Kenneth Jones

walijski rugbysta i lekkoatleta

Kenneth Jeffrey „Ken” Jones OBE (ur. 30 grudnia 1921 w Blaenavon, zm. 18 kwietnia 2006 w Newport) – walijski rugbysta, reprezentant kraju i lekkoatleta (sprinter), wicemistrz olimpijski z 1948, działacz sportowy.

Kenneth Jones
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1921
Blaenavon

Data i miejsce śmierci

18 kwietnia 2006
Newport

Wzrost

180 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Wielka Brytania
Igrzyska olimpijskie
srebro Londyn 1948 lekkoatletyka
(sztafeta 4 × 100 m)
Mistrzostwa Europy
srebro Berno 1954 sztafeta 4 × 100 m
Reprezentacja  Walia
Igrzyska Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej
brąz Vancouver 1954 lekkoatletyka
(bieg na 220 j)
Odznaczenia
Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny)
Kenneth Jones
Rugby union
Pozycja

skrzydłowy

Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
Blaenavon RFC
Pontypool RFC
1946–1958 Newport RFC 294 (443)
1948 Leicester 1 (0)
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)
1947–1957  Walia 44 (51)
1950 British and Irish Lions 3 (6)

Kariera lekkoatletyczna edytuj

Karierę sportową rozpoczął w 1945 roku podczas służby w RAF w Indiach, a jego pierwszym sukcesem było zwycięstwo w All-Indian Games. Był następnie siedemnastokrotnym lekkoatletycznym mistrzem Walii, w siedmiu edycjach wygrywając oba biegi sprinterskie, dodatkowo w 1949 roku triumfując także w konkursie skoku w dal[1][2].

Na igrzyskach olimpijskich w 1948 w Londynie zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metrów (sztafeta brytyjska biegła w składzie: John Archer, Jack Gregory, Alastair McCorquodale i Jones) – po dyskwalifikacji reprezentacji USA Brytyjczykom przyznano złoty medal, jednak po trzech dniach tę decyzję cofnięto. Startował również w biegu na 100 metrów, w którym odpadł w półfinale[1].

Również na mistrzostwach Europy w 1954 w Bernie zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metrów (w składzie: Kenneth Box, George Ellis, Jones i Brian Shenton), a w biegu na 100 metrów odpadł w półfinale[3][2][1].

Jako reprezentant Walii zdobył brązowy medal w biegu na 220 jardów na Igrzyskach Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1954 w Vancouver, a w biegu na 100 jardów zajął 6. miejsce[4][2][1].

Kariera w rugby union edytuj

Po epizodach w klubach Blaenavon RFC i Pontypool RFC w 1946 roku związał się z Newport RFC, w którym występował do zakończenia kariery w roku 1958. W jego barwach zagrał wówczas w 294 spotkaniach zdobywając 443 punkty, w dwóch sezonach pełniąc rolę kapitana. Dodatkowo pięciokrotnie zagrał dla Barbarians, a w sezonie 1948/49 zaliczył mecz dla Leicester[5][6][7][2][1].

Grał jako prawy skrzydłowy. W walijskiej reprezentacji, także jako kapitan, rozegrał w latach 1947–1957 łącznie czterdzieści cztery testmecze[8], a wynik ten został pobity dopiero dwie dekady później przez Garetha Edwardsa[1][9]. Walijczycy sześciokrotnie zwyciężali wówczas w Pucharze Pięciu Narodów (trzykrotnie samodzielnie), w dwóch edycjach zdobywając dodatkowo Wielkiego Szlema, a Jones w 1953 roku zdobył przyłożenie dające zwycięstwo nad All Blacks[2][1].

Wziął udział w tournée British and Irish Lions w 1950, podczas którego zagrał w siedemnastu spotkaniach, w tym w trzech testmeczach, zdobywając łącznie szesnaście przyłożeń[8][10].

Varia edytuj

  • Za zasługi dla sportu został Oficerem Orderu Imperium Brytyjskiego w 1960[2][11].
  • Został wybrany sportowcem roku w Walii w 1955 roku, a także jednym z pierwszej dziesiątki przyjętych do Welsh Sports Hall of Fame w latach dziewięćdziesiątych[2][1].
  • Pracował jako nauczyciel[5], a przez blisko trzydzieści lat był również sportowym korespondentem Sunday Express. Był działaczem sportowym – prezesem Newport Athletic Club, z roli tej zrezygnował w 1995 roku, gdy rugby union zostało otwarte na zawodowstwo, którego był przeciwnikiem[2].
  • Przez 58 lat żonaty z Irene, syn Philip[2].
  • Po wylewie ostatnie lata życia spędził na wózku inwalidzkim[1], jego pogrzeb zgromadził wielu sportowców, obecni byli także ówcześni szefowie Welsh Rugby Union i Welsh AthleticsKeith Rowlands i Steve Brace[2].

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g h i Olympics at Sports-Reference.com > Athletes > Ken Jones [online], Sports-Reference.com [dostęp 2014-05-24] [zarchiwizowane z adresu 2015-10-07] (ang.).
  2. a b c d e f g h i j KEN JONES OBITUARY. wru.co.uk. [dostęp 2017-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-29)]. (ang.).
  3. Mirko Jalava (red.): Göteborg 2006 Statistics Handbook. Göteborg: European Athletics, 2006, s. 109, 114.
  4. Commonwealth Games Medallists – Athletics (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2014-05-24] (ang.).
  5. a b Ken Jones. blackandambers.co.uk. [dostęp 2017-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-04)]. (ang.).
  6. KEN JONES PASSES AWAY. blackandambers.co.uk. [dostęp 2017-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-08)]. (ang.).
  7. Player Archive – K. J. Jones. barbarianfc.co.uk. [dostęp 2017-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-30)]. (ang.).
  8. a b Ken Jones @ ESPN Scrum. en.espn.co.uk. [dostęp 2017-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-07)]. (ang.).
  9. Former Wales wing Ken Jones dies. news.bbc.co.uk. [dostęp 2017-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-25)]. (ang.).
  10. Ken Jones. lionsrugby.com. [dostęp 2017-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-30)]. (ang.).
  11. London Gazette. „London Gazette”. 42051, s. 3985, 3 June 1960. (ang.). 

Bibliografia edytuj