Praszczęta
Praszczęta – kara cielesna stosowana w wojsku rosyjskim do XIX wieku, polegająca na przepędzeniu (niekiedy wielokrotnym) ukaranego pomiędzy dwoma szpalerami współtowarzyszy uzbrojonych w karabinowe stemple, baty, kije lub rózgi[1]. Często prowadziła do śmierci skazańca.
Wykonanie kary realistycznie przedstawiono w filmie Szwadron w reżyserii Juliusza Machulskiego. Karę 1000 uderzeń wykonano poprzez przepędzenie ukaranego w tę i z powrotem 20 razy między dwoma szeregami 50 żołnierzy. Podczas jednokrotnego „przemarszu” skazańca każdy z żołnierzy uderzał jeden raz – to znaczy ukarany otrzymywał 50 uderzeń podczas jednego przejścia. Ponieważ karę wykonywano aż do wymierzenia 1000 uderzeń, skazańca pod koniec jej wykonywania kładziono na wozie – i z reguły już nieprzytomnemu – wymierzano resztę uderzeń. Z reguły ukarany umierał po otrzymaniu około 300–400 uderzeń.
W marcu 1837 roku praszczęta wykonano na grupie polskich zesłańców skazanych przez Rosjan na śmierć, za udział w spisku omskim. Forma tortur określana jako „ścieżka zdrowia” i stosowana w Polsce Ludowej, została prawdopodobnie przejęta od rosyjskiej kary praszczęta.
Przypisy edytuj
- ↑ Opis stosowania tej kary można znaleźć w książce Wiktorii Śliwowskiej Ucieczki z Sybiru, Wydawnictwo Iskry 2005, ISBN 83-207-1787-6, jak również w powieści Fiodora Dostojewskiego Wspomnienia z domu umarłych, opisującej pobyt autora na zesłaniu – tak zwanej katordze.
Linki zewnętrzne edytuj
