Nana Aleksandria

gruzińska szachistka

Nana Aleksandria, gruz. ნანა ალექსანდრია (ur. 13 października 1949 w Poti) – gruzińska szachistka i sędzia klasy międzynarodowej (International Arbiter od 1995), dwukrotna wicemistrzyni świata, arcymistrzyni od 1976 roku.

Nana Aleksandria
Ilustracja
Nana Aleksandria, 1970
Data i miejsce urodzenia

13 października 1949
Poti

Obywatelstwo

ZSRR
Gruzja

Tytuł szachowy

arcymistrzyni (1976)

Ranking FIDE

2342 (01.05.2012)

Ranking krajowy FIDE

niesklasyfikowana na liście aktywnych

Kariera szachowa edytuj

Mając zaledwie 15 lat po raz pierwszy wystąpiła w mistrzostwach Związku Radzieckiego, zajmując w Tbilisi VI miejsce. Dwa lata później, w roku 1966, zdobyła pierwszy tytuł mistrzyni ZSRR. Kolejne złote medale wywalczyła w latach 1968 i 1969. Od początku lat 70. do końca 80. była stałą uczestniczką rozgrywek o mistrzostwo świata. Pierwszy sukces odniosła w roku 1971 w Ochrydzie, zwyciężając w turnieju międzystrefowym i zdobywając awans do meczów pretendentek. W I rundzie pokonała Milunkę Lazarević, ale w finale tego cyklu uległa Ałłie Kusznir. W kolejnym turnieju międzystrefowym, rozegranym w roku 1973 na Minorce, podzieliła II-V miejsce, ale w dogrywce zajęła I miejsce i ponownie awansowała do meczów pretendentek, w których kolejno pokonała Martę Lityńską i Irinę Lewitinę. Dzięki tym zwycięstwom zdobyła prawo do gry w meczu o mistrzostwo świata przeciwko Nonie Gaprindaszwili. W rozegranym w roku 1975 w Tbilisi spotkaniu uległa jednak 3½ – 8½. W następnym cyklu rozgrywek o mistrzostwo świata, przegrała w roku 1977 w I rundzie meczów pretendentek z Mają Cziburdanidze. W roku 1979 zajęła III miejsce w kolejnym turnieju międzystrefowym w Rio de Janeiro, a następnie w meczach pokonała w Jelenę Achmyłowską, Martę Lityńską oraz Nanę Ioseliani i po raz drugi w swojej karierze zdobyła prawo do gry o tytuł mistrzyni świata. Rozegrany w roku 1981 w Bordżomi mecz z Mają Cziburdanidze zakończył się remisem 8 – 8, który zgodnie z regulaminem zapewnił tytuł mistrzyni świata Cziburdanidze. W kolejnym cyklu w półfinałowym meczu pretendentek przegrała w roku 1983 z Iriną Lewitiną. W roku 1985 zwyciężyła w turnieju międzystrefowym w Hawanie, a w turnieju pretendentek w Malmö zajęła II miejsce (za Jeleną Achmyłowską), co wówczas odpowiadało trzeciej lokacie na świecie. W kolejnym turnieju pretendentek w Ckaltubo (w roku 1988) zajęła V miejsce. Po raz ostatni w turnieju międzystrefowym wystąpiła w roku 1990, zajmując w Kuala Lumpur X miejsce.

W latach 1969–1986 sześciokrotnie wystąpiła na olimpiadach szachowych, łącznie zdobywając 10 złotych medali (6 wraz z drużyną oraz 4 indywidualnie)[1]. W trakcie swojej kariery odniosła również wiele zwycięstw w międzynarodowych turniejach, m.in. w Belgradzie (1969 i 1979), Wijk aan Zee (1970 i 1977), Vrnjačkiej Banji (1970), Nowym Sadzie (1979) oraz Biel (1986).

W styczniu 1983 r. dzieliła 1-4. miejsce (wspólnie z Mają Cziburdanidze, Noną Gaprindaszwili i Pią Cramling) na oficjalnej liście światowej Międzynarodowej Federacji Szachowej[2]. Najwyższy ranking w karierze osiągnęła 1 stycznia 1988 r., z wynikiem 2415 punktów dzieliła wówczas 7-8. miejsce (wspólnie z Martą Lityńską) na światowej liście FIDE[3].

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj