Marc Girardelli

Marc Girardelli
Data i miejsce urodzenia	18 lipca 1963 ; Lustenau
Klub	Skiklub Rheintal
Wzrost	178 cm
Debiut w PŚ	1977
Pierwsze punkty w PŚ	26.02 1980, Waterville Valley (13. miejsce – gigant)
Pierwsze podium w PŚ	25.01 1981, Wengen; (2. miejsce – slalom)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Luksemburg
	Mistrzostwa świata
	Puchar Świata
Kryształowa Kula ;	1984/1985
Kryształowa Kula ;	1985/1986
Kryształowa Kula ;	1988/1989
Kryształowa Kula ;	1990/1991
Kryształowa Kula ;	1992/1993
2. miejsce ;	1986/1987
2. miejsce ;	1993/1994
3. miejsce ;	1983/1984
3. miejsce ;	1991/1992
	Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula ;	1988/1989
Mała Kryształowa Kula ;	1993/1994
	Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula ;	1983/1984
Mała Kryształowa Kula ;	1984/1985
Mała Kryształowa Kula ;	1990/1991
3. miejsce ;	1988/1989
	Puchar Świata (Slalom gigant)
Mała Kryształowa Kula ;	1984/1985
3. miejsce ;	1981/1982
3. miejsce ;	1990/1991
3. miejsce ;	1992/1993
	Puchar Świata (Supergigant)
2. miejsce ;	1986/1987
2. miejsce ;	1991/1992
2. miejsce ;	1993/1994
3. miejsce ;	1985/1986
	Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula ;	1988/1989
Mała Kryształowa Kula ;	1990/1991
Mała Kryształowa Kula ;	1992/1993
Mała Kryształowa Kula ;	1994/1995
2. miejsce ;	1985/1986
2. miejsce ;	1995/1996
3. miejsce ;	1982/1983

Marc Girardelli (ur. 18 lipca 1963 w Lustenau) – austriacki narciarz alpejski reprezentujący także Luksemburg, dwukrotny wicemistrz olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata i pięciokrotny zdobywca Pucharu Świata. Wygrywał zawody Pucharu Świata we wszystkich pięciu konkurencjach: biegu zjazdowym, supergigancie, slalomie, slalomie gigancie oraz kombinacji. Jeden z najbardziej wszechstronnych i utytułowanych zawodników w historii dyscypliny.

Kariera edytuj

Naukę jazdy na nartach rozpoczął w wieku 5 lat, trzy lata później zdobył mistrzostwo Vorarlbergu w slalomie, a w wieku 12 lat zdobył swój pierwszy młodzieżowy tytuł^[1]. Jego pierwszym i jedynym trenerem był jego ojciec, Helmut Girardelli^[2]. Już wtedy był skłócony z działaczami Austriackiego Związku Narciarskiego (ÖSV), gdyż pozostali juniorzy uczęszczali do gimnazjum sportowego, a on trenował z ojcem. Postawiono mu ultimatum: albo przeniesie się do specjalnej szkoły dla młodych talentów, albo nie zostanie powołany do kadry. Podczas zawodów w Szwajcarii jego ojciec spotkał przedstawiciela Narciarskiego Związku Luksemburga i spytał o możliwość startów syna w ich reprezentacji. Odpowiedź była pozytywna i w wieku lat trzynastu Marc Girardelli otrzymał luksemburską licencję. Dopóki nie zaczął zarabiać na kontraktach sponsorskich karierę finansowali wyłącznie rodzice. Nie otrzymywał też pomocy od związku lub klubu^[3]. W 1977 roku Marc, jako czternastolatek zwyciężył w zawodach Trofeo Topolino, w których startują dzieci poniżej 16 roku życia^[4]. Jeszcze w sezonie 1977/1978 wziął udział w swoich pierwszych zawodach Pucharu Świata^[1].

