Pete Sampras

tenisista amerykański

Pete Sampras (ur. 12 sierpnia 1971 w Waszyngtonie) – amerykański tenisista pochodzenia greckiego, zwycięzca 14 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej.

Pete Sampras
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1971
Waszyngton

Wzrost

185 cm

Gra

praworęczny, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

1988

Zakończenie kariery

2002

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

64

Najwyżej w rankingu

1 (12 kwietnia 1993)

Australian Open

W (1994, 1997)

Roland Garros

SF (1996)

Wimbledon

W (1993–1995, 1997–2000)

US Open

W (1990, 1993, 1995, 1996, 2002)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

2

Najwyżej w rankingu

27 (12 lutego 1990)

Australian Open

2R (1989)

Roland Garros

2R (1989)

Wimbledon

3R (1989)

US Open

1R (1988–1990)

Strona internetowa

Dominował w tenisie męskim w latach 90.; w 1993 został po raz pierwszy liderem rankingu światowego, a między 1993–1998 kończył rok jako lider rankingu ATP – jest to rekord pod tym względem. Łącznie na 1. miejscu w rankingu ATP spędził 286 tygodni, co było rekordem aż do czasu pobicia go przez Rogera Federera (310 tygodni). Pierwszy turniej wielkoszlemowy wygrał w 1990, pokonując w finale US Open Andre Agassiego; ten sam zawodnik był przeciwnikiem Samprasa w jego ostatnim finale – także na US Open, w 2002. Również ten pojedynek, podobnie jak większość ze spotkań z Agassim (swoim największym rywalem w okresie dominacji), wygrał Sampras. Finał US Open 2002, rozegrany we wrześniu 2002, okazał się ostatnim meczem w karierze zawodniczej Samprasa, który po wielomiesięcznym namyśle (i licznych spekulacjach medialnych) ogłosił zakończenie kariery w dniu inauguracji kolejnej edycji US Open, 25 sierpnia 2003.

Największe sukcesy przyniósł Samprasowi turniej wimbledoński, gdzie Amerykanin zwyciężył 7 razy. Był niepokonanym w latach 1993–1995 i 1997–2000. Przejął od Beckera przydomek Króla kortu centralnego na Wimbledonie (aktualnie ten przydomek należy do Federera, który turniej Wimbledoński zwyciężał 8-krotnie). Sampras wygrał US Open pięciokrotnie – w 1990, 1993, 1995, 1996 i w 2002 roku. Odnosił sukcesy także w Australian Open, gdzie zwyciężył dwukrotnie – w 1994 i 1997 roku, ponadto trzykrotnie był finalistą US Open (w latach 1992, 2000 i 2001) i raz finalistą Australian Open (rok 1995), natomiast bez powodzenia startował na kortach Rolanda Garrosa; jego wielkim celem było zwycięstwo na paryskiej mączce, czego najbliższy był w 1996, kiedy uległ w półfinale Jewgienijowi Kafielnikowowi (późniejszemu triumfatorowi). Na kortach o nawierzchni ziemnej odnosił sukcesy rzadziej, chociaż wygrał m.in. turniej ATP Masters Series Rzymie (1994).

W latach 1990–2000 regularnie kwalifikował się do turnieju ATP Finals, za każdym razem (oprócz 1990) awansując co najmniej do półfinału. Wygrywał te zawody pięciokrotnie (1991, 1994, 1996, 1997, 1999).

Amerykanin jest również zdobywcą Pucharu Davisa w latach 1992 i 1995. W edycji z 1995 zdobył w finale przeciwko Rosji wszystkie punkty dla drużyny Stanów Zjednoczonych. W 1997 roku został finalistą tej imprezy.

Kariera tenisowa edytuj

Pete Sampras urodził się w rodzinie potomków greckich emigrantów w Potomac w stanie Maryland, dzieciństwo spędził jednak głównie w Kalifornii, w Palos Verdes. W wieku 3 lat po raz pierwszy wziął do ręki rakietę tenisową i zaczął regularnie ćwiczyć grę w tenisa. Jego idolem od najmłodszych lat był Rod Laver. Talent młodego Samprasa został szybko dostrzeżony przez znajomego jego rodziców, pediatrę i wielkiego fana tenisa Petera Fischera, który był jego pierwszym trenerem do 1989 roku[1]. Sampras początkowo grał defensywnie z tyłu kortu, a jego najlepszym uderzeniem był oburęczny backhand. Pod wpływem Fischera zmienił styl na ofensywny, a oburęczny backhand na jednoręczny, żeby w przyszłości mieć większe szanse na triumf na trawiastych kortach Wimbledonu[2][3].

Pierwsze lata w ATP. Zwycięstwo na US Open (1988–1990) edytuj

Sampras został profesjonalnym tenisistą w 1988 roku, w wieku 16 lat. Szybko wszedł do pierwszej setki rankingu ATP[4]. W roku następnym nieznacznie poprawił swój ranking, nadal jednak nie był w stanie przejść 2 rundy w żadnym turnieju wielkoszlemowym poza US Open (w 2 rundzie tego turnieju Sampras wyeliminował mistrza z 1988 roku Matsa Wilandera), nie odniósł też większych sukcesów w turniejach niższej rangi. Sezon 1989 Sampras zakończył na 81. miejscu w rankingu ATP.

