Ludwik Bittner

polski wojskowy

Ludwik Bittner, ps. „Baza”, „Dunio”, „Halka”, „Rot”, „Tarnowski” (ur. 24 kwietnia 1892 w Stanisławowie, zm. 24 stycznia 1960 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, komendant Okręgu Lublin Armii Krajowej (1941–1943), w czasie akcji „Burza” dowódca 9 Podlaskiej Dywizji Piechoty AK. Po 1957 działacz ZBoWiD[1].

Ludwik Bittner
Baza, Dunio, Halka, Rot, Tarnowski
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

24 kwietnia 1892
Stanisławów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 1960
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1914–1947

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

5 Dywizja Piechoty
Dowództwo Korpusu Ochrony Pogranicza
Okręg Lublin AK
9 Dywizja Piechoty AK

Stanowiska

dowódca piechoty dywizyjnej
zastępca dowódcy KOP
komendant okręgu AK
dowódca dywizji Piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
akcja Burza

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi
Mogiła na Powązkach

Życiorys edytuj

Był synem Ludwika Jana, pracownika kolei, i Marii z Drozdowskich. Uczył się w szkole realnej we Lwowie i Stanisławowie, gdzie w 1911 otrzymał świadectwo dojrzałości. W latach 1911–1914 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Od 1914 studiował również filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Od 1911 w Związku Walki Czynnej, od 1912 w Związku Strzeleckim. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 pełnił służbę w Legionach Polskich. Był oficerem 2 pułku piechoty. Od 1917 w Polskiej Sile Zbrojnej.

Od grudnia 1918 był dowódcą batalionu zapasowego 34 pułku piechoty. Od czerwca do sierpnia 1920 kierował Sekcją Piechoty w Departamencie I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych. W sierpniu 1920 objął dowództwo 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej. 16 marca 1927 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 20. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. 24 maja 1930 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 5 Dywizji Piechoty we Lwowie[3]. W listopadzie 1938 mianowany został II zastępcą dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza, gen. bryg. Jana Kruszewskiego, a 31 sierpnia 1939 zastępcą dowódcy KOP, gen. bryg. Wilhelma Orlik-Rückemanna. Po agresji ZSRR na Polskę został 17 września zastępcą dowódcy Zgrupowania KOP gen. Wilhelma Orlik-Rückemanna, które walczyło z Armią Czerwoną pod Szackiem i Wytycznem. 1 października po rozwiązaniu zgrupowania wszedł do kierownictwa konspiracyjnej organizacji „Tajny KOP”.

Od października 1939 w Służbie Zwycięstwu Polski, następnie w ZWZ i Armii Krajowej, m.in. 1941–1943 komendant Okręgu Lublin AK. Naczelny Wódz mianował go generałem brygady ze starszeństwem z 20 marca 1943 w korpusie generałów[4]. Był m.in. pełnomocnikiem ds. scalenia Batalionów Chłopskich z Armią Krajową. W okresie akcji „Burza” dowódca 9 Podlaskiej Dywizji Piechoty AK. Wraz z oddziałami Armii Czerwonej jego dywizja wyzwoliła Białą Podlaską, Międzyrzec i Łuków[5].

14 sierpnia 1944 został aresztowany przez NKWD i osadzony w obozie na Majdanku, a następnie w obozie NKWD w Rembertowie skąd został wywieziony do Charkowa. W styczniu 1946 skierowany do obozu NKWD nr 178 w Diagilewie. Uczestniczył w głodówce protestacyjnej przeciwko bezprawnemu przetrzymywaniu obywateli polskich w ZSRR. Następnie przebywał w łagrze Skupina pod Moskwą, skąd zwolniono go w listopadzie 1947[5]. Po powrocie do kraju zamieszkał w Warszawie. Został dozorcą w Biurze Odbudowy Stolicy. W 1957 przeszedł na emeryturę.

W listopadzie 1957 został wiceprzewodniczącym Głównej Komisji Weryfikacyjnej ZBoWiD, a we wrześniu 1959 wiceprezesem Rady Naczelnej ZBoWiD[1].

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 24-11-16)[6].

Rodzina edytuj

Żonaty z Anielą Haliną z Rychłowskich. Ich syn Sławomir Maciej Bittner, ps. Maciek, żołnierz II Odcinka „Wachlarza”, został najprawdopodobniej rozstrzelany 28 lutego 1944 w ruinach getta warszawskiego[7].

 
Tablica w Leśnej Podlaskiej

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b Bittner Ludwik. [online], www.dws-xip.pl [dostęp 2019-09-09].
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 19 marca 1927 roku, s. 91.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 201.
  4. Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, s. 75.
  5. a b Archiwum ofiar terroru nazistowskiego i komunistycznego w Krakowie 1939–1956 [online], krakowianie1939-56.mhk.pl [dostęp 2019-09-09].
  6. Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2020-06-22].
  7. https://web.archive.org/web/20071210105055/http://wilk.wpk.p.lodz.pl/~whatfor/biog_bittner.htm.
  8. M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 352 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  9. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia edytuj