Pierwsze punkty w zawodach pucharowych wywalczył 26 lutego 1980 roku w Waterville Valley, gdzie był trzynasty w gigancie. Były to jego jedyne punkty w sezonie 1979/1980, który ukończył na 84. pozycji. W kolejnym sezonie punktował już siedmiokrotnie, w tym 25 stycznia 1981 roku w Wengen po raz pierwszy stanął na podium zawodów PŚ, zajmując drugie miejsce w slalomie. W zawodach tych rozdzielił Bojana Križaja z Jugosławii i Ingemara Stenmarka ze Szwecji. Było to pierwsze w historii podium wywalczone przez alpejczyka reprezentującego Luksemburg. Poza tym jeszcze dwa razy znalazł się w najlepszej dziesiątce, dzięki czemu w klasyfikacji generalnej zajął 26. miejsce. Przełom w jego karierze nastąpił rok później, kiedy Girardelli aż dwanaście razy plasował się w czołowej dziesiątce, w tym czterokrotnie stając na podium: 9 stycznia w Morzine, 9 lutego w Kirchbergu i 19 marca w Kranjskiej Gorze był trzeci w gigancie, a 24 marca 1982 roku w San Sicario zajął drugie miejsce w tej konkurencji. W klasyfikacji generalnej był szósty, a w klasyfikacji giganta zajął trzecie miejsce, ulegając tylko Philowi Mahre z USA i Ingemarowi Stenmarkowi.

Nie wystąpił jednak na rozgrywanych w lutym 1982 roku mistrzostwach świata w Schladming, bowiem startując w barwach Luksemburga wciąż posiadał austriackie obywatelstwo. Z tego samego powodu nie uczestniczył również w rozgrywanych dwa lata później igrzyskach olimpijskich w Sarajewie. W międzyczasie osiągał sukcesy w Pucharze Świata. W drugiej połowie sezonu 1982/1983, 27 lutego 1983 roku w Gällivare odniósł swoje pierwsze zwycięstwo, wygrywając slalom. Pokonał wtedy Stenmarka oraz jego rodaka, Stiga Stranda. Ponadto jeszcze trzy razy znalazł się w najlepszej trójce, dwa razy w kombinacji i raz w gigancie, lecz nie wygrywał. Nie startował w końcówce sezonu po tym, jako podczas zjazdu w Lake Louise doznał kontuzji, zrywając więzadła w lewym kolanie^[3]. Ostatecznie był czwarty w klasyfikacji generalnej, siódmy w gigancie, szósty w slalomie, a w klasyfikacji kombinacji zajął trzecie miejsce. Doszedł do zdrowia po kontuzji i przygotował się do startów w sezonie 1983/1984. Rywalizację zaczął od slalomu 22 grudnia w Kranjskiej Gorze, którego jednak nie ukończył. Następnie zajął dopiero 58. miejsce w zjeździe w Val d’Isère. W kolejnych startach osiągał coraz lepsze wyniki, ostatecznie dziesięć razy stając na podium. Odniósł przy tym pięć zwycięstw: 16 stycznia w Parpan, 22 stycznia w Kitzbühel, 2 lutego w Borowcu, 18 marca w Åre i sześć dni później w Oslo był najlepszy w slalomie. Wyniki te dały mu trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Szwajcarem Pirminem Zurbriggenem i Stenmarkiem. Był też piąty w kombinacji, czwarty w zjeździe, a w klasyfikacji slalomu zdobył pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę.

Najlepsze wyniki osiągał w sezonie 1984/1985. Czternaście razy stawał na podium, w tym aż jedenaście razy zwyciężał: 2 grudnia w Sestriere, 4 stycznia w Bad Wiessee, 13 stycznia w Kitzbühel, 21 stycznia w Wengen, 16 lutego w Kranjskiej Gorze, 20 marca w Park City i 23 marca 1985 roku w Heavenly Valley był najlepszy w slalomie, 11 grudnia w Sestriere i 10 marca w Aspen wygrywał giganta, a 17 grudnia w Madonna di Campiglio i 27 stycznia w Garmisch-Partenkirchen był pierwszy w supergigancie. W efekcie zwyciężył w klasyfikacji generalnej, zdobywając Kryształową Kulę. Najlepszy był również w klasyfikacjach slalomu i giganta, a w klasyfikacji zjazdu był siedemnasty. Wtedy też wystąpił na swojej pierwszej dużej, międzynarodowej imprezie, mistrzostwach świata w Bormio. Najpierw wystąpił w gigancie, w którym był trzeci za Markusem Wasmeierem z RFN i Pirminem Zurbriggenem. Był to pierwszy w historii medal dla Luksemburga w narciarstwie alpejskim. Trzy dni później Girardelli zajął drugie miejsce w slalomie, rozdzielając na podium Szweda Jonasa Nilssona i Austriaka Roberta Zollera. Do zwycięstwa w tych zawodach zabrakło mu zaledwie 0,06 sekundy. Drugą z rzędu Kryształową Kulę wywalczył w sezonie 1985/1986. Tym razem na podium stanął osiem razy, wygrywając trzykrotnie: 15 grudnia w Alta Badia i 7 lutego w Sankt Anton był najlepszy w kombinacji, a 5 lutego 1986 roku w Crans-Montana zwyciężył w supergigancie. W klasyfikacji giganta był piąty, zjazdu czwarty, w supergigancie był trzeci, a w klasyfikacji kombinacji zajął drugie miejsce za Zurbriggenem.