Przełom dla 19 letniego wówczas Samprasa nastąpił w roku 1990, kiedy to osiągnął najpierw ćwierćfinał turnieju w Sydney, a potem 4 rundę Australian Open (przegrał w czterech setach z Yannickiem Noahem). W lutym wygrał swój pierwszy turniej w profesjonalnej karierze, na dywanie w Filadelfii, pokonując m.in. Andre Agassiego, Tima Mayotte, a w finale Andrésa Gómeza. Dzięki temu zwycięstwu po raz pierwszy w karierze wszedł do pierwszej dwudziestki najlepszych tenisistów świata. Nie wystąpił na turnieju Rolanda Garrosa, wygrał jednak drugi tytuł w sezonie na trawie w Manchesterze, pokonując w finale Gilada Bluma. Na Wimbledonie przegrał w 1 rundzie z Christem Van Rensburgiem. Podczas turnieju Rogers Cup pokonał kilku znanych zawodników, m.in. wyeliminował w ćwierćfinale Johna McEnroe, w półfinale przegrał z Michaelem Changiem. Do półfinału doszedł również na turnieju w Los Angeles, gdzie przegrał z nr 2. światowego rankingu Stefanem Edbergiem. Nikt nie stawiał młodego Samprasa w gronie faworytów do zwycięstwa na US Open. Amerykanin zaskoczył wszystkich, kiedy pokonał w 4 rundzie Thomasa Mustera, a w ćwierćfinale w pięciu setach zmierzającego do dziewiątego z rzędu finału US Open Ivana Lendla. W półfinale wyeliminował w czterech setach Johna McEnroe. W finale zmierzył się z Andre Agassim i pokonał go w trzech setach, zostając najmłodszym w historii zwycięzcą tego turnieju[5][6].

Na koniec sezonu Sampras wystąpił w pierwszej edycji prestiżowego turnieju o Puchar Wielkiego Szlema, pokonując w finale w trzech setach późniejszego trenera Andre Agassiego, Brada Gilberta. Zakończył ten rok na 5. miejscu listy ATP[4].

Lata 1991–1992 edytuj

Pete Sampras wygrał w 1991 4 turnieje, w tym po raz pierwszy triumfował podczas Tennis Masters Cup, kiedy to pokonał w czterech setach Jima Couriera. Nie odniósł jednak większych sukcesów na turniejach wielkiego szlema. Na Wimbledonie odpadł 2 rundzie, na US Open przegrał w ćwierćfinale z Jimem Courierem. Po tej porażce Sampras pozwolił sobie na uwagę, że właściwie cieszy się z tej przegranej, gdyż nie radził sobie z oczekiwaniami mediów i kibiców. Jego oświadczenie spotkało się z falą krytyki jako wyraz postawy niegodnej sportowca[7].

W 1992 roku Sampras w końcu zaczął odnosić większe sukcesy w rozgrywkach wielkoszlemowych od czasu triumfu na US Open w 1990 roku. Nie zagrał w Australian Open, ale na paryskiej mączce podczas turnieju French Open doszedł po raz pierwszy do ćwierćfinału (przegrał w trzech setach z Agassim). Na Wimbledonie doszedł do półfinału (eliminując w ćwierćfinale obrońcę tytułu Michaela Sticha), gdzie przegrał w czterech setach z Goranem Ivaniševiciem. Doszedł do finału US Open, gdzie przegrał z obrońcą tytułu Stefanem Edbergiem w czterech setach 6:3, 4:6, 6:7(5), 2:6. Sampras przyznał później, że ta porażka była dla niego szczególnie bolesna. Obudziła w nim ducha rywalizacji oraz skłoniła do wzmożonego wysiłku w walce o pierwsze miejsce w rankingu ATP[8].

Latem 1992 roku Sampras zagrał na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie dochodząc do 3 rundy turnieju singlowego i 2 rundy rozgrywek gry podwójnej, wspólnie z Jimem Courierem[9].

Pierwsze lata dominacji. Sezony 1993–1994 edytuj

Zdeterminowany do walki o pierwsze miejsce w rankingu Sampras zaczął sezon 1993 od awansu do półfinału w Melbourne, w którym uległ Stefanowi Edbergowi. Dzięki zwycięstwu w prestiżowym turnieju w Miami, w Tokio oraz Hongkongu po raz pierwszy w kwietniu 1993 roku został liderem rankingu ATP. Na turnieju Rolanda Garrosa powtórzył wynik z ubiegłego roku (przegrał z późniejszym triumfatorem Sergim Bruguerą w czterech setach). Wygrał jednak miesiąc później swój drugi tytuł wielkoszlemowy w karierze, pokonując w finale Wimbledonu Jima Couriera 7:6(3), 7:6(6), 3:6, 6:3, a następnie dwa miesiące później swój drugi tytuł US Open, wygrywając w trzech setach z Cédrikiem Pioline 6:4, 6:4, 6:3[10][11]. Mimo iż na ostatnim w sezonie turnieju mistrzów rozgrywanym we Frankfurcie nad Menem przegrał w finale z Michaelem Stichem, z 8 tytułami na koncie zakończył sezon jako lider rankingu ATP.

W 1994 Sampras wygrał 10 turniejów i ponownie pewnie zakończył sezon na pierwszym miejscu listy ATP. Triumfował po raz pierwszy na turnieju Australian Open, w finale pokonując Todda Martina 7:6(4), 6:4, 6:4. Wygrał 3 turnieje rangi ATP Masters Series w Indian Wells, Miami oraz w Rzymie (największy sukces Samprasa na mączce), obronił również tytuł wywalczony rok wcześniej na Wimbledonie (wygrana w finale z Goranem Ivaniševiciem 7:6(2), 7:6(5), 6:0). Na US Open wystąpił zmagając się z kontuzją stopy i przegrał w 4 rundzie w pięciu setach z Jaime Yzagą[12]. Sezon zakończył wygrywając po raz drugi w karierze turniej Tennis Masters Cup, pokonując tym razem Borisa Beckera 4:6, 6:3, 7:5, 6:4.

