Neoproterozoik
era eonu proterozoicznego
Neoproterozoik (ang. Neoproterozoic)
- w sensie geochronologicznym: ostatnia era proterozoiku, trwająca 458 milionów lat (od 1000 do 542,0 mln lat temu). Neoproterozoik jest młodszy od mezoproterozoiku a starszy od paleozoiku. Dzieli się na trzy okresy: ton, kriogen i ediakar.
| Tabela stratygraficzna | |||
| |||
- w sensie chronostratygraficznym: najwyższy eratem proterozoiku, dzielący się na trzy systemy: ton, kriogen i ediakar.
W erze tej powstały złoża ropy naftowej w dystrykcie Athabaska, w Kanadzie, a także sól kamienna w Afryce Zachodniej i Australii[1].
Ważniejsze wydarzenia edytuj
| Era | Okres (mln lat temu) | Geologia | Biologia |
|---|---|---|---|
| Neoproterozoik | |||
| ediakar (635-541) |
Ok. 600 milionów lat temu tworzy się superkontynent Pannocja, który rozpada się 60 milionów lat później. Powstają paleozoiczne oceany Japetus i Prototetyda. | Fauna ediakarańska dominuje w morzach. | |
| kriogen (720-635) |
Największe zlodowacenia w historii - być może nawet obejmujące całą planetę. Superkontynent Rodinia rozpada się całkowicie, powstaje ocean Panthalassa. | Najstarsze skamieniałości gąbek. | |
| ton (1000-720) |
Początek rozpadu superkontynentu Rodinii. | Pierwsza radiacja akritarchów. |
Przypisy edytuj
- ↑ Witold Mizerski, Jan Żukowski: Tablice geograficzne. Warszawa: Adamantan, 2008, s. 65. ISBN 978-83-7350-121-8.
Linki zewnętrzne edytuj
- Aktualna tabela stratygraficzna na stronie International Comission on Stratigraphy (ang.)