytuł ten utrzymywał do lutego 1999, tracąc go na gali St. Valentine’s Day Massacre: In Your House na rzecz Vala Venisa. W czerwcu 1998 wygrał turniej King of the Ring (1998) pokonując w finale The Rocka[10]. Przez resztę 1998 roku prowadził rywalizację z Kingiem Mabelem i Owenem Hartem.

Jeszcze w listopadzie 1998 dołączył do stajni The Corporation dowodzonej przez Vince’a McMahona. W grudniu 1998 wraz z Big Boss Manem sięgnął po tytuły tag teamowe WWF World Tag Team Championship co uczyniło go podwójnym mistrzem, gdyż dzierżył dwa tytuły mistrzowskie (Intercontinental i World Tag Team) w jednym czasie[11].

Od stycznia 1999 prowadził rywalizację z Billy’m Gunnem, Goldustem i Valem Venisem, którzy zalecali się (w kayfabe) do jego siostry Ryan (Alicia Webb) – Ken Shamrock odgrywał w gimmicku agresywnego zawodnika, często używającego wulgaryzmów i zaborczego w stosunku do swojej „siostry”[12]. Wczesną wiosną 1999 The Corporation rozpoczęła feud ze stajnią The Undertakera – Ministry of Darkness. Wtedy też jego siostra w wrestlingowym storyline’owym kayfabe – Ryan, została uprowadzona przez Undertakera celem złożenia jej w ofierze na jego symbolu[13]. Shamrock rozpoczął feud z Undertakerem m.in. grożąc mu pobiciem za pomocą kija baseball’owego. Po tym jak feud z Undertakerem został przegrany przez Shamrocka – ten dołączył do nowej stajni o nazwie The Union, jednak już w maju 1999 The Union uległa rozpadowi. Następnie Shamrock uwikłał się w rywalizację ze Steve’m Blackmanem, a pod koniec 1999 również z Chrisem Jericho[14], z którym nie rywalizował długo, gdyż w grudniu 1999 odszedł z WWF powracając do kariery zawodnika mieszanych sztuk walki.

Pozostałe występy w wrestlingu (2002 – obecnie) edytuj

W marcu 2002 powrócił do wrestlingu występując w Ring of Honor (ROH), Total Nonstop Action Wrestling (TNA), gdzie sięgnął po tytuł NWA World Heavyweight Championship[15] oraz okazjonalnie w Juggalo Championship Wrestling (JCW). W 2003 i 2004 pojawił się w New Japan Pro-Wrestling (NJPW), a także w 2004 na chwilę powrócił do TNA. Od 2018 sporadycznie występował w wrestlingu w federacjach takich jak australijska promocja Battle Championship Wrestling (BCW) oraz w sierpniu 2019 powrócił do TNA (Impact!) prowadząc różne rywalizacje m.in. z Samim Callihanem. Został też wprowadzony do galerii sław Impact Hall of Fame[16].

  Mieszane sztuki walki edytuj

W mieszanych sztukach walki zadebiutował w dniu 21 września 1993 w federacji Pancrase, której również był współtwórcą z innymi japońskimi wrestlerami (w 1994 wygrał turniej King of Pancrase)[17]. Jeszcze w 1993 wystąpił na pierwszej gali Ultimate Fighting Championship (UFC) – UFC 1, gdzie mierzył się w turnieju z Royce’m Gracie. Na gali UFC 6 w lipcu 1995 został UFC Superfight Championem pokonując Dana Severna w walce wieczoru[18]. W mieszanych sztukach walki występował przez trzy lata do 1996. Następnie porozumiał się z World Wrestling Federation (WWF), przechodząc do tej federacji w 1997.

Do MMA powrócił w 2000 występując w Pride Fighting Championships oraz powracając okresowo do Ultimate Fighting Championship, gdzie prowadził rywalizację z Tito Ortizem. Jeszcze pod koniec listopada 2003 został wprowadzony do galerii sław MMA – UFC Hall of Fame[19]. Od 2007 piastował stanowisko trenera drużyny MMA – Nevada Lions w lidze mieszanych sztuk walki International Fight League (IFL)[20]. Wystąpił również w federacji Bellator MMA.

W 2019 za pośrednictwem portalu społecznościowego Facebook ogłosił, iż „nie ma planów na dalsze występy w walkach MMA”[21].

Lista walk w formule MMA edytuj

Data Wynik Rekord Przeciwnik Gala Metoda Runda, Czas Miejsce Uwagi
19 lutego 2016 Porażka 28–17–2   Royce Gracie Bellator 149 Techniczny nokaut (kolano i uderzenia pięściami) Runda 1, 2:22 Houston, USA Powrót do wagi półcieżkiej.
19 czerwca 2015 Porażka 28–16–2   Kimbo Slice Bellator 138 Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) Runda 1, 2:22 St. Louis, USA
25 listopada 2010 Porażka 28-15-2   Mike Bourke KOTC – Platinum Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) Runda 2, 2:00 Durban, Południowa Afryka
16 października 2010 Zwycięstwo 28-14-2   Johnathan Ivey USA MMA – Return of the Champions Decyzja jednogłośna Runda 3, 5:00 Lafayette, USA
18 lipca 2010 Porażka 27-14-2   Pedro Rizzo Impact FC 2 – The Uprising: Sydney Techniczny nokaut (kopnięcie na nogę i uderzenia pięściami) Runda 1, 3:33 Sydney, Australia
13 lutego 2009 Zwycięstwo 27-13-2   Ross Clifton WarGods/Ken Shamrock Productions: Valentine’s Eve Massacre Poddanie (dźwignia na łokieć) Runda 1, 1:00 Fresno, USA
8 marca 2008 Porażka 26-13-2   Robert Berry Cage Rage 25: Bring It On Nokaut (uderzenia pięściami) Runda 1, 3:26 Londyn, Anglia
10 października 2006 Porażka 26-12-2   Tito Ortiz Ortiz vs. Shamrock 3: The Final Chapter Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) Runda 1, 2:23 Hollywood, USA
8 lipca 2006 Porażka 26-11-2   Tito Ortiz UFC 61: Bitter Rivals Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) Runda 1, 1:18 Las Vegas, USA
23 października 2005 Porażka 26-10-2   Kazushi Sakuraba Pride 30 Techniczny nokaut (uderzenie pięścią) Runda 1, 2:27 Saitama, Japonia
9 kwietnia 2005 Porażka 26-9-2   Rich Franklin The Ultimate Fighter Finale Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) Runda 1, 2:42 Las Vegas, USA
19 czerwca 2004 Zwycięstwo 26-8-2   Kimo Leopoldo UFC 48: Payback Techniczny nokaut (uderzenia kolanami) Runda 1, 1:26 Las Vegas, USA
22 listopada 2002 Porażka 25-8-2   Tito Ortiz UFC 40: Vendetta Techniczny nokaut (Corner Stoppage – rezygnacja z dalszej walki w przerwie pomiędzy rundami) Runda 3, 5:00 Las Vegas, USA Walka o mistrzostwo UFC Light Heavyweight Championship.
24 lutego 2002 Porażka 25-7-2   Don Frye Pride 19 Decyzja niejednogłośna Runda 3, 5:00 Saitama, Japonia
10 sierpnia 2001 Zwycięstwo 25-6-2   Sam Adkins WMMAA 1 – Megafights Poddanie (kimura) Runda 1, 1:26 Atlantic City, USA
27 sierpnia 2000 Porażka 24-6-2   Kazuyuki Fujita Pride 10 Techniczny nokaut (Corner Stoppage – zmęczenie) Runda 1, 6:46 Saitama, Japonia
1 maja 2000 Zwycięstwo 24-5-2   Alexander Otsuka Pride Grand Prix 2000 Finals Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) Runda 1, 9:43 Tokio, Japonia
7 grudnia 1996 Zwycięstwo 23-5-2   Brian Johnson UFC The Ultimate Ultimate 2 Poddanie (duszenie przedramieniem) Runda 1, 5:48 Birmingham, USA
17 maja 1996 Porażka 22-5-2   Dan Severn UFC 9: Motor City Madness Decyzja niejednogłośna Runda 1, 30:00 Detroit, USA Stracił tytuł UFC Superfight Championship.
16 lutego 1996 Zwycięstwo 22-4-2   Kimo Leopoldo UFC 8: David vs. Goliath Poddanie (dźwignia na staw kolanowy) Runda 1, 4:24 San Juan, Portoryko Obronił tytuł UFC Superfight Championship.
28 stycznia 1996 Zwycięstwo 21-4-2   Yoshiki Takahashi Pancrase-Truth 1 Decyzja (utrata punktów) Runda 1, 20:00 Jokohama, Japonia
14 grudnia 1995 Zwycięstwo 20-4-2   Katsuomi Inagaki Pancrase-Eyes Of Beast 7 Poddanie (duszenie trójkątne) Runda 1, 3:19 Sapporo, Japonia
8 września 1995 Remis 19-4-2   Oleg Taktarow UFC 7: The Brawl in Buffalo Remis Runda 1, 33:00 Buffalo, USA Walka zakończyła się remisem z powodu braku sędziów. Obronił tytuł UFC Superfight Championship.
22 lipca 1995 Zwycięstwo 19-4-1   Larry Papadopoulos Pancrase-1995 Neo-Blood Tournament, Round 1 Poddanie (dźwignia na ścięgno Achillesa) Runda 1, 2:18 Tokio, Japonia
14 lipca 1995 Zwycięstwo 18-4-1   Dan Severn UFC 6: Clash of the Titans Poddanie (duszenie gilotynowe) Runda 1, 2:14 Casper, USA Zdobył tytuł UFC Superfight Championship.
13 maja 1995 Porażka 17-4-1   Minoru Suzuki Pancrase-Eyes Of Beast 4 Poddanie (dźwignia na staw kolanowy) Runda 1, 2:14 Urayasu, Japonia
7 kwietnia 1995 Remis 17-3-1   Royce Gracie UFC 5: The Return of the Beast Remis Runda 1, 36:00 Charlotte, USA Walka zakończyła się remisem z powodu braku sędziów.
10 marca 1995 Zwycięstwo 17-3   Bas Rutten Pancrase-Eyes Of Beast 2 Poddanie (dźwignia na staw kolanowy) Runda 1, 1:01 Jokohama, Japonia
26 stycznia 1995 Zwycięstwo 16-3   Leon Dijk Pancrase-Eyes Of Beast 1 Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) Runda 1, 4:45 Nagoja, Japonia
17 grudnia 1994 Zwycięstwo 15-3   Manabu Yamada Pancrase-King Of Pancrase Tournament, Runda 2 Decyzja jednogłośna Runda 1, 30:00 Tokio, Japonia
17 grudnia 1994 Zwycięstwo 14-3   Masakatsu Funaki Pancrase-King Of Pancrase Tournament, Runda 2 Poddanie (duszenie trójkątne) Runda 1, 5:50 Tokio, Japonia
16 grudnia 1994 Zwycięstwo 13-3   Maurice Smith Pancrase-King of Pancrase Tournament, Runda 1 Poddanie (duszenie trójkątne) Runda 1, 4:23 Tokio, Japonia
16 grudnia 1994 Zwycięstwo 12-3   Alex Cook Pancrase-King of Pancrase Tournament, Runda 1 Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) Runda 1, 1:31 Tokio, Japonia
15 października 1994 Zwycięstwo 11-3   Takaku Fuke Pancrase-Road To The Championship 5 Poddanie (duszenie zza pleców) Runda 1, 3:13 Tokio, Japonia
9 września 1994 Zwycięstwo 10-3   Felix Mitchell UFC 3: The American Dream Poddanie (duszenie zza pleców) Runda 1, 4:34 Charlotte, USA
9 września 1994 Zwycięstwo 9-3   Christophe Leninger UFC 3: The American Dream Poddanie (uderzenia pięściami) Runda 1, 4:49 Charlotte, USA
1 września 1994 Porażka 8-3   Masakatsu Funaki Pancrase-Road To The Championship 4 Poddanie (dźwignia na szyję) Runda 1, 2:30 Osaka, Japonia
26 lipca 1994 Zwycięstwo 8-2   Bas Rutten Pancrase-Road To The Championship 3 Poddanie (duszenie zza pleców) Runda 1, 16:42 Tokio, Japonia
6 lipca 1994 Zwycięstwo 7-2   Matt Hume Pancrase-Road To The Championship 2 Poddanie (dźwignia na ramię) Runda 1, 5:50 Amagasaki, Japonia
21 kwietnia 1994 Zwycięstwo 6-2   Ryushi Yanagisawa Pancrase-Pancrash! 3 Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) Runda 1, 7:30 Osaka, Japonia
19 stycznia 1994 Porażka 5-2   Minoru Suzuki Pancrase-Pancrash! 1 Poddanie (skrętówka + dźwignia na staw kolanowy) Runda 1, 7:37 Jokohama, Japonia
8 grudnia 1993 Zwycięstwo 5-1   Andre Van Den Oetelaar Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 4 Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) Runda 1, 1:04 Hakata, Japonia
12 listopada 1993 Porażka 4-1   Royce Gracie UFC 1 – The Beginning Poddanie (duszenie gi) Runda 1, 0:57 Denver, USA
12 listopada 1993 Zwycięstwo 4-0   Patrick Smith UFC 1 – The Beginning Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) Runda 1, 1:49 Denver, USA
8 listopada 1993 Zwycięstwo 3-0   Takaku Fuke Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 3 Poddanie (duszenie zza pleców) Runda 1, 0:44 Kobe, Japonia
14 października 1993 Zwycięstwo 2-0   Yoshiki Takahashi Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 2 Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) Runda 1, 12:23 Nagoja, Japonia
21 września 1993 Zwycięstwo 1-0   Masakatsu Funaki Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 1 Poddanie (duszenie) Runda 1, 6:15 Urayasu, Japonia