Na szczycie listy ATP. Lata 1995–1998 edytuj

Sampras nie obronił w sezonie 1995 tytułu w Melbourne. Podczas tego turnieju stoczył jeden z najbardziej pamiętnych meczów w karierze w ćwierćfinale z Jimem Courierem, kiedy w piątym secie przeżył załamanie emocjonalne i ze łzami w oczach kończył mecz[13]. Okazało się, że u jego trenera oraz bliskiego przyjaciela Tima Gulliksona wykryto złośliwy nowotwór mózgu. Emocjonalnie zdruzgotany Sampras przegrał w finale z Andre Agassim 6:4, 1:6, 6:7(6), 4:6, z którym w całym sezonie 1995 Sampras miał toczyć bardzo wyrównaną rywalizację o miejsce lidera rozgrywek ATP na koniec sezonu. Sampras wygrał z Agassim w finale turnieju w Indian Wells, ale przegrał w finale w Miami. Na Wimbledonie Sampras triumfował po raz trzeci z rzędu, pokonując w półfinale po pięciosetowej rywalizacji Gorana Ivaniševicia, a w finale Borisa Beckera 6:7(5), 6:2, 6:4, 6:2. Podczas serii turniejów rozgrywanych na twardych kortach Ameryki Północnej Agassi ponownie pokonał Samprasa, tym razem w finale turnieju w Montrealu. Sampras zrewanżował się Agassiemu za tę przegraną na US Open, gdzie pokonał swojego rywala 6:4, 6:3, 4:6, 7:5. Po śmierci Gulliksona trenerem Samprasa został były tenisista Paul Annacone, który przestawił grę Amerykanina na styl jeszcze bardziej ofensywny[14].

W sezonie 1996 Sampras wygrał 8 turniejów, w tym 1 o randzie wielkiego szlema. W Australii przegrał w 3 rundzie z Markiem Philippoussisem. Na turnieju w Paryżu Sampras doszedł do półfinału, eliminując po drodze kolejno dwóch byłych mistrzów French Open, Sergi'ego Bruguerę i Jima Couriera, po pięciosetowych meczach. W półfinale uległ późniejszemu triumfatorowi Jewgienijowi Kafielnikowowi. Na turnieju wimbledońskim Sampras przegrał w ćwierćfinale w trzech setach z Richardem Krajickiem. Na turnieju US Open Sampras w ćwierćfinałowym meczu z Àlexem Corretją w tie-breaku piątego słaniał się na korcie i dostał torsji, ale ostatecznie wygrał[15]. W finale pokonał Michaela Changa 6:1, 6:4, 7:6(3). Na kończącym sezon turnieju mistrzów rozgrywanym na nawierzchni dywanowej w Hanowerze Sampras stoczył jeden z najbardziej pamiętnych pojedynków w karierze, pokonując w finale Borisa Beckera wynikiem 3:6, 7:6(5), 7:6(4), 6:7(11), 6:4[16]. Po raz czwarty z rzędu zakończył sezon jako lider rozgrywek ATP.

Sezon 1997 był jednym z najlepszych w karierze Samprasa, który zakończył go jako nr 1. na świecie z 8 tytułami na koncie. Ponownie wygrał Australian Open, pokonując w finale Carlosa Moyę. Odzyskał tytuł na Wimbledonie (w finale pokonał Cédrica Pioline), wygrał 2 turnieje rangi ATP Masters Masters w Cincinnati oraz Paryżu. Jako jedyny w historii gracz wygrał zarówno Puchar Wielkiego Szlema, jak i Tennis Masters Cup w jednym sezonie, pokonując w finałach kolejno Patricka Raftera oraz Jewgienija Kafielnikowa. Na turnieju US Open odpadł w 4 rundzie w pięciu setach z Petrem Kordą.

Podczas sezonu 1998 Amerykanin zdołał wygrać 4 turnieje w roku. Sampras słabsze wyniki osiągał w turniejach wielkoszlemowych. Na Australian Open przegrał w ćwierćfinale z Karolem Kučerą, na French Open odpadł w 2 rundzie z Ramónem Delgado. Tytuł na Wimbledonie Sampras obronił po wyrównanym pięciosetowym meczu z Goranem Ivaniševiciem, który wygrał ostatecznie wynikiem 6:7(2), 7:6(9), 6:4, 3:6, 6:2. Na US Open przegrał w półfinale w pięciu setach z Patrickiem Rafterem mimo prowadzenia 2:1 w setach. Udało mu się jednak po raz szósty z rzędu zakończyć sezon na pierwszym miejscu listy ATP.

Utrata pierwszego miejsca. Lata 1999–2000 edytuj

Sampras w 1999 nie grał całą pierwszą część sezonu z powodu kontuzji. Do gry powrócił tuż przed Wimbledonem, kiedy wygrał 24 mecze z rzędu, zdobywając kolejno tytuły w Queen’s, na Wimbledonie, w Los Angeles i w Cincinnati. W finale Wimbledonu okazał się lepszym od Andre Agassiego 6:3, 6:4, 7:5. Agassiego pokonał również w finale Los Angeles oraz półfinale Cincinnati i przystępował do US Open jako faworyt. Tuż przed US Open doznał jednak kontuzji pleców na treningu i musiał zrezygnować z udziału w turnieju[17]. Oznaczało to, że po raz pierwszy od sześciu lat Sampras nie zakończy roku na fotelu lidera rozgrywek. Zdołał jednak wygrać po raz piąty tytuł Tennis Masters Cup w Hanowerze, pokonując w finale Agassiego 6:1, 7:5, 6:4.