Mistrzostwa świata w Crans-Montana w 1987 roku okazały się najbardziej udaną imprezą w jego karierze. W swoim pierwszym starcie, biegu zjazdowym zajął siódme miejsce. Dzień później zwyciężył w kombinacji, uzyskując najlepszy czas zjazdu i siódmy w slalomie. Następnie zajął drugie miejsce w gigancie i supergigancie, w obu przypadkach przegrywając tylko z Zurbriggenem. Bliżej zwycięstwa był w gigancie, w którym do zwycięzcy stracił tylko 0,07 sekundy. Wystąpił tam także w slalomie, który ukończył na czwartej pozycji. Walkę o podium przegrał z Arminem Bittnerem o 0,08 sekundy. W zawodach pucharowych sześć razy stanął na podium, zwyciężając w supergigancie 1 marca w Furano i 15 marca w Calgary oraz w gigancie 22 marca 1987 roku w Sarajewie. W klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacji supergiganta był drugi, ulegając tylko Zurbriggenowi. Rok później osiągał nieco słabsze wyniki, nie odnosząc żadnego zwycięstwa. Na podium plasował się sześciokrotnie, trzy razy w zjeździe, dwa razy w supergigancie oraz jeden raz w gigancie. Ostatecznie był między innymi piąty w klasyfikacji generalnej, siódmy w zjeździe oraz czwarty w klasyfikacji supergiganta. W lutym 1988 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Calgary, jednak nie zdobył medalu. Był tam jedynym członkiem reprezentacji Luksemburga^[5]. Jego najlepszym wynikiem było tam dziewiąte miejsce w biegu zjazdowym.

Kolejne sukcesy osiągnął na mistrzostwach świata w Vail w 1989 roku, gdzie zdobył dwa medale. Już w swoim pierwszym starcie, kombinacji, zdobył złoty medal. Uzyskał drugi czas w zjeździe i trzeci w slalomie, co wystarczyło do zwycięstwa z przewagą 11,5 pkt nad Szwajcarem Paulem Accolą i ponad 26 pkt nad Austriakiem Güntherem Maderem. Następnie był czternasty w supergigancie i czwarty w gigancie, w którym walkę o podium przegrał z Zurbriggenem. Mistrzostwa te zakończył zdobywając brązowy medal w slalomie, o 0,80 sekundy za Rudolfem Nierlichem i o 0,36 sekundy za Arminem Bittnerem. W Pucharze Świata trzynaście razy stawał na podium, przy czym dziewięciokrotnie zwyciężał: w slalomie 6 grudnia w Sestriere i 17 grudnia w Kranjskiej Gorze, zjeździe 13 stycznia w Kitzbühel oraz 20 i 21 stycznia w Wengen, kombinacji 15 stycznia w Kitzbühel i tydzień później w Wengen, gigancie 17 stycznia w Adelboden oraz supergigancie 26 lutego 1989 roku w Whistler. Ostatecznie w sezonie 1988/1989 był najlepszy w klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacjach zjazdu i giganta, wśród slalomistów był trzeci a w supergigancie zajął piąte miejsce. Na początku sezonu 1989/1990 w pięciu startach dwukrotnie stawał na podium, zajmując trzecie miejsce w slalomach Waterville Valley i Mont-Sainte-Anne. Jednak 12 grudnia 1989 roku w Sestriere odniósł kolejną poważną kontuzję, kiedy przy prędkości 90 km/h wypadł z trasy supergiganta, przebił dwa rzędy siatek i zatrzymał się na niepokrytymi śniegiem kamieniach^[6]. Girardelli uszkodził kręgosłup i groził mu paraliż prawej strony ciała. Pozwał Międzynarodową Federację Narciarską (FIS) o odszkodowanie i wygrał, stracił jednak resztę sezonu^[3]. Ostatecznie został sklasyfikowany na 25. pozycji.

