Wikipedia

Pat LaFontaine

amerykański hokeista

Pat LaFontaine, właśc. Patrick Michael LaFontaine (ur. 22 lutego 1965 w Saint Louis) – amerykański hokeista występujący na pozycji środkowego napastnika. Przez całą karierę w National Hockey League (NHL) związany z klubami ze stanu Nowy Jork: New York Islanders, Buffalo Sabres i New York Rangers. Olimpijczyk z Sarajewa w 1984 i Nagano w 1998. Od 2003 roku członek Hockey Hall of Fame. Numer 16, z którym występował w barwach Buffalo Sabres został zastrzeżony przez ten klub w marcu 2006[1].

Pat LaFontaine
Ilustracja
Pat LaFontaine w 1997
Data i miejsce urodzenia

22 lutego 1965
Saint Louis

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

178 cm

Pozycja

napastnik (środkowy)

Uchwyt

prawy

Draft

NHL 1983, numer: 3 (1 runda)
New York Islanders

New York Islanders edytuj

Pat Lafontaine został wybrany przez New York Islanders w pierwszej rundzie NHL Entry Draft 1983[2][3]. W sierpniu 1983 zawodnik ogłosił, że jeszcze przed przejściem na zawodowstwo i podpisaniem kontraktu z drużyną z Nowego Jorku zamierza wziąć udział w igrzyskach olimpijskich w Sarajewie[4]. W lutym 1984 LaFontaine podpisał kontrakt z New York Islanders[5][6]. Debiut w NHL zaliczył kilka dni później w wygranym 4:3 spotkaniu z Winnipeg Jets[7]. W swoim drugim meczu w lidze zdobył 3 bramki i zanotował dwie asysty, będąc jednym z najlepszych zawodników wygranego 11:6 meczu z Toronto Maple Leafs[8]. W swoim pierwszym meczu na domowym lodowisku zdobył 2 punkty, przyczyniając się do wygranej 5:2 z Philadelphia Flyers[9]. W debiucie w play-offach zdobył 2 punkty (bramka i asysta) dając Islanders wraz z Patrickiem Flatleyem (2 punkty) zwycięstwo nad lokalnym rywalem New York Rangers[10]. W sezonie 1983-84 Wyspiarze dotarli do piątego z rzędu finału Pucharu Stanleya, w którym ulegli Edmonton Oilers w 5 spotkaniach[11][12]. Honorowe trafienia dla Islanders w ostatnim spotkaniu finałów dał Pat LaFontaine, zdobywając dwie bramki w pierwszych 35 sekundach trzeciej tercji; spotkanie zakończyło się zwycięstwem Oilers 5:2[13].

W swoim pierwszym pełnym sezonie w NHL LaFontaine rozegrał 67 spotkań sezonu zasadniczego i zdobył 54 punkty[14]. W rozgrywkach play-off Islanders odpadli w finale dywizji, ulegając Philadelphia Flyers 3:2[15].

Rozgrywki play-off w 1986 roku Wyspiarze zakończyli już na pierwszej rundzie, ulegając Washington Capitals 0:3[16]. W trzech spotkaniach fazy play-off LaFontaine zdobył 1 punkt, trafiając do bramki w drugim spotkaniu[17].

W sezonie 1986–1987 wystąpił we wszystkich 80 spotkaniach rundy zasadniczej, zdobywając 38 bramek i 70 punktów[14][18]. W pierwszej rundzie fazy play-off zdobył zwycięskiego gola w czwartej dogrywce (4 OT) siódmego i decydującego spotkania z Washington Capitals, znanego jako „Easter Epic”. Mecz rozpoczął się wieczorem 18 kwietnia, a zakończył przed godziną 2:00 w nocy czasu lokalnego, w Wielkanoc. LaFontaine wspominał tę chwilę jako najbardziej niezapomnianą w jego karierze[19][20]. W drugiej rundzie play-off Islanders przegrali z Philadelphia Flyers, również po siedmiu meczach[21].

