Latarnia morska Les Eclaireurs
Latarnia morska Les Eclaireurs – latarnia morska w Kanale Beagle w archipelagu Ziemi Ognistej w Argentynie.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Prowincja | |
| Miejscowość |
w pobliżu Ushuaia |
| Wysokość wieży |
11[1] m |
| Wysokość światła |
22,5[1] m n.p.m. |
| Zasięg światła | |
| Charakterystyka światła |
białe i czerwone, błysk co 5 s[1] |
| Data budowy |
1918–1919 |
| Data uruchomienia |
23 grudnia 1920 |
Położenie na mapie Ziemi Ognistej  | |
Położenie na mapie Argentyny  | |
 54°52′18″S 68°05′00″W/-54,871667 -68,083333
| |
Latarnia została uruchomiona w 1920 roku po rozpoznaniu przeprowadzonym w 1918 roku[1][2]. Światło znajduje się na szczycie ceglanej, stożkowatej wieży o wysokości 11 m, ustawionej na jednej ze skalistych wysepek Islotes les Éclaireurs (z francuskiego „wysepki zwiadowców”). Wieża jest pomalowana w trzy pasy, czerwony, biały i czerwony. Osłona latarni jest czarna[2]. Latarnia jest zautomatyzowana i zasilana energią słoneczną[1].
Jest ona nazywana przez operatorów wycieczek „latarnią na końcu świata” i często fotografowana przez turystów odwiedzających pobliskie miasto Ushuaia. Nazwa ta pochodzi od tytułu powieści Juliusza Verne’a „Latarnia na końcu świata”, chociaż inspiracją dla autora była w rzeczywistości starsza latarnia morska San Juan de Salvamento, położona na Wyspie Stanów[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Les Eclaireurs. [w:] Servicio de Hidrografía Naval [on-line]. Ministerio de Defensa. [dostęp 2018-02-22]. (hiszp.).
- ↑ a b c Russ Rowlett: Lighthouses of Argentina: Tierra del Fuego. [w:] Lighthouses [on-line]. University of North Carolina at Chapel Hill. [dostęp 2018-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-18)]. (ang.).