Wikipedia

Massimo Biasion

włoski kierowca rajdowy

Massimo Biasion (ur. 7 stycznia 1958 w Bassano del Grappa) – włoski kierowca rajdowy. W swojej karierze był członkiem takich zespołów jak: Lancia i Ford. Przez całą karierę jeździł z pilotem Tizianem Siviero. Nosi pseudonim „Miki”.

Massimo Biasion
ilustracja
Państwo

 Włochy

Data i miejsce urodzenia

7 stycznia 1958
Bassano del Grappa

Sezon 1980–1994
Seria

Rajdowe mistrzostwa świata

Zespół

Lancia, Ford

Sukcesy
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Swoją karierę rajdową Biasion rozpoczął 1979 roku, a jego pierwszym samochodem był Opel Kadett GTE. W październiku 1980 roku zadebiutował w Rajdowych Mistrzostwach Świata jadąc samochodem Opel Ascona. Z debiutanckiego Rajdu San Remo wycofał się z powodu awarii dyferencjału. W 1983 roku został mistrzem Europy. W maju 1984 roku podczas Rajdu Korsyki po raz pierwszy w karierze stanął na podium w rajdzie mistrzostw świata, gdy zajął 2. miejsce. Swój pierwszy rajd w mistrzostwach świata wygrał w sierpniu 1986. Był to Rajd Argentyny 1986. W 1988 roku wywalczył swój pierwszy tytuł mistrza świata. Po swoje drugie mistrzostwo sięgnął w 1989 roku. Wcześniej w 1987 roku wywalczył wicemistrzostwo świata.

W swojej karierze Biasion wygrał łącznie 17 rajdów w mistrzostwach świata. 40 razy w swojej karierze stawał na podium w rajdach mistrzostw świata. Zdobył w nich 768 punktów. Wygrał 373 odcinki specjalne[1].

Kariera edytuj

Początki edytuj

Biasion urodził się w mieście Bassano del Grappa[2]. Swoją karierę sportową rozpoczął w 1974 od startów w zawodach motocrossowych. Startując w motocrossie wywalczył mistrzostwo Triveneto, a w 1976 roku wicemistrzostwo Włoch Kadetów[3]. W 1979 roku jako 21-latek zaczął startować w rajdach samochodem Opel Kadett GTE wraz ze swoim przyjacielem Tizianem Siviero, który został jego pilotem[2]. Zadebiutował w Rajdzie Modeny, w którym zajął 38. miejsce[4].

W 1980 roku Biasion startował samochodem Opel Ascona SR w mistrzostwach Włoch i wywalczył nim mistrzostwo Grupy A[3]. Wystartował także w trzech rajdach o mistrzostwo Europy, Rajdzie Targa Florio (zajął w nim 5. miejsce), Rajdzie Elby (4. miejsce) i Rajdzie San Marino (9. miejsce)[5]. W październiku zadebiutował w Mistrzostwach Świata. Pojechał wówczas w Rajdzie San Remo, jednak wycofał się z niego na 8. odcinku specjalnym z powodu awarii dyferencjału[6].

W 1981 roku Biasion za kierownicą Opla Ascony 400 brał udział w rajdach o mistrzostwo Włoch i mistrzostwo Europy. Zajął między innymi 4. miejsca w Rajdzie 4 Regioni i Rajd San Marino[5]. W październiku po raz drugi w swojej karierze pojechał w Rajdzie San Remo, w mistrzostwach świata. Zajął w nim 6. miejsce i zdobył tym samym swoje pierwsze 6 punktów w mistrzostwach świata w karierze[7].

W 1982 roku Biasion wywalczył mistrzostwo Włoch grupy 4[3]. W czterech rajdach mistrzostw Europy stanął na podium. Był trzeci w Rajdzie Targa Florio i Rajdzie 4 Regioni, pierwszy w Rajdzie Internazionale della Lana oraz drugi w Rajdzie San Marino[5]. W październiku pojechał w Rajdzie San Remo. Zajął w nim 8. pozycję[8].

1983-1985 edytuj

W 1983 roku Biasion został członkiem zespołu Jolly Club i w tamtym roku rozpoczął starty samochodem Lancia 037[9]. Sezon 1983 rozpoczął od zwycięstwa w mistrzostwach Europy w Rajdzie Costa Brava[10]. Następnie zwyciężył w innych rajdach mistrzostw, Rajdzie Sol[11], Rajdzie Costa Smeralda[12] i Rajdzie 4 Regioni[13]. Natomiast w Rajdzie Internazionale della Lana był drugi[14]. W kolejnych rajdach mistrzostw Europy takich jak Rajd Ypres, Rajd Madery i Rajdzie San Marino także zwyciężał[5]. Trzecim miejscem w Rajdzie Aosty przypieczętował zdobycie tytułu rajdowego mistrza Europy[15]. W 1983 roku wywalczył także mistrzostwo Włoch[16]. W październiku 1983 wziął udział w rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie San Remo. Zajął w nim 5. pozycję w klasyfikacji generalnej[17].

