Wikipedia

Lucio Fulci

włoski aktor

Lucio Fulci (ur. 17 czerwca 1927 w Rzymie, zm. 13 marca 1996 tamże) – włoski reżyser, scenarzysta, aktor i producent filmowy[1].

Lucio Fulci
Ilustracja
Andreas Schnaas i Lucio Fulci
Data i miejsce urodzenia

17 czerwca 1927
Rzym

Data i miejsce śmierci

13 marca 1996
Rzym

Zawód

reżyser, scenarzysta, aktor, producent filmowy

Lata aktywności

1953–1991

Strona internetowa

Życiorys edytuj

Po niepowodzeniu na studiach medycznych, rozpoczął karierę w świecie filmu jako krytyk i scenarzysta. Zachęcony perspektywą zarobku, postanowił spróbować swych sił jako reżyser, debiutując komedią Złodzieje (I landri) w roku 1959. Z początku tworzył głównie komedie, musicale i westerny[2]. W roku 1968 zrealizował swój pierwszy dreszczowiec, Una sull'altra, zaliczany w poczet nurtu giallo. Kolejnym znaczącym dziełem reżysera była Beatrice Cenci – film w znaczący sposób ukazujący niechęć do organów kościoła katolickiego. Produkcja nie została pozytywnie przyjęta, przez co kariera Fulciego w przemyśle filmowym została zagrożona. Fulci wkroczył do świata horroru w roku 1977, kręcąc Siedem czarnych nut (Sette note in nero), lecz prawdziwy rozgłos przyniósł mu dopiero film Zombie – pożeracze mięsa (Zombi 2), będący włoską ripostą na Świt żywych trupów George’a Romera. Późniejsze jego filmy to głównie horrory gore; najpopularniejsze z nich to Miasto żywej śmierci (Paura nella città dei morti viventi), Dom przy cmentarzu (Quella villa accanto al cimitero) i Dziecko Manhattanu (Manhattan Baby). Produkcje te cechują się duszną, nieco senną atmosferą i dużą ilością krwawych scen[3]. Za najlepszy film Fulciego zwykle uważa się Siedem bram piekieł (E tu vivrai nel terrore: L’aldilà), traktujący o hotelu będącym kluczem do bram Piekła. W znacznej części swoich filmów Fulci wystąpił osobiście, grając małe epizody.

Reżyser zmarł na białaczkę w roku 1996, zapomniawszy przed snem o podaniu sobie zastrzyku z insuliny. Potocznie nazywany jest „ojcem chrzestnym kina gore”[4].

Twórczość Fulciego spotkała się z falą niechęci krytyków głównego nurtu ze względu na sporą dawkę przemocy i krwawe sceny, takie jak przebijanie lub wydłubywanie gałek ocznych (Zombie – pożeracze mięsa, Siedem bram piekieł), pożeranie ludzi przez zombie (Miasto żywej śmierci) czy rozpuszczanie twarzy w kwasie (Siedem bram piekieł). Według zamysłu samego reżysera, miały one szokować, by wywołać u widza rodzaj katharsis. Powszechnie krytykowano również niespójność niektórych elementów jego filmów, nie rozumiejąc prób przeniesienia na taśmę filmową atmosfery sennego koszmaru. Przez fanów został nieoficjalnie ochrzczony „poetą gore” i zaliczany jest do najwybitniejszych twórców kina grozy[5].

Wiele filmów Fulciego zostało w Europie zakazanych bądź mocno ocenzurowanych, w niektórych krajach pełne wersje jego filmów nadal są niedostępne. Kilka z nich wpisano na listę video nasties. Gdy w latach 80. British Board of Film Classification otrzymała kopię Nowojorskiego rozpruwacza do oceny, po obejrzeniu filmu nie tylko odmówiła wystawienia mu certyfikatu zezwalającego na wyświetlanie filmu w Wielkiej Brytanii, ale także nakazała usunąć z kraju wszystkie jego kopie.

Filmografia edytuj

Reżyseria edytuj

Scenariusz edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Lucio Fulci. Listal. [dostęp 2018-01-02]. (ang.).
  2. ↑ Lucio Fulci (17 de Junho de 1927). Filmow.com. [dostęp 2018-01-02]. (port.).
  3. ↑ Lucio Fulci. MYmovies.it. [dostęp 2010-11-02]. (wł.).
  4. ↑ Personalidade: Lucio Fulci (Itália). InterFilmes.com. [dostęp 2018-01-02]. (port.).
  5. ↑ Conradino23 (2012-10-08): Lucio Fulci – w zwierciadle mistrza makabry. Magazyn Magivanga. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lucio_Fulci&oldid=72827236”