Do rywalizacji powrócił w sezonie 1990/1991. Już w czwartym starcie cyklu, 16 grudnia 1990 roku w Alta Badia, zajął trzecie miejsce w slalomie. W kolejnych startach na podium plasował się ośmiokrotnie, odnosząc trzy zwycięstwa: 13 stycznia w Kitzbühel w slalomie i kombinacji oraz dwa dni później w Adelboden, gdzie był najlepszy w gigancie. Równe starty i wiele miejsc w najlepszej dziesiątce dały mu czwartą w karierze Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Był również najlepszy w klasyfikacjach slalomu i kombinacji, a w gigancie zajął trzecie miejsce za Włochem Alberto Tombą i Rudolfem Nierlichem. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku startował na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, zdobywając złoty medal w slalomie. W zawodach tych wyprzedził Austriaka Thomasa Stangassingera oraz Ole Kristiana Furusetha z Norwegii. W pozostałych startach plasował się poza podium, najlepszy wynik uzyskując w gigancie, który ukończył na piątej pozycji. Do brązowego medalisty, Szweda Johana Wallnera stracił 0,99 sekundy.

Na igrzyska olimpijskie w Albertville w 1992 roku pojechał jako jeden z faworytów^[7]. Rywalizację zaczął od zjazdu, którego jednak nie ukończył. W kombinacji, w której był już dwukrotnym mistrzem świata oraz zdobył dwie Małe Kryształowe Kule, także nie dotarł do mety, wypadając z trasy zjazdu. Następnie wystąpił w supergigancie, zajmując drugie miejsce, 0,73 sekundy za Norwegiem Kjetilem André Aamodtem, a o 0,06 sekundy przed jego rodakiem Janem Einarem Thorsenem. Był to pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Luksemburga oraz pierwszy medal olimpijski w narciarstwie alpejskim dla tego kraju. Był to także pierwszy od 40 lat medal olimpijski wywalczony przez luksemburskiego sportowca, od czasu gdy na letnich igrzyskach olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku Josy Barthel zwyciężył w biegu na 1500 m^[8]. Wynik ten powtórzył dwa dni później kiedy w gigancie rozdzielił na podium Alberto Tombę i Kjetila André Aamodta. W zawodach tych do zwycięzcy stracił 0,32 sekundy. Wystartował także w slalomie, jednak już w pierwszym przejeździe ominął jedną bramkę i został zdyskwalifikowany^[9]. W zawodach pucharowych osiągał nieco słabsze wyniki niż rok wcześniej. Wielokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, jednak na podium stanął tylko cztery razy, odnosząc jedno zwycięstwo: 8 grudnia 1991 roku w Val d’Isère wygrał supergiganta. W klasyfikacji generalnej sezonu 1991/1992 był trzeci za Paulem Accolą i Alberto Tombą. Był też między innymi drugi w supergigancie oraz siódmy w klasyfikacji giganta.