W rundzie zasadniczej sezonu 1987–1988 LaFontaine trafiał 47 razy do siatki rywali, najwięcej odkąd zadebiutował w NHL[22]. Jego bramka w dogrywce pierwszego meczu fazy play-off z New Jersey Devils zapewniła zwycięstwo zespołowi z Nowego Jorku[23]. Pomimo 4 bramek LaFontaine’a we wszystkich meczach z Devils, Wyspiarze nie zdołali awansować do kolejnej rundy, tracąc szanse po sześciu meczach[24].

Islanders zajęli przedostatnie miejsce w całej lidze w sezonie zasadniczym 1988–1989, zdobywając 61 punktów w 80 meczach[25].

W drugim spotkaniu pierwszej rundy fazy play-off 1990 roku LaFontaine doznał wstrząśnienia mózgu po kontrowersyjnym ataku Jamesa Patricka. Podczas znoszenia na noszach był nieprzytomny[26]. Ambulans, który transportował zawodnika z Madison Square Garden, był wstrzymywany przez kibiców Rangersów[27]. Kontuzja uniemożliwiła mu występy w kolejnych spotkaniach z lokalnym rywalem[28], a seria zakończyła się porażką Islanders w pięciu meczach[29].

Po nieudanym dla Islanders sezonie 1990–1991 LaFontaine chciał renegocjować z Islanders swój kontrakt[30], na co nie przystali właściciele. Zawodnik postawił ultimatum, w którym domagał się zmian właścicielskich w klubie[31]. W październiku 1991 odrzucił propozycję kontraktu, na mocy którego zarobiłby 6 milionów dol. w ciągu 4 lat i przeniósł się do Buffalo Sabres; w ramach transakcji do Nowego Jorku z Buffalo przeniósł się m.in. Pierre Turgeon[32].

Buffalo Sabres edytuj

Kilka tygodni po zmianie klubu, 16 listopada LaFontaine doznał złamania szczęki po uderzeniu kijem przez Jamiego Macouna z Calgary Flames[33]; kontuzja wyeliminowała go z gry na miesiąc[34]. Z trzynastu spotkań bez Amerykanina Sabres zdołali wygrać dwa[35]. W pierwszym spotkaniu ze swoim byłym pracodawcą 3 stycznia 1992 LaFontaine zanotował 3 asysty, przyczyniając się do zwycięstwa Sabres nad Islanders 5:2[36]. W pierwszym sezonie w Sabres LaFontaine zdobył 46 goli i 93 punkty w 57 spotkaniach fazy zasadniczej[14]. Drużyna z Buffalo odpadła w pierwszej rundzie play-off, po siedmiu spotkaniach z Boston Bruins; LaFontaine zdobył 8 bramek, trafiając w każdym meczu[37].

W sezonie zasadniczym 1992–1993 LaFontaine zdobył 148 punktów, co jest rekordem klubu[38] i rekordem wśród amerykańskich zawodników w całej lidze[39]. W pierwszej rundzie fazy play-off Sabres pokonali Boston Bruins 4:0; gola na wagę awansu w dogrywce czwartego meczu zdobył Brad May[40]. W drugiej rundzie ulegli przyszłemu zdobywcy Pucharu Stanleya, Montreal Canadiens. Runda zakończyła się zwycięstwem drużyny z Kanady 4:0, w każdym meczu różnicą jednej bramki[41].

Po rozegraniu kilkunastu meczów sezonu zasadniczego 1993–1994 LaFontaine musiał poddać się operacji więzadła krzyżowego przedniego[42], którego uraz dokuczał mu od pierwszego meczu rozgrywek[43]. Kontuzja wykluczyła go z gry na 16 miesięcy[44].

W sezonie 1995–1996 rozegrał 76 spotkań sezonu zasadniczego, zdobywając 40 bramek i 91 punktów[14]; mimo to Sabres nie awansowali do fazy play-off, zajmując przedostatnie miejsce w swojej dywizji[45].