W 1984 roku Biasion startował już tylko w mistrzostwach świata[5]. W styczniowym Rajdzie Monte Carlo zajął 6. pozycję[18]. W marcu wystartował w Rajdzie Portugalii. Był w nim czwarty, a do trzeciego Attilia Bettegi stracił 1:01 minuty[19]. W maju Biasion po raz pierwszy w karierze stanął na podium w mistrzostwach świata[1]. W Rajdzie Korsyki był drugi, a do zwycięzcy Markku Aléna stracił 4:15 minuty[20]. Majowego Rajdu Grecji nie ukończył na skutek awarii drążka kierowniczego[21]. W swoim piątym i ostatnim starcie sezonu 1984, Rajdzie San Remo, Biasion był trzeci za Arim Vatanenem i Attiliem Bettegą[22]. W sezonie 1984 zajął 6. miejsce w klasyfikacji generalnej. Zdobył 43 punkty[23].

Sezon 1985 Biasion rozpoczął od startu w Rajdu Monte Carlo. Zajął w nim 9. pozycję[24]. W lutym wystartował w Rajdzie Costa Brava w ramach mistrzostw Europy. Wygrał go z przewagą 2:31 minuty nad partnerem z zespołu Jolly Club, rodakiem Dariem Cerrato[25]. W marcu wziął udział w Rajdzie Portugalii w mistrzostwach świata. Dojechał w nim na 2. pozycji i przegrał jedynie z Finem Timo Salonenem[26]. W drugiej połowie marca wygrał drugi rajd w mistrzostwach Europy w sezonie, Rajd Costa Blanca[27]. W maju Biasion nie ukończył Rajdu Korsyki[28], a następnie zajął 2. pozycję w Rajdzie Elby w mistrzostwach Europy, w którym przegrał o 30 sekund z Dariem Cerrato[29]. W sierpniu Biasion odniósł trzecie zwycięstwo w mistrzostwach Europy. Wygrał Rajd Chalkidiki[30]. W 1985 roku wystartował jeszcze w Rajdzie San Remo, w mistrzostwach świata. Był w nim szósty[31]. W sezonie 1985 zajął 12. miejsce w mistrzostwach świata i 6. miejsce w mistrzostwach Europy[5].

1986-1987 edytuj

 
Lancia Delta S4, którą Biasion startował w sezonie 1986

W 1986 roku Biasion został członkiem fabrycznego zespołu Lancii. W sezonie 1986 wraz z pilotem Tizianem Siviero startowali samochodem Lancia Delta S4[3]. Swój debiut w zespole Lancii zaliczył w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go jednak na skutek wypadku na drodze dojazdowej do jednego z odcinków specjalnych[32]. Kolejnych trzech rajdów Biasion również nie ukończył. Wycofał się z Rajdu Portugalii, a z Rajdu Safari wyeliminowała go awaria silnika[5]. W majowym Rajdzie Korsyki partner Biasiona z zespołu Lancii, Henri Toivonen, miał wypadek i zginął wraz z pilotem Sergiem Cresto. Kierownictwo zespołu Lancii postanowiło więc wycofać swoich pozostałych kierowców z rajdu, Biasiona i Markku Aléna[33]. Swoje pierwsze punkty w sezonie 1986 Biasion zdobył czerwcowym Rajdzie Grecji. Zajął w nim 2. miejsce przegrywając o 1:37 minuty z Juhą Kankkunenem[34]. W lipcu ponownie stanął na podium. Zajął 3. miejsce w Rajdzie Nowej Zelandii za Kankkunenem i Alénem[35]. Biasion wystartował również w sierpniowym Rajdzie Argentyny i wygrał go odnosząc pierwsze zwycięstwo w karierze w mistrzostwach świata. Na mecie rajdu wyprzedził o 24 sekundy partnera z zespołu Lancii, Markku Aléna i o 4:16 minuty Szweda Stiga Blomqvista[36]. W październiku Biasion zajął 3. pozycję w Rajdzie San Remo za Alénem i Dariem Cerrato. W rajdzie tym doszło jednak do skandalu. Stewardzi zdyskwalifikowali zespół Peugeota z powodu nieprzepisowych błotników[37]. Jednak 11 dni po zakończeniu Rajdu Olympus, ostatniego w sezonie, FISA podjęła decyzję o anulowaniu wyników Rajdu San Remo, który został uznany za nieodbyty[38]. W sezonie 1986 Biasion zdobył 47 punktów i zajął 5. miejsce w klasyfikacji generalnej[39].

Po zakończeniu sezonu 1986 FISA wydała zakaz startów autami grupy B, który wszedł w życie z początkiem 1987 roku[40], w związku z tym zespół Lancii przedstawił nowy A-grupowy model na sezon 1987, Lancię Deltę HF 4WD[41]. Nowy sezon Biasion rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Wygrał go z przewagą 59 sekund nad nowym partnerem z zespołu Lancii, Juhą Kankkunenem i 4:10 minuty nad trzecim w klasyfikacji Walterem Röhrlem[42]. Następnie w marcu 1987 Biasion pojechał w Rajdzie Portugalii. Zajął w nim 8. miejsce[43]. W maju Biasion po raz drugi w sezonie stanął na podium. W Rajdzie Korsyki był trzeci za dwoma francuskimi kierowcami, Bernardem Béguinem i Yves’em Loubetem[44]. W odbywającym się na przełomie maja i czerwca, Rajdzie Grecji, zajął 7. lokatę[45]. W drugiej połowie czerwca wystartował w amerykańskim Rajdzie Olympus. W tych zawodach na podium stanęło trzech kierowców zespołu Lancii: Juha Kankkunen na pierwszym, Biasion na drugim, a Alén na trzecim miejscu[46]. W sierpniowym Rajdzie Argentyny Biasion zwyciężył po raz trzeci w swojej karierze. Na mecie tego rajdu osiągnął przewagę 1:01 minuty nad drugim Jorgem Recaldem i 26:44 minuty nad trzecim Erwinem Weberem[47]. Ostatnim rajdem sezonu 1987, w którym Biasion wziął udział, był Rajd San Remo. Włoski kierowca wygrał go, a na podium stanął obok dwóch Francuzów, Bruna Saby’ego i Jeana Ragnottiego[48]. Dzięki zwycięstwom w Argentynie i San Remo Biasion był liderem mistrzostw świata, jednak w ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii nie wziął udziału. Rajd ten wygrał Kankkunen i został mistrzem świata. Biasion ostatecznie wywalczył wicemistrzostwo, ze stratą 6 punktów do Fina[49].

1988-1989 edytuj

Sezon 1988 Biasion rozpoczął od startu w Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go jednak na skutek uszkodzenia miski olejowej na 3. odcinku specjalnym[50]. W marcu, w Rajdzie Portugalii, wystartował nowym modelem Lancii, Lancią Deltą Integrale. Wygrał ten rajd z przewagą 8:46 minuty nad drugim Alexem Fiorio i 9:22 minuty nad trzecim Yves’em Loubetem[51]. W kwietniu Biasion ponownie zwyciężył. Na mecie Rajdu Safari osiągnął przewagę 12:53 minuty nad drugim Mikiem Kirklandem i 47:22 minuty nad Perem Eklundem[52]. Na przełomie maja i czerwca Biasion wygrał swój trzeci rajd w sezonie. W Rajdzie Grecji stanął na podium przed Mikaelem Ericssonem i Alexem Fiorio[53]. Następnie Biasion zwyciężył również na trasach Rajdu Olympus. W rajdzie tym wyprzedził rodaka Fiorio o 5:23 minuty i Amerykanina Johna Buffuma o 16:15 minuty[54]. W sierpniu był drugi w Rajdzie Argentyny tracąc do zwycięzcy Jorgego Recalde 3:03 minuty[55]. W październiku Biasion ponownie wygrał. Rajd San Remo ukończył przed dwoma rodakami, Alexem Fiorio i Dariem Cerrato[56]. Dzięki zwycięstwom w pięciu z siedmiu rajdów, w których startował, wywalczył swój pierwszy w karierze tytuł mistrza kraju[3]. W sezonie 1988 zdobył 115 punktów, o 29 więcej niż drugi w klasyfikacji generalnej Markku Alén[57].

W styczniu 1989 Biasion odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w sezonie 1989. W Rajdzie Monte Carlo wyprzedził dwóch partnerów z zespołu Lancii, Didiera Auriola o 6:27 minuty i Bruna Saby’ego o 7:41 minuty[58]. Następnie Biasion wystartował w Rajdzie Portugalii i ponownie zwyciężył. Na podium rajdu stanął obok Markku Aléna i Alexa Fiorio[59]. Trzeci start Biasiona w sezonie 1989, w Rajdzie Safari, zakończył się trzecim zwycięstwem Włocha z rzędu. Tym razem na mecie rajdu wyprzedził on Kenijczyka Mike’a Kirklanda i Szweda Stiga Blomqvista[60]. Następnie na przełomie maja i czerwca Biasion zwyciężył po raz czwarty z rzędu. W Rajdzie Grecji wyprzedził o 1:58 minuty Didiera Auriola i o 3:31 minuty Alexa Fiorio[61]. W sierpniu Biasion zajął 6. miejsce w Rajdzie Finlandii[62]. Z kolei w październiku wygrał swój piąty rajd spośród sześciu, w których startował, Rajd San Remo. Na mecie tego rajdu wyprzedził o 5 sekund Alexa Fiorio i o 25 sekund Carlosa Sainza[63]. Dzięki 106 zdobytym punktom w sezonie Biasion wywalczył swój drugi w karierze tytuł mistrza świata[3].

