Malarstwo gabinetowe

Malarstwo gabinetowe – rodzaj malarstwa, popularnego głównie wśród malarzy niderlandzkich. Obrazy były przeznaczone do dekorowania pomieszczeń najczęściej prywatnych, bogatych arystokratów lub elitarnej zamożnej grupy mieszczan.

Abraham Govaerts: Leśny pejzaż z wypoczywającą Dianą, 1614

Joos van Craesbeeck: Bijatyka w karczmie, XVI w.

Przedstawicielem tego rodzaju malarstwa był m.in. Rubens, który jako pierwszy zerwał z malarstwem portretowym. Frans Francken Młodszy i Jan Brueghel Starszy w 1610 roku w Antwerpii wprowadzili obrazy dla tzw. Gabinetów amatorów. Jednym z takich dzieł z tego okresu jest Gabinet królewicza Władysława Zygmunta Wazy powstały w 1626 roku przez nieznanego autora.

Głównymi tematem takich obrazów były pejzaże, wnętrza architektoniczne (Hendrick van Steenwijck) a także sceny mitologiczne (Frans Francken Młodszy) i motywy religijne. Bardzo często tworzono portrety sławnych ludzi, malowano martwą naturę (Daniel Seghers), zwierzęta i trofea myśliwskie. Obrazy najczęściej były średnioformatowe. Klasycznymi przykładami takich obrazów jest Pejzaż leśny z wozem przejeżdżającym przez bród (Abraham Govaerts czy Pejzaż z rozbójnikami dzielącymi łup (Jan Brueghl Starszy).
Bardzo popularnym tematem były naturalistyczne sceny z życia chłopstwa lub plebsu. Tematyką taka zajmował się głównie Adriaen Brouwer, David Teniers II, Joos van Craesbeeck, David Ryckaert III i Mattheus van Hellemont

Linki zewnętrzne

• Złoty wiek malarstwa flamandzkiego. zlotywiek.mnw.art.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-10)].