Wikipedia

Live Facelift

album wideo zespołu Alice in Chains

Live Facelift – album wideo amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, będący zapisem koncertu, który odbył się 22 grudnia 1990 w Moore Theatre w Seattle w stanie Waszyngton. Prócz utworów wykonanych na żywo, zawierał on również trzy teledyski – do kompozycji „We Die Young”, „Man in the Box” i „Sea of Sorrow”. Pierwotnie Live Facelift został wydany w formacie VHS i był dołączony – w limitowanym nakładzie 40 tys. kopii – jako darmowy dodatek do debiutanckiego albumu studyjnego Facelift (1990). W 2001 jego sprzedaż przekroczyła w Stanach Zjednoczonych próg 50 tys. egzemplarzy, dzięki czemu uzyskał od zrzeszenia amerykańskich wydawców muzyki Recording Industry Association of America (RIAA) certyfikat złotej płyty.

Live Facelift
Okładka
Wykonawca wideo
Alice in Chains
Wydany

30 lipca 1991

Nagrywany

22 grudnia 1990 w Moore Theatre, Seattle[1][2]

Gatunek

metal alternatywny • grunge • heavy metal • hard rock[3]

Długość

40:04 (VHS)
29:26 (LP)

Wydawnictwo

Columbia

Producent

Lisanne Dutton

Reżyser

Josh Taft

Album po albumie
Wideografia
— Live Facelift
(1991) 		The Nona Tapes
(1995)
Albumy koncertowe
— Live Facelift
(1991) 		Unplugged
(1996)

W 2016 i 2017 Live Facelift po raz pierwszy ukazał się w formacie winylowym w limitowanych nakładach 5 tys. i 1000 sztuk. Materiał był wzbogacony o wycięte fragmenty koncertu z pierwotnej wersji z 1991 oraz został poddany ponownemu masteringowi i miksowi.

Informacje edytuj

 
W roli supportu wystąpił Pearl Jam (na zdj. w 1991)
Zobacz też: Facelift Tour.

Występ Alice in Chains z 22 grudnia 1990 w Moore Theatre w Seattle w stanie Waszyngton – reklamowany na plakatach jako „bożonarodzeniowe grzmotnięcie”[4] – objął część materiału z debiutanckiego albumu studyjnego Facelift (1990)[5]. Setlista koncertowa była dłuższa, lecz nie wszystkie utwory zamieszczono w finalnej wersji na Live Facelift. Wśród pominiętych kompozycji znalazły się: „We Die Young”, „I Can’t Remember”, „It Ain’t Like That”, „Sunshine”, „Confusion”, „I Know Somethin’ (‘Bout You)” oraz „Queen of the Rodeo”[a][7][8].

Koncert w reżyserii Josha Tafta – którego muzycy Alice in Chains poznali za pośrednictwem Stone’a Gossarda – zarejestrowano w kolorach czarno-białych. Miało to związek z niskim budżetem, wynoszącym od 14 do 16 tys. dolarów (była to jedna trzecia kwoty, za jaką zimą 1990 zrealizowano teledysk do singla „Man in the Box”), i w ocenie reżysera był „wyjątkowo niski dla sześciu kamer na żywo”[9]. Taft uważał, że „wizualnie najbardziej sensowne było zrobienie czegoś mocno okrojonego, trochę ciężko wyglądającego i prostego”[10]. Sprawująca funkcję producenta wykonawczego Lisanne Dutton z Motherland Productions podkreślała, że znaczne koszty pochłonęła technologia rozmazania obrazu. Spowodowane to było wizerunkiem kobiety w stroju topless namalowanej na korpusie gitary Jerry’ego Cantrella[10].

W roli supportu wystąpił zespół Pearl Jam, grający w owym czasie pod nazwą Mookie Blaylock[b][2][4][12].

Wydanie i promocja edytuj

 
Strona A winylowego formatu albumu Live Facelift z 2016
 
Strona B winylowego formatu albumu Live Facelift z 2016

Live Facelift został opublikowany na kasecie VHS 30 lipca 1991. W jego skład weszło pięć utworów i trzy teledyski – do kompozycji „We Die Young”, „Man in the Box” i „Sea of Sorrow”[3][13]. Produkcją wydawnictwa zajęła się Lisanne Dutton[10], fotografie wykonali Rick Gould (przód) i Rocky Schenck (tył), a za design był odpowiedzialny David Coleman[14]. Zarządzająca zespołem Susan Silver, w wypowiedzi dla książki Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music (2009), wspominała: „Oni [Alice in Chains] dostali się na poziom, gdzie mogli zagrać w Moore Theatre – czyli dla półtora tysiąca ludzi. Alice grali i to było niesamowite. Zostało to sfilmowane. Don Ienner wpadł na pomysł wydania tego materiału w ilości 40 tys. egzemplarzy z Facelift [1990], a zbiegło się to z czasem, gdy «Man in the Box» zaczął być emitowany w radiu”[1].

Aby zwiększyć zainteresowanie zespołem i nowym singlem „Man in the Box”, decyzją Dona Iennera – ówczesnego prezesa wytwórni Columbia, album Facelift został w 1991 wydany w specjalnym pakiecie wraz z dołączonym za darmo VHS Live Facelift w liczbie 40. tys. kopii[13][15][16].

Record Store Day edytuj

25 listopada 2016 Live Facelift po raz pierwszy wydano na winylu z okazji Record Store Day, będącego częścią czarnego piątku[17]. Ukazał się on w limitowanej liczbie 5 tys. kopii i zawierał dodatkowo utwór „It Ain’t Like That”, który wycięto z pierwotnej wersji[17]. Materiał poddano ponownemu miksowi, wykonanemu przez Nicka Raskulinecza w Rock Falcon Studio w Nashville w stanie Tennessee, przy współpracy Nathana Yarborougha[18]. Procesem masteringu zajął się Brian Gardner[18].

15 września 2017 zapis koncertu ukazał się na czerwonym winylu w limitowanej liczbie 1000 sztuk. Do każdego zakupionego egzemplarza był dołączony okolicznościowy plakat promujący, wzorowany na oryginale z 1990[19].

Odbiór edytuj

Krytyczny edytuj

Recenzje
Wydawca Ocena
AllMusic  [3]
„The New York Times” korzystna[20]
„The Seattle Times” korzystna[21]
„Teraz Rock”  [5]

Dziennikarz Greg Prato z AllMusic ocenił album na dwie gwiazdki w pięciostopniowej skali, argumentując: „Utwory wykonane w wersjach koncertowych doskonale ukazują niesamowitą energię prężnie rozwijającego się zespołu”[3]. Mark Deming pisał na łamach „The New York Timesa”: „Ciężkie uderzenie alternatywnej grupy Alice in Chains, służy swoją mroczną muzyką z napędem na gitarze przed tłumem rodzinnego miasta”[20]. 24 grudnia, dwa dni po koncercie, „The Seattle Times” opublikował relację z występu. Phil West nazwał w niej Alice in Chains mile widzianym wyjątkiem na tle ówczesnej sceny heavymetalowej, którą opisał jako „odzianych w spandex klaunów, wyrzucających gitarowe solówki z prędkością jednej mili na minutę dzięki sztuczkom ręcznym, a nie muzycznej sprawności”. West zwracał uwagę, że chociaż Alice in Chains posiada pewne spójne elementy z uznanymi wykonawcami hardrockowymi, to zespół ma więcej wspólnego z rockiem alternatywnym i lokalną sceną grunge’ową, niż z konwencjonalnym heavy metalem. Dziennikarz wyróżniał też różnorodny program koncertowy – od smutnego „Love, Hate, Love”, przypominającego pieśń żałobną w wykonaniu Soundgarden, przez chłopięcy funk rodem z „I Know Somethin’ (‘Bout You)”, po country-punkowy „Queen of the Rodeo”. West pozytywnie oceniał również śpiew Layne’a Staleya, porównując go do Roberta Planta, który – w jego ocenie – sprawił, że „wahania nastrojów były przekonujące”. Grę Cantrella opisał jako inteligentną. W podsumowaniu autor przyznał, że grupa Alice in Chains dała najbardziej interesujący koncert tego wieczora, znacznie lepszy od Mookie Blaylock oraz epizodycznego występu Chrisa Cornella i Matta Camerona[c][21].

Jordan Babula pisał za pośrednictwem „Teraz Rocka”: „Surowy, monofoniczny, ale kipiący energią materiał bez wątpienia maluje intrygujący portret kwartetu Staley–Cantrell–[Mike] Starr–[Sean] Kinney – formacji wciąż jeszcze młodej, ale już koncertowo ogarniętej i bez żadnych kompleksów pokazującej to, co miała wówczas najlepszego: mocarnego wokalistę, sprawnego drugiego wokalistę z potężną, «brudną» gitarą, precyzyjnego bębniarza uderzającego z siłą młota kowalskiego oraz szarpiący przeponę słuchacza bas”. Jako całość autor przyznał, że wydawnictwo jest „kapitalnym i ekscytującym materiałem”[5].

Komercyjny edytuj

 
Moore Theatre – miejsce, w którym zarejestrowano Live Facelift

27 lutego 1994 Live Facelift zadebiutował na 11. miejscu brytyjskiej listy UK Official Music Video Chart, publikowanej przez Official Charts Company (OCC)[22]. Po tygodniu spadł na 18. lokatę. Łącznie w zestawieniu spędził dwa tygodnie[23]. Po wznowionym wydaniu, 17 grudnia 2016 uplasował się on na 8. pozycji w zestawieniu Tastemaker Albums, opracowywanego przez tygodnik „Billboard”[24]. Tego samego dnia dotarł do 24. lokaty innego z notowań „Billboardu” – Top Hard Rock Albums[25].

17 października 2001 Live Facelift uzyskał w Stanach Zjednoczonych certyfikat złotej płyty za sprzedaż 50 tys. egzemplarzy, przyznany przez zrzeszenie amerykańskich wydawców muzyki Recording Industry Association of America (RIAA)[26].

Zestawienia edytuj

W lipcu 1997 brytyjski tygodnik „Kerrang!” sklasyfikował występ zespołów Alice in Chains i Pearl Jam na 24. pozycji w rankingu „100 najlepszych koncertów w historii”[27].

Rok Tytuł Publikacja Pozycja Źródło
1997 „100 najlepszych koncertów w historii” „Kerrang!” 24 [27]

Lista utworów edytuj

Edycja standardowa (1991, VHS)[14]
Nr Tytuł utworu AutorzyDługość
1.„Man in the Box”Layne Staley • Jerry Cantrell5:34
2.„Real Thing”Staley • Cantrell4:00
3.„Love, Hate, Love”Staley • Cantrell7:16
4.„Sea of Sorrow”Cantrell5:29
5.„Bleed the Freak”Cantrell4:35
6.„We Die Young” (teledysk)Cantrell2:35
7.„Man in the Box” (teledysk)Staley • Cantrell4:46
8.„Sea of Sorrow” (teledysk)Cantrell5:49
40:04
Record Store Day (2016, LP)[28]
Nr Tytuł utworu AutorzyDługość
1.„It Ain’t Like That”Cantrell • Mike Starr • Sean Kinney4:33
2.„Man in the Box”Staley • Cantrell4:34
3.„Real Thing”Staley • Cantrell4:04
4.„Love, Hate, Love”Staley • Cantrell6:36
5.„Sea of Sorrow”Cantrell5:33
6.„Bleed the Freak”Cantrell4:06
29:26

Personel edytuj

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[14]:

