Kloaka (biologia)
Kloaka (łac. cloaca), stek – końcowa rozszerzona część jelita występująca u prawie wszystkich kręgowców poza zrosłogłowymi i ssakami łożyskowymi oraz częścią ryb promieniopłetwych. Powstaje w rozwoju embrionalnym w formie workowatego rozszerzenia w końcowym odcinku jelita pierwotnego, w późniejszym rozwoju zostaje zamknięty błoną stekową. Jest podzielony przegrodą stekową na część grzbietową i brzuszną. Z części grzbietowej powstaje odbytnica. Część brzuszna to worek stekowy zwany zatoką moczowo-płciową pierwotną (sinus urogenitalis primitivus).
Budowa edytuj
Pierścieniowate fałdy błony śluzowej dzielą stek na trzy części[1]:
- coprodeum – część przednia, gdzie uchodzi okrężnica
- urodeum – część środkowa, gdzie uchodzą moczowód i drogi wyprowadzające narządów płciowych: nasieniowody lub lewy jajowód
- proctodeum – część tylnej zawierająca torebkę Fabrycjusza.
Do kloaki odprowadzane są niepotrzebne produkty przemiany materii wydalane przez nerki i niestrawione resztki pokarmu przez przewód pokarmowy, otwierają się też jajowody i nasieniowody.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Elementy anatomii zwierząt gospodarskich. Tadeusz Roskosz (red.). Wyd. 7. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1994, s. 140. ISBN 83-09-01818-5.
Bibliografia edytuj
- Kazimierz Krysiak, Krzysztof Świeżyński: Anatomia zwierząt. T. 2. Warszawa: PWN, 2008. ISBN 978-83-01-13544-7.