Luigi Lambruschini
Luigi Lambruschini CRSP (ur. 16 maja 1776 w Sestri Levante, zm. 12 maja 1854 w Rzymie[1]) – włoski kardynał.
| Kardynał biskup | ||
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
16 maja 1776 | |
| Data i miejsce śmierci |
12 maja 1854 | |
| Miejsce pochówku | ?↗ | |
| Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej | ||
| Okres sprawowania |
1836–1846 | |
| Arcybiskup Genui | ||
| Okres sprawowania |
1819–1830 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
| Prezbiterat |
1 stycznia 1799 | |
| Sakra biskupia |
3 października 1819 | |
| Kreacja kardynalska |
30 września 1831 | |
| Kościół tytularny | ||
| Data konsekracji |
3 października 1819 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Życiorys edytuj
Urodził się jako Emmanuele Niccolò Lambruschini; jego bratem był Giambattista, biskup Orvieto[1]. Luigi w młodości wstąpił do barnabitów, a następnie podjął studia filozoficzne w Maceracie i teologiczne w Rzymie i Genui (1794–1798)[1]. Przez edykt Napoleona musiał opuścić Rzym w 1798 i udać się do Brugnato[1]. 1 stycznia 1799 przyjął święcenia kapłańskie[2]. Wkrótce potem wykładał w kilku rzymskich kolegiach i został sekretarzem kardynała Ercole Consalviego[1]. W 1816 został wikariuszem generalnym swojego zakonu[1].
27 sierpnia 1819 został wybrany arcybiskupem Genui, a sakrę przyjął 3 października[2]. W listopadzie 1826 został nuncjuszem we Francji, lecz sześć lat później musiał zrezygnować z funkcji z powodu rewolucji lipcowej[1]. Krótko później 26 czerwca zrezygnował także z arcybiskupstwa Genui[2]. 5 lipca został arcybiskupem tytularnym Bejrutu.
30 września 1831 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Callisto[2]. W latach 1833–1834 był prefektem Kongregacji ds. Dyscypliny Katolickiej, a 21 listopada 1834 został prefektem Kongregacji ds. Studiów[1]. Od 11 grudnia 1834 do 27 czerwca 1853 był archiwistą Tajnych Archiwów Watykańskich[2]. 12 czerwca 1836 został mianowany sekretarzem stanu i pełnił tę funkcję do rezygnacji 1 czerwca 1846[2]. 24 stycznia 1842 został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Sabina, którą 11 czerwca 1847 zamienił na Porto-Santa Rufina (subdziekan Kolegium Kardynałów)[2]. W międzyczasie, od stycznia 1844, przez roczną kadencję pełnił rolę kamerlinga Kolegium Kardynałów[1]. 8 stycznia 1847 został prefektem Kongregacji ds. Obrzędów, którym pozostał do śmierci[1].