W październiku 1996 doznał poważnego wstrząśnienia mózgu po uderzeniu przez François Leroux w spotkaniu z Pittsburgh Penguins; LaFontaine stracił przytomność na kilka minut. Po kilku dniach przerwy powrócił do gry, jednak po siedmiu rozegranych spotkaniach musiał zakończyć udział w sezonie 1996–1997 po komplikacjach związanych z zespołem po wstrząśnieniu mózgu[46].

New York Rangers edytuj

W sierpniu 1997 podpisał kontrakt ze swoją trzecią drużyną ze stanu Nowy Jork – New York Rangers[47]. Do gry wrócił 3 października, na mecz z New York Islanders. W styczniu 1998 zdobył swój 1000. punkt w NHL[48]. Ostatni występ w zawodowym hokeju zanotował 16 marca 1998[14], w którym zderzył się z kolegą z zespołu, Mikiem Keane’em[49]. Efektem tego zderzenia było kolejne, szóste w karierze LaFontaine’a wstrząśnienie mózgu. Decyzję o zakończeniu kariery ogłosił w sierpniu 1998[50].

Reprezentacja edytuj

LaFontaine zadebiutował w reprezentacji Stanów Zjednoczonych podczas turnieju olimpijskiego w Sarajewie, jeszcze przed przejściem na zawodowstwo (profesjonalni hokeiści nie mogli brać udziału w turnieju hokeja na lodzie aż do igrzysk w 1988 w Calgary[51])[4]. Amerykanie zajęli na turnieju 7. miejsce[5].

W pierwszym spotkaniu Canada Cup w 1987 przeciwko Finlandii LaFontaine zdobył dwie bramki, prowadząc swój zespół do wygranej 4:1[52]. W drugim spotkaniu Amerykanie zwyciężyli Szwedów[53], jednak kolejne 3 spotkania – z Kanadą[54], Związkiem Radzieckim[55] i Czechosłowacją – zakończyły się porażkami i Stany Zjednoczone odpadły z turnieju[56].

Na mistrzostwach świata w 1989 LaFontaine wystąpił we wszystkich spotkaniach, w tym siedmiu w pierwszej rundzie oraz trzech w walce o utrzymanie w grupie mistrzowskiej[57][58]. Amerykanie zajęli 6. miejsce, utrzymując się w grupie mistrzowskiej na kolejny turniej[59].

W turnieju Canada Cup w 1991 Amerykanie z Patem LaFontaine w składzie dotarli do finału[60], który przegrali w dwóch meczach z Kanadyjczykami[61]. W 1996 Amerykanie wygrali inauguracyjną edycję Pucharu Świata, rewanżując się Kanadyjczykom za porażkę z 1991[62]. Zdaniem LaFontaine'a ta wygrana była osiągnięciem porównywalnym do cudu na lodzie z 1980[63].

Ostatnimi rozgrywkami LaFontaine w międzynarodowym hokeju był turniej hokeja na igrzyskach olimpijskich w 1998 w Nagano[64][65]. Bardziej niż z postawy na lodzie – Amerykanie odpadli już w ćwierćfinale po porażce z Czechami 1:4[66] – hokeiści ze Stanów Zjednoczonych zostali zapamiętani ze zniszczeń, jakie po sobie zostawili w wiosce olimpijskiej[67].

Nagrody i wyróżnienia edytuj

Statystyki edytuj

Sezon zasadniczy i play-off edytuj

    Sezon zasadniczy   Play-off
Sezon Drużyna Liga M G A Pkt Min M G A Pkt Min
1981–82 Detroit Compuware MNHL 79 175 149 324 — — — — — —
1982–83 Verdun Juniors QMJHL 70 104 130 234 10 15 11 24 35 4
1982–83 Verdun Juniors M-Cup — — — — — 4 3 2 5 2
1983–84 Team USA Nat-Tm 58 56 55 111 22 — — — — —
1983–84 New York Islanders NHL 15 13 6 19 6 16 3 6 9 8
1984–85 New York Islanders NHL 67 19 35 54 32 9 1 2 3 4
1985–86 New York Islanders NHL 65 30 23 53 43 3 1 0 1 0
1986–87 New York Islanders NHL 80 38 32 70 70 14 5 7 12 10
1987–88 New York Islanders NHL 75 47 45 92 52 6 4 5 9 8
1988–89 New York Islanders NHL 79 45 43 88 26 — — — — —
1989–90 New York Islanders NHL 74 54 51 105 38 2 0 1 1 0
1990–91 New York Islanders NHL 75 41 44 85 42 — — — — —
1991–92 Buffalo Sabres NHL 57 46 47 93 98 7 8 3 11 4
1992–93 Buffalo Sabres NHL 84 53 95 148 63 7 2 10 12 0
1993–94 Buffalo Sabres NHL 16 5 13 18 2 — — — — —
1994–95 Buffalo Sabres NHL 22 12 15 27 4 5 2 2 4 2
1995–96 Buffalo Sabres NHL 76 40 51 91 36 — — — — —
1996–97 Buffalo Sabres NHL 13 2 6 8 4 — — — — —
1997–98 New York Rangers NHL 67 23 39 62 36 — — — — —
NHL razem[14] 865 468 545 1013 552 69 26 36 62 36

Międzynarodowe edytuj

Rok Drużyna Turniej   M G A Pkt Min
1984 Stany Zjednoczone IO 6 5 3 8 0
1987 Stany Zjednoczone CC 5 3 0 3 0
1989 Stany Zjednoczone MŚ 10 5 3 8 8
1991 Stany Zjednoczone CC 6 3 1 4 2
1996 Stany Zjednoczone PŚ 5 2 2 4 2
1998 Stany Zjednoczone IO 4 1 1 2 0
Seniorskie razem[14] 36 19 10 29 12

Przypisy edytuj

  1. ↑ Sabres retire Hall of Famer LaFontaine's No. 16. ESPN, 2006-03-06. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  2. ↑ Michael Katz: SCOUTING; Islanders Settle For No.3 in Draft. The New York Times, 1983-04-06. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  3. ↑ Kevin Dupont: ISLANDERS CHOOSE CENTER. The New York Times, 1983-06-09. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  4. ↑ a b Robert McG. Thomas Jr.: Top Islander Choice Joins Olympic Club. The New York Times, 1983-08-05. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  5. ↑ a b Kevin Dupont: OLYMPIANS MAKING THEIR N.H.L. DEBUTS. The New York Times, 1984-02-21. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  6. ↑ Kevin Dupont: OLYMPIANS JOIN ISLANDERS. The New York Times, 1984-02-28. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  7. ↑ Kevin Dupont: Islanders Beat Jets On Late Score, 4–3. The New York Times, 1984-03-01. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  8. ↑ LAFONTAINE STARS AS ISLANDERS WIN. The New York Times, 1984-03-04. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  9. ↑ Kevin Dupont: ISLANDERS DEFEAT FLYERS. The New York Times, 1984-03-07. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  10. ↑ Kevin Dupont: FLATLEY AND LAFONTAINE PRAISED IN DEBUT. The New York Times, 1984-04-05. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  11. ↑ Kevin Dupont: OILERS WIN, 5–21, TO END ISLANDERS' CUP REIGN. The New York Times, 1984-05-20. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  12. ↑ Kevin van Steendelaar: May 19th, 1984: Islanders' Dynasty Ends and the Oilers' Begins. Bleacher Report, 2009-05-20. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  13. ↑ New York Islanders – Edmonton Oilers – May 19th, 1984. NHL.com. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  14. ↑ a b c d e f g h i Pat Lafontaine Stats and News. NHL.com. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  15. ↑ Kevin Dupont: ISLANDERS IN EARLY DEMISE. The New York Times, 1985-04-29. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  16. ↑ Robin Finn: RANGERS TAKE 2–1 SERIES LEAD; ISLANDERS ELIMINATED; CAPITALS WIN, 3–1, FOR SWEEP. The New York Times, 1986-04-13. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  17. ↑ Robin Finn: FLYERS NEUTRALIZE RANGERS; ISLANDERS ON THE BRINK; CAPITALS 5, ISLANDERS 2. The New York Times, 1986-04-11. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  18. ↑ Robin Finn: N.H.L. PLAYOFFS; LAFONTAINE: RISING STAR. The New York Times, 1987-04-08. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  19. ↑ Jon Lane: Pat LaFontaine, others recall 'Easter Epic'. NHL.com, 2017-04-18. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  20. ↑ Robin Finn: THE SEVENTH, THE EIGHT AND THE DECIDING GAME. The New York Times, 1987-04-20. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  21. ↑ Robin Finn: N.H.L. PLAYOFFS; ISLANDERS ARE LEVELED BY FLYERS, 5–1. The New York Times, 1987-05-03. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  22. ↑ Robin Finn: Islanders Fall to Bruins. The New York Times, 1987-04-04. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  23. ↑ Robin Finn: Islanders Win In Overtime, 4–3. The New York Times, 1987-04-07. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  24. ↑ Alex Yannis: Meadowlands Magic: Devils Eliminate Islanders. The New York Times, 1987-04-15. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  25. ↑ 1988–1989 NHL Hockey Standings. NHL.com. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  26. ↑ Joe Lapointe: A Hard Hit, a Frightening Result. The New York Times, 1990-04-06. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  27. ↑ Joe Lapointe: HOCKEY; Bitterness Lingers Over Treatment of LaFontaine. The New York Times, 1990-04-07. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  28. ↑ Joe Lapointe: No Quick Recovery For LaFontaine. The New York Times, 1990-04-09. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  29. ↑ Joe Sexton: Hard-Hitting Rangers Reach Patrick Final. The New York Times, 1990-04-14. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  30. ↑ LaFontaine dealt to Sabres, Sutter to Blackhawks. The Baltimore Sun, 1991-10-26. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  31. ↑ Thomas Rogers: HOCKEY; LaFontaine to Islanders: No New Owner, No Pact. The New York Times, 1991-08-01. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  32. ↑ Robin Finn: HOCKEY; Islanders Start Over by Trading LaFontaine and Sutter. The New York Times, 1991-10-26. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  33. ↑ SPORTS PEOPLE: HOCKEY; LaFontaine Will Be Out For Up to Eight Weeks. The New York Times, 1991-11-19. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  34. ↑ SPORTS PEOPLE: HOCKEY; LaFontaine 'Excited' About Returning to Ice. The New York Times, 1991-12-20. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  35. ↑ Alex Yannis: HOCKEY; LaFontaine Is Back, and So Are Sabres. The New York Times, 1991-12-29. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  36. ↑ Joe Lapointe: LaFontaine's Revenge: Sabres Thrash Islanders. The New York Times, 1992-01-04. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  37. ↑ 1992 NHL Stanley Cup Adams Division Semi-Finals – Boston Bruins defeat Buffalo Sabres 4–3. hockey-reference.com. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  38. ↑ Mike Morreale: IN '92-93, LaFONTAINE'S LINE WAS SOMETHING SPECIAL. NHL.com, 2012-11-19. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  39. ↑ Most Points in One Season by NHL Players. quanthockey.com. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  40. ↑ Bob DiCesare: Sabres sweep with 6–5 OT win: May's goal ends playoff drought as Bruins ousted. The Buffalo News, 1993-04-25. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  41. ↑ 1993 NHL Stanley Cup Adams Division Finals – Montreal Canadiens defeat Buffalo Sabres 4–0. hockey-reference.com. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  42. ↑ Mike Kiley: Lafontaine Injury Jeopardizes Sabres. The Chicago Tribune, 1993-11-21. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  43. ↑ SPORTS PEOPLE: HOCKEY; Sabres' LaFontaine Out With Knee Injury. The New York Times, 1993-11-19. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  44. ↑ Jason Diamos: HOCKEY; Many Happy Returns for LaFontaine. The New York Times, 1995-03-17. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  45. ↑ 1995–1996 NHL Hockey Standings. NHL.com. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  46. ↑ Leigh Montville: CAN'T QUIT NOW FIVE CONCUSSIONS, A BRUISE ON HIS BRAIN AND A BOUT WITH DEPRESSION COULDN'T CHANGE HOW THE RANGERS' PAT LAFONTAINE FEELS ABOUT HOCKEY: HE LOVES IT. Sports Illustrated. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  47. ↑ Joe Lapointe: HOCKEY; Rangers Finally Make Deal for LaFontaine. The New York Times, 1997-09-30. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  48. ↑ Joe Lapointe: HOCKEY; As Rangers Falter, LaFontaine Surges Toward a Trophy. The New York Times, 1998-01-24. [dostęp 2018-09-06]. (ang.).
  49. ↑ Joe Lapointe: HOCKEY; Rangers, Clinging to Life, Survive Injuries and Rally. The New York Times, 1998-03-17. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  50. ↑ Robin Finn: HOCKEY; LaFontaine Leaves the Game Reluctantly. The New York Times, 1998-08-12. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  51. ↑ Thomas Netter: Winter, Summer Olympics Switch To 2-year Rotation. The Chicago Tribune, 1986-10-15. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  52. ↑ Canada Cup : LaFontaine Leads USA Past Finland. Los Angeles Times, 1987-08-29. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  53. ↑ U.S. Wins, Leads in Canada Cup. Los Angeles Times, 1987-09-01. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  54. ↑ Canada Cup Hockey : Lemieux's 3 Goals Stop Team USA, 3-2. Los Angeles Times, 1987-09-01. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  55. ↑ Canada Cup Hockey Roundup : Soviet Skaters Are Too Fast for Team USA, 5-1. Los Angeles Times, 1987-09-05. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  56. ↑ U.S. Is Eliminated From Canada Cup by Czechs; Canada Ties Soviets, 3-3. Los Angeles Times, 1987-09-07. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  57. ↑ 1989 Stockholm Men's Hockey Team Roster. Hockey Hall of Fame. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  58. ↑ 1988-1989 Skater Stats. eliteprospects.com. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  59. ↑ Men's World Hockey Championships 1989 Stockholm Summary. Hockey Hall of Fame. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  60. ↑ Joe Lapointe: HOCKEY; U.S. Team Wins Spot In Canada Cup Finals. The New York Times, 1991-09-12. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  61. ↑ Joe Lapointe: Canada Takes Its Cup by Sweeping U.S.. The New York Times, 1991-09-17. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  62. ↑ John Kreiser: U.S. ended Canada's dominance at '96 World Cup. NHL.com, 2015-09-09. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  63. ↑ Jessi Pierce: LaFontaine on ’96 World Cup: “We Broke a Barrier”. USA Hockey Foundation, 2015-03-31. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  64. ↑ 1998 Nagano Olympic Winter Games Men's Tournament. Team USA Hockey. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  65. ↑ Joe Lapointe: ON HOCKEY; An Olympian Effort by LaFontaine. The New York Times, 1997-10-05. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  66. ↑ Joe Lapointe: THE XVIII WINTER GAMES: ICE HOCKEY; From Dazed, To Ousted, To Dejected. The New York Times, 1998-02-19. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  67. ↑ Joe Lapointe: THE XVIII WINTER GAMES: ICE HOCKEY; U.S. Players Vandalize Living Suites At Village. The New York Times, 1998-02-20. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).
  68. ↑ Rick Westhead: HOCKEY; Hall of Fame Welcomes LaFontaine and Fuhr. The New York Times, 2003-11-04. [dostęp 2018-09-02]. (ang.).
  69. ↑ a b Pat LaFontaine Stats. hockey-reference.com. [dostęp 2018-09-03]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pat_LaFontaine&oldid=72731842”