Wikipedia

Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2003

Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2003 – 67. edycja mistrzostw świata organizowane przez IIHF, która odbyła się po raz szósty w Finlandii. Turniej Elity odbył się w dniach 26 kwietnia-11 maja, a miastami goszczącymi najlepsze drużyny świata były Helsinki, Tampere i Turku.

Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2003
2002 2004
Miejsce finału

Helsinki

Termin

26 kwietnia-11 maja

Liczba drużyn

16

Liczba stadionów

3 (w 3 miastach)

Podium
Pierwsze miejsce

 Kanada

Drugie miejsce

 Szwecja

Trzecie miejsce

 Słowacja

Statystyki indywidualne
Liczba meczów

56

Liczba goli

349 (6,23 na mecz)

MVP

Szwecja Mats Sundin

Król strzelców

Finlandia Teemu Selänne
(8 bramek)

Najlepszy bramkarz

Kanada Sean Burke

Najlepszy obrońca

Słowacja Ľubomír Višňovský

Najlepszy napastnik

Szwecja Mats Sundin

Czas i miejsce rozgrywania pozostałych turniejów:

Elita edytuj

 
Hartwall Areena

W mistrzostwach elity uczestniczyło najlepszych 16 drużyn na świecie. System rozgrywania meczów był inny niż w niższych dywizjach. Najpierw odbywały się dwie fazy grupowe, a potem systemem pucharowym 8 drużyn walczyło o mistrzostwo. Najgorsze drużyny w pierwszej fazie grupowej zagrały między sobą systemem każdy z każdym. Dwie ostatnie drużyny spadły do pierwszej dywizji. Mecze zostały rozegrane w Finlandii po raz szósty. Ostatni turniej mistrzowski odbył się tu w 1997 roku.

Hale w których odbyły się zawody to:
Hartwall Areena (o pojemności 13 349 miejsc)
Elysée Arena (o pojemności 11 820 miejsc)
Tampere Ice Hall (o pojemności 7 800 miejsc)

Zawody odbyły się w dniach 26 kwietnia - 11 maja 2003 roku. Pierwszy mecz odbył się w Tampere o 15:00 czasu środkowoeuropejskiego, w którym reprezentacja Stanów Zjednoczonych przegrała 2:5 z reprezentacją Danii.

Mistrzem świata została reprezentacją Kanady, która po bramce Ansona Cartera w dogrywce pokonała reprezentacją Szwecji 3:2. Jednak w celu rozstrzygnięcia meczu sędziowie przez 5 minut przeglądali w powtórce wideo, czy Anson Carter prawidłowo zdobył bramkę[2].

Królem strzelców został Teemu Selänne, zdobywca 8 bramek. Najskuteczniejszym w punktacji kanadyjskiej okazał się Žigmund Pálffy, w której uzbierał łącznie 15 punktów (7 bramek i 8 asyst). W szóstce gwiazd znaleźli się: bramkarz Sean Burke, obrońcy: Jay Bouwmeester i Ľubomír Višňovský oraz napastnicy: Peter Forsberg, Mats Sundin oraz Dany Heatley. MVP turnieju został wybrany Mats Sundin.

Statystyki

Dyrektoriat turnieju wybrał trójkę najlepszych zawodników, po jednej na każdej pozycji:

Skład gwiazd wybrany przez dziennikarzy:

Pierwsza dywizja edytuj

Grupa A

Lp. Drużyna
1   Kazachstan
2   Polska
3   Węgry
4   Holandia
5   Rumunia
6   Litwa

Grupa B

Lp. Drużyna
1   Francja
2   Norwegia
3   Estonia
4   Włochy
5   Wielka Brytania
6   Chorwacja

W mistrzostwach pierwszej dywizji uczestniczyło 12 zespołów, które zostały podzielone na dwie grupy po 6 zespołów. Rozegrały one mecze systemem każdy z każdym. Zwycięzcy turniejów awansowali do mistrzostw świata Elity 2004, zaś najsłabsze drużyny spadły do II Dywizji.

Turnieje I Dywizji zostały rozegrane w dniach 13-21 kwietnia i rozgrywane były w:
Grupa A – Budapeszt (Węgry)
Grupa B – Zagrzeb (Chorwacja)

Statystyki Grupy A
Statystyki Grupy B

Druga dywizja edytuj

Grupa B

Lp. Drużyna
1   Belgia
2   Chiny
3   Bułgaria
4   Korea Północna
5   Izrael
6   Islandia

W mistrzostwach pierwszej dywizji uczestniczyło 12 zespołów, które zostały podzielone na dwie grupy po 6 zespołów. Rozegrały one mecze systemem każdy z każdym. Zwycięzcy turniejów awansowali do I Dywizji 2004, zaś najsłabsze drużyny spadły do III Dywizji.

Turnieje II Dywizji zostały rozegrane w dniach 24 marca-12 kwietnia i rozgrywane były w:
Grupa A – Seul (Korea Południowa)
Grupa B – Sofia (Bułgaria)

Trzecia dywizja edytuj

Lp. Drużyna
1   Nowa Zelandia
2   Luksemburg
3   Turcja

W tej części mistrzostw uczestniczyło 3 drużyn, które rozegrały mecze w jednej grupie systemem każdy z każdym. Najlepsze dwa zespoły awansowały do drugiej dywizji. Gospodarzem turnieju było miasto w Nowej Zelandii - Auckland.


Przypisy edytuj

  1. ↑ Japonia została w Elicie dzięki wygranej 4:1 z Koreą Południową w turnieju kwalifikacyjnych do mistrzostw świata 2004.
  2. ↑ “Story #41: Carter’s “video goal” – the most dramatic Worlds finale ever”. iihf.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-19)]., 100 Top Stories of the Century, IIHF, May 11, 2003 (ang.)

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mistrzostwa_Świata_w_Hokeju_na_Lodzie_2003&oldid=72088601”