Lukrecja (postać legendarna)
Lukrecja (łac. Lucretia) – legendarna postać z VI wieku p.n.e.
 Tycjan – Tarquinius Sextus i Lukrecja | |
| Występowanie | |
|---|---|
| Rodzina | |
| Ojciec |
Spuriusz Lukrecjusz Tricipitin |
| Mąż | |
Była córką rzymskiego patrycjusza Spuriusza Lukrecjusza Tricipitina i żoną Lucjusza Tarkwiniusza Kollatyna, kuzyna króla Tarkwiniusza Pysznego. Pod nieobecność męża została zgwałcona przez syna Tarkwiniusza Pysznego, Sekstusa Tarkwiniusza[1]. Nie mogła znieść hańby i popełniła samobójstwo, wcześniej opowiedziawszy wszystko Kollatynowi. Według legendy jej krzywda miała stać się bezpośrednią przyczyną wybuchu powstania pod wodzą Brutusa, które doprowadziło w 509 p.n.e. do obalenia monarchii i powołania republiki[2]. Pierwszymi konsulami republiki zostali właśnie Brutus i Kollatyn.
Na historii Lukrecji oparte jest libretto opery Gwałt na Lukrecji Benjamina Brittena, a także poemat Szekspira pod tym samym tytułem[3].
Zobacz też edytuj
- Portret kobiety zainspirowany Lukrecją – obraz autorstwa Lorenzo Lotto
- Tarkwiniusz i Lukrecja – obraz autorstwa Jacopa Tintoretta
- Werginia
Przypisy edytuj
- ↑ Andrzej Kempiński: Encyklopedia mitologii ludów indoeuropejskich. Warszawa: Iskry, 2001, s. 264. ISBN 83-207-1629-2.
- ↑ Mała encyklopedia kultury antycznej. Warszawa: Wydawnictwo PWN, 1983, s. 429. ISBN 83-01-03529-3.
- ↑ Jane F. Gardner: Mity rzymskie. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2000, s. 78. ISBN 83-7255-065-4.