źródło: sherdog.com.

Walki na mieszanych zasadach edytuj

Data Wynik Rekord Przeciwnik Gala Metoda Runda, Czas Miejsce Uwagi
4 października 1992 Zwycięstwo 1–0   Don Nakaya Nielsen PWFG Stack of Arms Poddanie (americana) Runda 1, 0:44 Tokio, Japonia

Kickboxing edytuj

Data Wynik Rekord Przeciwnik Gala Metoda Runda, Czas Miejsce Uwagi
31 maja 1994 Porażka 0–1  /  Frank Lobman Pancrase: Road to the Championship 1 Nokaut (prawy low kick) Runda 2,? Tokio, Japonia

Inne sporty walki, media i przedsięwzięcia edytuj

Jego postać pojawiła się w kilku grach komputerowych: WCW vs. the World, WWF War Zone, WWF Attitude, WWF WrestleMania 2000, WWF SmackDown!, WWF SmackDown! 2: Know Your Role (ukryta postać), WWF No Mercy, UFC: Tapout 2, UFC: Sudden Impact, EA Sports MMA, WWE ’13 i WWE 2K16[22].

W 1994 na fali wzrastającej popularności mieszanych sztuk walki Shamrock założył własną organizację MMA, będącej również ośrodkiem treningowym o nazwie Lion’s Den[23]. Początkowo organizacja swoją siedzibę miała w Susanville w Kalifornii. Następnie została przeniesiona do Reno w Newadzie, a od 2020 mieści się w Dallas w Teksasie.

W 1995 wystąpił cameo w filmie science fiction Zabójcza perfekcja u boku Denzela Washingtona, a w 1997 w niskobudżetowym filmie pt. Champions u boku Danny’ego Trejo[24]. W 1998 napisał książkę pt. Inside The Lion’s Den, w której opisał początki swojej kariery w mieszanych sztukach walki[25]. W 1999 pojawił się w serialu komediowym Różowe lata siedemdziesiąte (odcinek That Wrestling Show) wraz z Dwayne’m „The Rockiem” Johnsonem[24].

Również w 2019 oznajmił, że ma zamiar założyć federację boksu na gołe pięści, którą nazwał Valor Bare Knuckle[26]. Pierwszą galę swojej federacji zorganizował we wrześniu 2019[27].

Styl walki i krytyka kariery edytuj

Styl walki Shamrocka zmieniał się na przestrzeni lat. W początkach jego kariery preferował „wybuchowy grappling okraszony szybkością, mocą, zwinnością i siłą fizyczną”, jak również bazował na shootfightingu (shoot style wrestlingu), który trenował pod okiem Masakatsu Funakiego w federacji Pancrase[28]. Po 2000 roku zmienił styl walki na bardziej „statyczny”, co miało związek z licznymi kontuzjami jakich doznał podczas występów w WWF.

Jeremy Botter z portalu Heavy.com określił Kena Shamrocka w 2010 następującym komentarzem: „Ken Shamrock był niegdyś najtwardszym człowiekiem na planecie. We wczesnych latach mieszanych sztuk walki trudno było znaleźć kogoś kto budziłby większy strach niż Shamrock. Jego umięśniona i wyrzeźbiona sylwetka… Jego intensywność nie miała sobie równych w tym sporcie, a jego zestaw poddań uczynił go bardzo realnym zagrożeniem dla każdego przeciwnika, z którym się mierzył w tych wczesnych latach. Ale te wczesne lata były dawno temu, a Shamrock nie jest już nawet skorupą człowieka, którym był kiedyś”[29].

