Kjetil André Aamodt

norweski narciarz alpejczyk

Kjetil André Aamodt (ur. 2 września 1971 w Oslo) – norweski narciarz alpejski, wielokrotny medalista igrzysk olimpijskich, mistrzostw świata seniorów i juniorów oraz zdobywca Pucharu Świata. Jeden z najbardziej wszechstronnych i utytułowanych zawodników w historii dyscypliny. Wygrywał zawody Pucharu Świata we wszystkich pięciu konkurencjach: biegu zjazdowym, supergigancie, slalomie, slalomie gigancie oraz kombinacji.

Kjetil André Aamodt
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 września 1971
Oslo

Klub

Nordstrand IF

Debiut w PŚ

23.11 1989, Park City (15. miejsce – gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

23.11 1989, Park City (15. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

8.03 1992, Panorama
(2. miejsce – super G)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

15.03 1992, Aspen
(Super G)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Norwegia
Igrzyska olimpijskie
złoto Albertville 1992 Supergigant
złoto Salt Lake City 2002 Supergigant
złoto Salt Lake City 2002 Kombinacja
złoto Turyn 2006 Supergigant
srebro Lillehammer 1994 Zjazd
srebro Lillehammer 1994 Kombinacja
brąz Albertville 1992 Gigant
brąz Lillehammer 1994 Supergigant
Mistrzostwa świata
złoto Morioka 1993 Gigant
złoto Morioka 1993 Slalom
złoto Sestriere 1997 Kombinacja
złoto Vail 1999 Kombinacja
złoto St. Anton 2001 Kombinacja
srebro Sälbach 1991 Supergigant
srebro Morioka 1993 Kombinacja
srebro St. Anton 2001 Gigant
srebro St. Moritz 2003 Zjazd
brąz Sierra Nevada 1996 Supergigant
brąz Vail 1999 Zjazd
brąz St. Moritz 2003 Kombinacja
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Zinal 1990 Zjazd
złoto Zinal 1990 Kombinacja
złoto Zinal 1990 Supergigant
srebro Zinal 1990 Slalom
srebro Zinal 1990 Gigant
Puchar Świata
Kryształowa Kula
1993/1994
2. miejsce
1992/1993
2. miejsce
1996/1997
2. miejsce
1998/1999
2. miejsce
1999/2000
2. miejsce
2001/2002
3. miejsce
2002/2003
Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula
1999/2000
Puchar Świata (Slalom gigant)
Mała Kryształowa Kula
1992/1993
2. miejsce
1993/1994
2. miejsce
1996/1997
Puchar Świata (Supergigant)
Mała Kryształowa Kula
1992/1993
Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula
1993/1994
Mała Kryształowa Kula
1996/1997
Mała Kryształowa Kula
1998/1999
Mała Kryształowa Kula
1999/2000
Mała Kryształowa Kula
2001/2002
2. miejsce
1997/1998
2. miejsce
2002/2003
3. miejsce
1992/1993
3. miejsce
2000/2001
Zakończenie kariery: 2006 r.
Strona internetowa

Kariera edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Kjetil André Aamodt pojawił się w 1987 roku, podczas mistrzostw świata juniorów w Sälen. Zajął tam 22. miejsce w slalomie i 38. miejsce w slalomie gigancie. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Madonna di Campiglio jego najlepszym wynikiem było jedenaste miejsce w kombinacji. Startował także na MŚJ w Aleyska w 1989 roku, zajmując między innymi piąte miejsce w gigancie i dziesiąte w supergigancie. Największe sukcesy w tej kategorii wiekowej osiągnął jednak na mistrzostwach świata juniorów w Zinal, gdzie zdobywał medale we wszystkich konkurencjach. Norweg był tam najlepszy w zjeździe, supergigancie i kombinacji, a w slalomie i slalomie gigancie zajmował drugie miejsce.

