Klucz C

Klucz C – jeden z trzech rodzajów kluczy notacji muzycznej.

Historia edytuj

Kształt tego klucza pochodzi od stylizowanej litery C, którą przyjęto (już w IX/X wieku) do oznaczania linii, na której notowano dźwięk c¹. Po licznych zmianach uzyskał on współczesną formę.

Ewolucja od litery C do klucza C

Odmiany klucza edytuj

Istnieją następujące odmiany klucza C różniące się jego położeniem na pięciolinii:

	Nazwa	Skala dźwięków zapisywanych bez linii dodanych
1.	sopranowy	h – e²
2.	mezzosopranowy	g – c²
3.	altowy	e – a¹
4.	tenorowy	c – f¹
5.	barytonowy^{[wymaga weryfikacji?]}	A – d¹

Ta sama nuta na pięciolinii zapisana w różnych kluczach oznacza różne dźwięki.
Linia wyznaczająca pozycję dźwięku c razkreślne oznaczona jest kolorem pomarańczowym.

Współcześnie używa się kluczy:

altowego do zapisania partii altówki (poza najwyższym rejestrem);
tenorowego do zapisania wyższych rejestrów partii puzonu, wiolonczeli, kontrabasu i fagotu.

Zobacz też edytuj

Bibliografia edytuj

Wiechowicz Stanisław: Ćwiczenia w starych kluczach. Część pierwsza. 3-głosowe utwory dawnych mistrzów (XIII-XVIII w.). Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1953.
Wesołowski Franciszek: Zasady muzyki. Warszawa, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1968.