Lodowy Zwornik
Lodowy Zwornik (słow. Zadný Ľadový štít, niem. Eistaler Schulter, węg. Jég-völgyi-váll[1]) – mało wybitne, zwornikowe wzniesienie o wysokości 2512[2] lub 2507[3] m n.p.m. znajdujące się w masywie Lodowego Szczytu, w słowackiej części grani głównej Tatr Wysokich. Od wierzchołka Lodowego Szczytu Lodowy Zwornik oddzielony jest płytką przełęczą Ramię Lodowego, natomiast od Śnieżnego Szczytu – Wyżnią Lodową Przełęczą. Jego wierzchołek nie jest dostępny żadnymi znakowanymi szlakami turystycznymi[3].
 Lodowy Zwornik (wśród podpisanych formacji) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2512 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
16 lub 17 lipca 1902 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′04″N 20°11′04″E/49,201111 20,184444
| |
Lodowy Zwornik wysyła na północny zachód długą grań zwaną Kapałkową Granią. Oddziela ona Dolinę Śnieżną od Doliny Suchej Jaworowej. Znajdują się w niej obiekty takie jak: Wielka, Pośrednia i Mała Kapałkowa Turnia, a także Kapałkowe Czuby. Najbliżej zwornika położony jest Kapałkowy Kopiniak, oddzielony Wyżnią Kapałkową Ławką[2]. Szczególnie imponująca jest północna, 275-metrowa ściana Lodowego Zwornika opadająca w kierunku Doliny Śnieżnej[3].
Historia edytuj
Lodowy Zwornik był odwiedzany zapewne przed pierwszymi wejściami turystycznymi. Wchodzono na niego najprawdopodobniej przy okazji wejść na Lodowy Szczyt i Ramię Lodowego m.in. podczas pomiarów kartograficznych. Nazwa Lodowy Zwornik została nadana dopiero w 1939 r. Wcześniej określano go Punktem 2507, P.2507 lub Ramieniem Lodowego – dzisiejszą nazwą sąsiadującej z nim przełęczy[3].
Pierwsze znane wejścia:
- Karol Englisch i Johann Hunsdorfer (senior), 16 lub 17 lipca 1902 r. – letnie,
- Kaubková, Jarmila Matějková, Dvořák i Zdeněk Záboj, 20 marca 1948 r. – zimowe.
Prawdopodobnie szczyt był odwiedzany już wcześniej, np. przy okazji pomiarów kartograficznych[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XVIII. Lodowa Przełęcz – Lodowy Zwornik. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1993, s. 117–123.