W międzyczasie zadebiutował w zawodach Pucharu Świata, zajmując 23 listopada 1989 roku w Park City piętnaste miejsce w gigancie. Tym samym już w swoim debiucie wywalczył pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1989/1990 punktował jeszcze kilkukrotnie, najlepszy wynik osiągając 10 marca 1990 roku w Hemsedal, gdzie był piąty w supergigancie. W efekcie zajął 39. miejsce w klasyfikacji generalnej. Podobne wyniki uzyskiwał w kolejnym sezonie, punktował jednak częściej, co dało mu 17. pozycję w klasyfikacji końcowej. Najlepszy wynik w zawodach pucharowych osiągnął 6 stycznia 1991 roku w Garmisch-Partenkirchen, gdzie był piąty w supergigancie. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie zdobył swój pierwszy medal w rywalizacji seniorów. W supergigancie zajął drugie miejsce, rozdzielając na podium Austriaka Stephana Eberhartera i Francuza Francka Piccarda. Medal zdobył jeszcze zanim udało mu się wywalczyć podium w Pucharze Świata. Na tych samych mistrzostwach zajął także dwunaste miejsce w slalomie, a rywalizacji w gigancie nie ukończył.

Na podium zawodów PŚ po raz pierwszy stanął 8 marca 1992 roku w Panoramie, gdzie był drugi w supergigancie, plasując się za Güntherem Maderem z Austrii. W kolejnych zawodach sezonu 1991/1992 na podium stawał jeszcze dwukrotnie: 15 marca w Aspen zwyciężył w tej samej konkurencji, a 20 marca 1992 roku w Crans-Montana był drugi w gigancie. W pierwszej dziesiątce zawodów plasował się jeszcze cztery razy, zajmując ostatecznie trzynaste miejsce w klasyfikacji generalnej i piąte w klasyfikacji supergiganta. W lutym 1992 roku brał udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, zdobywając dwa medale. Olimpijskie starty zaczął od zajęcia 26. miejsca w zjeździe. Siedem dni później zwyciężył w supergigancie, wyprzedzając bezpośrednio reprezentującego Luksemburg Marka Girardellego i swego rodaka, Jana Einara Thorsena. Następnie zajął trzecie miejsce w gigancie, w którym lepsi byli tylko Włoch Alberto Tomba i Marc Girardelli. Aamodt wystąpił także w slalomie, w którym po pierwszym przejeździe był dwudziesty. Podczas drugiego przejazdu wypadł z trasy i nie ukończył zawodów. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Morioce Norweg był najlepszy w slalomie i gigancie. Zdobył także srebrny medal w kombinacji, przegrywając o 1,87 pkt ze swym rodakiem, Lasse Kjusem oraz wyprzedzając Girardellego o 0,18 pkt. Aamodt po zjeździe plasował się dopiero na czternastej pozycji, jednak w slalomie uzyskał najlepszy czas i awansował do pierwszej trójki. W zawodach pucharowych sezonu 1992/1993 dziewięciokrotnie stawał na podium, przy czym sześć razy zwyciężał: 28 listopada w Sestriere, 23 marca w Oppdal i 27 marca w Åre był najlepszy w gigancie, a 7 marca w Aspen, 21 marca w Kvitfjell i 26 marca w Åre wygrywał supergiganta. W klasyfikacji generalnej był drugi za Girardellim, a w klasyfikacjach giganta i supergiganta zdobywał Małą Kryształową Kulę. Był ponadto trzeci w klasyfikacji kombinacji, za Girardellim i Maderem.

 
Aamodt w 2000 roku

Największy sukces w Pucharze Świata osiągnął w sezonie 1993/1994, kiedy zdobył Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Na podium znalazł się osiem razy, w tym czterokrotnie zwyciężał: 11 stycznia w Hinterstoder i 19 marca w Vail w gigancie, 29 stycznia w Chamonix w zjeździe, a dzień później w tej samej miejscowości wygrał kombinację. Uzyskane wyniki dały mu zwycięstwo w klasyfikacji kombinacji oraz drugie miejsce w klasyfikacji giganta, w której lepszy był tylko Austriak Christian Mayer. W 1994 roku wystąpił również na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, zdobywając trzy medale. Najpierw był drugi w zjeździe, przegrywając tylko z Tommym Moe z USA o 0,04 sekundy. Następnie zdobył srebro w kombinacji, zajmując szóste miejsce w zjeździe i dziewiąte w slalomie. Na podium rozdzielił dwóch rodaków: Lasse Kjusa i Haralda Stranda Nilsena. Był to trzeci przypadek w olimpijskiej historii narciarstwa alpejskiego, w którym całe podium zajęli zawodnicy z jednego kraju (na ZIO 1956 dokonali tego Austriacy w gigancie, a na ZIO 1964 Austriaczki w zjeździe). Dwa dni później zdobył brązowy medal w supergigancie, ulegając tylko Niemcowi Markusowi Wasmeierowi i Tommy’emu Moe. Na tych samych igrzyskach Aamodt był także dwunasty w gigancie oraz slalomie, którego nie ukończył, chociaż prowadził po pierwszym przejeździe.

W sezonach 1994/1995 i 1995/1996 spadł z podium klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Łącznie cztery razy znalazł się na podium, jedyne zwycięstwo odnosząc 7 marca 1996 roku w Kvitfjell, gdzie był najlepszy w supergigancie. Nie znalazł się także w najlepszej trójce w żadnej z klasyfikacji, choć w sezonie 1994/1995 był czwarty w klasyfikacjach giganta i kombinacji. W lutym 1996 roku wystartował na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie wywalczył brązowy medal w supergigancie. W konkurencji tej lepsi okazali się jedynie kolejny Norweg, Atle Skårdal oraz Patrik Järbyn ze Szwecji. Był to jego jedyny medal na tych mistrzostwach, poza tym jego najlepszym wynikami były szóste miejsce w kombinacji oraz ósme w slalomie.

Kolejny sukces osiągnął podczas mistrzostw świata w Sestriere w 1997 roku, gdzie zwyciężył w kombinacji. Zarówno w zjeździe do kombinacji, jak i slalomie uzyskał drugie czasy, wystarczyło to jednak do zwycięstwa o 0,26 sekundy przed Bruno Kernenem ze Szwajcarii i o 1,29 sekundy przed Austriakiem Mario Reiterem. Norweg był tam też szósty w gigancie, ósmy w supergigancie i dziewiąty w zjeździe. Wysokie miejsca zajmował także zawodach PŚ. Tylko w jednym starcie nie zdobył żadnych punktów, a na podium stanął sześć razy. Zwyciężył tylko raz: 14 stycznia 1997 rok uw Adelboden był najlepszy w gigancie. W klasyfikacji generalnej dało mu to drugie miejsce za Francuzem Lukiem Alphandem. Drugi był także w klasyfikacji giganta (wygrał Szwajcar Michael von Grünigen), a w klasyfikacji kombinacji zwyciężył. Sezon 1997/1998 rozpoczął od zajęcia drugiego miejsca w slalomie równoległym 24 października 1997 roku w Tignes, jednak w kolejnych startach tylko dwukrotnie zmieścił się w najlepszej trójce: 20 listopada w Park City był drugi w gigancie, a 25 stycznia 1998 roku w Kitzbühel był najlepszy w kombinacji. W klasyfikacji końcowej był tym razem czwarty, a w klasyfikacji kombinacji zajął drugie miejsce za Wernerem Franzem z Austrii. W lutym 1998 roku startował na igrzyskach olimpijskich w Nagano, lecz nie zdobył żadnego medalu. Była to pierwsza duża międzynarodowa impreza, na której Aamodt nie stanął na podium w żadnej z konkurencji. Najlepszy wynik uzyskał w supergigancie, który zakończył na piątej pozycji. Był także trzynasty w zjeździe, a rywalizacji w kombinacji i slalomie gigancie nie ukończył.

Zarówno sezon 1998/1999, jak i sezon 1999/2000 Norweg ukończył na drugim miejscu w klasyfikacji generalnej. W 1999 roku zwyciężył Lasse Kjus, a rok później najlepszy był Austriak Hermann Maier. W tym czasie Aamodt łącznie szesnaście razy stawał na podium, odnosząc cztery zwycięstwa: 24 stycznia 1999 roku w Kitzbühel, 9 stycznia w Chamonix i 23 stycznia 2000 roku w Kitzbühel był najlepszy w kombinacji, a 16 stycznia 2000 roku w Wengen zwyciężył w slalomie. W obu sezonach zwyciężał w klasyfikacji kombinacji, a w sezonie 1999/2000 najlepszy był także w klasyfikacji slalomu. W lutym 1999 roku zdobył dwa medale podczas mistrzostw świata w Vail. W kombinacji okazał się najlepszy, uzyskując drugi czas w zjeździe i trzeci czas slalomu. Na podium wyprzedził Kjusa o 0,16 sekundy i Paula Accolę ze Szwajcarii o 0,53 sekundy. Trzy dni wcześniej wywalczył brąz w zjeździe, plasując się za Maierem i Kjusem.

