Michael Walchhofer

Michael Walchhofer
Data i miejsce urodzenia	28 kwietnia 1975 ; Radstadt
Klub	USC Altenmarkt
Wzrost	192 cm
Debiut w PŚ	6.01 1999, Kranjska Gora; (9. miejsce – slalom)
Pierwsze punkty w PŚ	6.01 1999, Kranjska Gora; (9. miejsce – slalom)
Pierwsze podium w PŚ	21.01 2001, Kitzbühel (2. miejsce – kombinacja)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	26.01 2003, Kitzbühel (kombinacja)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Austria
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa świata
	Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula ;	2004/2005
Mała Kryształowa Kula ;	2005/2006
Mała Kryształowa Kula ;	2008/2009
2. miejsce ;	2010/2011
3. miejsce ;	2002/2003
3. miejsce ;	2007/2008
	Puchar Świata (Kombinacja)
2. miejsce ;	2000/2001
2. miejsce ;	2002/2003
2. miejsce ;	2005/2006
	Puchar Świata (Supergigant)
2. miejsce ;	2009/2010
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Michael Walchhofer (ur. 28 kwietnia 1975 w Radstadt) – austriacki narciarz alpejski, wicemistrz olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata oraz trzykrotny zwycięzca klasyfikacji zjazdu Pucharu Świata.

Kariera edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Michael Walchhofer pojawił się 17 grudnia 1994 roku w Neustift im Stubaital, gdzie w zawodach FIS Race zajął szesnaste miejsce w gigancie. Nigdy nie wystąpił na mistrzostwach świata juniorów. Pierwsze sukcesy osiągnął w sezonie 1998/1999, kiedy zwyciężył w klasyfikacji generalnej Pucharu Europy oraz był najlepszy w klasyfikacji slalomu. Na początku 1999 roku, 6 stycznia w Kranjskiej Gorze zadebiutował w zawodach Pucharu Świata, kończąc slalom na dziewiątej pozycji. Tym samym już w swoim debiucie zdobył pierwsze pucharowe punkty. Wystąpił jeszcze w dwóch zawodach PŚ w tym sezonie, jednak wyniku z debiutu nie poprawił i w klasyfikacji generalnej zajął 81. miejsce. W 1999 roku wystartował także na mistrzostwach świata w Vail, gdzie rywalizacji w slalomie nie ukończył, a w kombinacji zajął szóste miejsce.

W trzech kolejnych sezonach uzyskiwał stopniowo coraz lepsze wyniki, w tym 21 stycznia 2001 roku w Kitzbühel po raz pierwszy stanął na podium zawodów pucharowych, zajmując drugie miejsce w kombinacji. Punktował jeszcze kilkukrotnie i w sezonie 1999/2000 zajął 43. miejsce w klasyfikacji generalnej i drugie w klasyfikacji kombinacji, za Norwegiem Lasse Kjusem. W kombinacji wystartował także na mistrzostwach świata w St. Anton w lutym 2001 roku, jednak nie ukończył rywalizacji. W tej samej konkurencji był piąty po zjeździe podczas rozgrywanych rok później igrzysk olimpijskich w Salt Lake City. Slalomu do kombinacji jednak nie ukończył i ostatecznie nie był klasyfikowany. W zawodach pucharowych sezonu 2001/2002 czterokrotnie stawał na podium: 8 grudnia w Val d’Isère był trzeci w zjeździe, 15 grudnia 2001 roku w Val Gardena był drugi w tej samej konkurencji, 20 stycznia w Kitzbühel zajął trzecie miejsce w kombinacji, a 2 lutego 2002 roku w Sankt Moritz był trzeci zjeździe. W efekcie w klasyfikacji generalnej zajął 23. miejsce, w klasyfikacji zjazdu był dziewiąty, a w klasyfikacji kombinacji zajął piąte miejsce.

Pierwsze zwycięstwo w zawodach PŚ odniósł 26 stycznia 2003 roku w Kitzbühel, gdzie okazał się najlepszy w kombinacji. Ponadto jeszcze cztery razy stawał na podium: 7 grudnia w Beaver Creek, 21 grudnia w Val Gardena, 11 stycznia w Bormio i 18 stycznia w Wengen zajmował drugie miejsce w biegu zjazdowym. Wyniki te pozwoliły mu zająć dziewiąte miejsce w klasyfikacji generalnej, drugie w klasyfikacji kombinacji oraz trzecie w klasyfikacji zjazdu. W klasyfikacji kombinacji lepszy okazał się jedynie Bode Miller z USA, a wśród zjazdowców wyprzedzili go jego rodak, Stephan Eberharter oraz Daron Rahlves z USA. W lutym 2003 roku startował na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, gdzie wywalczył złoty medal w zjeździe. W zawodach tych wyprzedził bezpośrednio Norwega Kjetila André Aamodta oraz Bruno Kernena ze Szwajcarii. Na tych samych mistrzostwach wystąpił także w kombinacji, jednak nie ukończył zawodów. Podobne wyniki Austriak osiągnął w kolejnym sezonie, który ukończył na siódmej pozycji. W pierwszej trójce plasował się pięć razy, w tym 29 listopada 2003 roku w Lake Louise zwyciężył w biegu zjazdowym. W klasyfikacjach zjazdu, supergiganta i kombinacji zajmował piąte miejsce.

Najlepsze wyniki w cyklu Pucharu Świata Walchhofer osiągnął w sezonie 2004/2005, kiedy zajął czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Na podium stawał dziesięć razy, w tym czterokrotnie na najwyższym stopniu: 17 grudnia w Val Gardena w supergigancie oraz 15 stycznia w Wengen, 18 i 19 lutego 2005 roku w Garmisch-Partenkirchen w zjeździe. W klasyfikacji supergiganta był piąty, a w klasyfikacji zjazdu zdobył Małą Kryształową Kulę, wyprzedzając Bode Millera oraz kolejnego Austriaka, Hermanna Maiera. Podczas mistrzostw świata w Bormio nie obronił tytułu mistrzowskiego z Sankt Moritz, zdobył jednak trzy medale. Najpierw wywalczył srebrny medal w supergigancie, rozdzielając na podium Millera i Benjamina Raicha. Parę dni później zajął trzecie miejsce w zjeździe, ulegając tylko Millerowi i Rahlvesowi. Ponadto wspólnie z Renate Götschl, Kathrin Zettel, Nicole Hosp, Rainerem Schönfelderem i Raichem wywalczył srebrny medal w rywalizacji drużynowej.

Najważniejszym punktem sezonu 2005/2006 były igrzyska olimpijskie w Turynie. Austriak zdobył tam swój jedyny medal olimpijski, zajmując drugie miejsce w biegu zjazdowym. Na podium rozdzielił tam Francuza Antoine'a Dénériaza i Szwajcara Bruno Kernena. Na tych samych igrzyskach wystartował także w kombinacji. Podobnie jak cztery lata wcześniej po zjeździe zajmował piąte miejsce, jednak slalomu do kombinacji nie ukończył i nie był klasyfikowany. W zawodach PŚ wielokrotnie plasował się w najlepszej dziesiątce, jednak na podium stawał rzadziej niż przed rokiem. W sumie w najlepszej trójce znalazł się pięć razy, w tym odniósł trzy zwycięstwa: 10 grudnia 2005 roku w Val d’Isère i 21 stycznia 2006 roku w Kitzbühel był najlepszy w zjeździe, a 11 grudnia w Val d’Isère wygrał supergiganta. W klasyfikacji generalnej dało mu to piąte miejsce, w klasyfikacji kombinacji był drugi za Raichem, a w klasyfikacji po raz drugi w karierze był najlepszy.

Przez dwa kolejne sezony plasował się poza najlepszą dziesiątką klasyfikacji generalnej PŚ. W tym czasie cztery razy stanął na podium, za każdym razem odnosząc zwycięstwo w zjeździe: 28 i 29 grudnia 2006 roku w Bormio, 30 listopada 2007 roku w Beaver Creek oraz 15 grudnia 2007 roku w Val Gardena. W sezonie 2007/2008 dało mu to trzecie miejsce w klasyfikacji zjazdu, w której wyprzedzili go tylko Szwajcar Didier Cuche i Bode Miller. W lutym 2007 roku brał udział w mistrzostwach świata w Åre, zajmując piętnaste miejsce w zjeździe, a superkombinacji nie ukończył.

Trzecią w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji zjazdu zdobył w sezonie 2008/2009. Na podium stanął sześć razy, pięć razy w biegu zjazdowym i raz w supergigancie. Odniósł wtedy jedno zwycięstwo, 20 grudnia 2008 roku w Val Gardena był najlepszy w zjeździe. W klasyfikacji supergiganta był szósty, a w klasyfikacji generalnej zajął tym razem ósmą pozycję. Z mistrzostw świata w Val d’Isère w lutym 2009 roku wrócił jednak bez medalu. Zajął tam dwunaste miejsce w zjeździe, a w supergigancie uplasował się jedną pozycję niżej. Podczas rywalizacji w biegu zjazdowym Walchhofer wystartował w niekorzystnych warunkach atmosferycznych (mgła na trasie), ukończył jednak zawody, uzyskując dwunasty wynik. Po proteście trenera Walchhofer po raz drugi tego samego dnia pokonał trasę, w nieco lepszych warunkach i osiągnął dziewiąty rezultat, jednak po zakończeniu zawodów jury uznało, iż to pierwszy przejazd jest ważny^[1].

Na igrzyskach olimpijskich w Vancouver w 2010 roku Austriak był dziesiąty w zjeździe, a w supergigancie zajął 21. miejsce. W zawodach pucharowych na podium stanął cztery razy: 19 listopada w Lake Louise był trzeci w supergigancie, 12 grudnia w Val d’Isère w tej samej konkurencji był najlepszy, 29 grudnia w Bormio zajął trzecie miejsce w zjeździe, a 22 stycznia w Kitzbühel był drugi w supergigancie. Dało mu to drugie miejsce w klasyfikacji supergiganta, za Kanadyjczykiem Erikiem Guayem, a przed Akselem Lundem Svindalem z Norwegii. Był też szósty w klasyfikacji zjazdu i dziesiąty w klasyfikacji generalnej. Ostatni sukces osiągnął w sezonie 2010/2011, zajmując drugie miejsce w klasyfikacji zjazdu. W najlepszej trojce plasował się pięć razy: 27 listopada w Lake Louise wygrał zjazd, 17 grudnia w Val Gardena wygrał supergiganta, 29 grudnia 2010 roku w Bormio ponownie wygrał zjazd, 11 marca 2011 roku był trzeci w zjeździe, a dzień później po raz kolejny był najlepszy w tej konkurencji. Zajął ponadto czwarte miejsce w klasyfikacji supergiganta i piąte w klasyfikacji generalnej. Brał również udział w mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen, zajmując siódme miejsce w zjeździe i jedenaste w supergigancie.

W 2011 roku zakończył karierę^[2].

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
DNS1	13 lutego	2002	Salt Lake City	Kombinacja	3:17,56	-	Kjetil André Aamodt
2.	12 lutego	2006	Turyn	Zjazd	1:48,80	+0,72	Antoine Dénériaz
DNF2	14 lutego	2006	Turyn	Kombinacja	3:09,35	-	Ted Ligety
10.	15 lutego	2010	Vancouver	Zjazd	1:54,31	+0,57	Didier Défago
21.	19 lutego	2010	Vancouver	Supergigant	1:30,34	+1,66	Aksel Lund Svindal

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
6.	9 lutego	1999	Vail	Kombinacja	2:43,09	+1,89	Kjetil André Aamodt
DNF1	14 lutego	1999	Vail	Slalom	1:42,12	-	Kalle Palander
DNF	5 lutego	2001	St. Anton am Arlberg	Kombinacja	2:58,25	–	Kjetil André Aamodt
DNF	6 lutego	2003	Sankt Moritz	Kombinacja	3:18,41	-	Bode Miller
1.	8 lutego	2003	Sankt Moritz	Zjazd	1:43,54	-	-
2.	29 stycznia	2005	Bormio	Supergigant	1:27,55	+0,14	Bode Miller
4.	3 lutego	2005	Bormio	Kombinacja	3:19,10	+1,45	Benjamin Raich
3.	5 lutego	2005	Bormio	Zjazd	1:56,22	+0,87	Bode Miller
2.	13 lutego	2005	Bormio	Drużynowo	26 pkt	+3 pkt	Niemcy
DNF	8 lutego	2007	Åre	Superkombinacja	2:28,99	-	Daniel Albrecht
15.	11 lutego	2007	Åre	Zjazd	1:44,68	+1,88	Aksel Lund Svindal
13.	4 lutego	2009	Val d’Isère	Supergigant	1:19,41	+2,46	Didier Cuche
12.	7 lutego	2009	Val d’Isère	Zjazd	2:07,01	+1,84	John Kucera
11.	9 lutego	2011	Ga-Pa	Supergigant	1:38,31	+2,20	Christof Innerhofer
7.	12 lutego	2011	Ga-Pa	Zjazd	1:58,41	+1,87	Erik Guay