1990-1991 edytuj

 
Lancia Delta Integrale 16v – samochód, którym Biasion startował w latach 1990-1991

Sezon 1990 Biasion rozpoczął od startu w styczniowym Rajdu Monte Carlo. Zajął w nim 3. pozycję za Didierem Auriolem i Carlosem Sainzem[64]. W marcu odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w sezonie. Zwyciężył w Rajdzie Portugalii po raz trzeci z rzędu. Na mecie tego rajdu wyprzedził Auriola o 2:36 minuty i Juhę Kankkunena o 5:11 minuty[65]. Następnie Biasion wziął udział w Rajdzie Safari, jednak nie ukończył go na skutek awarii silnika[66]. W czerwcu wystartował w Rajdzie Grecji. Stanął w nim na podium obok zwycięzcy Sainza i drugiego w klasyfikacji Kankkunena[67]. W lipcu Biasion wygrał swój drugi rajd w sezonie. Na metę Rajdu Argentyny przyjechał z przewagą 8:02 minuty nad Carlosem Sainzem i 34:55 minuty nad Didierem Auriolem[68]. Nie ukończył natomiast październikowego Rajdu San Remo. Na 26. odcinku specjalnym uległ wypadkowi i był zmuszony wycofać się z zawodów[69]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii Biasion stanął na podium. Był trzeci za Sainzem i Kennethem Erikssonem[70]. W sezonie 1990 zajął 4. miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. Zdobył 76 punktów[71].

W pierwszym rajdzie sezonu 1991, styczniowym Rajdzie Monte Carlo, Biasion zajął 2. pozycję. Do zwycięzcy Carlosa Sainza stracił niespełna 5 minut[72]. W marcu stanął na podium Rajdu Portugalii. Przegrał w nim jedynie z Sainzem i Didierem Auriolem[73]. Kolejnym rajdem mistrzostw świata, w którym Biasion wziął udział, był Rajd Safari. Nie ukończył go z powodu wypadnięcia z trasy[74]. W czerwcu, w Rajdzie Grecji, Biasion był trzeci, za Juhą Kankkunenem i Carlosem Sainzem[75]. W lipcowym Rajdzie Argentyny także stanął na podium. Był drugi, a do zwycięzcy tego rajdu, Carlosa Sainza, stracił 8 sekund[76]. W październikowym Rajdzie San Remo także zajął 2. pozycję. Do zwycięzcy Didiera Auriola stracił 2:50 minuty[77]. Wystartował także w listopadowym Rajdzie Wielkiej Brytanii. Na 21. odcinku specjalnym wycofał się z powodu wypadnięcia z trasy i uszkodzenia samochodu[78]. W sezonie 1991 zajął 4. miejsce w mistrzostwach świata. Zdobył 69 punktów[79].

1992-1995 edytuj

W 1992 roku Biasion odszedł z zespołu Lancii i został kierowcą fabrycznego zespołu Forda[3]. Swój debiut w zespole Forda zaliczył w styczniu 1992, w Rajdzie Monte Carlo. Jadąc samochodem Ford Sierra RS Cosworth 4x4 zajął w nim 8. miejsce[80]. W marcu po raz pierwszy w sezonie stanął na podium. Był drugi w Rajdzie Portugalii za Juhą Kankkunenem[81]. W maju wystartował w Rajdzie Korsyki. Ukończył go na 7. miejscu[82]. W Rajdzie Grecji Biasion był trzeci. Do zwycięzcy Didiera Auriola stracił 2:25 minuty[83]. Następnie w sierpniowym Rajdzie Finlandii zajął 5. pozycję[84], a w Rajdzie San Remo był czwarty. Do będącego na trzecim miejscu Francuza François Delecoura stracił 13 sekund[85]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, zajął. 5. lokatę[86]. W sezonie 1992 zdobył 60 punktów i zajął 4. miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata[87].