Dwa medale wywalczył także na rozgrywanych dwa lata później mistrzostwach świata w Sankt Anton. Najpierw obronił tytuł mistrza świata w kombinacji, uzyskując czwarty czas zjazdu i najlepszy czas w slalomie. Dwa dni później zdobył srebrny medal w gigancie, rozdzielając na podium Szwajcara Michaela von Grünigena i Francuza Frédérica Covili. Na tych samych mistrzostwach był też między innymi siódmy w slalomie. W zawodach Pucharu Świata prezentował się słabiej niż w poprzednich sezonach, tylko dwukrotnie plasując się na podium i nie odnosząc żadnego zwycięstwa. W klasyfikacji generalnej sezonu 2000/2001 był siódmy, a w poszczególnych konkurencjach najlepszy wynik uzyskał w kombinacji, w której był trzeci. W kolejnym sezonie na podium stawał czterokrotnie, w tym 13 stycznia w Wengen i 20 stycznia 2002 roku w Kitzbühel wygrywał kombinację. W klasyfikacji po raz kolejny zajął drugie miejsce, tym razem ulegając Austriakowi Stephanowi Eberharterowi. Zwyciężył ponadto w klasyfikacji kombinacji, a w klasyfikacjach zjazdu i supergiganta był szósty. Igrzyska olimpijskie w Salt Lake City w 2002 roku przyniosły mu kolejne złote medale. Norweg zwyciężył w kombinacji oraz, drugi raz w karierze, w supergigancie. Był też między innymi czwarty w zjeździe, przegrywając walkę o medal z Eberharterem o 0,37 sekundy.

Ostatnie zwycięstwo w zawodach Pucharu Świata odniósł 19 stycznia 2003 roku w Wengen, gdzie był najlepszy w kombinacji. Na podium stawał także 30 listopada 2002 roku w Lake Louise, 25 stycznia 2003 roku w Kitzbühel (3. miejsce w zjeździe) i 14 stycznia 2003 roku w Adelboden (3. miejsce w gigancie), a w czołowej dziesiątce znalazł się łącznie 18 razy. Pozwoliło mu to na zajęcie czwartego miejsca w klasyfikacji generalnej i klasyfikacji supergiganta oraz drugie w klasyfikacji kombinacji. W lutym 2003 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, gdzie zdobył srebro w zjeździe. Pierwsze miejsce w tej konkurencji wywalczył Michael Walchhofer, a trzeci był Szwajcar Bruno Kernen. Aamodt zdobył także brązowy medal w kombinacji, przegrywając tylko z Bode Millerem z USA o 0,13 s i Lasse Kjusem o 0,06 s. W październiku 2003 roku Norweg złamał kostkę podczas treningu przed zawodami w Sölden, w wyniku czego stracił cały sezon 2003/2004[1].

Do rywalizacji powrócił w sezonie 2004/2005, jednak prezentował słabszą formę niż w poprzednich latach. W klasyfikacji generalnej zajął dopiero 26. miejsce, co było najsłabszym wynikiem od sezonu 1989/1990. Ani razu nie stanął na podium, jego najlepszym wynikiem było piąte miejsce wywalczone w trzech różnych konkurencjach. Znalazł się w kadrze Norwegii na mistrzostwa świata w Bormio w 2005 roku, jednak nie zdobył medalu. Najlepszy wynik uzyskał w slalomie, który ukończył na czternastej pozycji. Sezon 2005/2006 rozpoczął od giganta w Sölden, w którym nie zakwalifikował się do drugiego przejazdu. Jednak już w swoim drugim występie tego sezonu, 26 listopada 2005 roku w Lake Louise był drugi w zjeździe. W kolejnych zawodach wielokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce i dwukrotnie stawał na podium: 13 stycznia w Wengen był drugi w superkombinacji, a 29 stycznia 2006 roku w Garmisch-Partenkirchen był trzeci w supergigancie. Podium w Ga-Pa było ostatnim w zawodach PŚ w jego karierze. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie ósmy, w klasyfikacjach superkombinacji i supergiganta był piąty, a w klasyfikacji zjazdu zajął szóste miejsce. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Turynie w 2006 roku, dla Aamodta był to piąty występ olimpijski z rzędu. Norweg zwyciężył tam w supergigancie, zostając pierwszym alpejczykiem w historii, który zdobył cztery złote medale olimpijskie i jedynym, który trzykrotnie wygrywał supergiganta na igrzyskach. Zajął tam również czwarte miejsce w zjeździe, przegrywając walkę o podium z Bruno Kernenem o 0,06 sekundy.

