Kunice (województwo dolnośląskie)
Kunice (niem. Kunitz) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie legnickim, w gminie Kunice przy drodze krajowej nr 94.
| wieś | |
_ID_593462.jpg) Dwór w Kunicach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (III 2011) |
1597[2] |
| Strefa numeracyjna |
76 |
| Kod pocztowy |
59-216[3] |
| Tablice rejestracyjne |
DLE |
| SIMC |
0364883 |
Położenie na mapie gminy Kunice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu legnickiego  | |
 51°13′27″N 16°14′51″E/51,224167 16,247500[1]
| |
Podział administracyjny edytuj
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kunice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego. Miejscowość jest siedzibą gminy Kunice.
Położenie edytuj
Wieś położona jest około 5 km na północny wschód od miasta Legnicy.
Demografia edytuj
Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) Kunice liczyły 1597 mieszkańców[2]. Są największą miejscowością gminy Kunice.
Rekreacja edytuj
Największą atrakcją miejscowości jest Jezioro Kunickie zajmujące obszar 95 ha – obiekt ten służy przede wszystkim do rekreacji. Nad jeziorem odbywają się imprezy i zawody np. windsurfingowe.
Zabytki edytuj
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[4]:
- kościół parafialny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa, z około 1500 r., przebudowany w połowie XIX w.
- zespół dworski, z XVI-XX w.
- dwór
- spichlerz.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 65223
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 642 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 94. [dostęp 2012-08-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 marca 2017)].