Przed sezonem 1993 Ford zaprezentował nowy samochód, Forda Escorta RS Cosworth[3]. Nowym samochodem Biasion pojechał już w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Zajął w nim 3. pozycję za Didierem Auriolem i partnerem z zespołu Forda, François Delecourem[88]. W marcowym Rajdzie Portugalii kierowcy zespołu Forda zajęli dwa pierwsze miejsca. Zwycięzca został Delecour, a Biasion zajął 2. miejsce ze stratą 55 sekund do Francuza[89]. W maju Biasion był siódmy w Rajdzie Korsyki[90]. W czerwcu wygrał swój siedemnasty rajd mistrzostw świata w karierze. Na metę Rajdu Grecji przyjechał o 1:13 minuty przed Carlosem Sainzem i o 2:44 minuty przed Arminem Schwarzem[91]. W lipcowym Rajdzie Argentyny Biasion zajął 2. miejsce. Do zwycięzcy rajdu Juhy Kankkunena stracił 1:54 minuty[92]. Kolejnych trzech rajdów, w których startował, nie ukończył. W Rajdzie Nowej Zelandii miał wypadek, a z Rajdu Australii i Rajdu San Remo wyeliminowała go awaria silnika[5]. W listopadzie zajął 4. miejsce w Rajdzie Katalonii[93]. W klasyfikacji generalnej sezonu 1993 Biasion zajął 4. miejsce. Zdobył 76 punktów[94].

Sezon 1994 Biasion rozpoczął od startu w Rajdu Monte Carlo. Zajął w nim 4. miejsce[95]. W marcu stanął na podium Rajdu Portugalii. Był trzeci. Do zwycięzcy Kankkunena stracił 50 sekund, a do drugiego w klasyfikacji Auriola 10 sekund[96]. W maju wystartował w Rajdzie Korsyki. Zajął w nim 5. pozycję[97]. W trzech kolejnych rajdach, Rajdzie Grecji, Rajdzie Argentyny i Rajdzie Nowej Zelandii, Biasion miał problemy z silnikiem i w efekcie czego nie ukończył tych rajdów[5]. W październiku ukończył Rajd San Remo na 3. miejscu za Auriolem i Sainzem[98]. W sezonie 1994 Biasion zajął 6. pozycję w mistrzostwach świata ze zdobytymi 42 punktami[99].

W 1995 roku Biasion wziął udział w dwóch rajdach. W Rajdzie Grecji pojechał samochodem Lancia Delta HF Integrale w barwach prywatnego zespołu Astra Racing. Nie ukończył tego rajdu na skutek awarii silnika na 16. odcinku specjalnym[100]. W październiku wziął udział w Rajdzie San Remo o mistrzostwo Włoch. Jadąc samochodem Subaru Impreza 555 w zespole A.R.T. Engineering zajął w nim 4. pozycję[101]. Pod koniec roku Biasion zapowiedział odejście z rajdów WRC[102].

Starty w rajdach terenowych edytuj

W 1997 roku Biasion rozpoczął starty w rajdach terenowych. W tamtym roku wziął udział w Rajdzie Paryż-Samarkanda-Moskwa, liczącym 15 tysięcy kilometrów. Jadąc ciężarówką Iveco Eurocargo zajął w nim 2. miejsce. W 1998 roku po raz pierwszy wystartował w Pucharze Świata w kategorii T4. Dzięki zwycięstwom w Rajdzie Tunezji, Rajdzie Faraonów i Rajdzie Abu Zabi wygrał ten Puchar[16]. W 1998 roku po raz pierwszy w karierze wziął udział w Rajdzie Dakar. Wystartował w nim wraz z Tizianem Siviero i Liviem Diamante, jednak go nie ukończył[103].

W 1999 roku Biasion ponownie startował w Pucharze Świata w kategorii T4. Zwyciężył w Rajdzie Tunezji, Rajdzie Faraonów, Rajdzie Maroka i Rajdzie Abu Zabi, dzięki czemu po raz drugi zwyciężył w tym pucharze[16]. Ponownie brał udział w Rajdzie Dakar i ukończył go na 5. pozycji w kategorii ciężarówek[104].

W 2003 roku Biasion startował w rajdach terenowych samochodem Mitsubishi Pajero w kategorii samochodów. Największym sukcesem w 2003 roku było zajęcie 2. miejsca w Rajdzie Dubaju[16]. W Rajdzie Dakar jadąc z Tizianem Siviero zajął 15. pozycję[105]. Z kolei w 2004 roku nie ukończył Rajdu Dakar z powodu wypadku. Po tym niepowodzeniu odszedł z zespołu Mitsubishi. W 2005 roku ponownie wystartował w Rajdzie Dakar, tym razem w kategorii ciężarówek, jednak znów go nie ukończył[16].

W 2007 roku Biasion po raz szósty wziął udział w Rajdzie Dakar. Pojechał Fiatem Pandą 4x4 Cross, jednak ponownie nie dojechał do mety tego rajdu[16].