Na początku stycznia 2007 roku ogłosił zakończenie kariery sportowej. Do decyzji Aamodta przyczyniła się poważna kontuzja kolana odniesiona w 2006 roku[2].

W sierpniu 2003 roku Norwegowi skradziono 19 medali, w tym mistrzostw świata i igrzysk olimpijskich, z sejfu w domu jego ojca. W 2007 roku zostały jednak zwrócone właścicielowi, z pomocą kilku anonimowych pośredników[3].

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
26. 9 lutego 1992   Albertville Zjazd 1:50,37 +3,87   Patrick Ortlieb
1.  16 lutego 1992   Albertville Supergigant 1:13,04
3.  18 lutego 1992   Albertville Gigant 2:06,98 +0,84   Alberto Tomba
DNF 22 lutego 1992   Albertville Slalom 1:44,39   Finn Christian Jagge
2.  13 lutego 1994   Lillehammer Zjazd 1:45,75 +0,04   Tommy Moe
2.  15 lutego 1994   Lillehammer Kombinacja 3:17,53 +1,02   Lasse Kjus
3.  17 lutego 1994   Lillehammer Supergigant 1:32,53 +0,40   Markus Wasmeier
12. 23 lutego 1994   Lillehammer Gigant 2:52,46 +1,45   Markus Wasmeier
DNF 27 lutego 1994   Lillehammer Slalom 2:02,02   Thomas Stangassinger
DNF 12 lutego 1998   Nagano Kombinacja 3:08,06   Mario Reiter
13. 13 lutego 1998   Nagano Zjazd 1:50,11 +1,61   Jean-Luc Crétier
5. 16 lutego 1998   Nagano Supergigant 1:34,82 +0,85   Hermann Maier
DNF 19 lutego 1998   Nagano Gigant 2:38,51   Hermann Maier
4. 10 lutego 2002   Salt Lake City Zjazd 1:39,13 +0,65   Fritz Strobl
1.  13 lutego 2002   Salt Lake City Kombinacja 3:17,56
1.  16 lutego 2002   Salt Lake City Supergigant 1:21,58
7. 21 lutego 2002   Salt Lake City Gigant 2:23,28 +1,34   Stephan Eberharter
6. 23 lutego 2002   Salt Lake City Slalom 2:23,28 +1,34   Jean-Pierre Vidal
4. 12 lutego 2006   Turyn Zjazd 1:48,80 +0,08   Antoine Dénériaz
1.  18 lutego 2006   Turyn Supergigant 1:30,65