W 2000 roku Sampras doszedł do półfinału Australian Open, gdzie przegrał w pięciu setach z Agassim. W dalszej części sezonu osiągnął jednak znaczące sukcesy. Wygrał po raz trzeci prestiżowy turniej w Key Biscayne (pokonał w finale Gustavo Kuertena). Po raz siódmy w karierze zwyciężył na Wimbledonie, mimo iż od 2 rundy tego turnieju grał z bolesną kontuzją goleni[18]. W finale pokonał Patricka Raftera 6:7(10), 7:6(5), 6:4, 6:2, potwierdzając swoją dominację na trawnikach Wimbledonu. Był to także trzynasty tytuł wielkoszlemowy w karierze Samprasa, który został wówczas rekordzistą wśród mężczyzn jeśli chodzi o liczbę zwycięstw w turniejach wielkiego szlema[19]. Na US Open dotarł do finału, gdzie przegrał z Maratem Safinem 4:6, 3:6, 3:6. W turnieju Tennis Masters Cup Amerykanin przegrał w półfinale z Kuertenem.

Zmierzch kariery i ostatni tytuł wielkoszlemowy edytuj

Sampras od czasu zwycięstwa na Wimbledonie nie wygrał przez następne 24 miesiące żadnego turnieju. Na Wimbledonie był obrońcą tytułu, ale przegrał w pięciu setach z Rogerem Federerem w 4 rundzie. Na US Open doszedł ponownie do finału, gdzie nie sprostał Lleytonowi Hewittowi. W 2002 roku Sampras przegrał w finale turnieju w Houston z Andym Roddickiem, natomiast na Wimbledonie został wyeliminowany w 2 rundzie przez będącego wówczas na 145. miejscu w rankingu Georga Bastla[20]. Podczas US Open Amerykanin pokonał młodszych zawodników (m.in. Grega Rusedskiego, Tommy’ego Haasa i Andy’ego Roddicka) i doszedł do finału, gdzie po raz kolejny zmierzył się z Andre Agassim. Sampras wygrał ostatni mecz na tym turnieju, pokonując Agassiego 6:3, 6:4, 5:7, 6:4 i zdobywając tym samym czternasty tytuł wielkiego szlema w karierze. Był, jak się to później okazało, również ostatni mecz w karierze Samprasa, który nie grał przez cały następny rok, ale decyzję o przejściu na sportową emeryturę oficjalnie ogłosił dopiero na US Open w 2003 roku. Tuż po zakończeniu kariery przez amerykańskiego tenisistę zaczęto wymieniać go w gronie największych mistrzów tej dyscypliny[21][22][23].

W 2007 Pete Sampras został wpisany na listę Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy (International Tennis Hall Of Fame)[24].

Puchar Davisa edytuj

W latach 1991–2002 reprezentował Stany Zjednoczone w Pucharze Davisa.

Sampras dwukrotnie zdobył wraz z reprezentacją trofeum, w 1992 i w 1995 roku. W meczu finałowym przeciwko Szwajcarii w 1992 został wystawiony do gry podwójnej i zdobył punkt w parze z Johnem McEnroe, pokonując Marca Rosseta i Jakoba Hlaska w pięciu setach. Ponownie przyczynił się do sukcesu USA w Pucharze Davisa w 1995. W finale z Rosją pokonał w Moskwie Andrieja Czesnokowa w pięciu setach oraz Jewgienija Kafielnikowa w trzech setach na swojej najmniej lubianej nawierzchni (mączce)[25].

W 1991 i 1997 osiągnął z reprezentacją finały. W edycji z roku 1991 przeciwko Francji przegrał swoje pojedynki singlowe z Henrim Leconte i Guyem Forgetem, natomiast w 1997 roku w rywalizacji ze Szwecją doznał kontuzji lewej nogi w meczu z Magnusem Larssonem przez co wycofał się z dalszej gry[26].

Styl gry edytuj

Sampras był graczem wszechstronnym, który często stosował taktykę serw i wolej[27]. Kiedy jego trenerem był Gullikson, Sampras grał ofensywnie głównie z głębi kortu, starając się zakończyć wymianę przy siatce po uprzednim wypracowaniu taktycznej przewagi. Kiedy jego trenerem został Paul Annacone, Sampras zaczął grać ofensywniej, atakując jeszcze częściej przy siatce. Dzięki temu do późnego jak na sportowca wieku był w stanie skutecznie rywalizować ze znacznie młodszymi i bardziej wytrzymałymi kondycyjnie rywalami.

Sampras dysponował znakomitym pierwszym i drugim podaniem (z tego względu nazywano go często żartobliwie „Pistol Pete”)[28]. Dzięki swojemu serwisowi Sampras był w stanie wygrywać ważne punkty w decydujących momentach meczu oraz niekiedy odwracać losy wydawałoby się już przegranego spotkania[29]. Jego drugie podanie jest uważane za najlepsze w historii tenisa, często udawało mu się dzięki niemu zdobyć punkt bezpośrednio bądź wymusić słaby i łatwy do zaatakowania return. Sampras serwował silnie, ale jego podanie było trudne do odbioru przede wszystkim ze względu na doskonałe plasowanie (był w stanie zaserwować w dowolny punkt na korcie) oraz umiejętne maskowanie tego, gdzie zamierza serwować.

