Nabój 9 × 18 mm Makarowa
9 × 18 mm Makarowa (indeks GRAU 57-N181) – standardowa amunicja pistoletowa państw Układu Warszawskiego.
| |
| Rodzaj | |
|---|---|
| Kaliber |
9 mm |
| Średnica | |
| pocisku |
9,25 mm |
| min. łuski |
9,85 mm |
| max. łuski |
9,90 mm |
| kryzy |
9,90 mm |
| Długość | |
| łuski |
18 mm |
| pocisku |
11 mm |
| naboju |
25 mm |
| Masa | |
| naboju |
10 g |
| pocisku |
6,1 g |
| materiału miotającego |
0,24 g |
| Inne | |
| Prędkość początkowa |
310 m/s (z lufy 85 mm) |
| Energia początkowa |
303 J |
| Ciśnienie maksymalne |
120 MPa |
Nabój został skonstruowany pod koniec lat czterdziestych XX wieku w ZSRR przez Borysa Siemina[1]. Został wprowadzony do uzbrojenia w roku 1951 wraz z pistoletem Makarowa (PM), od którego wzięła się następnie jego potoczna nazwa (mimo że Nikołaj Makarow nie miał związku z jego powstaniem)[1]. Pod względem konstrukcyjnym jest on wzorowany na przedwojennym czechosłowackim naboju Strakonice vz. 24 i eksperymentalnym niemieckim 9 mm Ultra. Stanowił nabój silniejszy od naboju 9 × 17 mm Browninga, a słabszy od 9 × 19 mm Parabellum, przez co, przy zadowalającej mocy, nie wymagał ryglowania zamka, jak nabój Parabellum[1]. W 1953 roku wprowadzono nabój z pociskiem ze rdzeniem stalowym (indeks GRAU 57-N181S)[1]. Nabój nie rozpowszechnił się poza państwami Układu Warszawskiego i po jego rozpadzie kolejne państwa rezygnowały z jego używania jako podstawowej amunicji pistoletowej (nawet w Rosji przyjęto do uzbrojenia skonstruowany przez Jarygina pistolet PJa kalibru 9 × 19 mm Parabellum). Natomiast coraz większą popularnością ten nabój cieszy się na rynku cywilnym (zwłaszcza w USA), ponieważ jest to obecnie nabój pistoletowy o jednej z największych wartości początkowej energii kinetycznej pocisku E0 możliwy do zastosowania w pistolecie z zamkiem swobodnym. Rzeczywisty kaliber tego naboju to 9,25 mm, dlatego w niektórych krajach (np. NRD) był klasyfikowany jako 9,2 × 18 mm.
Nabój ten prawdopodobnie zainspirował konstruktorów RFN do wprowadzenia w latach 70. XX wieku naboju 9 × 18 mm Police, który jednak nie odniósł sukcesu rynkowego[1].