Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2002

17. Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich – zawody o mistrzostwo w lotach narciarskich, które odbyły się w dniach 9 - 10 marca 2002 w Harrachovie na skoczni Čerťák K-185. Ze względu na złe warunki atmosferyczne udało się przeprowadzić tylko dwie serie lotów z pierwszego dnia. Wyniki w nich uzyskane zdecydowały o przyznaniu tytułu mistrza świata w lotach narciarskich. Sven Hannawald obronił tytuł zdobyty w 2000 roku w Vikersund. Medale zdobyli jeszcze Martin Schmitt i Matti Hautamäki.

Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2002
2000 2004
Data

9–10 marca 2002

Gospodarz

Harrachov

Dyscyplina

skoki narciarskie

Mężczyźni
konkurs indywidualny
na skoczni K-185

Niemcy Sven Hannawald

Klasyfikacja medalowa
Zwycięzca

 Niemcy

Przed mistrzostwami edytuj

Faworyci konkursu edytuj

Ostatnim konkursem Pucharu Świata 2001/2002, który został rozegrany przed mistrzostwami był ten rozegrany 2 marca w Lahti. W klasyfikacji generalnej prowadził wówczas Adam Małysz, z przewagą 231 punktów nad Hannawaldem. Trzeci był Widhölzl[1]. Media spodziewały się dużej oglądalności konkursu (w granicach 70 tysięcy widzów). Ogłoszono zasady, wedle których w pierwszej serii wystąpiło 50 zawodników wyłonionych w kwalifikacjach, a w każdej z trzech następnych najlepsza trzydziestka z pierwszej rundy. Obiekt został przebudowany, przez co można było osiągać na nim większe odległości niż przed mistrzostwami. Jego rekord wynosił 212,5 m i należał do Risto Jussilainena[2].

Reprezentacja Niemiec przygotowała nowe akcesoria dla swoich zawodników – kaski z makrolonu oraz większe niż dotychczas rękawice[3].

Cena biletów wynosiła 300 koron czeskich za jeden dzień i 600 koron za dwa[4]. Trofeum dla zwycięzcy miało 120 cm wysokości[5].

Serie treningowe przed kwalifikacjami do zawodów indywidualnych oraz seria próbna przed zawodami indywidualnymi edytuj

W pierwszym treningu, który odbył się 8 marca największą odległość – 205 m – zyskał Lindstroem. 201 m uzyskali Hautamaeki i Koch. Najkrótszy skok, na 87 m oddał Jouko Hein. Sklasyfikowano 59 zawodników[6]. Podczas serii próbnej 9 marca Anders Bardal wyrównał rekord skoczni, wynoszący 212,5 m. Następnie Hauttamaeki wyprzedził go o dwa metry. Pobitych zostało także kilka rekordów życiowych skoczków – m.in. Tomasz Pochwała i Tomisław Tajner, którzy po skokach na 195 m uplasowali się na 7. pozycji. Sklasyfikowano 50 zawodników[7].

Przebieg zawodów edytuj

Odległość pierwszych skoków nie była duża, jednak kilka spośród nich wyniosło ponad 180 m – między innymi próby Lindstroema (191 m), Cecona (189,5 m) czy Ammanna (184,5 m). Jako pierwszy granicę 200 m przekroczył Matti Hautamäki, który osiągnął 202,5 m. 202 m skoczył Sven Hannawald, który jednak zdobył więcej punktów od Fina, dzięki lepszemu stylowi[8] – podczas jego podróży wyciągiem, został on obsypany śniegiem przez polskich kibiców. Wyraził zdenerwowanie tym faktem i został po konkursie przeproszony przez Adama Małysza, który nazwał kibiców „piłkarskimi chuliganami”[9]. Martin Schmitt skoczył 182 m, po zbyt wczesnym wybiciu z progu[9]. Adam Małysz obrał kiepską parabolę i w rezultacie osiągnął 184 m[8].

Kolejność po pierwszej serii wyglądała nasŧępująco: Hannawald, Hautamäki, Lindström, Cecon, Małysz, Schmitt, Bardal i Ammann, Höllwarth, a pierwszą dziesiątkę zamknął Jussilainen[10].

W drugiej serii podwyższono belkę startową, co przyczyniło się do oddawania dłuższych skoków[8]. Krótszy skok oddał Adam Małysz, który został wypuszczony w złych warunkach wiatrowych, a w dodatku spóźnił odbicie. Po tym musiał pochylić się do tyłu, by ustać skok[11]. Spadł przez to na 18. pozycję w klasyfikacji. Doleciał na 142. metr[8]. Hautamäki po skoku na 185 m spadł na najniższy stopień podium. Zwycięstwo odniósł Hannawald, który skoczył 202 m, przed drugim Schmittem, który oddał skok na tę samą odległość.

Rozegrane zostały jedynie dwie z planowanych czterech serii konkursowych[12][13].

Wyniki edytuj

Konkurs indywidualny na skoczni K 185 (09.03.2002) edytuj

Miejsce Zawodnik Państwo Seria 1 Seria 2
Odległość Nota Odległość Nota
1   Sven Hannawald   Niemcy 202,0 197,4 202,0 396,3
2   Martin Schmitt   Niemcy 182,0 170,9 202,0 368,3
3   Matti Hautamäki   Finlandia 202,5 193,0 182,0 363,4
4 Veli-Matti Lindström   Finlandia 191,0 182,2 189,5 362,6
5 Simon Ammann   Szwajcaria 184,5 170,4 189,5 360,0
6 Roberto Cecon   Włochy 189,5 177,4 181,0 346,6
7 Andreas Widhölzl   Austria 162,0 141,4 195,0 329,4
8 Christof Duffner   Niemcy 161,5 141,8 191,5 321,6
9 Martin Höllwarth   Austria 179,0 165,8 169,5 319,2
10 Risto Jussilainen   Finlandia 175,5 161,1 170,0 315,6
11 Robert Kranjec   Słowenia 172,0 155,4 172,0 312,3
12 Primož Peterka   Słowenia 165,5 148,6 177,0 310,5
13 Michael Uhrmann   Niemcy 155,0 133,0 187,0 309,4
14 Tommy Ingebrigtsen   Norwegia 155,5 133,6 186,5 307,4
15 Anders Bardal   Norwegia 182,0 170,4 157,0 307,3
16 Martin Koch   Austria 167,5 150,0 169,0 301,8
17 Rémi Santiago   Francja 174,0 158,8 154,5 292,2
18 Adam Małysz   Polska 184,0 172,8 142,0 291,7
19 Emmanuel Chedal   Francja 154,0 130,3 172,5 287,8
20 Igor Medved   Słowenia 161,5 143,3 152,0 273,7
21 Choi Heung-chul   Korea Południowa 165,5 148,1 150,0 272,1
22 Jaroslav Sakala   Czechy 156,5 135,3 155,5 291,7
23 Kazuyoshi Funaki   Japonia 146,0 125,2 162,0 271,1
24 Janne Ahonen   Finlandia 160,0 142,5 151,5 270,3
25 Sylvain Freiholz   Szwajcaria 151,0 129,7 156,5 266,5
26 Jan Mazoch   Czechy 156,0 130,2 153,5 262,4
27 Jakub Jiroutek   Czechy 161,0 140,2 146,0 260,4
28 Martin Mesík   Słowacja 154,5 132,4 151,5 258,7
29 Andreas Goldberger   Austria 149,5 127,4 140,5 243,5
30 Kang Chil-ku   Korea Południowa 162,0 141,9 128,5 240,6
31 Tomasz Pochwała   Polska 148,5 124,7 124,7
32 Alan Alborn   Stany Zjednoczone 146,5 119,3 119,3
33 Tomisław Tajner   Polska 147,0 118,9 118,9
34 Robert Mateja   Polska 139,0 113,8 113,8
35 Blaž Bilban   Słowenia 140,5 112,6 112,6
36 Andreas Küttel   Szwajcaria 138,5 111,2 111,2
37 Nicolas Dessum   Francja 135,5 109,1 109,1
38 Clint Jones   Stany Zjednoczone 136,0 104,7 104,7
39 Thomas Schwall   Stany Zjednoczone 130,5 98,1 98,1
40 Jörg Ritzerfeld   Niemcy 120,0 88,5 88,5
41 Akira Higashi   Japonia 119,0 86,8 86,8
42 Olav Magne Dønnem   Norwegia 115,0 82,5 82,5
43 Jaan Jüris   Estonia 113,0 75,1 75,1
44 Christoph Kreuzer   Holandia 112,0 73,9 73,9
45 Hideharu Miyahira   Japonia 111,0 72,7 72,7
46 Ján Zelenčík   Słowacja 110,0 71,5 71,5
47 Dušan Oršula   Słowacja 104,0 62,8 62,8
48 Jakub Janda   Czechy 98,0 55,6 55,6
49 Roar Ljøkelsøy   Norwegia 94,0 50,8 50,8
50 Jouko Hein   Estonia DNS

Przypisy edytuj

  1. Puchar Świata 2001/2002. Klasyfikacja po konkursie: 02.03.2002, Lahti K-116.. Skokinarciarskie.pl. [dostęp 2011-12-02]. (pol.).
  2. Tadeusz Mieczyński: Przed Harrachovem. Skijumping.pl, 2002-03-05. [dostęp 2011-12-02]. (pol.).
  3. Tadeusz Mieczyński: Niemcy - niczym Darth Vader. Skijumping.pl, 2002-02-07. [dostęp 2011-12-03]. (pol.).
  4. Jarosław Galusek. Dziś kwalifikacje do mistrzostw świata w lotach narciarskich. „Dziennik Zachodni”. ISSN 1898-312X. (pol.). 
  5. MS v letech na lyžích 2002. TJ Jiskra Harrachov, 2006-06-05. [dostęp 2011-12-09]. (cz.).
  6. Tadeusz Mieczyński: Pierwszy trening w Harrachovie. Skijumping.pl, 2002-03-08. [dostęp 2011-12-09]. (pol.).
  7. Tadeusz Mieczyński: Seria próbna przed 1 konkursem lotów. Skijumping.pl, 2002-03-09. [dostęp 2011-12-09]. (pol.).
  8. a b c d Tadeusz Mieczyński: Małyszowi nie pomogły nawet śnieżki. Skijumping.pl, 2002-03-09. [dostęp 2011-12-03]. (pol.).
  9. a b Tadeusz Mieczyński: Pokonkursowe komentarze. Skijumping.pl, 2002-03-09. [dostęp 2011-12-03]. (pol.).
  10. Harrachov, Mistrzostwa Świata w lotach 2002. Wyniki po I serii.. Skokinarciarskie.pl. [dostęp 2011-12-10]. (pol.).
  11. Tadeusz Mieczyński: Wypowiedzi po lotach w Harrachovie. Skijumping.pl, 2002-03-11. [dostęp 2011-12-09]. (pol.).
  12. Paweł Stawowczyk: Sven Hannawald Mistrzem Świata w lotach. Skokinarciarskie.pl, 2002-03-10. [dostęp 2011-12-02]. (pol.).
  13. Tadeusz Mieczyński: Konkurs odwołany - Hannawald Mistrzem Świata. Skijumping.pl, 2002-03-10. [dostęp 2011-12-02]. (pol.).

Bibliografia edytuj