Pozycje na listach i certyfikaty edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Koncertową wersję „Bleed the Freak” z płyty Live Facelift zamieszczono w 2000 na albumie Live[6].
  2. ↑ Pearl Jam w lutym 1991 występował na trasie Facelift Tour, poprzedzając koncerty Alice in Chains[11].
  3. ↑ Cornell i Cameron dołączyli do muzyków Mookie Blaylock, by wspólnie wykonać kilka utworów z repertuaru Temple of the Dog[2], w tym „Say Hello 2 Heaven” i „Hunger Strike”[4].
  4. ↑ Sprzedaż ustalona na podstawie certyfikatu przyznanego 17 października 2001[26].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Prato 2009 ↓, s. 263.
  2. ↑ a b c de Sola 2015 ↓, s. 136.
  3. ↑ a b c d Greg Prato: Live Facelift – Alice in Chains. AllMusic. [dostęp 2011-03-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-30)]. (ang.).
  4. ↑ a b c Corbin Reiff: Total F*cking Godhead: The Biography of Chris Cornell. Post Hill Press, 2020, s. 128. ISBN 978-1-64293-216-4. (ang.).
  5. ↑ a b c Jordan Babula. Alice in Chains – Live Facelift. „Teraz Rock”, s. 58, listopad 2018. ISSN 1730-394X. 
  6. ↑ Bill Adams: Alice in Chains – Live Facelift 12” EP. [dostęp 2021-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-09)]. (ang.).
  7. ↑ John Bacus: Alice in Chains – 12/22/09: Seattle, WA Moore Theatre. [dostęp 2016-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-12)]. (ang.).
  8. ↑ Alice in Chains Setlist at The Moore Theatre, Seattle, WA, USA. setlist.fm. [dostęp 2014-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-11)]. (ang.).
  9. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 136–137.
  10. ↑ a b c de Sola 2015 ↓, s. 137.
  11. ↑ Prato 2009 ↓, s. 253; Crowe 2013 ↓, s. 52; de Sola 2015 ↓, s. 139; Yarm 2019 ↓, s. 263; Henderson 2021 ↓, s. 69.
  12. ↑ Crowe 2013 ↓, s. 44; Henderson 2021 ↓, s. 66; Thompson 2021 ↓, s. 79.
  13. ↑ a b Gillian G. Gaar. A Band Called Alice. „Goldmine”, s. 55–56, 5 sierpnia 1994. ISSN 1055-2685. 
  14. ↑ a b c Poligrafia dołączona do albumu Live Facelift; wyd. Sony, nr kat. SRLM-810.
  15. ↑ Jeffrey Ressner. Alice in Chains: Through the Looking Glass. „Rolling Stone”, s. 47, 26 listopada 1992. ISSN 0035-791X. 
  16. ↑ Mark Cooper. Dearly Beloved. „Q”, s. 36, kwiecień 1993. ISSN 0955-4955. 
  17. ↑ a b Live Facelift – Record Store Day. Record Store Day. [dostęp 2016-11-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-24)]. (ang.).
  18. ↑ a b Alice in Chains – Live Facelift (2016, Vinyl). Discogs. [dostęp 2020-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-11)]. (ang.).
  19. ↑ Live: Facelift (Red Vinyl) LP + Moore Poster Bundle. [dostęp 2018-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-06)]. (ang.).
  20. ↑ a b Mark Deming. Live Facelift (1991). „The New York Times”. ISSN 0362-4331. [dostęp 2017-12-12]. [zarchiwizowane z adresu 2015-08-13]. (ang.). 
  21. ↑ a b Phil West. Alice in Chains Forgoes the Excess. „The Seattle Times”. ISSN 0745-9696. [dostęp 2017-12-12]. [zarchiwizowane z adresu 2015-10-14]. (ang.). 
  22. ↑ a b Official Music Video Chart – 27 February 1994–5 March 1994. Official Charts Company. [dostęp 2024-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-03)]. (ang.).
  23. ↑ Official Music Video Chart – 6 March 1994–12 March 1994. Official Charts Company. [dostęp 2024-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-03)]. (ang.).
  24. ↑ a b Live: Facelift (EP) Chart History – Tastemaker Albums. Billboard. [dostęp 2017-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-30)]. (ang.).
  25. ↑ a b Live: Facelift (EP) Chart History – Top Hard Rock Albums. Billboard. [dostęp 2017-11-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-05)]. (ang.).
  26. ↑ a b c Gold & Platinum – RIAA. Recording Industry Association of America. [dostęp 2010-02-10]. (ang.).
  27. ↑ a b Kerrang! 100 Greatest Gigs of All Time. „Kerrang!”, lipiec 1997. ISSN 0262-6624. 
  28. ↑ a b Poligrafia dołączona do winylowej wersji Live Facelift; wyd. Sony, nr kat. 08898.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Live_Facelift&oldid=72398009”