Piątą i ostatnią w karierze Kryształową Kulę wywalczył w sezonie 1992/1993. Na podium stawał tylko czterokrotnie, trzy razy zwyciężając: 13 grudnia w Alta Badia i tydzień później w Kranjskiej Gorze był najlepszy w slalomie gigancie, a 12 stycznia 1993 roku w Sankt Anton wygrał supergiganta. Ostatecznie drugiego w klasyfikacji generalnej Kjetila André Aamodta (6 zwycięstw w sezonie^[10]) wyprzedził o zaledwie 32 punkty. W sezonie tym zdobył też trzecią w karierze Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji kombinacji, był trzeci w gigancie, piąty w supergigancie i szósty w zjeździe. W lutym 1993 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Morioce, jednak zrezygnował ze startów w konkurencjach szybkościowych. Zaczął od zdobycia brązowego medalu w kombinacji, uzyskując jedenasty czas zjazdu i szósty w slalomie. Na podium wyprzedzili go dwaj Norwegowie: Lasse Kjus, który był lepszy o 2,05 pkt i Kjetil André Aamodt, który wyprzedził go o zaledwie 0,18 pkt. Następnie zajął osiemnaste miejsce w gigancie, jednak trzy dni później wywalczył srebrny medal w slalomie. Uplasował się tam tylko 0,04 sekundy za Aamodtem i o 0,07 sekundy przed Stangassingerem. Na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Lillehammer wystartował we wszystkich konkurencjach, lecz nie zdobył żadnego medalu. Najlepszy wynik osiągnął w supergigancie, który ukończył na czwartej pozycji. Walkę o medal przegrał tam z Aamodtem o 0,14 sekundy. Był też między innymi siódmy w zjeździe oraz dziewiąty w kombinacji. W Pucharze Świata na podium stawał siedmiokrotnie, przy czym 23 stycznia 1994 roku w wygrał supergiganta w Wengen. Sezon 1993/1994 ukończy na drugim miejscu za Aamodtem, w klasyfikacji zjazdu zdobył Małą Kryształową Kulę, a w klasyfikacji supergiganta był drugi za Thorsenem.

Kolejne zwycięstwo odniósł 15 stycznia 1995 roku w Kitzbühel, gdzie był najlepszy w kombinacji. W tej samej konkurencji wygrał także tydzień później w Wengen, a 8 stycznia w Garmisch-Partenkirchen był drugi w slalomie. Nie stawał więcej na podium, jednak dziesięciokrotnie plasował się w najlepszej dziesiątce. Dało mu to czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1994/1995, zwycięstwo w klasyfikacji kombinacji i dziewiąte miejsce w slalomie. Ostatnie podium w karierze wywalczył 21 stycznia 1996 roku w Veysonnaz, gdzie był najlepszy w kombinacji. Było to także jego jedyne podium w sezonie 1995/1996, który ukończył na 22. pozycji. Był też między innymi drugi w klasyfikacji kombinacji, za Güntherem Maderem, a przed Włochem Alessandro Fattorim. W lutym 1996 roku brał udział w mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie zdobył ostatni w karierze medal. W kombinacji wywalczył po raz trzeci złoty medal, osiągając czwarty czas zjazdu i drugi wynik w slalomie. Łączny czas dał mu zwycięstwo, o 0,25 sekundy przed Lasse Kjusem i o 0,98 sekundy przed Güntherem Maderem. Na tych samych mistrzostwach był też osiemnasty w supergigancie i zjeździe, giganta nie ukończył, a w slalomie nie wystartował.

Startował także w sezonie 1996/1997, jednak zajmował odległe pozycje. Punktował tylko trzy razy, najlepszy wynik osiągając 27 października 1996 roku w Sölden, gdzie zajął 25. miejsce w gigancie. W drugiej połowie sezonu już nie startował po tym, jak 21 grudnia w Val Gardena odniósł kontuzję kolana. Uraz był na tyle poważny, iż Girardelli mógł do końca życia poruszać się o kulach^[11]. W lutym 1997 roku zdecydował się zakończyć karierę.

Po zakończeniu kariery otworzył hotel w Dornbirn, który jednak spłonął w 2001 roku^[12]. Zainicjował także budowę krytego stoku narciarskiego w Bottrop, którego był dyrektorem do 2004 roku, kiedy sprzedał swoje udziały^[13]. W tym samym roku wypuścił pierwszą kolekcję ubrań sportowych dla dzieci^[1]. Ponadto zatrudniony jest jako konsultant kadry niemieckiej i Bułgarskiego Związku Narciarskiego. Prowadzi także kampanię promocyjną ośrodka narciarskiego w bułgarskim Bansku, oraz jest konsultantem firm Head oraz Roxa, produkujących sprzęt narciarski^[3].

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
9.	15 lutego	1988	Calgary	Zjazd	1:59,63	+2,96	Pirmin Zurbriggen
DNF	21 lutego	1988	Calgary	Supergigant	1:39,66	-	Franck Piccard
20.	25 lutego	1988	Calgary	Gigant	2:06,37	+5,42	Alberto Tomba
DNF	9 lutego	1992	Albertville	Zjazd	1:50,37	-	Patrick Ortlieb
DNF	11 lutego	1992	Albertville	Kombinacja	14,58 pkt	-	Josef Polig
2.	16 lutego	1992	Albertville	Supergigant	1:13,04	+0,73	Kjetil André Aamodt
2.	18 lutego	1992	Albertville	Gigant	2:06,98	+0,32	Alberto Tomba
DNF	22 lutego	1992	Albertville	Slalom	1:44,39	–	Finn Christian Jagge
5.	13 lutego	1994	Lillehammer	Zjazd	1:45,75	+0,34	Tommy Moe
9.	15 lutego	1994	Lillehammer	Kombinacja	3:17,53	+2,94	Lasse Kjus
4.	17 lutego	1994	Lillehammer	Supergigant	1:32,53	+0,54	Markus Wasmeier
DNF	23 lutego	1994	Lillehammer	Gigant	2:52,46	-	Markus Wasmeier
DSQ	27 lutego	1994	Lillehammer	Slalom	2:02,02	-	Thomas Stangassinger

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
3.	7 lutego	1985	Bormio	Gigant	2:28,90	+0,32	Markus Wasmeier
2.	10 lutego	1985	Bormio	Slalom	1:38,82	+0,06	Jonas Nilsson
7.	31 stycznia	1987	Crans-Montana	Zjazd	2:07,80	+1,31	Peter Müller
1.	1 lutego	1987	Crans-Montana	Kombinacja	28,27 pkt	-	-
2.	2 lutego	1987	Crans-Montana	Supergigant	1:19,93	+0,87	Pirmin Zurbriggen
2.	4 lutego	1987	Crans-Montana	Gigant	2:32,38	+0,07	Pirmin Zurbriggen
4.	8 lutego	1987	Crans-Montana	Slalom	1:54,63	+0,48	Frank Wörndl
1.	3 lutego	1989	Vail	Kombinacja	4,72 pkt	-	-
21.^[14]	6 lutego	1989	Vail	Zjazd	2:10,39	+2,38	Hansjörg Tauscher
14.	8 lutego	1989	Vail	Supergigant	1:38,81	+1,60	Martin Hangl
4.	9 lutego	1989	Vail	Gigant	2:37,66	+1,91	Rudolf Nierlich
3.	12 lutego	1989	Vail	Slalom	2:02,85	+0,80	Rudolf Nierlich
1.	22 stycznia	1991	Saalbach	Slalom	1:55,38	-	-
16.^[15]	23 stycznia	1991	Saalbach	Supergigant	1:26,73	+3,22	Stephan Eberharter
9.	27 stycznia	1991	Saalbach	Zjazd	1:54,91	+1,55	Franz Heinzer
DSQ^[16]	30 stycznia	1991	Saalbach	Kombinacja	16,28 pkt	-	Stephan Eberharter
5.	3 lutego	1991	Saalbach	Gigant	2:29,94	+1,78	Rudolf Nierlich
3.	8 lutego	1993	Morioka	Kombinacja	34,22 pkt	+2,05 pkt	Lasse Kjus
18.	10 lutego	1993	Morioka	Gigant	2:15,36	+2,83	Kjetil André Aamodt
2.	13 lutego	1993	Morioka	Slalom	1:40,33	+0,04	Kjetil André Aamodt
18.	13 lutego	1996	Sierra Nevada	Supergigant	1:21,80	+1,40	Atle Skårdal
18.	17 lutego	1996	Sierra Nevada	Zjazd	2:00,17	+1,40	Patrick Ortlieb
1.	21 lutego	1996	Sierra Nevada	Kombinacja	3:31,95	-	-
DNF1	23 lutego	1996	Sierra Nevada	Gigant	1:58,63	-	Alberto Tomba
DNS1	25 lutego	1996	Sierra Nevada	Slalom	1:42,26	-	Alberto Tomba