W 2011 roku Biasion ponownie startował w kategorii ciężarówek. Jadąc Iveco Trakkerem wygrał Rajd Maroka. W 2012 roku zajął 2. miejsce w tym rajdzie[16]. Startował także w Rajdzie Dakar. Jadąc Iveco Trakkerem wraz z Giorgiem Albiero i Holendrem Michelem Huismanem zajął 6. miejsce w kategorii ciężarówek[106]. W 2014 roku Biasion planował start Fiatem Pandą 4x4 w Rajdzie Dakar. Jednak zespół Orobica Raid Team wycofał się ze startu z powodu braku funduszy[107].

Życie prywatne edytuj

Biasion jest mężem Paoli. Ma z nią czworo dzieci. Mieszka z rodziną w Bassano del Grappa[108].

Zwycięstwa w Mistrzostwach Świata edytuj

Nr Rajd Sezon Pilot Samochód
1   Rajd Argentyny 1986 Tiziano Siviero Lancia Delta S4
2   Rajd Monte Carlo 1987 Lancia Delta HF 4WD
3   Rajd Argentyny
4   Rajd San Remo
5   Rajd Portugalii 1988 Carlo Cassina Lancia Delta Integrale
6   Rajd Safari Tiziano Siviero
7   Rajd Grecji
8   Rajd Olympus
9   Rajd San Remo
10   Rajd Monte Carlo 1989
11   Rajd Portugalii
12   Rajd Safari
13   Rajd Grecji
14   Rajd San Remo Lancia Delta HF Integrale 16v
15   Rajd Portugalii 1990
16   Rajd Argentyny
17   Rajd Grecji 1993 Ford Escort RS Cosworth

Zwycięstwa w Mistrzostwach Europy edytuj

Nr Rajd Sezon Pilot Samochód
1   Rajd Internazionale della Lana 1982 Roberto Dalpozzo Opel Ascona 400
2   Rajd Costa Brava 1983 Tiziano Siviero Lancia 037
3   Rajd Sol
4   Rajd Costa Smeralda
5   Rajd 4 Regioni
6   Rajd Ypres
7   Rajd Madery
8   Rajd San Marino
9   Rajd Costa Brava 1985
10   Rajd Costa Blanca
11   Rajd Chalkidiki

Starty w rajdach WRC edytuj

Sezon Zespół Samochód 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 Punkty Miejsce
1980 Massimo Biasion Opel Ascona MCO
- 		SWE
- 		POR
- 		KEN
- 		GRE
- 		ARG
- 		FIN
- 		NZL
- 		ITA
NU 		FRA
- 		GBR
- 		CIV
- 		- 0
1981 Hawk Racing Club Opel Ascona 400 MCO
- 		SWE
- 		POR
- 		KEN
- 		FRA
- 		GRE
- 		ARG
- 		BRA
- 		FIN
- 		ITA
6 		CIV
- 		GBR
- 		6 33
1982 Conrero Opel Ascona 400 MCO
- 		SWE
- 		POR
- 		KEN
- 		FRA
- 		GRE
- 		NZL
- 		BRA
- 		FIN
- 		ITA
8 		CIV
- 		GBR
- 		3 49
1983 Jolly Club Totip Lancia 037 MCO
- 		SWE
- 		POR
- 		KEN
- 		FRA
- 		GRE
- 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
- 		ITA
5 		CIV
- 		GBR
- 		8 21
1984 Jolly Club Totip Lancia 037 MCO
6 		SWE
- 		POR
4 		KEN
- 		FRA
2 		GRE
NU 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
- 		ITA
3 		CIV
- 		GBR
- 		43 6
1985 Jolly Club Lancia 037 MCO
9 		SWE
- 		POR
2 		KEN
- 		FRA
NU 		GRE
- 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
- 		ITA
6 		CIV
- 		GBR
- 		23 12
1986 Martini Lancia Lancia Delta S4
Lancia 037[a] 		MCO
NU 		SWE
- 		POR
NU 		KEN
NU 		FRA
NU 		GRE
2 		NZL
3 		ARG
1 		FIN
- 		CIV
- 		ITA
3[b] 		GBR
- 		USA
- 		47 5
1987 Martini Lancia Lancia Delta HF 4WD MCO
1 		SWE
- 		POR
8 		KEN
- 		FRA
3 		GRE
7 		USA
2 		NZL
- 		ARG
1 		FIN
- 		CIV
- 		ITA
1 		GBR
- 		94 2
1988 Martini Lancia Lancia Delta HF 4WD[c]
Lancia Delta Integrale 		MCO
NU 		SWE
- 		POR
1 		KEN
1 		FRA
- 		GRE
1 		USA
1 		NZL
- 		ARG
2 		FIN
- 		CIV
- 		ITA
1 		GBR
- 		115 1
1989 Martini Lancia Lancia Delta Integrale
Lancia Delta HF Integrale 16v[d]
Lancia Delta Integrale 		SWE
- 		MCO
1 		POR
1 		KEN
1 		FRA
- 		GRE
1 		NZL
- 		ARG
- 		FIN
6 		AUS
- 		ITA
1 		CIV
- 		GBR
- 		106 1
1990 Martini Lancia Lancia Delta HF Integrale 16v MCO
3 		POR
1 		KEN
NU 		FRA
- 		GRE
3 		NZL
- 		ARG
1 		FIN
- 		AUS
- 		ITA
NU 		CIV
- 		GBR
3 		76 4
1991 Martini Lancia Lancia Delta HF Integrale 16v  
2 		 
- 		 
3 		 
NU 		 
- 		 
3 		 
- 		 
2 		 
- 		 
- 		 
2 		 
- 		 
- 		 
NU 		69 4
1992 Ford Co Ford Sierra RS Cosworth 4x4  
8 		 
- 		 
2 		 
- 		 
7 		 
3 		 
- 		 
- 		 
5 		 
- 		 
4 		 
- 		 
- 		 
5 		60 4
1993 Ford Co Ford Escort RS Cosworth  
3 		 
- 		 
2 		 
- 		 
7 		 
1 		 
2 		 
NU 		 
- 		 
NU 		 
NU 		 
4 		 
- 		76 4
1994 Ford Co Ford Escort RS Cosworth  
4 		 
3 		 
- 		 
5 		 
NU 		 
NU 		 
NU 		 
- 		 
3 		 
NU 		42 6