Sampras posiadał również skuteczny forehand. Najbardziej spektakularnym uderzeniem w jego repertuarze był zwłaszcza forehand wykonywany w biegu, przez wielu uważany za najlepsze uderzenie tego typu w historii dyscypliny[30]. Było to uderzenie bardzo silne i płaskie, zazwyczaj dawało mu punkt bądź natychmiastową przewagę w wymianie. Sampras był zawodnikiem bardzo szybkim, często prowokował przeciwnika do zagrania w pusty kort na stronę forehandową, gdyż niemal zawsze był w stanie dobiec do piłki i zagrać uderzenie wygrywające[30].

Sampras grał bardzo pewnie przy siatce, jego woleje technicznie były wykonywane efektownie i zarazem bardzo skuteczne. Sampras słynął z widowiskowych smeczów wykonywanych z wyskoku, co sprawiało, że niemal niemożliwością było przelobowanie go.

Jedynym zagraniem w arsenale Samprasa, które mogło uchodzić za jego słabość, był klasyczny jednoręczny backhand[31]. Sampras potrafił efektownie mijać z backhandu przeciwników atakujących siatkę, w regularnej wymianie jednak częściej popełniał z tej strony błąd lub też zagrywał łatwiejszą do zaatakowania piłkę na środek kortu. Żeby zneutralizować swoją słabość Sampras często uciekał się do uderzenia z odwróconego forehandu bądź uderzał piłkę slajsem i szedł do siatki, żeby skrócić wymianę.

Styl gry Samprasa był szczególnie skuteczny na szybkich nawierzchniach: na trawie, na dywanie oraz na betonie, gdyż jego serwis, skuteczne woleje, agresywny i atletyczny styl gry oraz niezawodny forehand dawały mu na nich znaczną przewagę[27]. Nigdy nie udało mu się wygrać turnieju rangi wielkiego szlema na mączce (French Open), gdyż ceglana mączka umożliwiała jego przeciwnikom częstsze niż na innych nawierzchniach skuteczne mijanie go przy siatce[30]. Inną przyczyną słabości Samprasa na mączce mógł być jego uderzany bardzo płasko forehand (na mączce bardziej opłaca się zagrywać piłkę z większą rotacją) oraz stosunkowo rzadkie uciekanie się drop-szota[30].

Sampras słynął z koncentracji na korcie oraz niezłomności i woli walki, zwłaszcza w meczach toczonych do trzech wygranych setów[30]. Do historii tenisa przeszły jego słynne mecze z Andre Agassim, Jimem Courierem, Goranem Ivaniševiciem, Patrickiem Rafterem czy Borisem Beckerem. Dotychczas jest ostatnim wybitnym przedstawicielem pokolenia tych tenisistów, którzy często stosowali klasyczny styl serw i wolej.

Finały w turniejach ATP World Tour edytuj

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (64–24) edytuj

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 25 lutego 1990 Filadelfia Dywanowa (hala)   Andrés Gómez 7:6, 7:5, 6:2
Zwycięzca 2. 24 czerwca 1990 Manchester Trawiasta   Gilad Blum 7:6, 7:6
Zwycięzca 3. 9 września 1990 US Open, Nowy Jork Twarda   Andre Agassi 6:4, 6:3, 6:2
Zwycięzca 4. 23 grudnia 1990 Monachium Dywanowa (hala)   Brad Gilbert 6:3, 6:4, 6:2
Finalista 1. 17 lutego 1991 Filadelfia Dywanowa (hala)   Ivan Lendl 7:5, 4:6, 4:6, 6:3, 3:6
Finalista 2. 23 czerwca 1991 Manchester Trawiasta   Goran Ivanišević 4:6, 4:6
Zwycięzca 5. 4 sierpnia 1991 Los Angeles Twarda   Brad Gilbert 6:2, 6:7(5), 6:3
Finalista 3. 11 sierpnia 1991 Cincinnati Twarda   Guy Forget 6:2, 6:7(4), 4:6
Zwycięzca 6. 18 sierpnia 1991 Indianapolis Twarda   Boris Becker 7:6(2), 3:6, 6:3
Zwycięzca 7. 20 października 1991 Lyon Dywanowa (hala)   Olivier Delaître 6:1, 6:1
Finalista 4. 3 listopada 1991 Paryż Twarda (hala)   Guy Forget 6:7(9), 6:4, 7:5, 4:6, 4:6
Zwycięzca 8. 17 listopada 1991 Frankfurt Dywanowa (hala)   Jim Courier 3:6, 7:6(5), 6:3, 6:4
Zwycięzca 9. 23 lutego 1992 Filadelfia Dywanowa (hala)   Amos Mansdorf 6:1, 7:6(4), 2:6, 7:6(2)
Finalista 5. 3 maja 1992 Atlanta Ceglana   Andre Agassi 5:7, 4:6
Zwycięzca 10. 26 lipca 1992 Kitzbühel Ceglana   Alberto Mancini 6:3, 7:5, 6:3
Zwycięzca 11. 16 sierpnia 1992 Cincinnati Twarda   Ivan Lendl 6:3, 3:6, 6:3
Zwycięzca 12. 23 sierpnia 1992 Indianapolis Twarda   Jim Courier 6:4, 6:4
Finalista 6. 13 września 1992 US Open, Nowy Jork Twarda   Stefan Edberg 6:3, 4:6, 6:7(5), 2:6
Zwycięzca 13. 25 października 1992 Lyon Dywanowa (hala)   Cédric Pioline 6:4, 6:2
Zwycięzca 14. 17 stycznia 1993 Sydney Twarda   Thomas Muster 7:6(7), 6:1
Zwycięzca 15. 21 marca 1993 Miami Twarda   MaliVai Washington 6:3, 6:2
Zwycięzca 16. 11 kwietnia 1993 Tokio Twarda   Brad Gilbert 6:2, 6:2, 6:2
Zwycięzca 17. 18 kwietnia 1993 Hongkong Twarda   Jim Courier 6:3, 6:7(1), 7:6(2)
Zwycięzca 18. 4 lipca 1993 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Jim Courier 7:6(3), 7:6(6), 3:6, 6:3
Zwycięzca 19. 12 września 1993 US Open, Nowy Jork Twarda   Cédric Pioline 6:4, 6:4, 6:3
Zwycięzca 20. 24 października 1993 Lyon Dywanowa (hala)   Cédric Pioline 7:6(5), 1:6, 7:5
Zwycięzca 21. 14 listopada 1993 Antwerpia Dywanowa (hala)   Magnus Gustafsson 6:1, 6:4
Finalista 7. 21 listopada 1993 Frankfurt Dywanowa (hala)   Michael Stich 6:7(3), 6:2, 6:7(7), 2:6
Zwycięzca 22. 16 stycznia 1994 Sydney Twarda   Ivan Lendl 7:6(5), 6:4
Zwycięzca 23. 30 stycznia 1994 Australian Open, Melbourne Twarda   Todd Martin 7:6(4), 6:4, 6:4
Zwycięzca 24. 6 marca 1994 Indian Wells Twarda   Petr Korda 4:6, 6:3, 3:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca 25. 20 marca 1994 Miami Twarda   Andre Agassi 5:7, 6:3, 6:3
Zwycięzca 26. 3 kwietnia 1994 Osaka Twarda   Lionel Roux 6:2, 6:2
Zwycięzca 27. 10 kwietnia 1994 Tokio Twarda   Michael Chang 6:4, 6:2
Zwycięzca 28. 15 maja 1994 Rzym Ceglana   Boris Becker 6:1, 6:2, 6:2
Finalista 8. 12 czerwca 1994 Londyn Trawiasta   Todd Martin 6:7(4), 6:7(4)
Zwycięzca 29. 3 lipca 1994 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Goran Ivanišević 7:6(2), 7:6(5), 6:0
Zwycięzca 30. 13 listopada 1994 Antwerpia Dywanowa (hala)   Magnus Larsson 7:6(5), 6:4
Zwycięzca 31. 20 listopada 1994 Frankfurt Dywanowa (hala)   Boris Becker 4:6, 6:3, 7:5, 6:4
Finalista 9. 11 grudnia 1994 Monachium Dywanowa (hala)   Magnus Larsson 6:7, 6:4, 6:7, 4:6
Finalista 10. 29 stycznia 1995 Australian Open, Melbourne Twarda   Andre Agassi 6:4, 1:6, 6:7(6), 4:6
Zwycięzca 32. 12 marca 1995 Indian Wells Twarda   Andre Agassi 7:5, 6:3, 7:5
Finalista 11. 26 marca 1995 Miami Twarda   Andre Agassi 6:3, 2:6, 6:7(3)
Zwycięzca 33. 18 czerwca 1995 Londyn Trawiasta   Guy Forget 7:6(3), 7:6(6)
