Killarney (Ontario)
Killarney – miejscowość (ang. town) w Kanadzie, w prowincji Ontario, w dystrykcie Sudbury. Powierzchnia Killarney wynosi 1513,3 km². Według danych spisu powszechnego z roku 2001 miejscowość liczyła 428 mieszkańców (0,28 os./km²).
 Killarney - port | |
| Państwo | |
|---|---|
| Prowincja | |
| Dystrykt | |
| Powierzchnia |
1513,3 km² |
| Populacja (2001) • liczba ludności • gęstość |
|
Położenie na mapie Ontario  | |
Położenie na mapie Kanady  | |
 45°59′N 81°31′W/45,983333 -81,516667
| |
| Strona internetowa | |
Położenie edytuj
Killarney położone jest na północnym brzegu Georgian Bay – wielkiej zatoki jeziora Huron. Zabudowania miejscowości leżą w większości na krańcu „stałego lądu” wzdłuż wąskiego, głębokiego kanału, oddzielającego od lądu wyspę George Island. Kanał ten, łączący boczną zatokę Killarney Bay z Zatoką Georgian, w języku Indian Anishinabe, zamieszkującego niegdyś te tereny, nosił nazwę Shebahonaning, co znaczy „Bezpieczne przejście”.
Historia edytuj
Historia osady rozpoczęła się w 1820 r., kiedy przybył tu francuski handlarz Étienne Rochebert Augustine de la Morandière wraz ze swą indiańską żoną o imieniu Sai-sai-go-no-kwe („Kobieta z Padającego Śniegu”). Zbudowali oni nad brzegiem kanału pierwszą chatę z drewnianych bali i uruchomili punkt tranzytowy, w którym zaczęli się zatrzymywać handlarze futer, koloniści i różni poszukiwacze przygód w drodze na zachód i północ, w kierunku wyspy Manitoulin i Kanału Północnego.
W 1823 r. dotarły do osady pierwsze krowy, w 1852 r. stanął w niej drewniany kościół, w 1854 r. uruchomiono pocztę, a w 1876 r. – pierwszą szkołę. Jedynym sposobem dostępu do osady była droga wodna (i stan taki utrzymał się blisko półtora wieku!). W 1836 r. w przystani rozwijającej się osady zacumował pierwszy parowiec. W 1858 r. było tu 73 mieszkańców, zaś w 1871 r. liczba ta wzrosła do 220. W 1881 r. populacja osady wynosiła 405 osób, a w 1891 r. miała ona już 501 mieszkańców.
Wraz z rozwojem żeglugi latem 1867 r. wybudowano u wylotów kanału Shebahonaning dwie latarnie „morskie”. Były to pierwsze takie obiekty uruchomione w istniejącej od 1 lipca tegoż roku Konfederacji Kanady. Killarney West Lighthouse wzniesiona została na wysepce u zachodniego wylotu kanału, natomiast Killarney East Lighthouse – na skalistym półwyspie stałego lądu na wschód od osady. Obie, przebudowane w 1909 r., dalej pełnią swoje funkcje. Najszybszy rozwój Killarney przypadł na koniec XIX w., kiedy przystąpiono do intensywnego wyrębu okolicznych lasów.
Nazwa edytuj
Pierwotnie osada znana była pod swą indiańską nazwą Shebahonaning. Zmiana nazwy na „Killarney” nastąpiła ok. roku 1850 – być może w związku z uruchomieniem w niej w 1854 r. poczty. Nie są znane okoliczności zmiany nazwy. Przypuszcza się, że mógł to zaproponować jakiś Irlandczyk, któremu tutejsza okolica, pełna wzgórz i jezior, przypominała krajobraz z regionu Killarney w południowo-zachodniej Irlandii.
Współcześnie edytuj
Pierwszą i jedyną drogę do osady (obecna droga nr 637 – długie na 69 km odgałęzienie highway’u nr 69 do Sudbury) zbudowano w 1963 r. Od tego czasu Killarney stało się znaną miejscowością turystyczną. Dysponuje kilkoma marinami dostępnymi dla dużych jachtów motorowych, lądowiskiem dla małych samolotów turystycznych i śmigłowców, kilkoma hotelami i pensjonatami itp. Latem przybywają tu miłośnicy długich wędrówek wodnych (kajaki i canoe) i pieszych. Zimą organizowane są tu turnieje hokeja na lodzie i zawody curlingowe. Popularne są wycieczki na nartach i rakietach snieżnych oraz dalekie wyprawy skuterami śnieżnymi – nawet po skutych lodem wodach Georgian Bay na daleką wyspę Manitoulin. Popularny jest Winter Carnival, organizowany w pierwszy weekend lutego.
Miejscowość jest siedzibą parku prowincjonalnego Killarney.
Bibliografia edytuj
- Barański Mirosław J., Killarney. Miasteczko na końcu drogi, w: „Na Szlaku. Magazyn turystyczno-krajoznawczy” R. XXIX, nr e-101 (297), marzec 2015., s. 22-24 [1].