Po gali Impact PC 2 w 2010 jaka odbyła się w australijskim mieście Sydney, Dave Meltzer skomentował udział m.in. Kena Shamrocka w tym wydarzeniu następująco: „Pay-per-view Impact Fighting Championship w Sydney było smutnym przypomnieniem tego, co może przynieść przyszłość wielu dzisiejszym gwiazdom. Ken Shamrock, Carlos Newton, Murilo Bustamante, Pedro Rizzo i Josh Barnett byli w różnych momentach mistrzami UFC lub byli przygotowywani do zostania gwiazdami. Ale byli tam, po drugiej stronie świata, walcząc przed cichymi, małymi tłumami w atmosferze, która prawie nie przypominała udziału w dynamicznie rozwijającym się sporcie”[30].

Komentator WWE Jim Ross przed walką (w formule MMA) Shamrocka z Bobby’m Lashley’em (która nie doszła ostatecznie do skutku) na początku 2009 udzielił kolejnego komentarza: „Był czas kiedy widziałem weterana, 45-letniego Shamrocka, byłą supergwiazdę WWE, szkolącego nowicjusza w MMA Lashley’a, ale ten statek już dawno odpłynął. Mam wielki szacunek dla Kena, ale nie był [Shamrock] mile widziany w oktagonie, klatce, gdziekolwiek i [dlatego] musi uczyć, trenować i przestać walczyć… Kenny walczy o jeszcze jeden dzień wypłaty, podczas gdy Lashley walczy o ustawienie tego, co jak ma nadzieję będzie [dla niego] długoterminową, lukratywną karierą w MMA”[31].

Ken Shamrock
 
Shamrock (z lewej) w 1997 w WWF.
Współmałżonek

Tina Ramirez (1985–2004)
Tonya Shamrock (od 2005)

Dzieci

7 (4 + 3 przybranych)

Rodzina

Frank Shamrock (przyrodni brat)

Kariera wrestlera
Pseudonimy
ringowe

Ken Shamrock
Shamrock
Vince Torelli
Wayne Shamrock

Wzrost

185 cm

Masa ciała

110 kg

Zapowiadany z

Sacramento, Kalifornia
San Diego, Kalifornia

Trenerzy

Nelson Royal
Bob Sawyer
Buzz Sawyer
Bret Hart
Leo Burke
Gene Anderson

Debiut

1989

  Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Tytuły i osiągnięcia edytuj

Mieszane sztuki walki edytuj

Wrestling edytuj

Życie prywatne edytuj

Jego przyrodnim bratem jest Frank Shamrock – również zawodnik mieszanych sztuk walki[33]. Ken Shamrock był dwukrotnie żonaty. Z Tiną Ramirez, z którą rozwiódł się w 2004 ma czworo dzieci – synowie: Ryan Robert (ur. 1988), Connor Kenneth (ur. 1991), Sean Garret (ur. 1993) oraz córka – Fallon Marie (ur. 1996)[34]. W 2005 ożenił się z Tonyą, z którą znał się od dzieciństwa – jest ojczymem jej trójki dzieci.

W sierpniu 2012 prowadzono śledztwo przeciwko niemu pod kątem rzekomej napaści na kobietę w centrum handlowym w Modesto w Kalifornii. Według policyjnego raportu Shamrock interweniował gdy zobaczył dwie osoby biorące udział w bójce, a kiedy chciał przerwać bijatykę, jedna z kobiet wskoczyła na plecy Shamrocka i próbowała go dusić. Następnie Shamrock zrzucił ją i kontynuował uderzenia pięściami, które pozbawiły ją przytomności. Shamrock zeznał, że pomylił ją z mężczyzną i stwierdził, że gdyby rozpoznał tę osobę jako kobietę, zaprzestałby uderzeń. Nie wniesiono żadnych zarzutów, ponieważ policja w Modesto ustaliła, że Shamrock działał w samoobronie[35].

Przypisy edytuj

  1. ↑ MMA Icons: The 25 Most Important Fighters In MMA History – 5. Ken Shamrock, bleacherreport.com, [dostęp 2023-04-07].
  2. ↑ Happy Birthday Ken Shamrock, giantma.com, [dostęp 2023-04-07].
  3. ↑ a b Why UFC Hall of Famer Ken Shamrock is considered ‘The world’s most dangerous man', foxnews.com, [dostęp 2023-04-06].
  4. ↑ Ken Shamrock, wwe.com, [dostęp 2023-04-06].
  5. ↑ UFC’s Ultimate Warriors: The Top 10, s. 161, google.books.pl, [dostęp 2023-04-06].
  6. ↑ WATCH: MMA Legend Ken Shamrock Trolls Kurt Angle, Teaches Him How to Apply the Ankle Lock, essentiallysports.com, [dostęp 2023-04-06].
  7. ↑ Ken Shamrock, ericuribe.com, [dostęp 2023-03-20].
  8. ↑ Wrestlemania 13, classicwrestlingreview.com, [dostęp 2023-04-06].
  9. ↑ Titles – Ken Shamrock, cagematch.net, [dostęp 2023-04-06].
  10. ↑ King of the Ring '98, classicwrestlingreview.com, [dostęp 2023-04-06].
  11. ↑ Titles – Ken Shamrock, cagematch.net, [dostęp 2023-04-06].
  12. ↑ Ryan Shamrock: The Forgotten Kayfabe Sister Of Ken Shamrock In WWE, Explained, thesportster.com, [dostęp 2023-04-06].
  13. ↑ Ryan Shamrock, onlineworldofwrestling.com, [dostęp 2023-04-06].
  14. ↑ Matches – Ken Shamrock, cagematch.net, [dostęp 2023-04-06].
  15. ↑ Cagematch, cagematch.net, [dostęp 2023-04-05].
  16. ↑ Latest Impact Wrestling Hall of Fame Member Revealed At Last Night’s Tapings (SPOILERS), 411mania.com, [dostęp 2023-04-05].
  17. ↑ Historyczny szlak MMA #5 – Dzieje japońskiego Pancrase, mmarocks.pl, [dostęp 2023-04-04].
  18. ↑ UFC 6 Review: Ken Shamrock vs. Dan Severn, Tank Abbott Nearly Kills His Opponent, bleacherreport.com, [dostęp 2023-04-04].
  19. ↑ UFC Hall of Fame List: Full List of Inductees From 2003 to 2023, mykhel.com, [dostęp 2023-04-04].
  20. ↑ IFL Coach Ken Shamrock To Hold Open Tryout For His Team, mmanews.com, [dostęp 2023-04-04].
  21. ↑ Ken Shamrock, facebook.com, [dostęp 2023-04-05].
  22. ↑ Wrestling Games – Ken Shamrock, cagematch.net, [dostęp 2023-04-06].
  23. ↑ The Lions Den Training Facility & Mix Martial Arts Team, kenshamrock.com, [dostęp 2023-04-05].
  24. ↑ a b Ken Shamrock w bazie IMDb (ang.), [dostęp 2023-04-05].
  25. ↑ Inside The Lion’s Den, google.pl, [dostęp 2023-04-05].
  26. ↑ Ken Shamrock otwiera organizację Valor Bare Knuckle, fight24.pl, [dostęp 2023-04-06].
  27. ↑ Ken Shamrock Presents: Valor BK 1 – Sept 21 in ND (bare kuckle boxing), reddit.com, [dostęp 2023-03-21].
  28. ↑ What Do MMA, Pro Wrestling and Traditional Martial Arts Have in Common?, blackbeltmag.com, [dostęp 2023-04-07].
  29. ↑ J. Botter, Shamrock’s Sad Decline Not Easy To Watchm heavy.com, [dostęp 2023-04-07].
  30. ↑ FADING STARS A SAD SIGHT, eurosport.com, [dostęp 2023-04-07].
  31. ↑ Jim Ross discusses Chris Jericho’s WrestleMania 25 opponent, Steve Austin and the WWE Hall of Fame, and the Ken Shamrock vs. Bobby Lashley MMA fight, prowrestling.net, [dostęp 2023-04-07].
  32. ↑ Ken Shamrock Will Receive George Tragos Award [online].
  33. ↑ Brothers Ken, Frank Shamrock itching to fight, espn.com, [dostęp 2023-04-07].
  34. ↑ Who is Ken Shamrock’s wife? Know all about Tonya Shamrock, sportslumo.com, [dostęp 2023-04-07].
  35. ↑ Report: Shamrock hits woman in California, sportsnet.ca, [dostęp 2023-04-07].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ken_Shamrock&oldid=72992470”