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
12. 22 stycznia 1991   Saalbach Slalom 1:55,38 +4,05   Marc Girardelli
2.  23 stycznia 1991   Saalbach Supergigant 1:26,73 +1,54   Stephan Eberharter
DNS[4] 3 lutego 1991   Saalbach Gigant 2:29,94   Rudolf Nierlich
2.  8 lutego 1993   Morioka Kombinacja 34,22 pkt +1,87 pkt   Lasse Kjus
1.  10 lutego 1993   Morioka Gigant 2:15,36
1.  13 lutego 1993   Morioka Slalom 1:40,33
3.  13 lutego 1996   Sierra Nevada Supergigant 1:21,80 +0,31   Atle Skårdal
27. 17 lutego 1996   Sierra Nevada Zjazd 2:00,17 +3,46   Patrick Ortlieb
6. 19 lutego 1996   Sierra Nevada Kombinacja 3:31,95 +2,34   Marc Girardelli
11. 23 lutego 1996   Sierra Nevada Gigant 1:58,63 +3,63   Alberto Tomba
8. 25 lutego 1996   Sierra Nevada Slalom 1:42,26 +1,81   Alberto Tomba
8. 3 lutego 1997   Sestriere Supergigant 1:29,68 +0,70   Atle Skårdal
1.  6 lutego 1997   Sestriere Kombinacja 3:10,40
9. 8 lutego 1997   Sestriere Zjazd 1:51,11 +1,17   Bruno Kernen
6. 12 lutego 1997   Sestriere Gigant 2:48,23 +1,94   Michael von Grünigen
DNF2 15 lutego 1997   Sestriere Slalom 1:51,70   Tom Stiansen
9. 2 lutego 1999   Vail/Beaver Creek Supergigant 1:14,53 +0,85   Hermann Maier
  Lasse Kjus
3.  6 lutego 1999   Vail/Beaver Creek Zjazd 1:40,60 +0,57   Hermann Maier
1.  9 lutego 1999   Vail/Beaver Creek Kombinacja 2:43,09
DNF2 12 lutego 1999   Vail/Beaver Creek Gigant 2:19,31   Lasse Kjus
7. 14 lutego 1999   Vail/Beaver Creek Slalom 1:42,12 +0,79   Kalle Palander
18. 31 stycznia 2001   St. Anton Supergigant 1:21,46 +1,88   Daron Rahlves
1.  5 lutego 2001   St. Anton Kombinacja 2:58,25
DNS 7 lutego 2001   St. Anton Zjazd 1:38,74   Hannes Trinkl
2.  8 lutego 2001   St. Anton Gigant 2:23,80 +0,35   Michael von Grünigen
7. 10 lutego 2001   St. Anton Slalom 1:39,66 +1,28   Mario Matt
5. 2 lutego 2003   Sankt Moritz Supergigant 1:38,80 +0,95   Stephan Eberharter
3.  6 lutego 2003   Sankt Moritz Kombinacja 3:18,41 +0,14   Bode Miller
2.  8 lutego 2003   Sankt Moritz Zjazd 1:43,54 +0,51   Michael Walchhofer
24. 12 lutego 2003   Sankt Moritz Gigant 2:45,93 +2,32   Bode Miller
9. 16 lutego 2003   Sankt Moritz Slalom 1:40,66 +1,61   Ivica Kostelić
22. 29 stycznia 2005   Bormio Supergigant 1:27,55 +2,41   Bode Miller
DSQ 3 lutego 2005   Bormio Kombinacja 3:19,10   Benjamin Raich
23. 5 lutego 2005   Bormio Zjazd 1:56,22 +2,09   Bode Miller
14. 12 lutego 2005   Bormio Slalom 1:41,34 +2,72   Benjamin Raich

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
22. 21 marca 1987   Sälen Slalom 1:50,95 +9,21   Roger Pramotton
38. 22 marca 1987   Sälen Gigant 2:31,70 +6,02   Thomas Wolf
12. 27 stycznia 1988   Madonna di Campiglio Zjazd 1:33,15 +1,47   Kaspar Gilgenrainer
32. 29 stycznia 1988   Madonna di Campiglio Gigant 2:05,55 +2,73   Gregor Grilc
11. 30 stycznia 1988   Madonna di Campiglio Kombinacja ? ?   Konstantin Czistiakow
24. 30 stycznia 1988   Madonna di Campiglio Slalom 1:42,30 +6,14   Stefan Szałamanow
15. 5 kwietnia 1989   Aleyska Zjazd 1:28,93 +1,72   Ed Podivinsky
10. 6 kwietnia 1989   Aleyska Supergigant 1:17,59 +1,97   Tommy Moe
5. 7 kwietnia 1989   Aleyska Gigant 2:17,20 +2,11   Jeremy Nobis
1.  21 marca 1990   Zinal Zjazd 1:19,42
1.  22 marca 1990   Zinal Supergigant 1:24,30
2.  24 marca 1990   Zinal Gigant 2:20,38 +0,25   Lasse Kjus
2.  25 marca 1990   Zinal Slalom 1:28,15 +0,42   Luigi Tacchini
1.  25 marca 1990   Zinal Kombinacja ?

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Zwycięstwa w zawodach edytuj