Starty w Rajdzie Dakar edytuj

# Rok Kategoria Partnerzy Samochód Pozycja
1 1998 ciężarówki   Tiziano Siviero,   Livio Diamante Iveco Eurocargo NU
2 1999 ciężarówki   Tiziano Siviero,   Livio Diamante Iveco Eurocargo 5.
3 2003 samochody   Tiziano Siviero Mitsubishi Pajero 15.
4 2004 samochody   Tiziano Siviero Mitsubishi Pajero NU
5 2005 ciężarówki   Giorgio Albiero,   Livio Diamante Iveco Eurocargo NU
6 2007 samochody   Tiziano Siviero Fiat Panda 4x4 NU
7 2012 ciężarówki   Giorgio Albiero,   Michel Huisman Iveco Trakker 6.

Uwagi edytuj

  1. ↑ Lancią 037 startował jedynie w Rajdzie Safari.
  2. ↑ Wyniki Rajdu San Remo zostały anulowane przez FIA.
  3. ↑ Lancią Deltą HF 4WD startował jedynie w Rajdzie Monte Carlo.
  4. ↑ Lancią Deltą HF Integrale 16v startował jedynie w Rajdzie Monte Carlo.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Massimo Biasion profile. juwra.com. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  2. ↑ a b Massimo Biasion profile. Rallymania.fr. [dostęp 2014-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-06)]. (fr.).
  3. ↑ a b c d e f g h Miki Story. Miki Biasion.it. [dostęp 2014-09-25]. (wł.).
  4. ↑ Massimo Biasion. Kwa-Kwa.pl. [dostęp 2014-09-25].
  5. ↑ a b c d e f g h i Massimo Biasion profile. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  6. ↑ 22. Rallye Sanremo 1980. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  7. ↑ 23. Rallye Sanremo 1981. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  8. ↑ 24. Rallye Sanremo 1982. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  9. ↑ Massimo Biasion profile. WRC.com. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  10. ↑ 31. Rally Costa Brava 1983. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  11. ↑ 31. Rally Sol – RACE 1983. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  12. ↑ 6. Rally Costa Smeralda 1983. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  13. ↑ 13. Rally 4 Regioni 1983. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  14. ↑ 6. Rally Internazionale della Lana 1983. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  15. ↑ ERC 1983. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  16. ↑ a b c d e f g Miki Biasion Palmares. Miki Biasion.it. [dostęp 2014-09-25]. (wł.).
  17. ↑ 25. Rallye Sanremo 1983. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  18. ↑ 52. Rallye Monte Carlo 1984. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  19. ↑ 18. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1984. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  20. ↑ 28. Tour de Corse – Rallye de France 1984. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  21. ↑ 31. Rothmans Acropolis Rally 1984. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  22. ↑ 26. Rallye Sanremo 1984. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  23. ↑ Season 1984. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  24. ↑ 53. Rallye Monte Carlo 1985. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  25. ↑ 33. Rallye Costa Brava 1985. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  26. ↑ 19. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1985. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  27. ↑ 33. Rallye RACE – Costa Blanca 1985. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  28. ↑ 29. Tour de Corse – Rallye de France 1985. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  29. ↑ 17. Rallye dell’Isola d’Elba 1985. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  30. ↑ 10. Halkidiki Rally 1985. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  31. ↑ 10. Halkidiki Rally 1985. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  32. ↑ 54. Rallye Monte Carlo 1986. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  33. ↑ 30. Tour de Corse – Rallye de France 1986. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  34. ↑ 33. Bosch Acropolis Rally 1986. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  35. ↑ 16. AWA Clarion Rally of New Zealand 1986. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  36. ↑ 6. Marlboro Rally Argentina 1986. eWRC. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
  37. ↑ 28. Rallye Sanremo 1986. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  38. ↑ Markku Alén. Lancia Story. [dostęp 2014-09-07].
  39. ↑ Season 1986. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  40. ↑ The corner that killed Group B. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-07)]. (ang.).
  41. ↑ Lancia Season 1987. juwra.com. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  42. ↑ 55. Rallye Monte Carlo 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  43. ↑ 21. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  44. ↑ 31. Tour de Corse – Rallye de France 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  45. ↑ 34. Acropolis Rally 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  46. ↑ 22. Olympus Rally 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  47. ↑ 7. Marlboro Rally Argentina 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  48. ↑ 29. Rallye Sanremo 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  49. ↑ Season 1987. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  50. ↑ 56. Rallye Monte Carlo 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  51. ↑ 22. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  52. ↑ 36. Marlboro Safari Rally 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  53. ↑ 35. Acropolis Rally 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  54. ↑ 23. Olympus Rally 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  55. ↑ 8. Marlboro Rally Argentina 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  56. ↑ 30. Rallye Sanremo – Rallye d’Italia 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  57. ↑ Season 1988. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  58. ↑ 57. Rallye Monte Carlo 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  59. ↑ 23. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  60. ↑ 37. Marlboro Safari Rally 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  61. ↑ 36. Acropolis Rally 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  62. ↑ 39. 1000 Lakes Rally 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  63. ↑ 31. Rallye Sanremo 1989. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  64. ↑ 24. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  65. ↑ 24. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  66. ↑ 38. Marlboro Safari Rally 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  67. ↑ 37. Acropolis Rally 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  68. ↑ 10. Rally Argentina 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  69. ↑ 32. Rallye Sanremo – Rallye d’Italia 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  70. ↑ 46. Lombard RAC Rally 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  71. ↑ Season 1990. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  72. ↑ 59. Rallye Monte Carlo 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  73. ↑ 25. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  74. ↑ 39. Martini Safari Rally 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  75. ↑ 38. Acropolis Rally 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  76. ↑ 11. Rally YPF Argentina 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  77. ↑ 33. Rallye Sanremo – Rallye d’Italia 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  78. ↑ 47. Lombard RAC Rally 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  79. ↑ Season 1991. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  80. ↑ 60. Rallye Monte Carlo 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  81. ↑ 26. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  82. ↑ 36. Tour de Corse – Rallye de France 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  83. ↑ 39. Acropolis Rally 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  84. ↑ 42. 1000 Lakes Rally 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  85. ↑ 34. Rallye Sanremo – Rallye d’Italia 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  86. ↑ 48. Lombard RAC Rally 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  87. ↑ Season 1992. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  88. ↑ 61. Rallye Monte Carlo 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  89. ↑ 27. Rallye de Portugal – Vinho do Porto 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  90. ↑ 37. Tour de Corse – Rallye de France 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  91. ↑ 40. Acropolis Rally 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  92. ↑ 13. Rally YPF Argentina 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  93. ↑ 29. Rallye Catalunya – Costa Brava 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  94. ↑ Season 1993. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  95. ↑ 62. Rallye Monte Carlo 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  96. ↑ 28. TAP Rallye de Portugal 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  97. ↑ 38. Tour de Corse – Rallye de France 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  98. ↑ 36. Rallye Sanremo – Rallye d’Italia 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  99. ↑ Season 1994. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  100. ↑ 42. Acropolis Rally 1995. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  101. ↑ 37. Rallye Sanremo – Rallye d’Italia 1995. eWRC. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  102. ↑ Massimo Biasion profile. WRC.com. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  103. ↑ Miki Biasion met Fiat Panda in Dakar Rally 2014. RTL.nl. [dostęp 2014-09-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-06)]. (niderl.).
  104. ↑ Paris-Granada-Dakar 1999. RSSP. [dostęp 2014-09-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-05)]. (ang.).
  105. ↑ Marseille-Sharm El Sheikh 2003. RSSP. [dostęp 2014-09-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
  106. ↑ Miki Biasion Rider Sheet. Oficjalna strona Rajdu Dakar. [dostęp 2014-09-07]. (ang.).
  107. ↑ Dakar 2014 – Non sarò al via…. Miki Biasion.it. [dostęp 2014-09-07]. (wł.).
  108. ↑ Gli Amiki Di Miki. Tutto Rally. [dostęp 2014-09-07]. (wł.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Massimo_Biasion&oldid=70663223”