Zwycięzca 34. 9 lipca 1995 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Boris Becker 6:7(5), 6:2, 6:4, 6:2
Finalista 12. 30 lipca 1995 Montreal Twarda   Andre Agassi 6:3, 2:6, 3:6
Zwycięzca 35. 10 września 1995 US Open, Nowy Jork Twarda   Andre Agassi 6:4, 6:3, 4:6, 7:5
Finalista 13. 22 października 1995 Lyon Dywanowa (hala)   Wayne Ferreira 6:7(2), 7:5, 3:6
Zwycięzca 36. 5 listopada 1995 Paryż Twarda (hala)   Boris Becker 7:6(5), 6:4, 6:4
Zwycięzca 37. 18 lutego 1996 San Jose Twarda (hala)   Andre Agassi 6:2, 6:3
Zwycięzca 38. 25 lutego 1996 Memphis Twarda (hala)   Todd Martin 6:4, 7:6(2)
Zwycięzca 39. 14 kwietnia 1996 Hongkong Twarda   Michael Chang 6:4, 3:6, 6:4
Zwycięzca 40. 21 kwietnia 1996 Tokio Twarda   Richey Reneberg 6:4, 7:5
Zwycięzca 41. 18 sierpnia 1996 Indianapolis Twarda   Goran Ivanišević 7:6(3), 7:5
Zwycięzca 42. 8 września 1996 US Open, Nowy Jork Twarda   Michael Chang 6:1, 6:4, 7:6(3)
Zwycięzca 43. 29 września 1996 Bazylea Twarda (hala)   Hendrik Dreekmann 7:5, 6:2, 6:0
Finalista 14. 27 października 1996 Stuttgart Dywanowa (hala)   Boris Becker 6:3, 3:6, 6:3, 3:6, 4:6
Zwycięzca 44. 24 listopada 1996 Hanower Dywanowa (hala)   Boris Becker 3:6, 7:6(5), 7:6(4), 6:7(11), 6:4
Zwycięzca 45. 26 stycznia 1997 Australian Open, Melbourne Twarda   Carlos Moyá 6:2, 6:3, 6:3
Zwycięzca 46. 16 lutego 1997 San Jose Twarda (hala)   Greg Rusedski 3:6, 5:0 krecz
Zwycięzca 47. 2 marca 1997 Filadelfia Twarda (hala)   Patrick Rafter 5:7, 7:6(4), 6:3
Zwycięzca 48. 6 lipca 1997 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Cédric Pioline 6:4, 6:2, 6:4
Zwycięzca 49. 10 sierpnia 1997 Cincinnati Twarda   Thomas Muster 6:3, 6:4
Zwycięzca 50. 5 października 1997 Monachium Dywanowa (hala)   Patrick Rafter 6:2, 6:4, 7:5
Zwycięzca 51. 2 listopada 1997 Paryż Twarda (hala)   Jonas Björkman 6:3, 4:6, 6:3, 6:1
Zwycięzca 52. 16 listopada 1997 Hanower Twarda (hala)   Jewgienij Kafielnikow 6:3, 6:2, 6:2
Finalista 15. 15 lutego 1998 San Jose Twarda (hala)   Andre Agassi 2:6, 4:6
Zwycięzca 53. 1 marca 1998 Filadelfia Twarda (hala)   Thomas Enqvist 7:5, 7:6(3)
Zwycięzca 54. 3 maja 1998 Atlanta Ceglana   Jason Stoltenberg 6:7(2), 6:3, 7:6(4)
Zwycięzca 55. 5 lipca 1998 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Goran Ivanišević 6:7(2), 7:6(9), 6:4, 3:6, 6:2
Finalista 16. 16 sierpnia 1998 Cincinnati Twarda   Patrick Rafter 6:1, 6:7(2), 4:6
Zwycięzca 56. 18 października 1998 Wiedeń Dywanowa (hala)   Karol Kučera 6:3, 7:6(3), 6:1
Finalista 17. 8 listopada 1998 Paryż Twarda (hala)   Greg Rusedski 4:6, 6:7(4), 3:6
Zwycięzca 57. 13 czerwca 1999 Londyn Trawiasta   Tim Henman 6:7(1), 6:4, 7:6(4)
Zwycięzca 58. 4 lipca 1999 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Andre Agassi 6:3, 6:4, 7:5
Zwycięzca 59. 1 sierpnia 1999 Los Angeles Twarda   Andre Agassi 7:6(3), 7:6(1)
Zwycięzca 60. 15 sierpnia 1999 Cincinnati Twarda   Patrick Rafter 7:6(7), 6:3
Zwycięzca 61. 28 listopada 1999 Hanower Twarda (hala)   Andre Agassi 6:1, 7:5, 6:4
Zwycięzca 62. 2 kwietnia 2000 Miami Twarda   Gustavo Kuerten 6:1, 6:7(2), 7:6(5), 7:6(8)
Finalista 18. 18 czerwca 2000 Londyn Trawiasta   Lleyton Hewitt 4:6, 4:6
Zwycięzca 63. 9 lipca 2000 Wimbledon, Londyn Trawiasta   Patrick Rafter 6:7(10), 7:6(5), 6:4, 6:2
Finalista 19. 10 września 2000 US Open, Nowy Jork Twarda   Marat Safin 4:6, 3:6, 3:6
Finalista 20. 18 marca 2001 Indian Wells Twarda   Andre Agassi 6:7(5), 5:7, 1:6
Finalista 21. 29 lipca 2001 Los Angeles Twarda   Andre Agassi 4:6, 2:6
Finalista 22. 26 sierpnia 2001 Long Island Twarda   Tommy Haas 3:6, 6:3, 2:6
Finalista 23. 9 września 2001 US Open, Nowy Jork Twarda   Lleyton Hewitt 6:7(4), 1:6, 1:6
Finalista 24. 28 kwietnia 2002 Houston Ceglana   Andy Roddick 6:7(9), 3:6
Zwycięzca 64. 8 września 2002 US Open, Nowy Jork Twarda   Andre Agassi 6:3, 6:4, 5:7, 6:4

Gra podwójna (2–2) edytuj

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 7 maja 1989 Forest Hills Ceglana   Jim Courier   Rick Leach
  Jim Pugh
4:6, 2:6
Zwycięzca 1. 21 maja 1989 Rzym Ceglana   Jim Courier   Danilo Marcelino
  Mauro Menezes
6:4, 6:3
Finalista 2. 7 kwietnia 1991 Orlando Twarda   Nicolás Pereira   Luke Jensen
  Scott Melville
7:6, 6:7, 3:6
Zwycięzca 2. 18 czerwca 1995 Londyn Trawiasta   Todd Martin   Jan Apell
  Jonas Björkman
7:6, 6:4

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza) edytuj

Turniej 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open 1R 4R SF W F 3R W QF SF 4R 4R 2 / 11 45–9
French Open 2R 2R QF QF QF 1R SF 3R 2R 2R 1R 2R 1R 0 / 13 24–13
Wimbledon 1R 1R 2R SF W W W QF W W W W 4R 2R 7 / 14 63–7
US Open 1R 4R W QF F W 4R W W 4R SF F F W 5 / 14 71–9
Wygrane turnieje 0 / 1 0 / 4 1 / 3 0 / 3 0 / 3 2 / 4 2 / 4 2 / 4 1 / 4 2 / 4 1 / 4 1 / 2 1 / 4 0 / 4 1 / 4 14 / 52 N/A
Bilans spotkań 0–1 4–4 10–2 6–3 15–3 23–2 21–2 20–2 18–3 19–2 17–3 8–1 18–3 13–4 11–3 N/A 203–38
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Finals RR W SF F W SF W W SF W SF 5 / 11 35–14
ATP World Tour Masters 1000
Indian Wells 3R 3R 2R 3R 3R W W QF 2R 3R 2R QF F SF 2 / 14 31–12
Miami 1R QF 2R QF W W F SF SF 3R QF W 3R 3R 3 / 14 42–10
Monte Carlo 2R 2R 2R 3R 0 / 4 1–4
Rzym 2R 2R QF SF W 1R 1R 3R 2R 1R 1R 1 / 11 18–10
Hamburg 3R SF 2R 1R 1R 0 / 5 5–5
Montreal/Toronto SF 2R 3R F QF QF 3R 0 / 7 15–7
Cincinnati 1R 3R 3R F W SF QF QF W F W 3R 2R 2R 3 / 14 38–11
Madryt 1R SF QF SF 2R SF SF F 3R SF QF 0 / 11 24–11
Paryż 3R F 2R QF QF W 2R W F 3R 2 / 10 24–7
Ranking na koniec sezonu
97 81 5 6 3 1 1 1 1 1 1 3 3 10 13 N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

Przypisy edytuj

  1. Vince Spadea: Break Point: The Secret Diary of a Pro Tennis Player. with Dan Markowitz. ECW Press, 2006, s. 36, p. 125. ISBN 1-550-22729-7.
  2. Joshua Shifrin: 101 Incredible Moments in Tennis: The Good, the Bad and the Infamous. Virtualbookworm.com, 2005, s. 229. ISBN 1-589-39820-3.
  3. Douglas Robson: One-handed backhand now a rarity in post-Henin era. petesampras.com, 24 czerwca 2008. [dostęp 2010-06-05]. (ang.).
  4. a b Pete Sampras – Rankings History. [w:] ATP Official website [on-line]. atpworldtour.com. [dostęp 2008-11-28]. (ang.).
  5. Srinivasan, s. 83.: Bio-Sporting Legends.
  6. 1990 Player Activity for Pete Sampras. [w:] ATP Official website [on-line]. [dostęp 2012-04-05].
  7. Larry Schwartz: Sampras competes against best -- ever. espn.go.com. [dostęp 2008-02-20]. (ang.).
  8. Upon Hall of Fame Induction, Sampras Says a Loss Spurred Wins. [w:] The Associated Press [on-line]. nytimes.com, 15 lipca 2007. [dostęp 2008-02-20]. (ang.).
  9. Pete Sampras – sports-reference. sports-reference. [dostęp 2016-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 lipca 2010)]. (ang.).
  10. John Roberts: Wimbledon '93: Sampras service delivers crowning glory: Courier caught in firing line as world No 1 declares his independence by dispatching his compatriot and confirming his standing. independent.co.uk, 5 lipca 1993. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  11. MaliVai Washington: Wimbledon '93: Sampras service delivers crowning glory: Summing up Sampras' Grand Slams. espncdn.com, 12 lipca 2000. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  12. DEAN SCHABNER: Yzaga proves Sampras beatable. upi.com, 6 września 1994. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  13. Old friends battle it out to the death. archive.org, 26 stycznia 1995. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  14. Jennifer Frey: With Dedication, Sampras Aces Third U.S. Open. washingtonpost.com, 11 września 1995. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  15. Robin Finn: Sampras Survives Gut-Wrenching Five-Setter. nytimes.com, 6 września 1996. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  16. Christopher Clarey: Sampras Bests Becker in a Classic Duel. nytimes.com, 25 listopada 1996. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  17. Robin Finn: U.S. OPEN; Lower Back Injury Ruins Sampras's Bid. nytimes.com, 1 września 1999. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  18. Hubert Mizell: Injured Sampras plays on. sptimes.com, 30 czerwca 2000. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  19. Sampras claims seventh Wimbledon, 13th Slam. [w:] The Associated Press [on-line]. amarillo.com, 10 lipca 2000. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  20. Sampras crashes out. bbc.co.uk, 26 czerwca 2002. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  21. Greatest Tennis Players of all time „GOATs”. woodtennis.com. [dostęp 2012-04-06]. (ang.).
  22. Raymond Lee: Greatest Player Of All Time: A Statistical Analysis. tennisweek.com, 14 września 2007. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  23. Raymond Lee: 40 Greatest Players of the Tennis Era (1-4). tennis.com, 17 maja 2006. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  24. New Hall of Famer Sampras learned from 1992 defeat. [w:] The Associated Press [on-line]. usatoday.com, 15 lipca 2007. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  25. Lee Hockstader, washingtonpost.com: Sampras Serves U.S. a Davis Cup Title [online], washingtonpost.com, 4 grudnia 1995 [dostęp 2017-06-05].
  26. Robert Woodward: Tennis: Davis Cup joy for Sweden. independent.co.uk, 30 listopada 1997. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  27. a b Style gry u zawodników. tenisportal.com. [dostęp 2016-12-27]. (pol.).
  28. Had you written off Pistol Pete?. bbc.co.uk, 19 sierpnia 2002. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  29. Pete Sampras's serving style. tennisserver.com, listopad 2003. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  30. a b c d e Pete Sampras. tenis.net.pl, 29 stycznia 2013. [dostęp 2016-12-27]. (pol.).
  31. Pete Sampras Biography And Detailed Game Analysis, „Online Tennis Instruction – Learn How To Play Your Best Tennis, Free Tennis Tips” [dostęp 2017-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-28] (ang.).

Bibliografia edytuj