  1.   Aspen – 15 marca 1992 (supergigant)
  2.   Sestriere – 28 listopada 1992 (gigant)
  3.   Aspen – 7 marca 1993 (supergigant)
  4.   Kvitfjell – 21 marca 1993 (supergigant)
  5.   Oppdal – 23 marca 1993 (gigant)
  6.   Åre – 26 marca 1993 (supergigant)
  7.   Åre – 27 marca 1993 (gigant)
  8.   Hinterstoder – 11 stycznia 1994 (gigant)
  9.   Chamonix – 29 stycznia 1994 (zjazd)
  10.   Chamonix – 30 stycznia 1994 (kombinacja)
  11.   Vail – 19 marca 1994 (gigant)
  12.   Kvitfjell – 7 marca 1996 (supergigant)
  13.   Adelboden – 14 stycznia 1997 (gigant)
  14.   Kitzbühel – 25 stycznia 1998 (kombinacja)
  15.   Kitzbühel – 24 stycznia 1999 (kombinacja)
  16.   Chamonix – 9 stycznia 2000 (kombinacja)
  17.   Wengen – 16 stycznia 2000 (slalom)
  18.   Kitzbühel – 23 stycznia 2000 (kombinacja)
  19.   Wengen – 13 stycznia 2002 (kombinacja)
  20.   Kitzbühel – 20 stycznia 2002 (kombinacja)
  21.   Wengen – 19 stycznia 2003 (kombinacja)

Pozostałe miejsca na podium edytuj

  1.   Panorama8 marca 1992 (supergigant) – 2. miejsce
  2.   Crans-Montana20 marca 1992 (gigant) – 2. miejsce
  3.   Bad Kleinkirchheim22 grudnia 1992 (supergigant) – 3. miejsce
  4.   Garmisch-Partenkirchen9 stycznia 1993 (slalom) – 2. miejsce
  5.   Åre28 marca 1993 (slalom) – 2. miejsce
  6.   Sölden30 października 1993 (gigant) – 3. miejsce
  7.   Park City27 listopada 1993 (gigant) – 3. miejsce
  8.   Val d’Isère12 grudnia 1993 (supergigant) – 2. miejsce
  9.   Kitzbühel16 stycznia 1994 (kombinacja) – 2. miejsce
  10.   Tignes3 grudnia 1994 (gigant) – 3. miejsce
  11.   Val d’Isère18 grudnia 1993 (gigant) – 2. miejsce
  12.   Veysonnaz21 stycznia 1996 (kombinacja) – 3. miejsce
  13.   Sölden27 października 1996 (gigant) – 3. miejsce
  14.   Park City24 listopada 1996 (slalom) – 3. miejsce
  15.   Kranjska Gora5 stycznia 1997 (gigant) – 3. miejsce
  16.   Chamonix12 stycznia 1997 (kombinacja) – 2. miejsce
  17.   Kitzbühel26 stycznia 1997 (kombinacja) – 2. miejsce
  18.   Tignes24 października 1997 (slalom równoległy) – 2. miejsce
  19.   Park City20 listopada 1997 (gigant) – 2. miejsce
  20.   Schladming7 stycznia 1999 (slalom) – 3. miejsce
  21.   Adelboden12 stycznia 1999 (gigant) – 2. miejsce
  22.   Wengen17 stycznia 1999 (kombinacja) – 2. miejsce
  23.   Kitzbühel22 stycznia 1999 (zjazd) – 2. miejsce
  24.   Ofterschwang28 lutego 1999 (slalom) – 3. miejsce
  25.   Kvitfjell5 marca 1999 (zjazd) – 3. miejsce
  26.   Sierra Nevada13 marca 1999 (slalom) – 2. miejsce
  27.   Tignes31 października 1999 (gigant) – 3. miejsce
  28.   Vail23 listopada 1999 (slalom) – 3. miejsce
  29.   Chamonix9 stycznia 2000 (slalom) – 2. miejsce
  30.   Todtnau6 lutego 2000 (slalom) – 2. miejsce
  31.   Adelboden20 lutego 2000 (slalom) – 2. miejsce
  32.   Park City19 listopada 2000 (slalom) – 3. miejsce
  33.   Kitzbühel21 stycznia 2001 (kombinacja) – 3. miejsce
  34.   Val Gardena15 grudnia 2001 (zjazd) – 3. miejsce
  35.   Kitzbühel19 stycznia 2002 (zjazd) – 3. miejsce
  36.   Lake Louise30 listopada 2002 (zjazd) – 3. miejsce
  37.   Adelboden14 stycznia 2003 (gigant) – 3. miejsce
  38.   Kitzbühel25 stycznia 2003 (zjazd) – 3. miejsce
  39.   Lake Louise26 listopada 2005 (zjazd) – 2. miejsce
  40.   Wengen13 stycznia 2006 (superkombinacja) – 2. miejsce
  41.   Garmisch-Partenkirchen29 stycznia 2006 (supergigant) – 3. miejsce

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj