Mission: Impossible (film)

Mission: Impossiblefilm szpiegowski z 1996 roku. Pierwszy film z serii Mission: Impossible, bazujący na serialu telewizyjnym Mission: Impossible. Film został wyreżyserowany przez Briana De Palmę, a główną rolę zagrał w nim Tom Cruise jako Ethan Hunt.

Mission: Impossible
Ilustracja
Gatunek

sensacyjny, szpiegowski

Rok produkcji

1996

Data premiery

22 maja 1996
6 września 1996 (Polska)

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski, czeski, rosyjski

Czas trwania

110 minut

Reżyseria

Brian De Palma

Scenariusz

David Koepp
Steven Zaillian
Robert Towne

Główne role

Tom Cruise
Jon Voight
Emmanuelle Béart
Henry Czerny
Jean Reno
Ving Rhames

Muzyka

Danny Elfman

Zdjęcia

Stephen H. Burum

Scenografia

Norman Reynolds

Kostiumy

Penny Rose

Montaż

Paul Hirsch

Produkcja

Tom Cruise
Paula Wagner

Wytwórnia

Cruise/Wagner Productions

Dystrybucja

Paramount Pictures

Budżet

80 000 000 USD[1]

Przychody brutto

457 696 359 USD[1]

Kontynuacja

Mission: Impossible II

Strona internetowa

Fabuła edytuj

Ethan Hunt (Tom Cruise) jest agentem rządowej jednostki Impossible Mission Force (IMF) dowodzonej przez Jima Phelpsa (Jon Voight). Film rozpoczyna się, gdy poszczególni agenci zostają wybrani do wypełnienia misji w Pradze, która polega na zatrzymaniu zdrajcy przed sprzedażą tajnych dokumentów. Podczas misji prawie cały zespół zostaje zabity, włączając w to Phelpsa, a Ethan jest prawdopodobnie jedynym członkiem tej misji, który uniknął śmierci. Znikając z obszaru nieudanej misji, Hunt ustawia spotkanie z agentem Kittridgem (Henry Czerny), agentem CIA, w małej kawiarence, podczas którego dowiaduje się, dlaczego jego koledzy z drużyny zginęli i że to nie on jest winien temu, co się stało. Kittridge mówi też, że cała misja była jedynie próbą odnalezienia szpiega. Kittridge uświadamia Ethana, że z powodu tego, co się stało tej nocy, CIA podejrzewa, że to właśnie on jest kretem i że to on odpowiedzialny jest za zabicie wszystkich członków zespołu oraz że planuje wykraść listę wszystkich agentów IMF we wschodniej Europie (NOC), na której są zarówno kryptonimy agentów, jak ich prawdziwe imiona i nazwiska. Ethan uświadamia sobie, że jedyną szansą na oczyszczenie swojego imienia jest odnalezienie prawdziwego szpiega i wtedy też ucieka z restauracji pod osłoną wybuchu spowodowanego ładunkiem C4 o konsystencji gumy do żucia.

Ethan rozpoczyna konwersację z tajemniczym osobnikiem nazwanym „Max” (Vanessa Redgrave), będącym dostawczynią nielegalnej broni. Po umówionym spotkaniu Ethan ostrzega ją, że otrzymała fałszywą listę na płycie wyposażonej w urządzenie śledzące. Obiecuje dostarczyć prawdziwą listę w zamian za 10 milionów dolarów i tożsamość kreta. Max i jej agenci uciekają, zabierając ze sobą Hunta, tuż przed tym, jak ekipa CIA napada na ich lokalizację.

Z pomocą zdezawuowanych agentów IMF: Luthera Stickela (Ving Rhames) i Franza Kriegera (Jean Reno), Hunt wykrada listę NOC z głównej siedziby CIA. Wtedy też dowiadują się, że za wszystkim stał Phelps. On i Claire (Emmanuelle Béart) stworzyli całą intrygę, aby ukraść pieniądze i zabić Ethana. Jim upozorował własną śmierć i zabił innych. Ethan odkrywa to przed tym, jak Jim próbuje uciec z pieniędzmi. Ethan, korzystając z „Red Light, Green Light Gum” (gumy, która wybucha w pięć sekund po wyciśnięciu zielonego wnętrza), powoduje, że helikopter Jima wybucha razem z pilotującym Kriegerem (Jean Reno).

Kittridge po aresztowaniu Max odzyskuje listę, a następnie przywraca Hunta i Stickella (Ving Rhames) jako agentów IMF. Hunt nie jest pewien, czy wróci do jednostki, ale podczas lotu do domu stewardesa używa zakodowanej frazy, aby zapytać go, czy jest gotowy podjąć się nowej misji.

Obsada edytuj

Produkcja edytuj

Peter Graves, który grał Jima Phelpsa w serialu, odrzucił rolę w filmie, gdy dowiedział się, że Jim ma w filmie zginąć.

Lokalizacje, w których zrealizowano zdjęcia do filmu to: Praga (Muzeum Narodowe, Rynek Staromiejski, Most Karola[2]), Langley w stanie Wirginia, Chicago i Londyn.

Podczas filmowania sceny, podczas której Tom Cruise zwisa z sufitu parę centymetrów nad ziemią, głowa Cruise’a cały czas dotykała powierzchni, dopóki Cruise nie wpadł na pomysł umieszczenia w butach monet w celu uzyskania równowagi.

Główny motyw muzyczny filmu nagrali Larry Mullen i Adam Clayton z zespołu U2.

Mission: Impossible był pierwszym filmem pokazanym jednocześnie w ponad 3 tysiącach kin w Stanach Zjednoczonych.

Nieścisłości edytuj

  • Jedna z sekwencji w filmie ma miejsce na dachu pędzącego pociągu. Pociąg rozpoznawany jest jako francuski TGV. Pociągi TGV wymagają umieszczonych powyżej kabli energetycznych, które nie są widoczne w filmie. W tej samej scenie TGV wjeżdża do tunelu Channel Tunnel. Pociągi TGV nie przejeżdżają przez żadne tunele. Usługi przewozowe pomiędzy Londynem a Paryżem są operowane przez Eurostar używającego pociągów British Rail Class 373, które są bliskimi odpowiednikami TGV. Również struktura tunelu jest nieprawidłowa, gdyż rzeczywisty Channel Tunnel to system trzech tuneli, a nie jednego, jak jest pokazane w filmie. Ta sekwencja była filmowana na linii Glasgow South Western Line w Szkocji (dlatego krajobraz nie przypomina Kent) z użyciem normalnych brytyjskich pociągów z obrazami TGV zmontowanymi za pomocą technik komputerowych.
  • W filmie budynek ambasady amerykańskiej to w rzeczywistości Muzeum Narodowe. Dodatkowo budynek w filmie umiejscowiony jest nad rzeką Wełtawą. W rzeczywistości ani muzeum, ani ambasada nie są umieszczone nad rzeką.
  • Restauracja „Aquarium”, gdzie Hunt spotyka się ze swoim oficerem, jest zlokalizowana na Starym Mieście w Pradze. W rzeczywistości nie ma tam takiej restauracji. Do stworzenia okolicy tej fikcyjnej restauracji wykorzystano zdjęcia istniejących budynków.
  • W wielu częściach filmu ludzie przemieszczają się pomiędzy różnymi dzielnicami Londynu w bardzo krótkim czasie, pomimo że są one od siebie oddalone o wiele kilometrów.

Przypisy edytuj

  1. a b Mission: Impossible – Box Office Mojo. (ang.).
  2. The Best Films Shot in Prague You Should See Before Visiting. pragueurbanadventures.com, 2020-01-27. [dostęp 2021-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-27)]. (ang.).

Bibliografia edytuj